„Niedziela” jest dla Was i o Was

Serdecznie pozdrawiam Kapłanów archidiecezji w Chicago, a także świeckich Czytelników „Niedzieli” tejże archidiecezji. Od ponad 4 lat wydajemy „Niedzielę w Chicago” i cieszymy się, że mamy wśród Polonii wielu przyjaciół naszego tygodnika. „Niedziela” rozchodzi się w parafiach na terenie całej archidiecezji i także poza nią. Jesteśmy dumni z naszych wspaniałych Czytelników, zarówno księży, jak i wiernych świeckich.
Pisma katolickie mają to do siebie, że ich bazą jest parafia, a Księża Proboszczowie należą do grona najlepszych współpracowników katolickiego pisma. Założyciel „Niedzieli” bp Teodor Kubina, pierwszy biskup częstochowski, na początku wydawania pisma, jeszcze przed II wojną światową, powiedział do swoich kapłanów, że „Niedziela” ma być dodatkowym wikarym dla proboszcza.
I taka jest istota służby naszego tygodnika - służyć duszpasterstwu parafialnemu. Tak było od początku istnienia pisma, od roku 1926. Ale minęły lata i w 1981 r. zaczęliśmy po długiej przerwie spowodowanej działaniami najpierw II wojny światowej, a potem reżimem komunistycznym wydawać „Niedzielę” dla Polaków w kraju i na całym świecie. W związku z tym tygodnik stał się owym wikarym nie tylko dla proboszczów diecezji częstochowskiej, ale również służy pomocą w duszpasterstwie polskim i polonijnym. W podobny sposób służyliśmy kapłanom w archidiecezji chicagowskiej.
Trzeba jednak nieustannie rozglądać się za tym, co jest znakiem czasu. Zauważyliśmy, że „Niedziela w Chicago” cieszy się zainteresowaniem w całej Ameryce Północnej. Sporo egzemplarzy rozchodzi się w Nowym Jorku i w okolicach. Nasze pismo trafia również do parafii kanadyjskich. Kolporterzy z Nowego Jorku czy Toronto przesyłają tygodnik do wielu innych diecezji amerykańskich - wszędzie tam, gdzie mieszkają Polacy. Można więc śmiało powiedzieć, że jest to już „Niedziela” czytana na terenie całej Ameryki Północnej. Podjęliśmy wobec tego decyzję o wydawaniu „Niedzieli Amerykańskiej”, edycji o bardzo poszerzonym spektrum. Nie będzie to już tylko „Niedziela w Chicago”, ale „Niedziela Amerykańska”, która będzie kolportowana wśród duszpasterzy polonijnych na całym kontynencie. Oczywiście, będziemy nadal podejmować tematy dotyczące życia archidiecezji chicagowskiej, ale chcemy informować także o innych środowiskach polonijnych. Mam na uwadze Nowy Jork, gdzie mieszka ogromna wspólnota polska. W pobliżu tej metropolii mamy też Amerykańską Częstochowę. Wystarczy pójść do tego sanktuarium czy nawiedzić cmentarz w Doylestown, gdzie spoczywa ponad 7 tys. naszych rodaków, by poczuć polskość tego miejsca. Na amerykańskiej ziemi rozsiane są polskie parafie, spotyka się szczególnie czczony Obraz Matki Bożej Częstochowskiej. „Niedziela”, która w swoim znaku ma ikonę Pani Częstochowskiej, wydawana jest u stóp Jasnej Góry w Częstochowie, a główny patronat oddaliśmy Matce Bożej Częstochowskiej. Jest Ona naszym symbolem - główną Redaktorką, jest naszą umiłowaną Panią i Królową.
Chcemy zachęcić wszystkich duszpasterzy polskich, by zechcieli przyjmować „Niedzielę” w swoich parafiach. Pragniemy przekazywać informacje o polskich wspólnotach i polskim duszpasterstwie, a także o życiu Polaków, którzy są rozproszeni w całej Ameryce i łakną kontaktu z Ojczyzną. Proszę więc, przyjmijcie nas, Drodzy Księża i Wierni Świeccy, w polskich parafiach jako swoje pismo. Chcemy Wam służyć najlepiej, jak umiemy. Zachęcamy do współpracy, do współtworzenia tej „Niedzieli Amerykańskiej”. Nasze łamy stoją przed Wami otworem.
Czytając nasze pismo, zdobędziecie także wiadomości prasowe dotyczące całego Kościoła powszechnego, nauczania Ojca Świętego. Tak czyniliśmy za pontyfikatu Jana Pawła II i tak jest za rządów Benedykta XVI. Zamieszczamy także głosy i opinie katolickich agencji prasowych, teologów, filozofów, historyków, tych wszystkich, którzy mają na uwadze historię Polski, naznaczoną krzyżem i obecnością Pani Jasnogórskiej.
Przychodzimy do Was, Drodzy Polacy w Ameryce, w Kanadzie i gdziekolwiek jesteście, z serdecznością i z otwartym sercem. Pamiętajcie, że gdy zagości u Was „Niedziela”, to tak, jakbyście przyjmowali do domów umiłowaną Ojczyznę - Polskę. Niech w Waszych progach zagości Najświętsza Maryja Panna i Królowa Polski, nasza wspaniała Patronka, nasza Opiekunka, i gromadzi w Was wszystko, co Polskę stanowi.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.