Wydarzenie odbyło się przy parafii św. Michała Archanioła, gdzie na scenie zaprezentowali się młodzi artyści. Ksiądz Piotr Klocek, jeden z organizatorów, zaznaczał, że celem konkursu jest przede wszystkim prezentacja talentów muzycznych dzieci i młodzieży, kultywowanie tradycji śpiewania kolęd i pastorałek, jak również integracja rodzin Ostrowca Świętokrzyskiego. – W naszym mieście jest dużo uzdolnionych młodych ludzi, którzy ćwiczą grę na różnych instrumentach oraz rozwijają się wokalnie. Postanowiliśmy kontynuować zamysł ubiegłorocznego konkursu i docenić ostrowieckie talenty dzieci i młodzieży. Chcemy tym konkursem odrywać młode pokolenie od patrzenia w różnoraki ekran i zachęcać ich do integracji. A to się udaje – jak widać! Z młodymi uczestnikami konkursu, przyszli ich znajomi i przyjaciele, by im kibicować i być serdecznym wsparciem – mówił ks. Piotr.
Prowadzącym ostrowiecki konkurs, był ks. Witold Garbuliński, który doskonale podkreślał atuty artystów, dobór repertuaru i ich aranżację. W jury oceniającym konkurs, oprócz ks. Piotra Klocka zasiadały: Ewa Jurkowska-Siwiec, dyrektor Państwowej Szkoły Muzycznej I st. i dyrygent Chóru Michael oraz s. Krystyna Grabarz, przełożona Domu Zakonnego Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi, a zarazem organistka w ostrowieckiej kolegiacie.
– Cieszę się, że w naszym mieście jest duże pragnienie rozwijania muzycznych i wokalnych talentów. Wszystkich zapraszam do naszej szkoły, by ćwiczyć otrzymany od Pana Boga talent – mówiła dyrektor Ewa Jurkowska-Siwiec.
Zwycięzcami konkursu zostały: Marcelina Swat, Liliana Tłuczkiewicz oraz Julia Jarzębak.
W liceum im. Stanisława Staszica został przeprowadzony szkolny etap 28. Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy Biblijnej.
Zakres tematyczny tegorocznej edycji konkursu to Księga Sędziów i Dzieje Apostolskie. Test rozwiązywany był on-line, pytania przydzielane uczestnikom losowo. Wszyscy uczniowie otrzymali z rąk Doroty Waliszczak, dyrektor szkoły, dyplomy i gratulacje. Trzy osoby zakwalifikowały się do etapu diecezjalnego, który odbędzie się 18 kwietnia w Sandomierzu. – Chętnych do udziału w olimpiadzie biblijnej nie brakowało. Można nawet zauważyć, że młodzież licealna coraz chętniej bierze udział w rywalizacjach religijnych. Pomimo, że tego typu konkursy nie są szczególnie punktowane, to młodzież chce osiągnąć sukces również w tej dziedzinie. Konkurs Wiedzy Biblijnej jest niewątpliwie dla nich okazją do sięgnięcia po Pismo Święte, formą sprawdzenia swojej wiedzy. Jestem przekonany, że zdobywanie wiedzy wpływa także na pogłębianie wiary i odkrywanie sensu bycia chrześcijaninem. W zeszłym roku nasza uczennica dotarła do finału i wzięła udział w etapie ogólnopolskim. Mam nadzieję, że w tym roku sukces zostanie powtórzony również przez innych naszych uczestników – mówił ks. Stanisław Gurba, który przygotowywał uczniów do konkursu.
W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona
na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii
pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju.
Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół
i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie
widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów.
Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności
obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość
dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć,
energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa
europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe.
Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości
ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących.
Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła
swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście,
Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził
życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni
byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja
rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy
życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji
Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina,
umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie
lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała,
że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem
a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności
i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii
i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była
wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie,
gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze
większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna
osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie
- Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy
wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc,
czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi
jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby "
wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą
ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława
Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety,
chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach
powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się
do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do
księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier
i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby
zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie
chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej
robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl
o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza
XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną
i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami
pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj,
przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie
czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje
mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy
Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na
twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze
30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób
życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc
odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie
zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy
są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić
z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością
i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne.
Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców
katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało
być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna
pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański,
dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy
się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział
apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił
do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI
starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy
zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która
trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna
umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego
Mistrza.
Przewodniczący Episkopatu Polski abp Tadeusz Wojda będzie 3 maja przewodniczył mszy św. na Jasnej Górze. Zachęcił, aby w święto Maryi Królowej Polski zawierzyć Jej sprawy ojczyzny i rodzin. Dzień wcześniej w Częstochowie spotka się Rada Stała KEP.
W Kościele katolickim 3 maja przypada uroczystość Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski, głównej patronki kraju. Aktu oddania państwa pod jej opiekę dokonał w 1656 r. w katedrze lwowskiej król Jan Kazimierz po obronie Jasnej Góry przed Szwedami.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.