Z Polski

Jak posłowie głosowali

Polska batalia o in vitro

Reklama

Sejm RP 29 października podjął decyzję dotyczącą dalszych losów projektów ustaw bioetycznych. Posłowie odrzucili projekt zakazujący zupełnie metody in vitro autorstwa Teresy Wargockiej (PiS). Projekt ten jest zgodny z nauką Kościoła katolickiego, który sprzeciwia się tej metodzie. Nie tylko zakładał zakaz in vitro, ale również m.in. zakazywał manipulacji ludzką informacją genetyczną, wytwarzania i niszczenia embrionów. Za stosowanie in vitro miałaby grozić też kara pozbawienia wolności od 3 miesięcy do 5 lat. Projekt regulował też m.in. kwestię tzw. uporczywej terapii.
Parlamentarzyści do dalszych prac skierowali m.in. propozycje autorstwa Bolesława Piechy (PiS) oraz Jarosława Gowina (PO). Pierwsza z nich zakazuje in vitro, zezwalając jednocześnie na adopcję istniejących teraz embrionów. Druga zaś zezwala na in vitro, zakazując zabijania i mrożenia zarodków.
Za odrzuceniem już w pierwszym czytaniu projektu Teresy Wargockiej głosowało trzech posłów PiS: Lena Dąbkowska-Cichocka, Joanna Kluzik-Rostkowska i Marek Opioła. Przeciw było 145, wstrzymało się 3, a nie głosowało 11.
Za odrzuceniem tego projektu opowiedziała się też większość parlamentarzystów z PO, bo aż 142, m.in.: Ewa Kopacz, Joanna Mucha, Julia Pitera, Tadeusz Ross czy Grzegorz Schetyna. Przeciw było 18 osób, 11 się wstrzymało, a 33 nie głosowało.
Za odrzuceniem tego projektu było też 13 posłów z PSL przy 9 popierających, 3 wstrzymujących się, 6 nieobecnych.

Sesja w Krakowie

Serce ludzkiej wolności

Wolność, człowiek wolny, relacja wolności w kontekście Kościół - państwo, aksjologiczne dylematy współczesności i religijna wolność w horyzoncie postsekularyzmu - to niektóre aspekty problemowe podejmowane na sesji zatytułowanej „Wolność religijna - sercem ludzkiej wolności”, która odbyła się w dniach 4-5 listopada br. w Auli Collegium Novum UJ przy ul. Gołębiej 24 w Krakowie. Sesja została zorganizowana przez Uniwersytet Papieski Jana Pawła II w Krakowie i Watykańską Fundację Jana Pawła II - Ośrodek Dokumentacji i Studium Pontyfikatu w Rzymie. Początek sesji zbiegł się z dniem imienin sługi Bożego Jana Pawła II. Jej otwarcia dokonał metropolita krakowski kard. Stanisław Dziwisz, a słowa wprowadzenia nakreślił prymas Polski abp Józef Kowalczyk. Wśród prelegentów byli m.in. profesorowie z Rzymu, Lugano, UJ w Krakowie, UKSW w Warszawie, UPJP2 w Krakowie.
Podczas sesji próbowano odpowiedzieć na pytania: Czym jest wolność? Jak ją pojmujemy? Czy istnieje wolność religijna? Jak rozumiał wolność Jan Paweł II? Zdaniem kard. Dziwisza, wolność jest pragnieniem i porywem serca, danym i zadanym nam przez Stwórcę. Jan Paweł II dążył do niej w różnoraki sposób, ponieważ doświadczył w swoim życiu wiele cierpienia związanego z dwoma systemami totalitarnymi pogardzającymi człowiekiem, które jednocześnie zaprzeczały wolności. Często więc zabierał głos w obronie uciemiężonych, ponieważ - niezależnie od światopoglądu - brak wolności jest zaprzeczeniem godności ludzkiej.
Abp Kowalczyk zauważył, że brak wolności prowadzi do totalitaryzmów i samozniszczenia, czego przykłady możemy znaleźć w XX wieku. Wolność religijna jest podkreśleniem, że nikt nie może zostać zmuszony do postępowania wbrew swemu sumieniu i wyznaniu.

Dorota Mazur

Zło dobrem zwyciężaj

Bł. ks. Jerzy Popiełuszko powiedział

Ludzie ciężko pracujący potrzebują szczególnego zrozumienia ich wysiłku, trudu i przelewanego potu.

Krótko

Prezydent Bronisław Komorowski zapowiedział, że w 2012 r. polska misja w Afganistanie z bojowej zostanie przemianowana na szkoleniową. Wycofanie polskiego kontyngentu przewidywane jest na 2014 r.

Ingerowano w oprogramowanie urządzeń należących do ofiar tragedii smoleńskiej - dowodzą tego ekspertyzy ABW. Według portalu Niezależna.pl, z opinii ABW sporządzonej 13 lipca wynika, że doszło do ingerencji w oprogramowanie aparatów fotograficznych, a nawet do niszczenia danych. Miało to mieć miejsce kilka dni po katastrofie, gdy sprzęt był w rękach Rosjan.

Nowe fakty w sprawie katastrofy smoleńskiej. Już po katastrofie używano telefonu funkcjonariusza BOR-u Pawła Krajewskiego. Operator zanotował dwukrotne połączenia z numeru w kwietniu i w maju. Te informacje ujawnił „Nasz Dziennik”.

Niemal co trzeci dorosły Polak ma zobowiązania wobec instytucji finansowych, czyli zaciągnięty kredyt. W ostatnim roku nasiliła się chęć do pożyczania. Widać Polacy uznali, że kryzys mamy już za sobą.

KAI szacuje, że ewentualne koszty refundowania zapłodnienia in vitro mogą wynieść nawet 300 mln zł.

Handlarze dopalaczami się nie poddają. Przenoszą biznes za granicę i wysyłają towar do Polski pocztą. Policja przyznaje, że ma związane ręce, bo w wielu krajach proceder jest legalny.

Ryszard C. - oskarżony o zamordowanie Marka Rosiaka, pracownika biura PiS w Łodzi - trafił na obserwację psychiatryczną. Biegli nie byli w stanie ocenić poczytalności oskarżonego.

Narodowy Fundusz Zdrowia wciągnął poród domowy na listę zabiegów refundowanych. Oznacza to, że staje się on pełnoprawną częścią polskiego systemu medycznego.

W wieku 90 lat zmarł Ludwik Jerzy Kern - pisarz, redaktor krakowskiego „Przekroju”, satyryk, autor książek dla dzieci i piosenek.

W wydawnictwie Prószyński i S-ka ukazała się wyjątkowa książka pt. „Lech Kaczyński - ostatni wywiad”. Rozmowę z Prezydentem RP przeprowadził dziennikarz Łukasz Warzecha.

Strony informacyjne opracowano na podstawie doniesień korespondentów własnych, wiadomości Radia Watykańskiego, KAI i BP KEP.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Drodzy bracia i siostry, W ostatnich katechezach widzieliśmy, jak czytanie i rozważanie Pisma Świętego w modlitwie osobistej i wspólnotowej otwierają na słuchanie Boga, który do nas mówi i rozbudzają światło, aby zrozumieć teraźniejszość. Dzisiaj chciałbym mówić o świadectwie i modlitwie pierwszego męczennika Kościoła, św. Szczepana, jednego z siedmiu wybranych do posługi miłości względem potrzebujących. W chwili jego męczeństwa, opowiedzianej w Dziejach Apostolskich, ujawnia się po raz kolejny owocny związek między Słowem Bożym a modlitwą. Szczepan został doprowadzony przed trybunał, przed Sanhedryn, gdzie oskarżono go, iż mówił, że „Jezus Nazarejczyk zburzy...[świątynię] i pozmienia zwyczaje, które nam Mojżesz przekazał” (Dz 6, 14). Jezus podczas swego życia publicznego rzeczywiście zapowiadał zniszczenie świątyni Jerozolimskiej: „Zburzcie tę świątynię, a Ja w trzech dniach wzniosę ją na nowo” (J 2,19). Jednakże, jak zauważył św. Jan Ewangelista, „On zaś mówił o świątyni swego ciała. Gdy więc zmartwychwstał, przypomnieli sobie uczniowie Jego, że to powiedział, i uwierzyli Pismu i słowu, które wyrzekł Jezus” (J, 21-22). Mowa Szczepana przed trybunałem, najdłuższa w Dziejach Apostolskich, rozwija się właśnie na bazie tego proroctwa Jezusa, który jako nowa świątynia inauguruje nowy kult i zastępuje ofiary starożytne ofiarą składaną z samego siebie na krzyżu. Szczepan pragnie ukazać, jak bardzo bezpodstawne jest skierowane przeciw niemu oskarżenie, jakoby obalał Prawo Mojżesza i wyjaśnia swoją wizję historii zbawienia, przymierza między Bogiem a człowiekiem. Odczytuje w ten sposób na nowo cały opis biblijny, itinerarium zawarte w Piśmie Świętym, aby ukazać, że prowadzi ono do „miejsca” ostatecznej obecności Boga, jakim jest Jezus Chrystus, a zwłaszcza Jego męka, śmierć i Zmartwychwstanie. W tej perspektywie Szczepan odczytuje też swoje bycie uczniem Jezusa, naśladując Go aż do męczeństwa. Rozważanie Pisma Świętego pozwala mu w ten sposób zrozumieć jego misję, jego życie, chwilę obecną. Prowadzi go w tym światło Ducha Świętego, jego osobista, głęboka relacja z Panem, tak bardzo, że członkowie Sanhedrynu zobaczyli jego twarz „podobną do oblicza anioła” (Dz 6, 15). Taki znak Bożej pomocy, przypomina promieniejące oblicze Mojżesza, gdy zstępował z góry Synaj po spotkaniu z Bogiem (por. Wj 34,29-35; 2 Kor 3,7-8). W swojej mowie Szczepan wychodzi od powołania Abrahama, pielgrzyma do ziemi wskazanej przez Boga, którą posiadał jedynie na poziomie obietnicy. Następnie przechodzi do Józefa, sprzedanego przez braci, którego jednak Bóg wspierał i uwolnił, aby dojść do Mojżesza, który staje się narzędziem Boga, aby wyzwolić swój naród, ale napotyka również wielokrotnie odrzucenie swego własnego ludu. W tych wydarzeniach, opisywanych przez Pismo Święte, w które Szczepan jest, jak się okazuje religijnie zasłuchany, zawsze ujawnia się Bóg, który niestrudzenie wychodzi człowiekowi naprzeciw, pomimo, że często napotyka uparty sprzeciw, i to zarówno w przeszłości, w chwili obecnej jak i w przyszłości. W tym wszystkim widzi on zapowiedź sprawy samego Jezusa, Syna Bożego, który stał się ciałem, który - tak jak starożytni Ojcowie - napotyka przeszkody, odrzucenie, śmierć. Szczepan odwołuje się zatem do Jozuego, Dawida i Salomona, powiązanych z budową świątyni Jerozolimskiej i kończy słowami proroka Izajasza (66, 1-2): „Niebiosa są moim tronem, a ziemia podnóżkiem nóg moich. Jakiż to dom możecie Mi wystawić i jakież miejsce dać Mi na mieszkanie? Przecież moja ręka to wszystko uczyniła” (Dz 7,49-50). W swoim rozważaniu na temat działania Boga w historii zbawienia, zwracając szczególną uwagę na odwieczną pokusę odrzucenia Boga i Jego działania, stwierdza on, że Jezus jest Sprawiedliwym zapowiadanym przez proroków; w Nim sam Bóg stał się obecny w sposób wyjątkowy i ostateczny: Jezus jest „miejscem” prawdziwego kultu. Szczepan przez pewien czas nie zaprzecza, że świątynia jest ważna, ale podkreśla, że „Najwyższy jednak nie mieszka w dziełach rąk ludzkich” (Dz 7, 48). Nową, prawdziwą świątynią, w której mieszka Bóg jest Jego Syn, który przyjął ludzkie ciało. To człowieczeństwo Chrystusa, Zmartwychwstałego gromadzi ludy i łączy je w sakramencie Jego Ciała i Krwi. Wyrażenie dotyczące świątyni „nie zbudowanej ludzkimi rękami” znajdujemy także w teologii świętego Pawła i Liście do Hebrajczyków: ciało Jezusa, które przyjął On, aby ofiarować siebie samego jako żertwę ofiarną na zadośćuczynienie za grzechy, jest nową świątynią Boga, miejscem obecności Boga żywego. W Nim Bóg jest człowiekiem, Bóg i świat kontaktują się ze sobą: Jezus bierze na siebie cały grzech ludzkości, aby go wnieść w miłość Boga i aby „spalić” go w tej miłości. Zbliżenie się do krzyża, wejście w komunię z Chrystusem oznacza wejście w to przekształcenie, wejście w kontakt z Bogiem, wejście do prawdziwej świątyni. Życie i mowa Szczepana nieoczekiwanie zostają przerwane wraz z ukamienowaniem, ale właśnie jego męczeństwo jest wypełnieniem jego życia i orędzia: staje się on jedno z Chrystusem. W ten sposób jego rozważanie odnośnie do działania Boga w historii, na temat Słowa Bożego, które w Jezusie znalazło swoje całkowite wypełnienie, staje się uczestnictwem w modlitwie Pana Jezusa na krzyżu. Rzeczywiście woła on przed śmiercią: „Panie Jezu, przyjmij ducha mego!” (Dz 7, 59), przyswajając sobie słowa Psalmu 31,6 i powtarzając ostatnią wypowiedź Jezusa na Kalwarii: „Ojcze, w Twoje ręce powierzam ducha mojego” (Łk 23,46); i wreszcie, tak jak Jezus zawołał donośnym głosem wobec tych, którzy go kamienowali: „Panie, nie poczytaj im tego grzechu!” (Dz 7, 60). Zauważamy, że chociaż z jednej strony modlitwa Szczepana podejmuje modlitwę Jezusa, to jest ona skierowana do kogo innego, gdyż jest ona skierowana do samego Pana, to znaczy do Jezusa, którego uwielbionego kontempluje po prawicy Ojca: „Widzę niebo otwarte i Syna Człowieczego, stojącego po prawicy Boga” (w. 56). Drodzy bracia i siostry, świadectwo św. Szczepana daje nam pewne wskazania dla naszej modlitwy i życia. Możemy się pytać: skąd ten pierwszy chrześcijański męczennik czerpał siłę do stawiania czoła swoim prześladowcom i aby dojść do daru z siebie samego? Odpowiedź jest prosta: ze swej relacji z Bogiem, ze swej komunii z Chrystusem, z rozważania Jego historii zbawienia, dostrzegania działania Boga, które swój szczyt osiągnęło w Jezusie Chrystusie. Także nasza modlitwa musi się karmić słuchaniem Słowa Bożego w komunii z Jezusem i Jego Kościołem. Drugi element to ten, że św. Szczepan widzi w dziejach relacji miłości między Bogiem a człowiekiem zapowiedź postaci i misji Jezusa. On - Syn Boży - jest świątynią „nie zbudowaną ludzkimi rękami”, w której obecność Boga stała się tak bliska, że weszła w nasze ludzkie ciało, aby nas doprowadzić do Boga, aby otworzyć nam bramy nieba. Tak więc nasza modlitwa powinna być kontemplacją Jezusa siedzącego po prawicy Boga, Jezusa jako Pana naszego, mojego codziennego życia. W Nim, pod przewodnictwem Ducha Świętego, możemy także i my zwrócić się do Boga, nawiązać realny kontakt z Bogiem, z zaufaniem i zawierzeniem dzieci, które zwracają się do Ojca, który je nieskończenie kocha. Dziękuję. tlum. st (KAI) / Watykan