Często zadajemy sobie pytanie, jak to jest z naszym obcowania z kulturą. Sam od najmłodszych lat interesowałem się sztuką; coś zawsze mnie do niej przyciągało. Wiele czytałem, oglądałem filmy, pisałem.

Muszę jednak przyznać, że szczególne miejsce w moim życiu zajmował teatr. Jego tajemniczość, bajkowość, różne sposoby wyrazu. Pójście na przedstawienie zawsze wiązało się z wielkim przeżyciem, było czymś niesamowitym. Właśnie z tego powodu zacząłem poszukiwać wydarzeń, imprez mu poświęconych. Oczywiście nie było to trudne, ponieważ w każdym większym mieście można takie odnaleźć, jednak szczególnie zainteresowało mnie niezwykłe wydarzenie odbywające się corocznie w Lublinie zwane Konfrontacjami Teatralnymi.

Jest to o tyle wielkie, co wyjątkowe przedsięwzięcie. W dniach 13-20 października br. Lublin stał się prawdziwą kulturalną stolicą. W całym mieście „coś” się działo, począwszy od warsztatów teatralnych, poprzez spektakle, koncerty, pokazy filmów, muzyczne konfrontacje, na słuchowiskach i konferencjach kończąc. Grupy teatralne i muzycy z całej Polski, ale i spoza jej granic, m.in z Rosji, Ukrainy i Białorusi, przedstawiały swoje sztuki. Prezentowały różne, znane i mniej znane dzieła literackie, jak również, poprzez niepowtarzalne interpretacje, komentowały otaczającą nas rzeczywistość. Organizatorzy postarali się o szerszy przekaz tej imprezy. Codziennie wieczorem miały miejsce muzyczne konfrontacje w Klubie Festiwalowym. Całe miasto wypełnione było kulturą. Na Placu Litewskim odbyła się np. transmisja koncertu „Passini i przyjaciele” z Teatru Starego. Wydarzeniem specjalnym był wykład wprowadzający do seminarium prof. Cezarego Wodzińskiego, które prowadzone będzie w Lublinie w sezonie 2012/13.

Wielkim wydarzeniem był również spektakl „Bracia Karamazow” Janusza Opryńskiego zarejestrowany przez TVP Kultura, a wyświetlony w przebudowywanym Teatrze Starym. Świeże, energetyzujące spojrzenie na ten utwór, podparte grą planów, zbliżeniami na postacie, szczegółami niewidocznymi z widowni, sprawiało piorunujące wrażenie.

Na pewno godne uwagi były warsztaty tańca butoh przeprowadzane przez jednego z największych nauczycieli tego tańca na świecie Japończyka Daisuke Yoshimoto w Centrum Kultury. Na zajęciach tych można było poznać i przyjrzeć się całkiem nowym środkom ekspresji i odnajdywania się na scenie, lepiej zrozumieć proces powstawania wyrazu scenicznego przez ciało w ruchu i taniec. W cały projekt bardzo mocno zaangażowała się telewizja regionalna TVP Lublin. Można było dzięki niej zobaczyć pokazy filmów, przedstawień oraz wykłady.

Na sam koniec Konfrontacji Teatralnych odbyło się wręczenie Nagrody im. prof. Zbigniewa Hołdy, którą uhonorowano najwybitniejsze osoby zaangażowane w ochronę praw człowieka, działania na rzecz wykluczonych. Widzowie mogli obejrzeć dwie inscenizacje szekspirowskiego „Snu nocy letniej”. Pierwsza z nich w wykonaniu zawodowców z Teatru im. J. Osterwy, druga powstała w ramach projektu „Zapaleni.org” - specjalnie dobrany zespół z Zakładu Karnego w Opolu Lubelskim przygotował spektakl pod kierownictwem Joanny Lewickiej.

Festiwal był dla mnie czymś niesamowitym. Tu należą się zasłużone gratulacje wszystkim ludziom odpowiedzialnym za to przedsięwzięcie. Potrafili oni w sposób przystępny i co ważne interesujący połączyć różne rodzaje sztuk, trafiając do odbiorcy w każdym wieku. Szczególnie młodzi ludzie szczelnie zapełniali sale widowiskowe, co może napawać optymizmem w perspektywie przyszłości. To krzepiące, że podczas takich przedsięwzięć widoczna jest chęć obcowania z kulturą wyższą, Okazuje się, że ani filmy klasy „B”, będące niestety w przewadze w telewizji, ani ciągłe przesiadywanie przed monitorami komputerów, doszczętnie nie zepsuły nas, młodych. My, jako ludzie będący dopiero na progu swojego dorosłego życia, na szczęście pragniemy czegoś więcej. Walczymy o chwilę subtelnego i motywującego do głębszych refleksji oddechu w pędzącym wciąż do przodu konsumpcyjnym świecie. Właśnie takie wydarzenia jak Konfrontacje Teatralne w Lublinie, które w tym roku odbyły się po raz 17., dają nam tę szansę.