Reklama

Kultura

Nasz śpiew niósł się po całym domu

O słodko-gorzkim smaku Wigilii z Ewą Bem rozmawia ks. Wojciech Kania.

[ TEMATY ]

muzyka

Boże Narodzenie

Ewa Bem

flickr.com

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Ks. Wojciech Kania: Jak u Pani wyglądają przygotowania do świąt Bożego Narodzenia?

Ewa Bem: Przygotowania do świąt od jakiegoś czasu wydają mi się poważnym znojem i problemem. Zbyt dużo spraw się nagromadziło, które musimy ogarnąć, przygotować przed świętami. Od zasobności worka św. Mikołaja, przez wszystkie inne akcesoria, aż po kuchnię. To wszystkich przytłacza. Zatem powiedzenie, że przy wigilijnym stole wszyscy są umęczeni, jest niestety prawdą. Uważam, że to jest coś, z czym powinno się zrobić porządek. W ogóle kompletnie nie ma to już nic wspólnego ze świętami, które pamiętam jako dziecko – z nie za bardzo zamożnego zresztą domu. Dla nas było to naprawdę święto. To się przeżywało dużo wcześniej i ta atmosfera. Nie było w tym takiego pędu, żeby zaspokoić wszystkie okolicznościowe potrzeby i zachcianki. Absolutnie nie. Naprawdę było to święto. Pomijam już to, że gorliwie uczestniczyliśmy w życiu katolickim, w życiu naszej parafii, która przygotowywała się właśnie do świąt. Wydaje mi się, że teraz nie tylko nie ma na to czasu, ale też czasami ochoty. To jest okropne.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Już nie wiadomo bowiem, czy chodzi o to, że Pan Jezus się narodził, że nam wszystkim przyniósł błogosławieństwo, czy o to, żeby się najeść, napić i dostać dużo prezentów. Wszystko jest postawione na głowie.

Podziel się cytatem

Reklama

Kolejny aspekt – ludzie się spotykają przy wigilijnych stołach – i albo się kłócą o politykę, albo poruszają jakieś inne problemy. A kolędy zaśpiewać nie potrafią. Nawet jeśli potrafią, to tylko jedną zwrotkę. Nie ma w tym ani radości, ani spontanu, ani żarliwości. Mnie to po prostu przeraża i napawa ogromnym pesymizmem. I coraz większą niechęcią do świąt, nie do narodzin Pana Jezusa, ale do świąt jako takich. Drugi aspekt jest taki, że straciliśmy trzy lata temu naszą najdroższą córkę. I ja się w dalszym ciągu nie czuję w pełni sobą. Oczywiście, żyjemy, mamy przecież drugą wspaniałą córkę, która święci wielkie triumfy na różnych polach. Ale ja już nigdy nie będę tą samą osobą, która była przed odejściem Pameli. Każde święta, wielkanocne może troszeczkę mniej, ale Boże Narodzenie, już mnie to gnębi od jakiegoś czasu, a będzie się to nasilało, są dla mnie trudnym czasem. A dnia Wigilii naprawdę nie potrafię sobie wyobrazić. Moja niechęć jest też spowodowana tym, że nie będzie naszej córki, że jeżeli nawet koronawirus pozwoli na to i będą z nami nasze wnuki i zięć, to mimo wszystko będzie to dla mnie bardzo bolesne. Ukrywanie tego jest dla mnie jeszcze boleśniejsze. Trzeci powód mojej niechęci jest taki, że nasza druga córka Gabrysia spędzi święta w Nowym Jorku. W tym roku robi już swój dyplom magisterski i nie może przyjechać na te święta. Oczywiście, są czaty, ale to nie to samo. Powiem szczerze, po prostu boję się świąt. Także przygotowania są skrywane, nie robimy tego z radością, wielką żarliwością czy jakimś entuzjazmem. Wiadomo, są święta, trzeba się przygotować, jak do kolejnej jakiejś ważnej akcji. To jest bardzo, bardzo smutne. Mam nadzieję, że nie wszyscy podzielają ten smutek i że gdzie indziej wygląda to lepiej. Ale w moim przypadku jest to bardzo smutne.

Chciałem zapytać o wieczerzę wigilijną, która utkwiła Pani w pamięci...

Przypomina mi się od razu taka piękna sytuacja, chyba jedna z najpiękniejszych Wigilii, jakie miałam w życiu. Pomijając oczywiście te z dziecięcych lat, kiedy się z jakichś grosików składało na perfumy dla mojej mamy. Jak ona dostawała ten prezent, to nam łzy w oczach stawały, że jest tak fajnie. To są takie dziecięce przebłyski. Pamiętam właśnie taki wspaniały moment, gdy kupiliśmy dom, który był w stanie surowym otwartym. Stały tylko mury, nawet okien nie było jeszcze wszędzie. Nie pamiętam, który to był rok, ale było bardzo zimno. Jakieś piętnaście lat temu. I na Wigilię przyjechaliśmy do tego domu, w ścisłym rodzinnym gronie, z córkami. Na malarskim krzyżaku – na którym tnie się deski czy maluje – położyłam sianko, zrobiliśmy stół i nakryłam go pięknym haftowanym, białym obrusem. Postawiliśmy dwie czy trzy strawy i wszyscy usiedliśmy przy tym stole, w kożuchach, czapkach, rękawiczkach. Tupaliśmy nogami, bo było strasznie zimno, ale śpiewaliśmy tak siarczyście, że nasz śpiew niósł się po całym domu. To była Wigilia. Pamiętam to jako przeżycie metafizyczne, głębokie, wielkie. I naprawdę tak właśnie powinna wyglądać Wigilia.

A może były jeszcze inne – też na swój sposób wyjątkowe Wigilie?

Reklama

Pamiętam taką, którą spędzaliśmy w Norwegii. Z daleka od domu. Chcieliśmy koniecznie zrobić Wigilię polską, więc niektóre specjały można było przygotować, niektórych nie. Wszyscy się uparli, że musi być bigos postny z grzybami. W związku z tym sprowadziliśmy miesiąc wcześniej z Niemiec puszki z kapustę kiszoną. Nie była taka jak polska, no ale była ona jakimś zastępstwem. Czy to była miła Wigilia? Może i była, jeśli się weźmie pod uwagę, że jest się gdzieś daleko, w licznym gronie – był tam zespół i rodziny. Zatrzymaliśmy się w hotelu, który był kompletnie opustoszały, wokół śnieg i nic więcej. No i fakt, że byliśmy daleko od mojej mamy. Pamiętam też taką Wigilię – powiedziałabym młodzieżową – że chcieliśmy koniecznie powtórzyć sobie wigilię jako rodzeństwo. Zresztą mieliśmy takie pomysły częściej, bo sylwestra też powtarzaliśmy. Chcieliśmy się koniecznie przekonać, jak to jest z tymi gadającymi zwierzętami. W związku z tym, jak się tylko zrobiło ciemno i pokazała się pierwsza gwiazdka, obłożeni jakimiś puszkami rybnymi, siankiem, suchym chlebem i marchewkami, krążyliśmy, gdzie się da, żeby znaleźć jakieś zwierzę, nakarmić je i poczekać, czy coś powie.

Ale wspomnienia związane ze zwierzętami to chyba każdy z nas ma z dzieciństwa?

Na pewno, ale to było ciekawe, że taki pomysł się zrodził. Karmić zwierzęta i czekać, żeby coś powiedziały... Chociaż ja uważam, że moje psy mówiły do mnie pełnymi zdaniami i wszystko rozumiały, że przekazywały mi wszystko, co chciały.

Wspomnienie świąt z dzieciństwa...

Chyba takie święta, kiedy byliśmy w pełnym składzie. Natomiast później, kiedy rodzina się rozpadła, ojciec nas porzucił, byliśmy trójką dzieci z mamą i babcią, i wtedy było bardzo, bardzo nędznie finansowo. Odczuliśmy to bardzo mocno. Mama robiła, co mogła, babcia również, żeby to jakoś ubarwić. Cały świat zawsze malowały, szczególnie mama, na różne kolory, żebyśmy nie odczuwali tego, co było naszym największym utrapieniem. No ale to na pewno nie były miłe Wigilie. Był taki zwyczaj, że po wieczerzy wigilijnej wychodziliśmy z domu całą trójką rodzeństwa – ponieważ mieszkaliśmy w śródmieściu Warszawy, to z całego Śródmieścia zbierała się nasza paka kolegów i koleżanek, i tak snuliśmy się po mieście. O ile pamiętam, zawsze był wtedy śnieg, piękny, biały. Potem się to wszystko urwało.

Reklama

Czy nie uważa Pani, że teraz, gdy tuż po Wszystkich Świętych pojawiają się od razu ozdoby świąteczne, zatraca się ducha świąt, którego pamiętamy z dzieciństwa, może z wczesnych lat młodości?

Chyba wszyscy jesteśmy przekonani o tym, że te ozdoby pojawiają się za wcześnie, zbyt raptownie, zbyt wylewnie – wszystko razem. Oczywiście, wiemy też, co jest powodem tego: że to jest tylko komercja. Handlowcy chcą jak najwięcej ściągnąć i to się, niestety, bardzo udziela, nawet tym osobom, które są świadome, że to jest taki trochę pic. Ja sama to wiem i potępiam to, ale mimo wszystko wbija się to człowiekowi w głowę.

Podziel się cytatem

I to jest okropne, ale co nie jest okropne w dzisiejszym świecie? Niestety, moim zdaniem, to prawie wszystko. Zatraca się ducha świąt. On się z pewnością zmienia. Ubolewam też nad tym – sama też się temu poddałam – że ludzie nie piszą do siebie kartek świątecznych. W czasach mojego dzieciństwa to było nie do pomyślenia. Babcia by nam nigdy nie pozwoliła, mama nie daj Boże, żeby do wszystkich ciotek, wujków, kuzynek, kuzynów i innych nie została wysłana kartka – i to porządna, nie tam jakieś nagryzmolone dwa słowa albo taka, co już ma gotowy tekst. Trzeba było naprawdę solidnie napisać, czego się życzy. A teraz w ogóle tego nie ma. Osobiście też już często wysyłam życzenia MMS-em albo na WhatsAppie itd. A gdzie są łańcuchy, ozdoby robione własnoręcznie? To było całe misterium. Ja wiem, że młodzież jest teraz zupełnie inna, trudno wymagać, ale wnuki swoje jeszcze namawiamy, żeby zechciały zrobić łańcuchy z krepiny.

2020-12-23 12:49

Ocena: +7 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Muzyka synagogalna i sakralna muzyka Gruzji na Festiwalu „Gaude Mater”

[ TEMATY ]

muzyka

Gaude Mater

Magdalena Niebudek

Izrael Rand jeden z najlepszych na świecie kantorów wystąpił 2 maja w Filharmonii Częstochowskiej, zbudowanej na gruzach synagogi. Tego samego wieczoru w ramach XXIV Międzynarodowego Festiwalu Muzyki Sakralnej „Gaude Mater” w kościele pw. św. Jakuba Apostoła w Częstochowie zabrzmiała sakralna muzyka Gruzji w wykonaniu chóru męskiego Anchiskhati.

Izrael Rand urodził się w Tel-Avivie w 1963 r. Był solistą w chórze dziecięcym Pirchei Yerushalaim pod dyrekcją Yigala Caleka oraz w chórze dziecięcym kantora Shlomo Ravitza, gdzie zdobył podstawy śpiewu kantoralnego. Następnie doskonalił swój głos w Izraelskim Instytucie Śpiewu Kantoralnego pod kierunkiem Eli Jaffe, a później Naftali Hershtick oraz Moshe Sterna. Został głównym kantorem w synagodze Heichal Meir w Tel Avivie, a wkrótce potem głównym kantorem Wielkiej Synagogi w Ramat Gan. Od 1994 roku Israel Rand pełni funkcję głównego kantora synagogi Hampton w Nowym Jorku, jednej z najbardziej cenionych synagog w Stanach Zjednoczonych. Podczas koncertu wystąpił także Chór Synagogi Pod Białym Bocianem z Wrocławia. Chór ten jest jedynym profesjonalnym chórem synagogalnym w Polsce. powstał w kwietniu 1996 z inicjatywy wrocławskiego dyrygenta Stanisława Rybarczyka oraz studentów i absolwentów Akademii Muzycznej we Wrocławiu, a także dzięki przychylności Gminy Wyznaniowej Żydowskiej we Wrocławiu. Muzykę sakralną Gruzji wykonał chór męski Anchiskhati. Koncert ten odbędzie się pod patronatem honorowym JE Ambasadora Gruzji Nikoloza Nikolozishvili. Zalążkiem słynnego dziś chóru męskiego Anchiskhati stała się grupa muzyków zainteresowanych gruzińskim śpiewem ludowym. Pierwszym zadaniem, jakie postawił sobie nowoutworzony zespół, były studia nad długo zapomnianymi dziewiętnastowiecznymi rękopisami z notacją muzyczną śpiewów chóralnych. Wkrótce potem Patriarcha Gruzji powołał młodych do pierwszego sakralnego chóru Gruzji, który osadził w najstarszym kościele w Tbilisi – Bazylice Anchiskhati. W ten sposób rozpoczął się powrót śpiewu chóralnego do Kościoła Gruzińskiego. Chór ten jest niekwestionowanym autorytetem w wykonawstwie tradycyjnej gruzińskiej muzyki kościelnej. Od 1993 r. chór Anchiskhati regularnie koncertuje poza krajem: w Niemczech, Austrii, Francji, Polsce, Grecji, Wielkiej Brytanii, USA, Kanadzie, Włoszech, Szwajcarii, Liechtensteinie, Szwecji, Rosji. Członkowie chóru prowadzą też kursy mistrzowskie. Chór Anchiskhati brał udział w wielu międzynarodowych projektach. W 2007 r. w opactwie Royaumont we Francji współpracował z francuskim kompozytorem greckiego pochodzenia - Alexandrosem Markeasem; w 2008 koncertował ze Sztokholmską Orkiestrą Symfoniczną. Zespół składa się obecnie z 11 mężczyzn. Międzynarodowy Festiwal Muzyki Sakralnej „Gaude Mater” w Częstochowie to obecnie największy w Polsce projekt promujący muzykę różnych religii i kultur. Festiwal ma dwie misje: dialog międzykulturowy w ramach trzech największych religii monoteistycznych - chrześcijaństwa, judaizmu i islamu oraz promocję polskiej muzyki sakralnej, zarówno dawnej jak i współczesnej. Od 2013 r. Festiwal ma nową formułę - koncerty odbywają się w różnych miastach Polski. Sercem festiwalowych prezentacji pozostaje Częstochowa. Więcej informacji na temat Festiwalu "Gaude Mater" na stronie www.gaudemater.com
CZYTAJ DALEJ

Wspomnienie św. Jana z Dukli

Niedziela Ogólnopolska 27/2002

[ TEMATY ]

święty

Arkadiusz Bednarczyk

Życie św. Jana z Dukli przypada na wiek XV. Urodził się w Dukli około 1414 r. Jego rodzice byli mieszczanami - historia nie podaje ich imion i nazwisk. Tak samo milczy, gdy chodzi o edukację Jana i lata młodzieńcze. Jan zapewne ukończył szkołę parafialną, a tradycja przypisuje mu nawet studia akademickie.
CZYTAJ DALEJ

Brazylia/ W ataku nożownika w szkole zginął uczeń

2025-07-09 07:25

[ TEMATY ]

szkoła

Brazylia

atak

atak nożownika

Adobe Stock

Uczeń szkoły podstawowej w miejscowości Estacao w stanie Rio Grande do Sul na południu Brazylii zmarł na skutek ran odniesionych we wtorkowym ataku 16-letniego nożownika.

Jak przekazała policja stanowa, agresor wszedł rano do jednej z klas i zadał kilka ciosów nożem 9-letniemu chłopcu. Uczeń zmarł na skutek odniesionych obrażeń.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję