Skojarzenie miłości z ogniem jest stare jak człowiek i odnajdziemy je chyba w każdej kulturze. Trudno nie przywołać w tym kontekście choćby fragmentu biblijnej Pieśni nad Pieśniami: „Jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, płomień Pański. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki” (Pnp 8,6-7).
Red.
Rozważając to wezwanie, zatrzymajmy się przy trzech myślach. Pierwsza z nich także podąża biblijnymi tropami. Wychodzących z nocy niewoli egipskiej Izraelitów, prowadził i osłaniał słup ognia. I nas Serce Jezusa, które staramy się coraz lepiej poznawać i rozumieć, może przeprowadzić przez nasze najróżniejsze noce. Jego bliskość, w której pozostajemy dzięki modlitwie, sakramentom, słuchaniu Słowa Bożego, będzie nas chronić. Kiedy wędrującym przez pustynię Izraelitom Bóg objawił się na Synaju, aby dać im Prawo, „góra płonęła ogniem” (Pwt 4,11). Na ową płonącą ogniem górę wstępuje Mojżesz, aby przynieść Ludowi Wybranemu Torę. Gorejące miłością Serce Jezusa jest dla nas nowym Synajem. To z niego pochodzi prawo naszego życia, wypisane „nie na kamiennych tablicach, lecz na żywych tablicach serc” (2 Kor 3,3). Ostatecznym punktem odniesienia w naszym życiu nie jest jakikolwiek kodeks, regulamin, ustawa, ale żywe Serce Jezusa. Potrzebujemy nie tyle dostosować swoje postępowanie do prawa rozumianego, jako zbiór przepisów – choćby i najmądrzejszych – ale zharmonizować rytm swojego serca z rytmem, w jakim bije Jego Serce.
Drugą myśl przećwiczyliśmy pewnie wszyscy wielokrotnie w praktyce. Jeśli chcemy mieć płonące ognisko, to coś musi się w nim spalać. Nieraz trzeba się nachodzić w poszukiwaniu chrustu. Nie wszystko nadaje się do spalenia w ognisku. Nieraz jakaś zawilgotniała gałąź musi najpierw poleżeć w pobliżu ognia i przeschnąć, zanim będzie się nadawała, by potem sama mogła podtrzymać ogień. W miłość coś trzeba „zainwestować”. Coś stracić, poświęcić. Jeśli ma płonąć, to trzeba jej „dorzucać do ognia”. Nie byle co. Czasem trzeba poszukać, czasem poczekać. Ale jeśli to zrobimy, to będzie i jasno, i ciepło, i nawet coś uda się upiec do jedzenia w tym ogniu. W kontekście Jezusowego Serca i ognia Jego miłości, ta myśl wymaga jednak pewnego dopowiedzenia. Choć z jednej strony, pozwalając sobie nią płonąć, ponosimy jej realne „koszta”, to jednocześnie doświadczamy, że ów duchowy ogień wcale nas nie niszczy. Wręcz przeciwnie. Im dłużej i mocniej nim płoniemy, tym silniejsi się stajemy, tym pełniejsi, szczęśliwsi, żywsi. Im więcej do niego „dorzucamy”, tym więcej mamy. Czasem tylko zawieje nam dymem w oczy i przez chwilę tego nie widzimy. Wtedy, choć oczy szczypią, warto popatrzeć w jasność płomienia. Łzy oczyszczą nam oczy i znów będziemy widzieć.
Reklama
Dzięki współpracy z Katolicką Rozgłośnią Radiową FIAT w Częstochowie rozważania są dostępne w wersji dźwiękowej, a do wykorzystania duszpasterskiego podczas nabożeństw można je pobrać w wersji pdf.
Promuj akcję na swojej stronie internetowej
Wklej kod na swojej stronie internetowej (750px x 200px)
<a href="https://www.niedziela.pl/ludzkieserceboga"><img src="https://www.niedziela.pl/download/baner-ludzkieserceboga-750x200.jpg" alt="niedziela.pl - #LudzkieSerceBoga" /></a>
Wklej kod na swojej stronie internetowej (300px x 300px)
<a href="https://www.niedziela.pl/ludzkieserceboga"><img src="https://www.niedziela.pl/download/banerludzkieserceboga-300x300.jpg" alt="niedziela.pl - #LudzkieSerceBoga" /></a>
Jeżeli potrzebujesz banera o innym rozmiarze lub umieściłeś baner, napisz do nas: internet@niedziela.pl
