Reklama

Fakty i opinie

Komu służymy w Iraku?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W przededniu nowojorskiej konwencji swej republikańskiej partii prezydent George Bush zauważył słusznie, że walka z terroryzmem to nie jest jednorazowe zadanie do wykonania, ale stała reakcja na terroryzm, która nie może być zaniechana. Jeśli jednak pominąć terroryzm powodowany niskimi pobudkami kryminalnymi - nie sposób nie zauważyć, że jest on zwykle „przedłużeniem” polityki, jest próbą realizowania polityki metodą niegodziwą: przemocą stosowaną wobec niewinnych ludzi. Rozsadnikiem terroryzmu są więc konflikty polityczne. I w tym kontekście warto zapytać, czy polityka amerykańska na Bliskim Wschodzie przyczynia się do wygaszania ognisk zapalnych, czy może przeciwnie - ożywia je i rozjątrza?
Dziś nie ulega już wątpliwości, że Irak nie miał nic wspólnego z zamachem na nowojorskie World Trade Center, że nie dysponował bronią masowego rażenia ani możliwościami jej szybkiego wyprodukowania; sama dyktatorska władza Saddama Husajna, jakkolwiek bezwzględna, ustępowała przecież bezwzględnością dyktatorskiej władzy Fidela Castro czy reżimowi północnokoreańskiemu. W miarę upływu czasu coraz natarczywiej powraca więc pytanie o prawdziwe powody amerykańskiej interwencji. Czy jednym z głównych powodów nie było usunięcie władzy Husajna tylko dlatego, że angażował się najbardziej w polityczne poparcie dla Palestyńczyków w ich walce z Izraelem o suwerenne państwo? A jeśli tak, to czy amerykańska interwencja jest „walką z terroryzmem”, czy raczej rozpaleniem jego nowych ognisk, prowokowaniem eskalacji terroryzmu, bez podjęcia jakiejkolwiek wiarygodnej próby wygaszenia politycznego konfliktu, leżącego u jego źródeł?
Właśnie skończył się sezon wakacyjno-urlopowy: PSL i „Samoobrona” przystąpiły do zbierania podpisów obywateli przeciwnych polskiej obecności militarnej w lraku. Nie brak opinii, że w ten sposób obydwa te ugrupowania szukają przedwyborczej popularności: jest przecież nader wątpliwe, by prezydent Kwaśniewski, współodpowiedzialny za ekspedycję polskich żołnierzy do Iraku, uszanował znane już wcześniej z licznych sondaży negatywne stanowisko zdecydowanej większości Polaków wobec tej interwencji i wycofał nasze wojsko z Iraku. Znacznie mniej koniunkturalne są stanowiska Ligi Polskich Rodzin i Unii Polityki Realnej, które od początku - nie czekając na sondaże i rozwój sytuacji w Iraku - opowiedziały się zdecydowanie przeciwko polskiemu uczestnictwu w tej interwencji.
Żaden z podnoszonych wówczas argumentów „przeciw” nie stracił na aktualności. Amerykańska interwencja w Iraku w żaden sposób nie przyczyniła się do sprawiedliwego rozwiązania konfliktu palestyńsko-izraelskiego, przeciwnie, raczej utrwala obecny, niesprawiedliwy dla Palestyńczyków status quo. Tym samym przyczynia się do eskalacji terroryzmu, miast go ograniczać i wygaszać. Angażując się w tę interwencję po stronie amerykańskiej, dość powszechnie uważanej za bezkrytycznie proizraelską, tracimy dobre kontakty z krajami arabskimi, tak potrzebne w sprawach handlowych. Popadamy w swoisty izolacjonizm gospodarczy, tracąc możliwe, rozległe rynki zbytu w świecie arabskim i szerzej - w świecie islamskim, gdzie przecież łatwiej sprzedawać polskie towary niż na bardzo wymagających rynkach Unii Europejskiej czy na rynkach amerykańskich... Nie ma więc ani moralnych, ani politycznych, ani gospodarczych argumentów przemawiających za polskim uczestnictwem militarnym w Iraku. Nawet czysto utylitarny, „komercyjny” argument: że Amerykanie zrekompensują nam politycznie lub gospodarczo ten udział - okazuje się fałszywy.
Pojawia się więc refleksja: dość wąska grupa polityczna, trzymająca władzę i zespalana nieformalnymi układami, rekrutująca się spomiędzy SLD, UP, SdPl i UW, podtrzymuje jeszcze polityczny mit o konieczności naszego militarnego zaangażowania w Iraku dla własnych politycznych korzyści: „miękkiego lądowania” po przegranych przez lewicę wyborach? „Miękkiego lądowania”, jakie zapewni ten sam kapitał i to samo lobby, które pchnęło Amerykę do ataku na Irak?...
Przed interwencją w Iraku Stolica Apostolska próbowała powściągać władze amerykańskie. Te jednak dały wiarę raportom CIA, które rychło okazały się spreparowane i bezwartościowe. Któż więc je spreparował?
Na ten temat panuje na razie grobowe milczenie władz amerykańskich, ale prasa informowała już o prawdziwej czystce w kierownictwie Amerykańskiej Agencji Wywiadowczej - CIA: odszedł jej dyrektor generalny, odeszli dyrektorzy departamentów... Tę personalną strukturę CIA prezydent George Bush odziedziczył po swym poprzedniku Billu Clintonie, który w ostatnich latach swej prezydentury stał się swoistym zakładnikiem wpływowego żydowskiego lobby politycznego... Tuż po objęciu prezydentury przez Busha pojawiła się w prasie amerykańskiej informacja o „największej od czasów Rosenbergów aferze w CIA”, ale jak szybko pojawiła się, tak szybko ucięto wszelki ciąg dalszy tej sensacyjnej wiadomości; przypomnijmy, że Rosenbergowie - małżeństwo amerykańskich Żydów - sprzedali Stalinowi tajemnicę produkcji bomby atomowej. Jakaż „afera w CIA” może być dziś na miarę tamtej zdrady? Musiała to być jakaś naprawdę bardzo wielka „afera”!
Przechwycenie przez Związek Sowiecki tajemnicy produkcji bomby atomowej na wiele lat zmieniło oblicze świata. Amerykańska interwencja w Iraku zmieniła także oblicze świata, przynajmniej świata islamu, radykalizując go. Zdrada Rosenbergów zastała Polskę już sprzedaną Sowietom. Dzisiaj jednak nie ma powodów, by sprzedawać interesy polskie amerykańskiej racji stanu, zwłaszcza że ta ostatnia, w jej irackiej realizacji, budzi poważne zastrzeżenia w samej Ameryce. Jak podał niedawno Nasz Dziennik - „niezależny kandydat na prezydenta USA Ralph Nader ostro skrytykował amerykańsko-izraelski sojusz, mówiąc, że Biały Dom jest manipulowany przez Izrael jak kukiełka”.
Z tą „kukiełką” to chyba pewna przesada, ale czy wmawianie polskiej opinii publicznej, że „w Iraku walczymy z terroryzmem”, nie jest grubą, manipulowaną przesadą?...

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Ojciec Joachim Badeni OP, mistyk – 15 lat po śmierci znów przemawia do współczesnego człowieka

2025-10-01 17:09

info.dominikanie.pl

Ojciec Joachim Badeni OP – człowiek modlitwy, mistyk– 15 lat po śmierci znów przemawia do współczesnego człowieka dzięki książce „Amen. O rzeczach ostatecznych”. Osoby, dla których był przewodnikiem, dziś mogą pomóc w przygotowaniach do jego beatyfikacji, dzieląc się osobistymi świadectwami wiary, łask i spotkań z dominikaninem.

W tym roku minęło 15 lat od śmierci znanego i kochanego przez wielu dominikanina, ojca Joachima Badeniego – cenionego kaznodziei, duszpasterza i mistyka. Urodził się w arystokratycznej rodzinie i ukończył prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim.
CZYTAJ DALEJ

Różaniec - chrześcijańska odpowiedź na zmęczenie świata [Felieton]

2025-10-02 00:29

Adobe Stock

Wśród wielu bolączek współczesnego człowieka jest zmęczenie, przepracowanie, zestresowanie. Człowiek poszukuje ciszy, sensu życia. Jest szeroka oferta dająca człowiekowi to czego szuka. Niektóre z nich tylko pozornie niosą pomoc, a mogą przy okazji siać duże spustoszenie w duszy człowieka. W tym całym poszukiwaniu człowieka dziś niestety przodują kursy mindfulness, aplikacje do medytacji, weekendowe wyjazdy z jogą. Bierze się to, co popularne,  pomija się fakt, że chrześcijaństwo od wieków ma swoją medytację, która nie tylko uspokaja, ale przemienia życie.

Przykre jest to, że wielu katolików nie jest świadoma tego, jak ta modlitwa potrafi działać piękne rzeczy w życiu człowieka. Tymczasem zamiast używać go w praktyce, chowa się go w szufladzie, pomija, lekceważy - tym narzędziem do modlitwy jest różaniec, który nie jest starą dewocją do odklepania, ale żywą modlitwą, w której bije serce Ewangelii.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję