Jestem pod wrażeniem uroczystości rodzinnych. Niedawno, bo 17 sierpnia br., mój ojciec skończył 99 lat i następują kolejne dni roku, które prowadzą go do 100-lecia. Przyglądałem się najbliższej rodzinie, z jaką miłością, dumą i życzliwością patrzyła na tego staruszka, który bardzo pogodnie spędzał wieczór, rozmawiał, mówiąc, że chciałby żyć nie 105, ale 120 lat. Oczywiście, życzyliśmy mu tego wszyscy. Jednocześnie mamy świadomość, że są to sytuacje wyjątkowe, że ludzie zazwyczaj żyją krócej, że tylko niektórym jest dane długo żyć.
Rodzina jest oparciem, siłą i stwarza warunki do godnego życia człowiekowi w podeszłym wieku. W rodzinie człowiek może odzyskiwać zdrowie, mieć zapewniony byt. Nie wystarczy mu emerytura, ale potrzebny jest drugi człowiek - dobre ręce syna, córki czy wnuków, serdeczność, życzliwość. O coś takiego chodzi w naszym życiu. Słyszałem, że we Francji przeprowadzano niedawno ankietę z pytaniem dotyczącym rodziców. Dość duża liczba ankietowanych wskazywała, że są Francuzi, którzy niewiele wiedzą o losie swoich rodziców, nie mają z nimi żadnego kontaktu. Ciekawe, gdybyśmy w Polsce przeprowadzili taką ankietę, czy byłoby dużo osób, które powiedziałyby, że mają doskonały kontakt z rodzicami, czy znalazłyby się osoby, które nic nie wiedzą o tym, co się dzieje z ich rodzicami.
Problem więzów rodzinnych jest bardzo ważny. Nie chodzi tu tylko o napisanie życzeń świątecznych, o odwiedziny, gdy jesteśmy przejazdem. Więzy są czymś o wiele głębszym. Przede wszystkim mają swoje źródło w uczuciach dzieci do rodziców i odwrotnie.
W rodzinie wychowuje się ducha rodzinnego. Kiedyś mówiło się w Polsce o rodzinach patriarchalnych, że byli starsi, młodsi, dzieci, nawet domy były tak budowane, że wystarczały dla kilku pokoleń. Może należałoby zbadać sprawę dworów. W polskiej kulturze dwór odgrywał bardzo ważną rolę. Na temat polskiego dworu mógłby nam wiele powiedzieć np. wspaniały fotografik Stanisław Markowski, który wydał albumy o polskim dworze. Historia polskiego dworu jest także historią rodziny. Dzięki takim rodzinom Polska przetrwała, tam kształtowało się życie religijne, patriotyczne, zapamiętywało się wiele wydarzeń. Tam rozbrzmiewała pieśń gminna, która często uczyła miłości do Ojczyzny, także tej małej ojczyzny, okolicy, gdzie mieszkaliśmy itd. To wszystko razem tworzyło wspaniały klimat polskiej rodziny, miłości, umiłowania wszystkiego, co ojczyste.
Sięgamy do tradycji polskich rodzin, ponieważ powinna być ona kultywowana. Powinniśmy szanować nasze nazwiska, rody, cieszyć się nimi, znać nasze drzewo genealogiczne. Może warto byłoby odwiedzić miejsca naszych urodzin, rodziców, naszych przodków, miejsca, gdzie spędzali swoje życie. To ważne, by mieć świadomość rodzinną i rodową. Jednocześnie człowiek powinien myśleć o swoim starym ojcu i matce, powinien pamiętać o odwiedzinach, czasem pomóc finansowo, zainteresować się ich zdrowiem i możliwościami leczenia czy specjalnej pomocy lekarskiej. Rodzicom się to od nas należy, oni też są nam potrzebni. Często korzystamy z ich pomocy przy dzieciach. Nie chodzi tylko o to, że patrzymy praktycznie, bo babcia czy dziadek przydadzą się, a może czekamy, że to oni nam jeszcze pomogą finansowo. Są takie utylitarne spojrzenia, ale przyznajmy, że nie należą one do pięknych. Są one ważne i dobre, ale jeżeli dominują nad naszymi uczuciami, wskazują, jak wykorzystać naiwność czy słabość rodziców albo dziadków.
Warto zadbać o dobre rodzinne wychowanie, o miłość i rodzinność, o szacunek dla historii rodzinnej, by o rodzinie nie mówić źle. W rodzinie jest dużo dobra, miłości, życzliwości. Stąd te wartości, te cechy należy zachować. Potrzeba, byśmy jako społeczeństwo otwierali się na życie rodzinne, by było ono popierane przez państwo. Niestety, polskie prawodawstwo kuleje, rodzina nie jest otoczona przyjaźnią ze strony rządzących. Państwo winno zadbać szczególnie o rodziny wielodzietne, o matki, które wychowują kilkoro dzieci. Te rodziny będą kiedyś służyły narodowi, z ich podatków będą żyły następne pokolenia. Dlatego matka wychowująca i ciężko pracująca przy swojej licznej gromadce dzieci powinna zasługiwać na szacunek, ale i na takie rozwiązania prawne, podatkowe, żeby była wynagradzana.
Podsumowując, mamy po pierwsze - kwestię indywidualnego podejścia do ludzi starszych, schorowanych, potrzebujących pomocy. Po drugie - wychowanie do wzajemnej miłości i poszanowania życia w naszych rodzinach, do pełnej rodzinności i pamięci o swoim rodowodzie. I wreszcie przełożenie tego wszystkiego na sprawy życia społecznego, by państwo, kiedy to będzie konieczne, umiało uszanować wszystkich, a zwłaszcza rodzinę wielodzietną, która czyni wiele dla przyszłości naszego społeczeństwa. Trzeba zbudować takie prawodawstwo, które sprzyja rodzinie, szczególnie wielodzietnej, bo ci rodzice są często prawdziwymi bohaterami, pracują dużo i ciężko, ujmują sobie chleba, żeby utrzymać rodzinę, a przecież jest to również ogromna praca dla Polski i dla przyszłych pokoleń.

Posłuchaj wypowiedzi dnia, komentarza tygodnia oraz rozmowę z Redaktorem Naczelnym