Reklama

Kościół

Bp Mastalski w Sanktuarium Ecce Homo o odkryciu na nowo wymiarów wiary

Dlaczego jest tyle kryzysów, nieraz apostazji? Dlaczego jest tyle momentów, w których trudno powiedzieć „wierzę w jeden, święty, powszechny, apostolski Kościół”? Dlatego, że pojawia się deficyt wiary, który sprawia, że odchodzimy, wątpimy, jest nam ciężko – mówił bp Janusz Mastalski podczas liturgii stacyjnej w Sanktuarium Ecce Homo św. Brata Alberta.

[ TEMATY ]

biskup

apostazja

kryzys

diecezja.pl

ks. Janusz Mastalski

ks. Janusz Mastalski

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

– Pielgrzymujemy po kościołach stacyjnych w Krakowie, ale powstaje pytanie: po co? Czy współczesny człowiek potrzebuje umocnienia? Czy współczesny człowiek widzi głębszy sens w tym, aby przyjść do świątyni, by powiedzieć: „Panie, oto jestem”? – pytał na początku homilii biskup. Przypomniał słowa papieża Franciszka, który pisał, że w jego przypadku wiara narodziła się z osobistego spotkania z Jezusem, które poruszyło jego serce i nadało nowy kierunek życiu. Było ono możliwe dzięki wspólnocie wiary, w której żył i dzięki której zyskał dostęp do mądrości Pisma św., do braterstwa i posługi ubogim. W Ewangelii pojawia się czytelne przesłanie, które zrozumiał zarówno św. Brat Albert, jak i bł. Bernardyna Jabłońska: trzeba uwierzyć Panu. Biskup przyznał, że nie jest to łatwe, ponieważ współczesność to czas odchodzenia od Boga i wartości. Pojawiają się pytania o to, co będzie dalej, jaki jest sens powołania i posługi.

Reklama

Przypomniał, że dziś kościołem stacyjnym w Rzymie jest bazylika Czterech Koronatów, upamiętniająca żołnierzy i rzeźbiarzy, którzy nie chcieli wyrzec się chrześcijaństwa. Zostali z tego powodu skazani na śmierć przez Dioklecjana. – Oni będą nas dziś prowadzić po drogach wiary, bo tego, czego nam potrzeba to właśnie wiary. Dlaczego jest tyle kryzysów, nieraz apostazji? Dlaczego jest tyle momentów, w których trudno powiedzieć „wierzę w jeden, święty, powszechny, apostolski Kościół”? Dlatego, że pojawia się deficyt wiary, który sprawia, że odchodzimy, wątpimy, jest nam ciężko – wskazał biskup.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Powiedział, że należy odkryć na nowo wymiary wiary. W tym kontekście nawiązał do słowa „aman”, które ma kilka znaczeń, a pojawia się na kartach Starego Testamentu. Po pierwsze oznacza ono „być silnym”. Człowiek, który wierzy, jest pewny i mocny tak jak patroni dzisiejszej świątyni stacyjnej w Rzymie i św. Brat Albert. – Wierzyć znaczy być pewnym i mocnym. Ktoś, kto wierzy, nie będzie miał wątpliwości, że dobro zwycięży w naszych wspólnotach zakonnych, naszych domach rodzinnych, w naszych sercach – wskazał biskup. Papież Franciszek mówił, że Jezus przyszedł na ziemię i oddał swe życie, aby wszystkim otworzyć drogę miłości. Tej drogi nie można otworzyć, kiedy w sercach jest zawiść, a w domach coraz więcej agresji. – Co to za wspólnota, w której nie byłoby miłości, wynikającej z wiary. Co to byłaby za rodzina, w której byłoby coraz więcej niechęci do siebie? – pytał biskup. Podkreślił, że wierzyć znaczy być pewnym i mocnym. -Przetrwamy nie tylko tę pandemię, ale z wiarą przetrwamy wszelkie wątpliwości, wszelkie zamachy na naszą wiarę i wartości, bo Bóg jest mocny, jest miłością i miłosierdziem – wskazał.

Reklama

Stwierdził, że hebrajskie słowo „aman” znaczy również „niezawodnie trwać”. Żołnierze i rzeźbiarze, którzy ponieśli męczeńską śmierć, byli do końca wierni. Św. Brat Albert wykazywał się wiernością, nawet gdy niektórzy się z niego śmiali. Także bł. s. Bernardyna pozostawała wierna mimo wszystko. Biskup powiedział, że jest to trudne, ponieważ ludzie świat nie rozumie czystości, ofiarności sióstr zakonnych. – Trzeba mieć świadomość, że wiara dotyka tajemnicy i nieraz niepokoi, ale wzywa do tego, żeby być wiernym nawet wtedy, gdy Bóg milczy – zauważył biskup. Przyznał, że każdy ma takie sytuacje, gdy wydaje mu się, że Pan milczy i należy wtedy zachować szczególną wierność Bogu. Powiedział, że często trudno przejść ulicami Starego Miasta i nie być oplutym za poświęcenie swego życia służbie Bogu i ludziom. Zauważył, że siostry są bliżej Jezusa, gdy podchodzą do chorych i potrzebujących. – Wierzyć znaczy być pewnym i mocnym, ale również trwać i być wiernym – dodał.

Słowo „aman” to także „chwycić się czyjejś ręki i trzymać ją mocno”. Patroni kościoła stacyjnego uchwycili się mocno Boga mimo pokus. Każdy człowiek miał w życiu chwile, gdy chciał zdradzić. Wiara oznacza zaangażowanie osobowe. Człowiek, który jest jedynie widzem w kościele, nie przeżyje zjednoczenia, a wszystko będzie dla niego obciążeniem. – Czym jest wiara i kim jest Bóg, możemy się dowiedzieć dopiero wtedy, kiedy się zaangażujemy. Sama ciekawość nie wystarczy. Muszę wejść w relację z Bogiem, uchwycić się Jego ręki, szczególnie wtedy, gdy jest ciężko – powiedział biskup. – W tych trudnych czasach, kiedy Kościół uważany jest za korporację, wielu kapłanów traktowanych jest jak punkt usługowy, potrzebujemy zaangażowania w Boga, trzymania się mocno Jezusa – podkreślił.

„Aman” to wierzyć, czyli „do końca zaufać”. Każdy człowiek ma chwile w życiu, gdy zastanawia się, z jakiego powodu Bóg go doświadczył. Ktoś, kto wierzy, ufa, że ma to jakiś głębszy sens. – Zaufanie Panu to zaufanie do Jego Słowa, to odczytanie znaków – wskazał biskup. Powiedział, że wierzyć to znaczy także dążyć do prawdy. Patroni kościoła stacyjnego w Rzymie, św. Brat Albert i bł. Bernardyna Jabłońska do końca żyli w prawdzie. – Tam, gdzie jest wiara, nie ma miejsca na zakłamanie – powiedział biskup. Zauważył, że trzeba na nowo sobie odpowiedzieć na pytanie o swe powołanie: jaką mam być siostrą zakonną, kapłanem, rodzicem, małżonkiem. Bez tego nie ma wierności, ufności i zbliżania się do prawdy.

– Żyjemy w trudnych czasach, w których właściwie każdy mógłby przyjść i powiedzieć: „Panie Jezu, uzdrów mnie, moich najbliższych”. Pan przychodzi i dotyka, ale nie zawsze tak jak chcemy. Dlatego tak ważne jest to, aby uświadamiać sobie ciągle, że Pan jest nasza nadzieją. On nas nie opuszcza, jest nawet w bólu fizycznym i psychicznym, ale aby tak było, trzeba uwierzyć – zakończył biskup.

2021-03-15 20:57

Oceń: +3 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Apostazje niezrealizowane

Nawet zamiar apostazji może być szansą odkrycia sensu wiary i Kościoła.

Przyszła do biura parafialnego jakieś 3 lata temu. Mogła mieć około 20 lat. W jej głosie i zachowaniu wyczuwalne było zdenerwowanie. Na moje pytanie: czym mogę służyć? – usłyszałem: „chcę się wypisać z tej organizacji”. Zapytałem, jaką organizację ma na myśli. Odpowiedziała, że Kościół katolicki. Kontynuując dialog, starałem się uświadomić jej konsekwencje, które pociąga za sobą apostazja, czyli rezygnację z łask i przywilejów związanych z przyjmowaniem sakramentów, a biorąc pod uwagę kruchość ludzkiego życia, także rezygnację z prawa do katolickiego pogrzebu. Zapytałem, czy o swojej decyzji poinformowała rodzinę. Jeden ze starszych proboszczów zwykł w takich okolicznościach pytać: czy babcia i dziadek już wiedzą? Uzyskałem pozytywne odpowiedzi na wszystkie pytania. Widząc jednak, że emocje trochę opadają, pozwoliłem sobie na szczerą rozmowę i wyznanie, że jako proboszcz cieszę się, kiedy rodzice przychodzą do parafii, aby ochrzcić dziecko, ale mam niekiedy obawy, czy deklarację, którą składają podczas liturgii, traktują poważnie. Jeśli bowiem słownie zobowiązują się do wychowania dziecka w wierze katolickiej, a nie idą za tym czyny, wspólna modlitwa, udział w niedzielnej Mszy św., troska o katechezę, życie Ewangelią, to dziecko, gdy dorośnie, nie będzie świadomym katolikiem, ale z dużym prawdopodobieństwem osobą obojętną religijnie, mającą pretensje do Kościoła – rzadziej do rodziców – o udzielenie sakramentów. W skrajnych przypadkach będzie ono ateistą i apostatą. Po chwili usłyszałem wyznanie dziewczyny, która przestała zwracać się do mnie per pan: „proszę księdza, to tak jak było u mnie w domu”. Deklaracja o apostazji ostatecznie nie została złożona, ponieważ jako gotowy tekst wydrukowany z internetu posiadała błędy formalne. Poprosiłem – jeśli podtrzyma tę decyzję – aby poprawiła pismo i wróciła do biura parafialnego. Minęło sporo czasu, a do tej pory nie przyszła.
CZYTAJ DALEJ

Jubileusz Młodych ma swój polski hymn!

Przez ostatnie tygodnie praca trwała również w Europejskim Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach. Z inicjatywy Fundacji Nic Niemożliwego spotkało się tam ponad 20 osób, których łączy zamiłowanie do muzyki i chęć wielbienia nią Boga. Wspólnymi siłami stworzyli wyjątkowy utwór Otwieram serce, który stał się polskim hymnem Jubileuszu Młodych. Zaangażowali się w to wyjątkowi artyści: anMari, Anatom oraz Zespół Uwielbiamy, a nas poproszono o objęcie projektu patronatem.

Utwór powstał, aby pomóc Młodym jeszcze lepiej przygotować się do obchodów Roku Jubileuszowego. Tekst zawiera wersy z Pisma Świętego, które w wyjątkowy sposób nawiązują do hasła Pielgrzymi Nadziei i przypominają o tym, że w Bogu można znaleźć bezpieczeństwo, szczęście, wiarę, nadzieję i miłość. Jest zwrotka rapowa, zachwycający wokal, chórki, wpadająca w ucho melodia... Czego chcieć więcej?
CZYTAJ DALEJ

Uczą życia i miłości. Jak siostry z Lasek od ponad stu lat służą niewidomym

2025-07-29 08:03

[ TEMATY ]

niewidomi

Laski

Family News Service

Każdego lata nie potrafiła odmówić sobie tej przyjemności — jeździła z braćmi konno. Jednak ta wyprawa hrabianki z 1894 roku skończyła się bolesnym upadkiem. Okazało się, że odklejone w wyniku uderzenia głową o ziemię siatkówki oczu przyniosą szlachetnie urodzonej Róży Marii Czackiej wraz z ciemnością, Bożą światłość. Od tego zdarzenia mija ponad 130 lat, założone przez nią dzieło pomocy ociemniałym w Laskach pomogło przygotować się do życia i odnaleźć Boga już ponad czterem tysiącom osób. To miejsce wciąż tętni życiem — warto je włączyć na listę wakacyjnych miejsc do odwiedzenia.

„Błogosławiona matka Elżbieta Róża Czacka to niewidoma matka niewidomych nas wszystkich” - mówi Family News Service siostra Angelica Jose ze Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Służebnic Krzyża. Oprowadza po Izbie Pamięci, będącej małym muzeum w Laskach. Wokół fotografie rodziny Czackich, a także sprzęty i pamiątki, klęcznik i włosienica zakonnicy. Wieść o dziele matki Czackiej rozchodzi się po całym świecie. Od 2021 roku, od uroczystości beatyfikacji, to miejsce odwiedziło ponad 27 tysięcy osób. Jej uśmiechnięta twarz widnieje na tysiącach obrazków, które każdy odwiedzający może zabrać. „Matka pokazuje jak z cierpienia, z krzyża, można zrobić drogę do nieba i to nie tylko dla siebie, ale dla wielu innych, tysięcy wychowanków przez te lata” – podkreśla siostra Angelica.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję