Gdy wyruszasz na pielgrzymkę, rozpoczynasz coś nowego: dom i przeszłość zostawiasz za sobą; jesteś jak biblijny Abraham, do którego Bóg powiedział: Wyjdź z twej ziemi rodzinnej i z domu twego ojca do kraju, który ci wskażę (Rdz 12, 1); oto wychodzisz i dowiadujesz się, że takich, do których Bóg powiedział te słowa, jest bardzo wielu. Spotykasz się z tymi, którzy, tak jak ty, na kilka dni porzucili wygodę, swoje łóżko, ciepłą wodę, ulubione napoje i potrawy. Zostawili też swoich znajomych, przyjaciół, rodziców.
Na pielgrzymim szlaku nawet kilka kilometrów wystarczy, żeby wyzbyć się wygórowanego mniemania o sobie. Wystarczy kilka zimnych poranków, aby szybko ostygł twój zapał: „Panie, oto jestem, poślij mnie” (Iz 6, 8). „A w spiekocie dnia szybko poznasz, czym jest pragnienie i co znaczy słowo: Pragnę!” (J 19, 28). Po dwustu kilometrach wejdziesz do świątyni i zdejmiesz niechcąco sandały, a potem dowiesz się, że... „miejsce, na którym stoisz jest ziemią świętą” (Wj 19, 28). „Ktokolwiek chce stanąć przed tronem, niech się zaprze samego siebie” (Łk 9, 23).
W pielgrzymce idzie się razem z innymi do określonego miejsca, a jako niezauważalny i niezwykle pożyteczny „skutek uboczny” naszego pielgrzymowania dochodzi się do siebie, odkrywa się prawdę o Bogu, o świecie, o sobie samym. To wszystko przychodzi łatwo, gdyż pielgrzymka jest tak zorganizowana, że pozwala na swoistą celebrację życia. Poranna jutrzenka budzi pielgrzyma, a jej ciepło i światło pozwala wychwalać Stwórcę za wszelkie Jego dobrodziejstwa. Kto po deszczowej nocy zobaczy słońce, od razu uśmiecha się do życia. Po umyciu się wodą ze strumienia, widzi jasno i wyraźnie, a gdy spakuje swój bagaż, może wołać „Zacznijcie wargi nasze chwalić Pannę Świętą...”. I chwalisz Ją całymi godzinami przez pieśni, tańce, pogodne wieczory, ale także Różaniec, litanie, konferencje.
Na pielgrzymce dochodzi się do siebie łatwo, albowiem nieustannie, jak do uczniów idących do Emaus, podchodzi ów Nieznajomy jako obecny w Słowie, w Eucharystii, w Osobie kapłana, w drugim pielgrzymie. Krok po kroku zbliżając się do celu pielgrzymki, zbliżasz się do Boga. Skoro Jezus sam podchodzi do uczniów, to będąc w drodze z Nim, nie musisz się martwić, co będziesz jeść, co będziesz pić. Gdziekolwiek się udasz, to Jezus przygotuje ci strawę, posługując się ludźmi, dla których ty jesteś człowiekiem Bożym.
Idąc po raz pierwszy nie można się nadziwić, skąd w tak trudnych warunkach bierze się tyle dobra. Jeżeli odważysz się iść samotnie, wówczas możesz podziwiać świat w pokoju, masz wiele czasu na refleksję nad własnym życiem. Po dwóch, trzech dniach znika zakłopotanie. Potęguje się przeświadczenie, że Bóg nie ma względu na osoby: słońce świeci jednakowo na każdego i deszcz przenika wszystkich tak samo.
Pielgrzymka od strony widzialnej to „wędrowny obóz”, a od niewidzialnej to szereg nawróceń, refleksji nad sobą, tysiące spowiedzi i rozmów prostujących zagmatwane ludzkie drogi. Pielgrzymka to rekolekcje w drodze z wyraźnym celem dojścia. W aspekcie fizycznym, pielgrzymka kończy się radosnym spojrzeniem w zatroskane oczy Matki i powierzeniem Jej tego wszystkiego, co się wydarzyło na drodze życia. W sferze ducha pielgrzymka powinna trwać nadal, a wtedy konieczne jest „przyłożenie ucha do tego miejsca”, aby usłyszeć to, co Matka chce nam przekazać od Syna: usłyszeć, aby innym wrócić do swojej codzienności.
To już 30. raz, gdy z Wiślicy wyrusza jubileuszowa Piesza Pielgrzymka Kielecka na Jasną Górę. Spróbujmy objąć myślą te wszystkie osoby, które przez te lata pielgrzymowały do Maryi. Tyle próśb, błagań, tyle intencji, tyle ofiarowanego cierpienia. Tyle osób, które poszukiwało odpowiedzi na poważne pytania, tyle osób, które doświadczyły w ciągu tych lat łaski przebaczenia, pojednania z własną historią, tyle osób, które otrzymały siłę, by podnieść się z upadku, by zerwać z jakąś słabością. Tylko Maryja wie, ile cudów wydarzyło się w sercach pielgrzymów, ile dobrego stało się przez cały ten czas. Wspomnijmy tych, którzy odeszli - kapłanów, pielgrzymów, braci i siostry, którym tak wiele zawdzięczamy.
Wyruszmy na ten pielgrzymi szlak z tą właśnie świadomością: ten czas nie należy do nas, on należy do Boga. Ten czas rekolekcji w drodze to czas święty. Zróbmy wszystko, by mógł stać się dla nas nowym początkiem autentycznej przemiany serca. Bóg przygotował go dla nas. Bądźmy otwarci na to, co chce nam podarować, pozwólmy Mu się zaskoczyć.