Reklama

Kościół

Ratunek w Ukrzyżowanym

Jednym z najbardziej przejmujących obrazów czasu pandemii, który na długo pozostanie w naszej pamięci, jest obraz papieża Franciszka stojącego w piątkowy, marcowy, deszczowy wieczór 2020 r. na przerażająco pustym placu św. Piotra przed cudownym rzymskim krzyżem.

Niedziela Ogólnopolska 8/2021, str. 20-21

[ TEMATY ]

wiara

Włodzimierz Rędzioch/Niedziela

Krucyfiks z kościoła św. Marcelego w Rzymie

Krucyfiks z kościoła św. Marcelego w Rzymie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Spływające po krucyfiksie strugi deszczu mogły przywodzić na myśl płacz Zbawiciela nad pogrążoną w strachu, niepewną swojej przyszłości ludzkością. Inny podobny obraz, który mocno zapadł w pamięć, pochodzi z 1987 r. Widać na nim inną postać w białej sutannie – Jana Pawła II modlącego się przed wyjątkowym krucyfiksem z katedry wawelskiej, w zupełnej, przejmującej do szpiku ciszy, co podczas papieskich pielgrzymek wypełnionych okrzykami radości zdarza się rzadko. Krzyż lubi ciszę, skupienie, wyrzeczenie, bo skupienie towarzyszące wyrzeczeniu lubi miłość, której krzyż jest największym symbolem.

Krzyż, na którym Chrystus umarł i zbawił świat, w całości nie istnieje. Według tradycji, odnaleziony przez św. Helenę został podzielony na trzy części i podarowany głównym chrześcijańskim ośrodkom w Jerozolimie, Rzymie i Konstantynopolu. W ciągu wieków te duże części były dalej dzielone i darowane różnym mniejszym i większym kościołom. Na świecie spore części krzyża znajdują się w kościele św. Michała i św. Guduli w Brukseli, w bazylice Santa Croce w Rzymie oraz w katedrze Notre Dame w Paryżu. W Polsce najbardziej znanym miejscem, gdzie znajdują się relikwie drzewa uświęconego męczeńską śmiercią Chrystusa, jest sanktuarium Relikwii Drzewa Krzyża Świętego na Świętym Krzyżu.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Cudowny krucyfiks z Rzymu

Krzyż to najbardziej znany i najbardziej charakterystyczny znak chrześcijaństwa. Chrześcijanin się z niego rodzi i z nim umiera dla nowego życia. Nie dziwi zatem, że od wieków krzyże, a później krucyfiksy – krzyże z pasyjkami – były czczone, i to w nich szukano ratunku. Z tym wiąże się historia wspomnianego na początku rzymskiego krzyża, przed którym o ocalenie ludzkości modlił się Franciszek. Jest on obiektem szczególnej czci od czasu pożaru, który ogarnął rzymski kościół św. Marcelego – w nim ten krzyż się znajdował w 1519 r. Ogień nie tknął łatwopalnego drewna. Drugi znak był jeszcze bardziej znaczący. W 1522 r. Rzym pustoszyła epidemia. Hiszpański kardynał Raimondo Vich był inicjatorem zorganizowanej 18-dniowej peregrynacji krucyfiksu po ogarniętym zarazą Wiecznym Mieście. Ostatnim przystankiem tej peregrynacji była Bazylika św. Piotra. Nawiązaniem do tego wydarzenia była najpierw osobista pielgrzymka Franciszka do kościoła św. Marcelego 15 marca 2020 r., a następnie pielgrzymka krucyfiksu, właściwie przewiezienie go na plac św. Piotra, gdzie został ukazany światu przed frontonem bazyliki. Gazety później alarmowały, że padający deszcz mógł zaszkodzić krzyżowi, ale pewnie po zabiegach specjalistów uratowano zabytek.

Reklama

Czarny krzyż wawelski

Drugi wspomniany na początku obraz jest związany z jeszcze starszym od rzymskiego krucyfiksem. Święty Jan Paweł II nazywał go najcenniejszym skarbem katedry wawelskiej. To czarny krucyfiks, który młoda Jadwiga Andegaweńska przywiozła do Polski, gdzie miała zostać królową. „Wiele skarbów kryje w sobie katedra wawelska. Dane mi było przez szereg lat być jej gospodarzem i pierwszym sługą. Wśród tych skarbów krzyż królowej Jadwigi pozostaje miejscem szczególnego świadectwa” – powiedział w 1987 r. Jan Paweł II, gdy odprawiał pod tym krzyżem Mszę św. Krucyfiks wawelski łączy się mocno z jednością, misją i ewangelizacją. Modląc się pod nim, Jadwiga, której trudno było się pogodzić z polityką polskich możnowładców chcących związku z Litwą, miała usłyszeć słowa: „Czyń, co widzisz”, i po nich zdecydować się na małżeństwo z wielkim księciem Litwy Władysławem Jagiełłą, co doprowadziło do chrystianizacji Wielkiego Księstwa Litewskiego.

Volto Santo

Słysząc nazwę Volto Santo (Święte Oblicze), człowiek cokolwiek obznajomiony z chrześcijańskim kultem pomyśli o Manoppello i o przechowywanej tam chuście, na której – według tradycji – widnieje prawdziwa twarz Chrystusa. Wizerunek ten podobno nie został stworzony przez człowieka, powstał w cudowny sposób – „nie ręką ludzką”. Volto Santo znajduje się też w toskańskiej Lukce. Ten krucyfiks, a właściwie figura Ukrzyżowanego, też jest określany jako acheiropoietos – niewykonany ręką człowieka. Nie powstał on jednak na materiale, ale w drewnie. Najnowsze badania wykazały, że jest to najstarsza w Europie chrześcijańska rzeźba – powstała na przełomie VIII i IX wieku.

Reklama

Pan cudów

W jednej z największych i najdłuższych procesji na świecie czci się z kolei obraz przedstawiający scenę Ukrzyżowania. Nazwano go Senor de los Milagros – Pan cudów, a nazwa odnosi się do tragicznego trzęsienia ziemi z 1655 r., które nawiedziło Limę. Podobnie jak krucyfiks z Lukki ocalał z pożaru, tak obraz Senor de los Milagros, namalowany przez pochodzącego z dzisiejszej Angoli niewolnika, cudownie ocalał z trzęsienia ziemi. W procesji, która odbywa się w październiku każdego roku, biorą udział setki tysięcy osób. Trwa ona do 20 godzin i przemierza całą Limę. Cześć obrazowi oddają zarówno najważniejsi politycy kraju, jak i przedstawiciele Kościoła.

Świadek hekatomby

Cudownie ocalony został z jeszcze większego kataklizmu – tym razem nie spowodowanego siłami natury, ale intencjonalnie wywołanego przez człowieka – również krucyfiks z Nagasaki. Niedawno, po 74 latach, wrócił on do japońskiego biskupiego kościoła. 9 sierpnia 1945 r., kiedy z amerykańskiego samolotu spadała bomba atomowa, w katedrze w Nagasaki odprawiano właśnie nabożeństwo. Katedra znajdowała się 500 m od epicentrum wybuchu. Została, oczywiście, zupełnie zniszczona. Pod ruinami zginęli jeden kapłan i kilkunastu wiernych uczestniczących w nabożeństwie. Krzyż katedralny trafił po wojnie do amerykańskiego żołnierza, który stacjonował w okolicach Nagasaki. Walter Hooke pod koniec życia przekazał go amerykańskiej szkole, a jej władze ofiarowały go niedawno archidiecezji w Nagasaki.

Reklama

Czarny Nazarejczyk

Z tym wydarzeniem religijnym, biorąc jako wskaźnik liczbę uczestników, może się równać jedynie grudniowy odpust ku czci Matki Bożej z Gwadelupy w Meksyku. Ma on jednak pewien związek z południowoamerykańskim krajem. W styczniowej procesji po ulicach Manili na Filipinach bierze udział ponad 2 mln osób, które gromadzi cudowna figura Czarnego Nazarejczyka – Chrystusa dźwigającego krzyż. Filipińczycy wierzą, że jest ona wyjątkowym znakiem Bożej obecności i opieki. Jej kult sięga początków XVII wieku, kiedy to została przywieziona z Meksyku. Wiozący ją statek miał spłonąć, a osmalona językami ognia figura – stąd czarny kolor – ocalała z pożogi.

Krzyż św. Damiana

Wyjątkowym krzyżem łączącym XIII wiek z wiekiem XXI jest też krzyż św. Damiana, nazywany czasem franciszkańskim krucyfiksem. Gdy w 1206 r. modlił się przy nim Francesco Bernardone – przyszły św. Franciszek z Asyżu, miał usłyszeć słowa Zbawiciela: „Franciszku, idź i napraw mój Kościół!”. Dziś ten krzyż znajduje się w bazylice św. Klary w Asyżu, a przez imię przybrane przez obecnego Ojca Świętego nabiera dziś jeszcze bardziej wyrazistego i aktualnego znaczenia.

2021-02-17 09:35

Ocena: +8 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Zaopiekować się wiarą

Wiara jest darem, którego nie można sobie przywłaszczyć. Jest darem ulotnym - łatwo utraci wiarę ten, kto się o nią nie troszczy.
Adwent to czas przygotowania drogi Panu, to znaczy oczyszczenia postawy wiary. „Bez wiary Bogu podobać się nie można” (por. Hbr 11, 6). Bez głębokiej wiary człowiek nie dorasta nawet do samego siebie.
Wierzyć, aby żyć pełnią…

Bóg zawsze stanowił problem dla ludzi. Negowano Jego istnienie albo wierzono z całym zaufaniem. Ci, dla których Bóg jest bliski, niejednokrotnie dzisiaj zamykają swoją wiarę, czyniąc z niej sprawę prywatną. Można też dostrzec zjawisko obojętności na Boga. Przestajemy o Niego pytać, dyskutować o Nim, a zaczynamy nawet Go negować.

Obraz Boga bardzo często zależy od edukacji, wyobraźni, doświadczeń osobistych. Stąd niektórzy z nas uczynili sobie Boga zakazów i nakazów. Warto pamiętać, że istnieje jeszcze Bóg Ewangelii. Trzeba o Niego pytać i szukać Jego bliskości. W ten sposób nasze życie wiary staje się bardziej obiektywne i prawdziwe.

CZYTAJ DALEJ

Zaproszenie dla mnie: Bierz i jedz, pij, abyś żył

2024-03-28 06:16

[ TEMATY ]

Wielki Post

rozważania

rozważanie

Adobe.Stock.pl

W czasie Wielkiego Postu warto zatroszczyć się o szczególny czas z Panem Bogiem. Rozważania, które proponujemy na ten okres pomogą Ci znaleźć chwilę na refleksję w codziennym zabieganiu. To doskonała inspiracja i pomoc w przeżywaniu szczególnego czasu przechodzenia razem z Chrystusem ze śmierci do życia.

Jezus spożywa ze swoimi uczniami ostatnią wieczerzę. Wie, że to, co teraz im mówi, za chwilę stanie się rzeczywistością – Jego Ciało zostanie wydane i Krew przelana w piątek, w czasie zabijania w świątyni baranków paschalnych. Wypowiada słowa, które odtąd będą powtarzane w czasie każdej Mszy św.: „Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje… bierzcie i pijcie, to jest Moja Krew”. „Ile razy bowiem będziecie jeść ten chleb i pić z tego kielicha, będziecie ogłaszać śmierć Pana, aż przyjdzie” (1 Kor 11, 26), dodaje św. Paweł Apostoł. Mogę te słowa przyjąć jako zaproszenie dla mnie: Bierz i jedz, pij, abyś żył. „Jeśli nie będziecie spożywali ciała Syna Człowieczego i pili Jego krwi, nie będziecie mieli życia w sobie. Kto spożywa moje ciało i pije moją krew, ma życie wieczne, a Ja wskrzeszę go w dniu ostatecznym” (J 6, 53n). Takie to proste i takie trudne jednocześnie… Tajemnica Bożej miłości.

CZYTAJ DALEJ

Całun Turyński – badania naukowe potwierdzają, że nie został wyprodukowany

2024-03-28 22:00

[ TEMATY ]

całun turyński

Adobe.Stock

Całun Turyński

Całun Turyński

W Turynie we Włoszech zachowało się prześcieradło, w które według tradycji owinięto ciało zmarłego Jezusa - Święty Całun. W ostatnich latach tkanina ta została poddana licznym, nowym badaniom naukowym. Rozmawialiśmy o tym z prof. Emanuelą Marinelli, autorką wielu książek na temat Całunu - niedawno we Włoszech ukazała się publikacja „Via Sindonis” (Wydawnictwo Ares), napisana wspólnie z teologiem ks. Domenico Repice.

- Czy może pani profesor wyjaśnić tytuł swojej nowej książki „Via Sindonis”?

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję