Reklama

Szczęście razy cztery

W księdze pamiątkowej niewielkiej wspólnoty metropolita częstochowski abp Stanisław Nowak kiedyś napisał: „Rększowice są wybraną parafią”. Nie miał chyba jednak na myśli czworaczków z Hutek (parafia Rększowice), niewielkiej wioski niedaleko Częstochowy, które narodziły się w rodzinie państwa Marchefków. Szczęśliwymi rodzicami Julii, Lenki, Dominiki i Szymona są Sonia i Damian. To ich pierwsze dzieci

Niedziela Ogólnopolska 52/2011, str. 12-13

GRAZIAKO/Niedziela

Czworaczki z Hutek przyszły na świat 28 września 2011 r.

Czworaczki z Hutek przyszły na świat 28 września 2011 r.

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Tata czworaczków - Damian pracuje w firmie „Wigolen”, mama Sonia jest z zawodu fryzjerką. Mieszkają razem z rodzicami na piętrze niewielkiego domu. Na górę wchodzi się wąskimi schodami. Po lewej stronie dostrzegamy kuchnię i łazienkę. Pachnie czystością i dziećmi - tą charakterystyczną, słodką mieszanką woni, zapamiętaną z dzieciństwa.

Czułam, że będzie dobrze

Reklama

W sypialni mieszczą się, jak ulał, cztery dziecięce łóżeczka z imiennymi tabliczkami i łóżko rodziców, bo w tym okresie życia dzieci lepiej mieć zawsze na oku. Obok, na komódce, sterta papierów - ta niemowlęca buchalteria pozwala zorientować się, w jakim tempie maluchy przybierają na wadze. Zapisuje się godziny karmienia, np. 3 w nocy, i wszystkie inne konieczne informacje. Dla każdego malca oddzielny stosik papierów.
Na tapczanie wypoczywa właśnie cała czwórka - od największego Szymona po najmniejszą wielkooką Lenkę. Obok przycupnął zapatrzony w maleństwa tata. Na wprost otwarty pokój stołowy, a w nim obok mebli - cztery bujadełka - arcyprzydatny, co potwierdzi każdy rodzic, sprzęt, który odciąża opiekunów od nieustannego kołysania dzieci. Bujadełka zrobili strażacy, bo tata czworaczków jest także strażakiem. Bractwo, jak widać, jest dumne ze swojego kolegi. Oni też - jak dotąd - najlepiej chyba rozumieją, że młodej rodzinie potrzebna jest systematyczna pomoc. Stąd rozkręcana przez druhnę Annę Paździor-Brzozowską z OSP Rększowice i miejscowy Związek Młodzieży Wiejskiej internetowa akcja pomocowa dla czworaczków z Hutek (więcej: www.osp.psary.eu).
Sonia, niewyska, krucha, o pięknym uśmiechu, promienieje szczęściem: - Chcieliśmy mieć więcej niż jedno dziecko, ale czwórki nikt się nie spodziewał… - śmieje się. - Jakoś na początku lekarz powiedział mi podczas badania, że są cztery zarodki, ale one zazwyczaj się wchłaniają, więc żebym nie robiła sobie nadziei. Łatwo powiedzieć! Przy następnym badaniu okazało się, że ciągle jest ich czwórka. Boże, jak ja się cieszyłam. Chociaż w domu nawet babcia nie dowierzała, że donoszę ciążę. Z tym, że ja uparta jestem. Przeleżałam więc prawie całe 9 miesięcy. Siedzieć nawet nie mogłam. Za oknem lato, słońce, ludzie spotykają się, umawiają na grille, a ja leżę… Ogromnie mi zależało. Wierzyłam, że będzie dobrze. Ja po prostu wiedziałam…
Dzieci przyszły na świat 28 września 2011 r. w Szpitalu Specjalistycznym nr 2 w Bytomiu. Rodzicom oddawano je etapami - po dwoje. Najdłużej w inkubatorze przebywała Dominika. Dlatego na chrzcie otrzymała jako drugie imię - Sonia, bo po mamie odziedziczyła charakter i wolę walki.
Pojawienie się na świecie czworaczków stało się wydarzeniem nie tylko lokalnym, ale także medialnym. Nie zmieniło to jednak sytuacji, że Marchefkowie utrzymują się obecnie z jednej pensji Damiana.
- Kto wam pomaga? - dopytuję, mając na myśli władze lokalne czy nawet państwowe. Przez chwilę patrzą na siebie jakby lekko zawstydzeni. - Właściwie to tylko Ksiądz Proboszcz - wyjaśnia wreszcie Damian. - Jest u nas często, pyta, czego potrzebujemy, martwi się, że za mało śpimy. Pyta, jak dzieciaczki…
Ks. Jerzy Mielczarek duszpasterzuje w Rększowicach od 1993 r.
- Znam Sonię i Damiana od podstawówki, przygotowywałem ich już do I Komunii św. Wiem, że są dobrymi rodzicami. Ale w dzisiejszych czasach każda rodzina potrzebuje wsparcia. Teraz budzą zainteresowanie, wszyscy o nich mówią, ale minie jakiś czas i wróci szara codzienność. Emocje opadną. Dlatego tłumaczę im, żeby byli przygotowani, że zostaną sami.
Sytuacją czworaczków bardzo zainteresował się abp Stanisław Nowak. Poprosił ks. Jerzego, by zapytał rodziców, czy może ochrzcić ich dzieci. Zgodzili się z radością. Przyszedł im także z bardziej wymierną pomocą.
- Nie ma w nas lęku, czy sobie poradzimy, bo musimy sobie poradzić - mówi z pewnością w głosie Sonia. - Czekam z niecierpliwością, jak podrosną. Chcę być świadkiem tego, jak dorastają.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wspólnota rodzin

Reklama

W słoneczną sobotę 10 grudnia br. Metropolita Częstochowski wypowiedział nad każdą z czterech główek formułę: - Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Julia Barbara, Dominika Sonia, Lena Joanna i Szymon Damian stali się chrześcijanami, dzielnie znosząc polewanie główek wodą święconą. Ósemce rodziców chrzestnych, rodzinie i przyjaciołom abp Nowak wyjaśniał, jak ważny jest sakrament chrztu św. I jak istotne jest, by tego daru nie zmarnować. Żeby wpoić im najpierw miłość do Boga, potem - do drugiego człowieka.
- Chrzest naszych czworaczków zbiegł się z 32. rocznicą odprawienia w kościele pierwszej Mszy św. przez śp. bp. Franciszka Musiela, 29. rocznicą erygowania parafii, i 25. rocznicą konsekracji świątyni - wyjaśnia ks. Mielczarek. - I przyznam, że ogromnie mnie cieszy, iż te wydarzenia mają miejsce w roku duszpasterskim, którego hasło brzmi: „Kościół naszym domem”. Kościół jako wielka Boża rodzina troszczy się o Kościół domowy, czyli chrześcijańską rodzinę - zwłaszcza tę wielodzietną. Dzisiaj, gdy otwarcie atakuje się i celowo niszczy wartości rodzinne, niemal każda rodzina potrzebuje wsparcia. Na przykładzie mojej parafii widać, co się dzieje z polskim społeczeństwem. W tym roku kolejny raz liczba zgonów przewyższyła liczbę narodzin: 31 pogrzebów, 24 chrzty, wliczając czworaczki. Na terenie parafii są dwie szkoły przeznaczone do likwidacji z powodu braku dzieci. Proszę więc Boga, by nie zabrakło ludzi dobrej woli, którzy potrafią takie rodziny, jak rodzina Marchefków, wesprzeć.

Co dalej?

W pokoju na piętrze, przy łóżeczkach z imiennymi tabliczkami rodzice nie mają problemu z rozpoznaniem dzieci, gorzej goście. Za chwilę pojawi się choinka. Najcudniejsze, bo pierwsze takie święta Bożego Narodzenia. Nim jednak zaświeci pierwsza gwiazda na nocnym niebie, rozmawiamy półgłosem o dniu codziennym, o potrzebach duchowych i tych materialnych, o optymizmie, w który dobry Bóg hojnie wyposażył Sonię i Damiana, o sile nowego życia i o szczęściu, które wniosła w ich dom czwórka maluchów.
Sonia to optymistka, która realnie ocenia najbliższy czas: - Lekarze mówią, że pierwszy rok upłynie nam na badaniach, bo dzieci trzeba nieustannie monitorować. Kontrola po kontroli. Dzisiaj np. jeździliśmy aż trzy razy na szczepienia. Męczące, ale nasza pani doktor Synowiec jest świetnym pediatrą i ufamy jej. W tej chwili dzieciom potrzebny jest rehabilitant, który będzie przyjeżdżał do domu - one mają złożeniowe główki, to znaczy układają je tak, jak w łonie. Nie chcą skręcać ich w drugą stronę. Kazano nam napisać podanie o rehabilitanta do NFZ. Mam nadzieję, że nie będzie z tym problemu, choć to koniec roku. A z podstawowych potrzeb brakuje nam rzeczy codziennego użytku dla niemowlaków: pampersów nr 3, chusteczek do pielęgnacji niemowląt, mleka Bebilon 1, zagęszczacza dla noworodków Bebilon 1, herbatki Hipp z kopru włoskiego i herbatki Bobovita...

Puenta

Soni, która niemal całą ciążę przeleżała, walcząc o życie swojej czwórki, nie daje spokoju tragedia, jaka niedawno miała miejsce w okolicy Częstochowy. - Zmroziło mnie, jak usłyszałam o dzieciątku wyrzuconym przez matkę na śmietnik. Urodziło się żywe, a ona je zostawiła. Pomyślałam wtedy: Kobieto! Trzeba było je podrzucić na nasz próg. Wychowałoby się razem z naszymi… Życie jest przecież takie cenne, dlaczego ludzie tego nie rozumieją? - zastanawia się Sonia.

2011-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Abp Jędraszewski: Modlimy się za Kościół, aby wszystkie jego trudne rany były leczone w duchu prawdy

2025-10-01 08:09

[ TEMATY ]

abp Marek Jędraszewski

Biuro Prasowe Archidiecezji Krakowskiej

Abp Marek Jędraszewski

Abp Marek Jędraszewski

- Modlimy się za Kościół, aby wszystkie jego trudne i bolesne rany były podejmowane i leczone w duchu prawdy, sprawiedliwości i miłosierdzia – mówił abp Marek Jędraszewski w czasie Mszy św. w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia w krakowskich Łagiewnikach, w której wzięli udział uczestnicy Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Komisja ds. Ochrony Małoletnich.

Na początku Mszy św. wszystkich uczestników Zgromadzenia Plenarnego Papieskiej Komisja ds. Ochrony Małoletnich z jej przewodniczącym abp. Thibault Verny przywitał ks. Zbigniew Bielas. – Niech wstawiennictwo Apostołów Bożego Miłosierdzia – św. Faustyny i św. Jana Pawła II – oraz patrona dnia dzisiejszego – św. Hieronima – wyprasza wszystkim potrzebne łaski – życzył kustosz łagiewnickiego sanktuarium.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Ojciec Joachim Badeni OP, mistyk – 15 lat po śmierci znów przemawia do współczesnego człowieka

2025-10-01 17:09

info.dominikanie.pl

Ojciec Joachim Badeni OP – człowiek modlitwy, mistyk– 15 lat po śmierci znów przemawia do współczesnego człowieka dzięki książce „Amen. O rzeczach ostatecznych”. Osoby, dla których był przewodnikiem, dziś mogą pomóc w przygotowaniach do jego beatyfikacji, dzieląc się osobistymi świadectwami wiary, łask i spotkań z dominikaninem.

W tym roku minęło 15 lat od śmierci znanego i kochanego przez wielu dominikanina, ojca Joachima Badeniego – cenionego kaznodziei, duszpasterza i mistyka. Urodził się w arystokratycznej rodzinie i ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję