W jedności z Kościołem powszechnym i papieżem Franciszkiem abp Wacław Depo zainaugurował Rok Święty Miłosierdzia w archidiecezji częstochowskiej. Uroczyście otworzył Bramę Miłosierdzia w częstochowskiej katedrze, przeszedł przez nią i był przewodnikiem dla wszystkich zebranych, którzy przeszli przez Drzwi Jubileuszowe. Następnie przewodniczył Mszy św. i z mocą wygłosił homilię. W swoim słowie przypomniał, że tajemnica naszego Kościoła lokalnego jest zakorzeniona w Chrystusowie. Historia tego Kościoła sięga 28 października 1925 r., kiedy powstała diecezja częstochowska bullą papieża Piusa XI „Vixdum Poloniae Unitas”. Decyzją papieża Jana Pawła II (bulla „Totus Tuus Poloniae Populus”) 25 marca 1992 r. powstała metropolia częstochowska. Ksiądz Arcybiskup wyjaśniał znaczenie miłości Boga: – Tajemnicą wiary Kościoła jest wewnętrzne zjednoczenie Boga z człowiekiem i ludzi pomiędzy sobą. Ta łaska stale nas przerasta, a jest uprzedzającą miłością Boga, który wychodzi naprzeciw człowiekowi i zaprasza do współpracy. Dlatego ważne jest podjęcie wysiłku przemiany i nawrócenia, bowiem – jak powiedział abp Depo: – Miłosierdzie wyrasta z miłości Boga do ludzi i domaga się mądrej dobroci i łaski zmiłowania.

Wszystkich zgromadzonych w archikatedrze i łączących się za pośrednictwem Radia Fiat zachęcał: – Niech dzisiejsze przejście przez Drzwi Święte – według woli papieża Franciszka – sprawi, że poczujemy się wspóluczestnikami miłości miłosiernej. „Porzućmy wszelkie formy lęku i strachu, bo nie przystają one temu, kto jest kochany; żyjmy radością spotkania z łaską, która wszystko przemienia”.

Przejście przez symboliczne bramy umożliwia uzyskanie odpustu i łask duchowych. Abp Wacław Depo więc udzielił błogosławieństwa połączonego z odpustem zupełnym.

To umocnienie dla wszystkich diecezjan, którzy w Roku Świętym są wezwani do podjęcia czynów miłosierdzia zarówno względem duszy (grzeszących upominać, nieumiejętnych pouczać, wątpiącym dobrze radzić, strapionych pocieszać, krzywdy cierpliwie znosić, urazy chętnie darować, modlić się za żywych i umarłych), jak i względem ciała (głodnych nakarmić, spragnionych napoić, nagich przyodziać, podróżnych w domu przyjąć, więźniów pocieszać, chorych nawiedzać, umarłych pogrzebać). W tym szczególnym czasie łaski bowiem mają być „miłosierni, jak Ojciec jest miłosierny”.