Z Polski

Kraków

Konsekracja nowych biskupów

W święto patrona katedry wawelskiej - św. Wacława, 28 września br., odbyła się konsekracja nowych biskupów archidiecezji krakowskiej: Grzegorza Rysia i Damiana Muskusa OFM. Współkonsekratorami byli kardynał senior Franciszek Macharski oraz kard. Stanisław Ryłko. Na uroczystość przybył abp Celestino Migliore, nuncjusz apostolski w Polsce. W homilii kard. Dziwisz podkreślił, że tylko ten, kto kocha, może zostać pasterzem. - Od tego warunku nie ma i nie może być dyspensy - mówił Metropolita Krakowski. Jego zdaniem, najważniejsze wyzwanie stojące przed nowymi biskupami to nowa ewangelizacja, jeszcze bardziej przekonująca i docierająca do ludzkich serc. - Nowej ewangelizacji potrzebuje współczesna kultura, by była otwarta na Boga, by nie było wśród nas braci i sióstr żyjących tak, jakby Bóg nie istniał. Na nową ewangelizację czekają rozległe dziedziny życia społecznego i politycznego, sprawiedliwości społecznej i solidarności - zauważył kard. Dziwisz.

W roku kard. Kozłowieckiego

Człowiek - jezuita - kardynał

Trwa Rok kard. Kozłowieckiego, legendarnego misjonarza Afryki. - Kard. Adam Kozłowiecki walczył latami o równe prawa dla Afrykańczyków. Potrafił dostrzec dobro nawet w swoich obozowych oprawcach. Jednocześnie pozostał wierny powołaniu kapłańskiemu, bronił praw Kościoła i odważnie wypowiadał swoje poglądy. Dzisiaj w imię tolerancji niektórzy dążą do usunięcia religii i jej symbolów z życia publicznego. Nie biorą pod uwagę, że w ten sposób narzucają ogromnej większości społeczeństwa laicką, ateistyczną wizję świata bez Boga. Jednocześnie ci sami ludzie okazują całkowity brak tolerancji, dopuszczając się profanacji krzyża, Pisma Świętego i innych wartości drogich dla wierzących w Chrystusa. Deptanie uczuć religijnych zagraża harmonii społecznej, godzi w jedną z podstawowych wartości, bez których naród traci swego ducha, swoją tożsamość, zdolność do skutecznej walki z przeciwnościami - mówił 25 września biskup sandomierski Krzysztof Nitkiewicz podczas Mszy św. z racji 100. rocznicy urodzin kard. Kozłowieckiego, pochodzącego z Huty Komorowskiej (dziś diecezja sandomierska). Na uroczystości, które stanowiły centralny punkt obchodów Roku kard. Kozłowieckiego, przybyli m.in.: kard. Medardo Joseph Mozambwe z Zambii, w której wielki Misjonarz Afryki pełnił przez ponad 50 lat swoją posługę, członkowie rodziny Kozłowieckich, a także przedstawiciele konsulatu Niemiec w Polsce oraz konsulatu Polski w Zambii.
Tego samego dnia w odremontowanym dworku rodziny Kozłowieckich w Hucie Komorowskiej odbyło się poświęcenie pierwszego w świecie Muzeum im. kard. Adama Kozłowieckiego SJ, zainaugurowało też działalność Diecezjalne Centrum Misyjne. Oba te projekty powstały dzięki zaangażowaniu noszącej imię kard. Kozłowieckiego Fundacji „Serce bez granic”, której przewodniczy bp Edward Frankowski. Ostatnim punktem uroczystości był wykład „Adam Kozłowiecki - człowiek, jezuita, arcybiskup” ks. prof. dr. hab. Marka Inglota SJ.

Alicja Trześniowska

Warszawa

Obradowała Komisja Spraw Społecznych COMECE

W Warszawie na spotkaniu plenarnym zebrała się w dniach 28-29 września Komisja Spraw Społecznych Komisji Episkopatów Wspólnoty Europejskiej (COMECE). Spotkanie pod hasłem: „Solidarność i polityka energetyczna” związane było z inicjatywami w ramach polskiej prezydencji w Unii Europejskiej.
Ks. prał. Piotr Mazurkiewicz, sekretarz generalny COMECE, powiedział KAI, że w obradach nawiązano przede wszystkim do priorytetów polskiej prezydencji. Joanna Skoczek, dyrektor Departamentu Koordynacji Przewodnictwa Polski w Radzie UE, przypomniała o ważnym temacie podejmowanym w ramach polskiej prezydencji, jakim jest Układ z Schengen, który znosi kontrolę osób przekraczających granice między państwami członkowskimi Układu. Największe problemy z przystąpieniem do strefy mają obecnie Bułgaria i Rumunia. Wiele miejsca poświęcono „Partnerstwu Wschodniemu”, tym bardziej że 29-30 września odbywał się w Warszawie drugi w historii szczyt tej inicjatywy.

Krótko

Na szczycie Partnerstwa Wschodniego w Warszawie kraje UE przyjęły 30 września br. specjalną deklarację potępiającą łamanie praw człowieka i demokracji na Białorusi. Wschodni partnerzy odmówili jej podpisania. Białoruś całkowicie zbojkotowała szczyt.

W Krakowie wmurowano kamień węgielny na budowie Panteonu Narodowego powstającego w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła. W uroczystości wzięli udział przedstawiciele Fundacji Panteon Narodowy, pomysłodawca prof. Franciszek Ziejka oraz kard. Stanisław Dziwisz. Panteon ma być gotowy dokładnie za rok, w 400. rocznicę śmierci ks. Piotra Skargi. Będą w nim chowani zasłużeni ludzie kultury, nauki i sztuki.

W Niepokalanowie odbyło się zebranie Papieskich Dzieł Misyjnych pod hasłem: „Idźcie i głoście” (Mt 16, 15). Ok. 140 uczestników rozmawiało m.in. na temat: misyjnego wymiaru apostolstwa św. Maksymiliana Marii Kolbego, sprawy powstania Rady Żywego Różańca oraz problemów nowo powstałego Sudanu Południowego.

Na ulicach miast świata 28 września o godz. 15 grupy wiernych odmówiły Koronkę do Bożego Miłosierdzia. W tym roku wydarzenie to przypadło w 3. rocznicę beatyfikacji ks. Michała Sopoćki, spowiednika św. Faustyny, który rozwinął jej misję.

Manifestację na początku października, a potem strajk w całym województwie zapowiada śląski oddział Ogólnopolskiego Związku Zawodowego Lekarzy, który ogłosił pogotowie strajkowe. Związkowcy uważają, że władze naruszają prawa pacjenta oraz dyskryminują lekarzy.

W Opolu osoby, które zalegają z opłatami za mieszkanie, mogą odpracować swoje długi. Ratusz uruchomił specjalny program, na który zarezerwowano do końca roku ponad 100 tys. zł, a Powiatowy Urząd Pracy zorganizował roboty publiczne. Osoby tak zatrudnione będą otrzymywać pensje, ale muszą złożyć deklarację, że co miesiąc 500 zł przekażą na pokrycie swojego zadłużenia.

Niewidomi zobaczą kształty, poczują morskie fale, a w przyszłości zostaną ostrzeżeni przed dziurą w chodniku. Matryca cieplna, którą skonstruowali naukowcy z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, pokaże im to, czego nie mogą przeczytać Braille’em.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Po przedstawieniu dwa tygodnie temu postaci św. Franciszka z Asyżu chciałbym dzisiaj opowiedzieć o innym świętym, który należał do pierwszego pokolenia Braci Mniejszych: o Antonim Padewskim czy - jak go się również nazywa - Lizbońskim, nawiązując do miejsca jego urodzenia. Mowa o jednym z najpopularniejszych świętych w całym Kościele katolickim, czczonym nie tylko w Padwie, gdzie wzniesiono wspaniałą bazylikę, w której spoczywają jego doczesne szczątki, ale na całym świecie. Wierni z wielką czcią odnoszą się do jego obrazów oraz figur, przedstawiających go z lilią, symbolem jego czystości, bądź z Dzieciątkiem Jezus na ręku, upamiętniającym cudowne widzenie, o którym wspominają niektóre źródła literackie. Antoni w znaczący sposób przyczynił się do rozwoju duchowości franciszkańskiej dzięki swym wybitnym przymiotom - inteligencji, zrównoważeniu, gorliwości apostolskiej, a przede wszystkim żarliwości mistycznej. Urodził się w Lizbonie w szlacheckiej rodzinie ok. 1195 r. i na chrzcie otrzymał imię Fernando (Ferdynand). Wstąpił do kanoników zachowujących monastyczną Regułę św. Augustyna, najpierw w klasztorze św. Wincentego w Lizbonie, następnie Świętego Krzyża w Coimbrze - renomowanego ośrodka kultury Portugalii. Z zainteresowaniem i zapałem poznawał Biblię i Ojców Kościoła, zdobywając wiedzę teologiczną, którą owocnie wykorzystywał w działalności nauczycielskiej i kaznodziejskiej. W Coimbrze wydarzył się epizod, który w decydujący sposób wpłynął na jego życie: w 1220 r. wystawiono tam relikwie pierwszych pięciu misjonarzy franciszkańskich, którzy udali się do Maroka, gdzie ponieśli śmierć męczeńską. Ich historia zrodziła w młodym Ferdynandzie pragnienie naśladowania ich i postępowania drogą chrześcijańskiej doskonałości: poprosił wówczas o zgodę na opuszczenie kanoników św. Augustyna i zostanie bratem mniejszym. Jego prośba została przyjęta i pod nowym, zakonnym imieniem Antoni on również wyruszył do Maroka. Opatrzność Boża zdecydowała jednak inaczej. Z powodu choroby musiał wrócić do Włoch i w 1221 r. wziął udział w słynnej Kapitule Namiotów w Asyżu, gdzie spotkał też św. Franciszka. Następnie żył czas jakiś w całkowitym ukryciu w klasztorze w pobliżu Forli w północnych Włoszech, gdzie Pan powołał go do innej misji. Wysłany w okolicznościach zupełnie przypadkowych do wygłoszenia kazania z okazji święceń kapłańskich, pokazał, że wyposażony jest w taką wiedzę i dar wymowy, iż przełożeni przeznaczyli go do kaznodziejstwa. Tak oto rozpoczął we Włoszech i we Francji ogromnie intensywną i skuteczną działalność apostolską, by nakłonić sporą liczbę osób, które odeszły od Kościoła, do zmiany decyzji. Był też jednym z pierwszych nauczycieli teologii Braci Mniejszych, jeżeli nie wręcz pierwszym. Rozpoczął swe nauczanie w Bolonii, z błogosławieństwem Franciszka, który, w uznaniu cnót Antoniego, wystosował do niego krótki list, rozpoczynający się tymi słowami: „Podoba mi się, że nauczasz świętej teologii braci”. Antoni położył podwaliny pod teologię franciszkańską, która - uprawiana przez innych wybitnych myślicieli - miała osiągnąć swoje szczyty w postaciach Bonawentury z Bagnoregio i bł. Dunsa Szkota. Kiedy został prowincjałem Braci Mniejszych w Północnych Włoszech, nadal zajmował się kaznodziejstwem, dzieląc je ze sprawowaniem urzędu przełożonego. Gdy skończył misję prowincjała, wrócił w okolice Padwy, dokąd jeszcze kilkakrotnie się udawał. Po niespełna roku zmarł u bram tego miasta - 13 czerwca 1231 r. Padwa, która przyjęła go z miłością i czcią, złożyła mu wieczny hołd czci i pobożności. Sam papież Grzegorz IX - który wysłuchawszy jego kazania, nazwał go „Arką Testamentu” - kanonizował go w 1232 r., również w następstwie cudów, jakie dokonały się za jego wstawiennictwem. W ostatnim okresie życia Antoni zapisał dwa cykle „Kazań”, zatytułowane „Kazania niedzielne” i „Kazania na uroczystości i święta”, przeznaczone dla kaznodziejów i wykładowców teologii z Zakonu Franciszkańskiego. Komentuje w nich teksty Pisma Świętego, prezentowane przez liturgię, wykorzystując patrystyczno-średniowieczną interpretację czterech zmysłów: literackiego lub historycznego, alegorycznego lub chrystologicznego, topologicznego czy moralnego i anagogicznego, który ukierunkowuje ku życiu wiecznemu. Chodzi o teksty teologiczno-homiletyczne, będące odzwierciedleniem żywego przepowiadania, w których Antoni proponuje prawdziwą i właściwą drogę chrześcijańskiego życia. Tak wielkie jest bogactwo nauki duchowej zawartej w „Kazaniach”, że czcigodny papież Pius XII w 1946 r. ogłosił Antoniego doktorem Kościoła, nadając mu tytuł „Doctor Evangelicus”, gdyż z pism tych przebija świeżość i piękno Ewangelii; dziś jeszcze możemy czytać je z wielkim pożytkiem duchowym. W swoim nauczaniu mówi o modlitwie jako związku miłości, która popycha człowieka do słodkiej rozmowy z Panem, przynosząc niewypowiedzianą radość, która łagodnie ogarnia modlącą się duszę. Antoni przypomina nam, że modlitwa potrzebuje atmosfery ciszy, która nie ma nic wspólnego z oderwaniem się od zewnętrznego hałasu, ale jest doznaniem wewnętrznym, mającym na celu usunięcie przeszkód w skupieniu się, spowodowanych przez troski duszy. Według nauczania tego wybitnego doktora franciszkańskiego, modlitwa składa się z czterech niezbędnych postaw, które Antoni określił po łacinie jako „obsecratio”, „oratio”, „postulatio”, „gratiarum actio”. Moglibyśmy je przetłumaczyć następująco: ufne otwarcie serca na Boga, czuła rozmowa z Nim, przedstawienie naszych potrzeb, wysławianie Go i dziękczynienie. W tym nauczaniu św. Antoniego o modlitwie widzimy jeden ze szczególnych rysów teologii franciszkańskiej, którą on zapoczątkował, a mianowicie fundamentalną rolę przyznaną miłości Bożej, która wkracza w sferę uczuć, woli, serca, i będącej także źródłem, z którego wytryska poznanie duchowe, przerastające wszelkie poznanie. Pisze dalej Antoni: „Miłość jest duszą wiary, sprawia, że jest ona żywa; bez miłości wiara umiera” („Kazania na niedziele i święta II”, „Il Messaggero”, Padwa 1979, s. 37). Tylko dusza, która się modli, może dokonać postępów w życiu duchowym: oto uprzywilejowany przedmiot przepowiadania św. Antoniego. Zna on doskonale ułomności ludzkiej natury, skłonność do popadania w grzech, dlatego stale wzywa do walki ze skłonnością do chciwości, pychy, nieczystości oraz do praktykowania cnót ubóstwa i wielkoduszności, pokory i posłuszeństwa, niewinności i czystości. Na początku XIII wieku, w kontekście odrodzenia miast i rozkwitu handlu, wzrastała liczba osób nieczułych na potrzeby ubogich. Z tego też powodu Antoni wielokrotnie wzywa wiernych do myślenia o prawdziwym bogactwie, bogactwie serca, które czyni ich dobrymi i miłosiernymi, i gromadzeniu skarbów dla Nieba. „Bogacze - tak wzywa - zaprzyjaźnijcie się z ubogimi, (...) przyjmijcie ich w swoich domach: to oni, ubodzy, przyjmą was potem w wieczne mieszkanie, gdzie jest piękno pokoju, ufność w bezpieczeństwo oraz obfity spokój wiecznej sytości” (tamże, s. 29). Czyż nie widzimy, Drodzy Przyjaciele, że to nauczanie jest bardzo ważne także dziś, gdy kryzys finansowy i poważne nierówności gospodarcze zubożają wiele osób i stwarzają warunki nędzy? W encyklice „Caritas in veritate” przypominam: „Ekonomia bowiem potrzebuje etyki dla swego poprawnego funkcjonowania; nie jakiejkolwiek etyki, lecz etyki przyjaznej osobie” (n. 45). Antoni, w szkole Franciszka, stawia zawsze Chrystusa w centrum życia i myślenia, działania i kaznodziejstwa. I to jest drugi rys typowy dla franciszkańskiej teologii: chrystocentryzm. Kontempluje ona z upodobaniem i wzywa do kontemplacji tajemnic człowieczeństwa Pana, w szczególny sposób tajemnicy Narodzenia, które wywołują w nim uczucia miłości i wdzięczności dla Bożej dobroci. Również widok Ukrzyżowanego inspiruje w nim myśli o wdzięczności dla Boga i szacunku dla godności osoby ludzkiej, tak iż wszyscy, wierzący i niewierzący, mogą znaleźć w niej to znaczenie, które wzbogaca życie. Antoni pisze: „Chrystus, który jest twoim życiem, wisi przed tobą, abyś patrzył na krzyż jak w lustro. Będziesz mógł tam poznać, jak śmiertelne były twoje rany, których żadne nie uleczyłoby lekarstwo, jak tylko krew Syna Bożego. Jeśli dobrze się przyjrzysz, będziesz mógł zdać sobie sprawę, jak wielka jest twoja godność ludzka i twoja wartość (...). W żadnym innym miejscu człowiek nie może lepiej uświadomić sobie, jak wiele jest wart, jak wtedy, gdy spogląda w lustro krzyża” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 213-214). Drodzy Przyjaciele, oby Antoni Padewski, tak bardzo czczony przez wiernych, mógł wstawiać się za całym Kościołem, a zwłaszcza za tymi, którzy poświęcają się kaznodziejstwu. Oni zaś, czerpiąc natchnienie z jego przykładu, niech troszczą się o łączenie mocnej i zdrowej nauki ze szczerą i żarliwą pobożnością i zwięzłością przekazu. W obecnym Roku Kapłańskim módlmy się, aby kapłani i diakoni pełnili pilnie tę posługę głoszenia i aktualizacji Słowa Bożego wiernym, przede wszystkim w homiliach liturgicznych. Niech będą one skutecznym przedstawieniem odwiecznego piękna Chrystusa, właśnie tak jak zalecał Antoni: „Kiedy głosisz Chrystusa, otwiera On twarde serca; gdy wzywasz Go, osładza gorzkie pokusy; gdy myślisz o Nim, rozjaśnia Twoje serce; kiedy o Nim czytasz, nasyca twój umysł” („Kazania na niedziele i święta III”, str. 59).