Nad Nidą niedaleko Buska-Zdroju położona jest mała miejscowość o nazwie Zagość. Z małą wsią wiąże się wielka historia. O wielkości i sławie tego miejsca do dziś zaświadcza zabytkowa świątynia, która pamięta XII wiek
Dziś życie w Zagości płynie podobnie jak przed wiekami, mieszkańcy w większości utrzymują się z rolnictwa, tylko nieliczni udają się w daleki świat szukać szczęścia.
Nie poszukiwanie szczęścia, ale chęć zobaczenia Ziemi Świętej i walka z Saracenami pchnęła księcia Henryka Sandomierskiego do podróży do Jerozolimy. Henryk wracając z Ziemi Świętej, sprowadził tu, do Zagości, w 1166 r. zakon Joannitów, ufundował dla nich szpital i bogato ich wyposażył. Tu został wzniesiony romański kościół pw. św. Jana Chrzciciela. Dodać należy, że Joannici, czyli Suwerenny Rycerski Zakon Szpitalników św. Jana z Jerozolimy, z Rodos i Malty to najstarszy z zakonów rycerskich, protoplasta europejskiego szpitalnictwa. Powstał jeszcze przed pierwszą krucjatą wokół włoskiego szpitala św. Jana Chrzciciela.
Bracia szpitalnicy przebywali w Zagości do początków XIV w. Po ich odejściu kościół niestety podupadł. Około 1353 r. nową gotycką świątynię ufundował Kazimierz Wielki. Kościół ten w kwietniu 1656 r. został zniszczony przez wojska księcia siedmiogrodzkiego Rakoczego. Świątynia wkrótce została odbudowana i zrekonstruowana. Na początku ubiegłego wieku kościół powiększono. W części starszej jest to więc budowla gotycka z zachowanymi fragmentami romańskimi.
Najciekawsze jest prezbiterium, gotyckie, z wąskimi ostrołukowymi oknami i rzeźbionym orłem piastowskim na zworniku sklepienia.
Na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku odkryte zostały przy północnej stronie prezbiterium fragmenty romańskie pierwotnego kościoła z XII wieku, m. in. arkadowy fryz z płaskorzeźbami syren. Dodać należy, że kościół Jana Chrzciciela w Zagości jest jedynym śladem, który pozostał po pierwszej fundacji Zakonu św. Jana na terenie Polski.
Ksiądz Proboszcz Norbert Woszczek przybył do parafii w 1996 r. Jak twierdzi, przez ostatnie kilkanaście lat wiele udało się zrobić dzięki pomocy parafian. „Gdyby nie moi parafianie, ich pomoc i zaangażowanie, niewiele byśmy zrobili” - podkreśla. Rzeczywiście, ostatnie lata nie były zmarnowane. „Zaczęliśmy grodzić cały teren parafialny, przy plebanii, przebudowane zostało prezbiterium świątyni, w kościele stanął nowy ołtarz z kamienia pińczowskiego, na kościele wymieniono zniszczone gonty, zamontowano nowe rynny, a blachę zakonserwowano. Wymieniliśmy nagłośnienie, a niedawno parafianie i młodzież bierzmowana zakupiła nowy dzwon im. Jana Pawła”. - wylicza. Do kościoła zakupiono także część nowych ławek. Przebudowano bramę wejściową do świątyni i pomalowano kościół.
Wybudowana została także nowa plebania. „Parafianie wybudowali ją sami, nie wynajmowaliśmy żadnej firmy” - mówi ks. Woszczek, pokazując nowy, nie wykończony jeszcze budynek.
Ksiądz Proboszcz uczy katechezy w szkole podstawowej w Zagości, w Kotnikach Dolnych religii uczy katechetka Joanna Zych. W parafii istnieje kilka kółek różańcowych, dzieci ze szkoły podstawowej i młodzież tworzą parafialną scholę. „Podczas Mszy św. śpiewają, czytają modlitwę powszechną” - mówi Ksiądz Proboszcz dodając, że przy ołtarzu posługuje 42 ministrantów. „Jak tylko skończą II klasę, od razu chcą być ministrantami, to taka lokalna tradycja” - mówi uśmiechając się.
W parafii działa kółko misyjne, prowadzi je pani katechetka. Tradycją się stało, że 26 grudnia pobłogosławione dzieci zbierają pieniądze na misje. Z kolędą chodzą od domu do domu i przedstawiając krótki program misyjny, zbierają ofiary. W Tygodniu Misyjnym zawsze organizują kiermasz, a w Pacanowie w Domu Dziecka wystawiają jasełka. Zebrane pieniądze wysyłane są na misje. Dzieci bardzo chętnie działają w kółku misyjnych, również rodzicie bardzo się angażują.
Praktycznie co roku z parafii organizowane są pielgrzymki do Kalwarii Zebrzydowskiej, Wadowic, Lichenia, Łagiewnik, Częstochowy.
Z parafii pochodzi jeden kapłan, ks. Adam Dziadek, oraz dwie siostry zakonne.
„Nasi parafianie utrzymują się z pracy na roli, uprawiają przede wszystkim warzywa, są pracowici i bardzo dobrzy. Nieraz zostawiali prace polowe u siebie i przychodzili do pomocy w parafii” - mówi Ksiądz Proboszcz, podkreślając, jacy są ofiarni. Sami się organizują i zbierają płody rolne dla potrzeb Seminarium Duchownego w Kielcach. Wiedzą, że trzeba się dzielić z innymi. Niektórzy szukają łatwiejszego chleba i wyjeżdżają za granicę. Jednak większość tu zostaje, bo tutaj jest ich dom. Coraz częściej pojawiają się w parafii osoby z innych regionów. Tu kupują działki i budują domy. Trudno się dziwić - okolice są przepiękne.
Wielkim wydarzeniem dla parafii była peregrynacja kopii Cudownego Obrazu Jasnogórskiej Madonny. Misje przed peregrynacją poprowadził ks. Łukasz Zygmunt, 13-17 czerwca. Nawiedzenie miało miejsce 17 czerwca, Obraz przybył z parafii Oleszki. W powitaniu uczestniczył bp Marian Florczyk. Parafianie stanęli na wysokości zadania. Frekwencja była bardzo duża, cała parafia była przystrojona. „To było wielkie przeżycie, to była wielka uroczystość. Bardzo dużo osób przystąpiło do sakramentu pojednania, co bardzo cieszy” - mówi ks. Woszczek
Przeżyli to głęboko. Teraz kopia obrazu Matki Bożej nawiedza rodziny w całej parafii. Ksiądz Proboszcz ma nadzieję, że czas ten nie będzie zmarnowany, a owoce nawiedzenia będą wielkie.
Liczba parafian: ok. 1800.
Msze św. niedzielne: 8, 10 i 12, w dni powszednie - 7.30, czerwiec-maj - 18 październik - 17
Odpust: 24 czerwca św. Jana Chrzciciela
Każda niedziela, każda niedzielna Eucharystia niesie ze sobą przygotowany przez Kościół do rozważań fragment Pisma Świętego – odpowiednio dobrane czytania ze Starego i Nowego Testamentu. Teksty czytań na kolejne niedziele w rozmowie z Aleksandrą Mieczyńską rozważa bp Andrzej Przybylski.
Gdy Piotr i Jan wchodzili do świątyni na modlitwę o godzinie dziewiątej, wnoszono właśnie pewnego człowieka, chromego od urodzenia. Umieszczano go codziennie przy bramie świątyni, zwanej Piękną, aby wchodzących do świątyni prosił o jałmużnę. Ten, zobaczywszy Piotra i Jana, gdy mieli wejść do świątyni, prosił ich o jałmużnę. Lecz Piotr, przypatrzywszy się mu wraz z Janem, powiedział: «Spójrz na nas!» A on patrzył na nich, oczekując od nich jałmużny. «Nie mam srebra ani złota – powiedział Piotr – ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!» I ująwszy go za prawą rękę, podniósł go. A on natychmiast odzyskał władzę w nogach i stopach. Zerwał się i stanął na nogach, i chodził, i wszedł z nimi do świątyni, chodząc, skacząc i wielbiąc Boga. A cały lud zobaczył go chodzącego i chwalącego Boga. I rozpoznawali w nim tego człowieka, który siedział przy Pięknej Bramie świątyni, aby żebrać, i ogarnęło ich zdumienie i zachwyt z powodu tego, co go spotkało.
Do ogłoszenia przez Piusa IX 8 grudnia 1854 r. dogmatu o Niepokalanym Poczęciu przyczynił się niewątpliwie kult Serca Najświętszej Maryi Panny. Rozwijał się równolegle z kultem Najświętszego Serca
Jezusa, a swymi początkami sięgał czasów średniowiecza. Już w XIV wieku pojawiły się obrazy i rzeźby przebitego siedmioma mieczami serca Bolesnej Matki Zbawiciela. W połowie XVII wieku św. Jan Eudes rozpowszechniał
obrazy Matki Bożej, ukazującej - na podobieństwo Jezusa - swe Serce. Na „cudownym medaliku”, rozpowszechnianym po objawieniach, jakie w 1830 r. miała św. Katarzyna Laboure,
pod monogramem „M” widnieją dwa serca: Jezusa i Maryi. Także założone w Paryżu w 1836 r. Bractwo Matki Bożej Zwycięskiej szerzyło cześć Serca Maryi. W XIX wieku powstały liczne zgromadzenia
zakonne pod wezwaniem Serca Maryi lub Serc Jezusa i Maryi.
Do zaistnienia kultu i nabożeństwa do Niepokalanego Serca Maryi najbardziej przyczyniły się objawienia, jakie miały miejsce w 1917 r. w Portugalii. Kiedy 13 maja troje dzieci: Łucja (lat 10),
jej brat cioteczny Franciszek (lat 9) i jego siostra Hiacynta (lat 8) pasły niedaleko od Fatimy owce, ujrzały w południe silny błysk jakby potężnej błyskawicy, który powtórzył się dwa razy. Zaniepokojone
dzieci zaczęły zbierać się do domu, gdy ujrzały na dębie postać Matki Bożej i usłyszały Jej głos: „Nie bójcie się, przychodzę z nieba. Czy jesteście gotowe na cierpienia i pokutę, aby sprawiedliwości
Bożej zadośćuczynić za grzechy, jakie Jego majestat obrażają? Czy jesteście gotowe nieść pociechę memu Niepokalanemu Sercu?”.
Matka Boża poleciła dzieciom, aby przychodziły na to miejsce 13. dnia każdego miesiąca. W trzecim objawieniu, 13 lipca, prosiła, aby w każdą pierwszą sobotę miesiąca była przyjmowana Komunia św. wynagradzająca.
Podczas tych objawień Matka Boża wielokrotnie sama nazwała swe serce „niepokalanym”.
W piątym objawieniu, 13 września, poleciła dzieciom, aby często odmawiały Różaniec w intencji zakończenia wojny. Ostatnie zjawienie się Matki Bożej - 13 października oglądało ok. 70 tys. ludzi.
Od samego rana padał deszcz. Nagle rozsunęły się chmury i ukazało się słońce. Z tłumu dały się słyszeć okrzyki przerażenia: bowiem słońce zaczęło zataczać koła po niebie i rzucać strumienie barwnych promieni...
Objawienia fatimskie stawały się coraz bardziej sławne i wywoływały coraz żywsze zainteresowanie, m.in. ze względu na zapowiedziane w nich wydarzenia, a zwłaszcza na tzw. tajemnicę, która została
przekazana wyłącznie do wiadomości papieża. Dziś znamy jej treść. Matka Boża zapowiadała nadejście jeszcze straszliwszych wojen niż ta, która się kończyła. Zapowiadała nowe prześladowanie Kościoła, zamach
na papieża, rewolucję w Rosji. Prosiła, aby Jej Niepokalanemu Sercu poświęcić cały świat, a zwłaszcza Rosję.
Krwawa bolszewicka rewolucja wybuchła, kiedy jeszcze trwały objawienia. Jej ofiarą stał się również Kościół w Meksyku (1925 r.) oraz w Hiszpanii (1936 r.). A mimo to ostatnie z fatimskich
poleceń Maryi nie zostało szybko spełnione. Dopiero kiedy wybuchła II wojna światowa, przypomniano sobie „tajemnicę fatimską” i 13 października 1942 r., w 15-lecie objawień, papież Pius
XII drogą radiową ogłosił całemu światu, że poświęcił rodzaj ludzki Niepokalanemu Sercu Maryi.
Pius XII polecił, aby aktu poświęcenia dokonały poszczególne kraje. Pierwsza, z udziałem prezydenta państwa, uczyniła to Portugalia. 4 maja 1944 r. papież ustanowił dzień 22 sierpnia świętem
Niepokalanego Serca Maryi. W Polsce zawierzenia naszego narodu Niepokalanemu Sercu Maryi dokonał dopiero po zakończeniu wojny - 8 września 1946 r.
- Prymas Polski kard. August Hlond w obecności całego Episkopatu i około miliona pielgrzymów zgromadzonych na Jasnej Górze przed obrazem Matki Bożej Częstochowskiej. Do tego zawierzenia nawiązał
kard. Stefan Wyszyński, kiedy w latach 1956, 1966 i 1971 oddawał naród polski w macierzyńską niewolę Maryi za wolność Kościoła w ojczyźnie i na całym świecie. W następnych latach akty te były ponawiane.
Kościół w Polsce zawierzał także Maryi Jan Paweł II za każdym swym pobytem na Jasnej Górze.
Niby życzeniu Matki Bożej stało się zadość, ale trudno w akcie papieża Piusa XII dopatrzyć się wyraźnego zawierzenia Niepokalanemu Sercu Maryi Rosji. Niebawem też czerwony smok rozciągnął panowanie
nad wieloma krajami, a na jego krwiożerczą służbę oddało się wielu intelektualistów całego świata. Wydawało się, że wkrótce rzuci do swych stóp całą ludzkość.
Wobec wciąż szalejącego bezbożnictwa wielu biskupów postulowało dokładne spełnienie prośby Fatimskiej Pani. W latach 1950-55 figura Matki Bożej Fatimskiej pielgrzymowała po wielu krajach. Wprawdzie
na zakończenie Soboru Watykańskiego II (1964 r.) Paweł VI ogłosił Matkę Jezusa Matką Kościoła i posłał do Fatimy złotą różę, nie doszło jednak do postulowanego zawierzenia świata i Rosji Jej Niepokalanemu
Sercu.
Dopiero wydarzenia z 13 maja 1981 r. - zamach na Papieża na Placu św. Piotra - przypomniały fatimską przepowiednię. Ojciec Święty Jan Paweł II spełnia wreszcie prośbę Matki Najświętszej
i 7 czerwca 1981 r. zawierza ponownie całą ludzką rodzinę i Rosję Jej Niepokalanemu Sercu. Na owoce tego zawierzenia nie trzeba było długo czekać. Jesteśmy zobowiązani dawać świadectwo faktom, które
dokonały się na naszych oczach.
Reforma liturgii w 1969 r. przeniosła święto Niepokalanego Serca Maryi na pierwszą sobotę po uroczystości Serca Pana Jezusa. W tym roku przypadnie ono 19 czerwca. Odprawiane zaś we wszystkie
pierwsze soboty miesiąca nabożeństwa wynagradzające przypominają nam obowiązek podejmowania pokuty i zadośćuczynienia za grzechy współczesnego nam świata i za nasze grzechy.
Pamiątkowe zdjęcie w sanktuarium na Świętym Wzgórzu
25-, 50- i 60-lecie profesji zakonnej świętują siostry elżbietanki. We Wrocławiu przeżywają dni Odnowy Jubileuszowej. Dziś pielgrzymowały do Sanktuarium na Wzgórzu Osobowickim.
O historii sanktuarium i cudownej figurze Matki Bożej opowiedział kustosz sanktuarium ks. Krzysztof Jankowiak. Przypomniał, że do tego miejsca pielgrzymowało wielu ludzi, wśród nich bp Józef Pazdur i ks. prof. Roman Rogowski. A obecnie wielu pielgrzymów przychodzi tutaj nawet w tygodniu, by zatrzymać się na chwilę na Świętym Wzgórzu.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
