Sprawowanie opieki nad starsza osobą zazwyczaj nie jest łatwe, nawet gdy osobą tą jest własna matka. Jest to szczególnie trudne, gdy obowiązki te pełni jedna osoba. Jednak w moim przypadku opiekowanie się Mamą nie nastręczało zbyt wiele kłopotu, głównie dzięki czuwaniu Opatrzności Bożej, której doświadczałam bardzo często, zwłaszcza w trudnych sytuacjach. Myślę, że wpłynęło na to również wychowanie, jakie otrzymaliśmy od Rodziców, bo nie tylko ja, ale również moja siostra i dwaj bracia (którzy sporadycznie mnie zastępowali) opiekę nad Mamą traktowaliśmy jako sprawę zupełnie oczywistą. Pogodne usposobienie Mamy ułatwiało mi wykonywanie wszelkich obowiązków wobec Niej. Była osobą bardzo cierpliwą wyrozumiałą i wdzięczną za wszystko, co dla Niej czyniliśmy. Gdy wskutek choroby w ostatnim okresie życia nie mogła już mówić, wdzięczność swoją wyrażała całując osobę świadczącą Jej dobro.

Wspominając lata dzieciństwa uświadomiłam sobie, że często doświadczaliśmy działania Miłosierdzia Bożego. Przykładem tego może być zachowanie życia całej naszej rodziny podczas okupacji hitlerowskiej. Ojciec mój Włodzimierz pracował jako dyrektor w zorganizowanym przez siebie tajnym nauczaniu w powiecie puławskim z pomocą swojej żony Heleny, która prowadziła sekretariat tajnego liceum puławskiego. Nie umiem sobie inaczej wytłumaczyć, jak tylko cudowną interwencją Bożą, faktu prowadzenia tajnego nauczania, w którym zaangażowane było bardzo dużo osób: nauczyciele, młodzież i rodzice, mimo, że okupanci mieszkali blisko domów, w których nauczyciele prowadzili lekcje z młodzieżą. Za tą działalność groziła kara śmierci, nie tylko dla nauczycieli, ale także i ich rodzin. Kolejny raz pomocy Miłosierdzia Bożego doznałam w ostatnich latach życia Mamy. Modliłam się o to, by Mama mimo podeszłego wieku i zaawansowanej choroby, mogła codziennie wstawać z łóżka. Dotychczas nie byłam przy niczyjej śmierci, prosiłam więc dobrego Boga, bym nie była sama przy śmierci Mamy. Pan Jezus wysłuchał moją modlitwę. Mama przed śmiercią leżała obłożnie chora tylko dwa dni, a przy Jej śmierci byłam razem z moją siostrą, która od niedawna zamieszkała u nas. Czasami martwiłam się o to, by nie było takiej sytuacji, bym nie mogła ulżyć w ewentualnym cierpieniu Mamy. I w tym wypadku Chrystus wysłuchał mnie.

Mimo, że jest mi bardzo ciężko przeżyć tę rozłąkę z Mamą, to jestem wdzięczna Bogu za tą lekką śmierć Mamy i wszystkie spełnione moje prośby. Wiem, że tylko Bóg ma prawo zabrać życie człowiekowi i że śmierć jest przejściem do nowego, lepszego i pełniejszego życia. Chwalę przede wszystkim miłosiernego Boga za to, że - jak powiedział w Ewangelii wg św. Jana (5, 28-29) - "nadeszła godzina, w której wszyscy którzy spoczywają w grobach posłyszą głos Jego, a ci, którzy pełnili dobre czyny pójdą na zmartwychwstanie życia" - przez całe życie moja Mama pełniła dobre czyny: była troskliwą żoną i matką; wychowała pięcioro dzieci. Była nauczycielką, którą do dziś z wielkim sentymentem, szacunkiem i wdzięcznością wspomina wielu uczniów. Ufam więc, że miłosierny Bóg da Jej szczęście wieczne w swoim Królestwie, o co też często się modlę.