Prawda o wierze, wiara w prawdę

Ks. Jarosław Grabowski

Bądź na bieżąco!

Człowiek wciąż pozostaje w kręgu wiary. Żyć - to wierzyć. Warto o tym pamiętać, kiedy się chce zrozumieć, że wiara nie jest czymś, co nagle spada z nieba na człowieka. Wiara obecna jest w elementarnych ludzkich działaniach, a nie w marzeniach. Wiara w Chrystusa jest przeciwieństwem marzycielstwa, wyobrażenia innego świata, w którym Bóg ma nas oczekiwać. Wiara chrześcijańska jest nadprzyrodzona, tzn. jest darem Boga, który oddając się człowiekowi w Jezusie Chrystusie, daje mu zdolność przyjęcia swego daru. Wiara człowieka, który nosi zaszczytne imię „chrześcijanin”, jest wiarą nie tylko w Chrystusa, ale nade wszystko w Chrystusie. Trzeba więc dostrzec w swoim życiu blask wiary w Chrystusie. Taki tytuł nadał swojej najnowszej książce abp Wacław Depo. Zwraca on naszą uwagę na fundamentalną sprawę chrześcijańskiego życia: wiara jest spotkaniem z osobowym Bogiem w Chrystusie. Bez tego spotkania wiara staje się ideologią. „Dzięki odkupieńczej łasce Chrystusa - przypomina Metropolita Częstochowski - chrześcijanin jest stworzeniem wciągniętym w orbitę Boskości i wewnętrznego życia Boga” (s. 23).

Reklama

Publikacja ukazała się na początku października 2012 r. pod patronatem Katedry Personalizmu Chrześcijańskiego KUL, z recenzją jej kierownika - ks. prof. KUL dr. hab. Krzysztofa Guzowskiego. Książka składa się z 6 części, których zawartość stanowi 29 artykułów i wykładów z kilku ostatnich lat. Tytuły i treści poszczególnych części mają wymiar chrystocentryczny. To Chrystus objawia, kim jest Bóg i kim jest człowiek.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Abp Depo wskazuje na kierunek poszukiwań i rozpoznawania prawdy o Bogu i człowieku. Każdy, kto rozpoznaje prawdę i chce wziąć za nią współodpowiedzialność, musi pamiętać o trzech zasadniczych sprawach: 1) pierwszym Strażnikiem wartości każdej osoby ludzkiej jest sam osobowy Bóg, nie zaś jakikolwiek bóg; 2) aby strzec wartości każdej osoby w procesie kształcenia i wychowania, trzeba być czujnym i zawsze gotowym, trzeba „trzymać wartę” (osoby asekuranckie, histeryczne i leniwe nie powinny przyjmować tych obowiązków, gdyż troska o własny wzrost ludzki i religijny nie ma nic wspólnego z bezczynnością, wygodnictwem i bumelanctwem); 3) trzeba być stale otwartym i wiernym Kościołowi i jego nauczaniu - inaczej nasze wspólnoty ulegną bezwładowi liberalizacji myślenia (por. s. 27-30). Dlatego też człowiek odkupiony przez miłość Chrystusa powinien odpowiedzieć na współczesne wyzwania: aktywnie krzewić kulturę ojczystą, pogłębiać wiedzę religijną, stanowczo odrzucać bylejakość, przeciętność i bezczynność, z przekonaniem, że „jakoś to będzie”. Tylko solidna praca i duchowe zmagania poszerzają horyzonty naszych pragnień i pomagają zachować umysłową otwartość (por. s. 31-36).

Reklama

Człowiek wierzący musi zdawać sobie sprawę, że „Chrystus Odkupiciel objawia w pełni człowieka samemu człowiekowi”, dlatego on sam odnajduje w Nim swoją wielkość, godność i wartość - nawiązuje tu do słów Jana Pawła II. Cała książka jest zresztą wypełniona nauczaniem bł. Jana Pawła II, którego osoba i myśl stanowią dla abp. Depo nieustanny punkt odniesienia. Widać to szczególnie w części poświęconej Matce Chrystusa, w której kreśli on zarys mariologii polskiej w odniesieniu do maryjnej myśli papieskiej na tle narodowego etosu (por. s. 117-188). Maryjne homilie i katechezy Metropolity Częstochowskiego, „przywołanego blaskiem Jasnej Góry”, stanowią niewątpliwie osobny dział jego dorobku.

Arcybiskup jako dogmatyk opiera się także na teologii Josepha Ratzingera - Benedykta XVI, przybliżając jego sylwetkę i myśl w dwóch artykułach. Przedstawia obecnego Papieża jako naukowca i duszpasterza, który łączy w sobie mądrość i prostotę Ewangelii, ucząc nas, że prostota i pokora są prawdziwym znakiem Boga (por. s. 199-219; 221-230). W swojej refleksji naukowej i pasterskiej Ksiądz Arcybiskup, obok nauczania bł. Jana Pawła II i Benedykta XVI, sięga również do ogromnego dorobku teologicznego ks. prof. Czesława S. Bartnika, promotora jego pracy doktorskiej na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim.

Jako pracownik naukowy KUL i były rektor WSD w Radomiu, bazując na własnym doświadczeniu formacji przyszłych formatorów, abp Depo wiele miejsca w omawianej publikacji poświęca tożsamości kapłana. Wyjaśnia, z konkretnymi wskazaniami, podstawowe zadania kapłana - sługi Chrystusa. Jednym z nich jest doskonalenie się w „szkole modlitwy”, niezależnie od lat życia i posługi. W przeciwnym razie utknie on na jakimś patologicznym „izmie” - psychologizmie, aktywizmie czy alkoholizmie itp. Ksiądz winien okazać się uczciwy i dojrzały wobec Boga, czego przejawem jest m.in. szczery dialog z kierownikiem duchowym, który pomoże mu rozeznać prawdę o sobie (por. s. 250).

Reklama

Tematyka prawdy, tak istotna dla autora, prawdy o wierze, a zarazem głębokiej wiary w Prawdę, stanowi klamrę, która spina treść książki. Prawda prowadzi nas do odkrycia porządku i celu w świecie. Trzeba uświadomić sobie, jak wielkim darem jest jej odkrywanie. Dzisiaj wielość stanowisk, gdzie każdy ma swoją prawdę, ustąpiła miejsca bezkrytycznemu pluralizmowi, opartemu na założeniu, że wszystkie opinie mają równą wartość. Jest to przejaw braku wiary w istnienie prawdy. Szacunek dla prawdy - podkreśla Przewodniczący Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski - powinien być szczególnie widoczny w środowisku dziennikarskim, dla którego prawda musi być źródłem i kryterium informacji (por. s. 291-296).

Wobec coraz śmielszych prób „gaszenia nadziei”, takich jak: narzucanie antropologii bez Boga - w konsekwencji szerzenie się relatywizmu i cynicznego hedonizmu, przez co wielu ludzi nie potrafi już łączyć ewangelicznego trudu przeżywania osobistej wiary w Chrystusa - trzeba nam z odwagą: umacniać wiarę, bez której nie można podobać się Bogu; trwać w chrześcijańskiej nadziei, która nie jest „matką głupich”, lecz zmysłem widzenia życia od strony jego dobra; być świadkami miłości, która jest nie tylko ideą umysłu czy pragnieniem serca, ale nade wszystko sposobem życia i odpowiedzią na miłość Boga (por. s. 319-329).

Myśli i wskazania abp. Wacława Depo, zawarte w książce „Blask wiary w Chrystusie”, mogą być skuteczną pomocą w przeżywaniu wiary i zgłębianiu jej treści w Roku Wiary. Chrześcijanin idzie drogą wiary i pyta, oczekując przekonujących odpowiedzi. Książka może spełnić te oczekiwania, jeśli weźmiemy ją do ręki.

Abp Wacław Depo, „Blask wiary w Chrystusie”, Lublin 2012, Wydawnictwo KUL, wydawnictwo.kul.lublin.pl.

2012-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Przemyślmy wiarę w Roku Wiary

Niedziela łódzka 41/2012, str. 8

Ks. Przemysław Góra

ARCHIWUM KS. GÓRY

W minionych tygodniach wiele osób pytało mnie, dlaczego w Kościele katolickim na całym świecie już za kilka tygodni rozpoczniemy Rok Wiary. Wśród pytających znaleźli się także dziennikarze, którzy znajdowali z góry gotowe odpowiedzi. Niektórzy z nich mówili bowiem, że papież Benedykt XVI zapowiedział Rok Wiary, ponieważ obecnie w Europie i świecie uwidacznia się kryzys życia religijnego. Spadek powołań kapłańskich, niski procent ludzi, którzy uczęszczają na niedzielną Eucharystię, odarcie z wartości chrześcijańskich małżeństwa i rodziny, ujawniające się narastającą liczbą rozwodów i związków niesakramentalnych. Jednym słowem: życie tak, jakby Boga nie było. Czy należy zatem bić na alarm? Czy naprawdę jest, aż tak źle?

CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

O. Sergiusz Niziński OCD

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?

CZYTAJ DALEJ

Leon XIV: miłość Jezusa nie upokarza

2025-10-01 10:28

Vatican Media

[ TEMATY ]

Papież Leon XIV

Vatican Media

Jezus ofiarowuje swoje rany jako gwarancję przebaczenia. I pokazuje, że zmartwychwstanie nie jest przekreśleniem przeszłości, ale jej przemianą w nadzieję miłosierdzia - wskazał Papież podczas audiencji generalnej. Środowa katecheza stanowiła kontynuację rozważań dotyczących Paschy Jezusa (J 20, 19-23).

Na początku katechezy Papież wskazał, że „centrum naszej wiary i serce naszej nadziei mają swoje głębokie zakorzenienie w zmartwychwstaniu Chrystusa”. Lektura Ewangelii pokazuje, że jest to tajemnica zaskakująca poprzez fakt w jaki sposób Syn Boży to uczynił. Nie jest to „pompatyczny triumf”, zemsta czy odwet na przeciwnikach. To „cudowne świadectwo tego, jak miłość potrafi podnieść się po wielkiej porażce, aby kontynuować swoją drogę, której nie da się powstrzymać”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama