Celem uświadomienia im tego faktu
opowiada przypowieść
o faryzeuszu i celniku,
którzy w tym samym momencie
przyszli do świątyni,
«żeby się modlić» (Łk 18,10).

Faryzeusz - mający o sobie wielkie mniemanie -
modli się w duszy swojej pogardzając innymi
zgorszony ich życiowym postepowaniem:
«Boże, dziękuję Ci, że nie jestem,
jak inni ludzie: zdziercy, niesprawiedliwi,
cudzołożnicy, albo jak i ten celnik» (Łk 18,11).

Chwali się przed Wszechwiedzącym Bogiem,
który dobrze zna intencje jego serca,
wywyższając swoją osobę nad innych,
że «dwa razy w tygodniu pości
i składa dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywa» (por. Łk 18,12),
nieświadomy swojej małości i małostkowości.

Tymczasem celnik w swojej pokorze
stojąc z daleka od miejsca świętego
nie śmie nawet oczu swoich zwrócić ku Bogu,
pełen skruchy i w postawie zawstydzenia,
w swoim uniżeniu bije się w piersi, mówiąc:
«Boże, miej litość dla mnie grzesznika!» ( Łk 18,13).

Jego postawę chwali Chrystus, nie faryzeusza,
uznając jego modlitwę za wystarczającą
do uzyskania usprawiedliwienia
ze wszystkich jego grzechów.
«Każdy bowiem, kto się wywyższa,
będzie poniżony, a kto się uniża - wywyższony» (Łk 18,14).

Takiej postawy pragnie dla nas wszystkich Bóg,
byśmy umieli w naszym codziennym życiu
dostrzegać przede wszystkim
własne słabości i błędy,
i potrafili za nie szczerze żałować
uniżając się przed Bogiem Miłosiernym.

Niech obce nam będą faryzejskie pochwały
wznoszone przed Bogiem i wobec ludzi
opiewające nasze sprawiedliwe życie
w nienawiści do całego świata
i w miłości samouwielbienia
do siebie i swego postepowania.

Bo «Pan jest Sędzią,
który nie ma względu na osoby…
przeciw biednemu i pokrzywdzonemu,
sierocie i wdowie wysłuchując ich próśb i błagań,
które zanoszą do Niego» (por. Syr 35,12-14).

Stąd pochodzi także wyznanie Apostoła Narodów,
które jednak nie ma nic wspólnego
z samouwielbieniem faryzeusza,
a jest opisem rzeczywistości życia
poświęconego na arenie świata
w służbie Chrystusa i Jego Ewangelii.

«W dobrych zawodach wystąpiłem,
bieg ukończyłem, wiarę ustrzegłem.
Na ostatek odłożono dla mnie wieniec sprawiedliwości,
który mi w owym dniu odda Pan, sprawiedliwy Sędzia,
a nie tylko mnie, ale i wszystkim,
którzy umiłowali pojawienie się Jego» (2Tm 4,7-8).

Tak mamy się w Panu chlubić
z tych zasług, które świadczą za nami
w Królestwie życia wiecznego,
gdyż służą tutaj na ziemi
wyłącznie Bożej chwale,
dodając nam jedynie radości.

To bowiem sam Pan jest dla nas wsparciem
w walce o świadectwo życia godnego wiary
i w posłudze głosiciela prawdy objawionej
tak, aby przez nas «dopełniło się głoszenie Ewangelii
i żeby wszystkie narody je posłyszały» (2Tm 4,17).