Wspomnienie tego zwykłego lipcowego dnia zawsze będzie napełniało radością serca parafian. Oto największy Pielgrzym naszych czasów otworzył przed innymi pielgrzymami wrota Lisewa - małej miejscowości położonej na ziemi chełmińskiej. Odtąd prastara świątynia z całą swoją bogatą historią stała się miejscem kultu maryjnego.
Uroczystości koronacyjne wizerunku Matki Bożej Lisewskiej odbyły się 7 października 2003 r., w dniu zakończenia Roku Różańca. W uroczystościach wzięło udział 120 kapłanów i rzesze wiernych z całej diecezji. Dla upamiętnienia tych wydarzeń, w pierwszą rocznicę koronacji parafianie ufundowali pamiątkową tablicę. Podkreśla ona także duchowe złączenie lisewskiego sanktuarium z patriarchalną bazyliką Santa Maria Maggiore w Rzymie. Tam właśnie znajduje się obraz Matki Bożej Śnieżnej (Salus Populi Romani), według którego namalowany jest wizerunek Matki Bożej Lisewskiej. Obraz ten został zamieszczony w albumie „Totus Tuus”. Madonny Papieskie.
Znaczącym wydarzeniem ubiegłego roku był pierwszy odpust w lisewskim sanktuarium, przypadający 5 sierpnia. W tym dniu do Lisewa przybyło ok. 7 tyś. pielgrzymów.
W dzień odpustu w parafii pw. Podwyższenia Krzyża Świętego, który przypada we wrześniu, w kościele można spotkać znajomych wiernych, którzy specjalnie na tę uroczystość przybywają nieraz z bardzo daleka.
Nowenna
Na środową Nowennę do Matki Bożej przychodzi bardzo wiele ludzi, zarówno dorosłych, jak i dzieci. To nieustające modlitewne spotkanie jest nawiązaniem do tradycji wywodzącej się z XVII wieku. Uczestnicząc w tym nabożeństwie, nie sposób nie ulec łączącej wszystkich atmosferze modlitwy i refleksji. Śpiewane są pieśni skomponowane specjalnie na nowennę. W jednej z nich wierni śpiewają: „W naszym Lisewie między wioskami Matka króluje i mieszka z nami”. W 1992 r. nowennę transmitowało Radio Maryja; wkrótce potem można było usłyszeć głosy podziwu dla tego dzieła nawet z Australii i z Kanady. Wielu mieszkańców Lisewa z ochotą przychodzi na Apel i śpiewaną Kompletę w niedzielę o godz. 21.00. Dla tych, którzy przebywają tu w gościnie, zaskoczeniem są kuranty wygrywane z wieży kościelnej na trąbkach lub dzwonach.
Organizator życia religijnego i społecznego
Kiedy przed 17 laty ks. prał. Gerard Gromowski został proboszczem parafii, zasłynął z umiłowania śpiewu. Znakomity głos i umiejętny sposób zachęcania do wspólnego śpiewu wkrótce zaowocowały przydomkiem „Kiepura”. Ksiądz Proboszcz jest dumny z chóru Cecylia, który niebawem będzie obchodził 100-lecie istnienia. Również najmłodsi, pragnący chwalić pieśnią Pana, mają swój zespół dziecięcy, działający pod opieką Krystyny Kozieł. Kilkaset osób rozmodlonych śpiewem razem z Księdzem Proboszczem pielgrzymuje pieszo na odpust do Chełmna. Parafia wraz z gminą organizują święto rodzin na miejscowym stadionie i święto dziękczynienia - dożynki.
Ksiądz Gerard to człowiek niezwykle aktywny, z wielką troską dbający o sprawy parafii. Doceniła to lisewska młodzież szkolna, przyznając mu tytuł Samarytanina Roku. Swoje obowiązki proboszcza łączy chętnie z kilkoma innymi funkcjami - jest diecezjalnym duszpasterzem niewidomych, diecezjalnym moderatorem Żywego Różańca, członkiem Rady Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich, ojcem duchownym kapłanów dekanatu chełmińskiego, papieskim kapelanem honorowym, kanonikiem honorowym Kapituły Konkatedralnej Chełmżyńskiej i członkiem Towarzystwa Mariologicznego. Znajduje również czas, aby redagować parafialną gazetkę Taka Parafia.
Zanim lisewska świątynia stałą się sanktuarium, wykonano konserwację trzech obrazów, odmalowano wnętrze kościoła i ławki, zmieniono oświetlenie. Zbudowano i odbudowano kaplice przydrożne. Wiele tych prac zostało przeprowadzonych przy pomocy gminy, gminnej Ochotniczej Straży Pożarnej oraz dzięki zdolnościom i zaangażowaniu parafian.
Koledzy chcieli zrobić wrażenie i przynieśli siekiery na ślub, by uczcić swojego przyjaciela, jednak Bóg przebił ich pomysłowość — bo właśnie siekierą posłużył się, by naprawić jego rodzinę. Ta historia pokazuje, że największe cuda dzieją się wtedy, gdy porządkujemy nasze priorytety.
W tym odcinku opowiadam o trzech osobach, których życie stało się lekcją o przemijaniu i nadziei:
Św. Elżbieta z Turyngii (XIII wiek) posługuje wśród chorych
(obraz tablicowy z XV wieku)
17 listopada Kościół wspomina św. Elżbietę Węgierską, patronkę dzieł miłosierdzia oraz bractw, stowarzyszeń i wielu zgromadzeń zakonnych. Jest świętą dwóch narodów: węgierskiego i niemieckiego.
Elżbieta urodziła się 7 lipca 1207 r. na zamku Sárospatak na Węgrzech. Jej ojcem był król węgierski Andrzej II, a matką Gertruda von Andechts-Meranien, siostra św. Jadwigi Śląskiej. Ze strony ojca Elżbieta była potomkinią węgierskiej rodziny panującej Arpadów, a ze strony matki - Meranów. Dziewczynka otrzymała staranne wychowanie na zamku Wartburg (koło Eisenach), gdzie przebywała od czwartego roku życia, gdyż była narzeczoną starszego od niej o siedem lat przyszłego landgrafa Ludwika IV. Ich ślub odbył się w 1221 r. Mała księżniczka została przywieziona na Wartburg z honorami należnymi jej królewskiej godności. Mieszkańców Turyngii dziwił kosztowny posag i dokładnie notowali skarby: złote i srebrne puchary, dzbany, naszyjniki, diademy, pierścienie i łańcuchy, brokaty i baldachimy. Elżbieta wiozła w posagu nawet wannę ze szczerego srebra. Małżeństwo młodej córki królewskiej stało się swego rodzaju politycznym środkiem, mającym pogłębić i wzmocnić związki między oboma krajami. Elżbieta prowadziła zawsze ascetyczny tryb życia pod kierunkiem franciszkanina Rüdigera, a następnie Konrada z Marburga. Rozwijając działalność charytatywną założyła szpital w pobliżu zamku Wartburg, a w późniejszym okresie również w Marburgu (szpital św. Franciszka z Asyżu). Konrad z Marburga pisał do papieża Grzegorza IX o swojej penitentce, że dwa razy dziennie, rano i wieczorem, osobiście odwiedzała swoich chorych, troszcząc się szczególnie o najbardziej odrażających, poprawiała im posłanie i karmiła. Życie wewnętrzne Elżbiety było pełną realizacją ewangelicznej miłości Boga i człowieka. Wytrwałość czerpała we Mszy św., na modlitwie była niezmiernie skupiona. Wiele pracowała nad cnotą pokory, zwalczając odruchy dumy, stosowała ostrą ascezę pokuty.
IV. Ogólnopolskie Spotkanie Ruchu Czystych Serc w Łodzi
- Wdzięczność stwarza nowy sposób na życie. Jak się nauczysz patrzeć na ludzi wokół nas z wdzięcznością, zaczniesz inaczej żyć! – mówił ks. Jerzy Molewski podczas konferencji dla Ruchu Czystych Serc.
W kaplicy św. Krzysztofa przy Sanktuarium Imienia Jezus w Łodzi odbyło się IV. Ogólnopolskie Spotkanie Ruchu Czystych Serc. Okazją do spotkania było święto bł. Karoliny Kózkówny, patronki ruchu i młodej męczennicy z podtarnowskiej Zabawy. Spotkanie rozpoczęli organizatorzy, którzy powitali przybyłych do Łodzi członków Ruchu Czystych Serc, następnie krótką modlitwę uwielbiania poprowadził ks. Adam Pawlak, diecezjalny duszpasterz młodzieży. Zebrani odmówili także litanię do bł. Karoliny Kozkówny, która przez cały dzień spotkania młodym towarzyszyła podczas spotkania w swoich relikwiach i obrazie, który pochodzi z Sanktuarium w Zabawie. Konferencję wygłosił ks. Jerzy Molewski, zaczynając od przewrotnego pytania: - Czy chcielibyście życie oddać za czystość? (…) Dziś największy problem jest z wdzięcznością. Nie umiemy dziękować. Dziecko, które nie umie dziękować za obiad odchodząc od stołu, jest niewychowane. Brak wdzięczności rodzi smutek, niezadowolenie, depresję. To ojciec ma uczyć dziecko wdzięczności wobec mamy, a mama wdzięczności za wiele codziennych rzeczy. To jest takie przygotowanie dla nas, by w przyszłości być dobrą żoną czy dobrym mężem. Brak wdzięczności rodzi różne problemy życiowe. Człowiek, który widzi że jest obdarowywany w nim rodzi się szczęście i świadomość obdarowania. Wdzięczność stwarza nowy sposób na życie. Jak się nauczysz patrzeć na ludzi wokół nas z wdzięcznością, zaczniesz inaczej żyć! Jeśli w przyszłości masz być świętą matką czy świętym ojcem, musisz o to bardzo dbać, wdzięczność rodzi przyjaźń, poprawia relacje. Żyjemy w świecie niezadowolenia, który wielu rani. Niespełnione oczekiwania bardzo nas ranią. Żyjemy wczasach zapomnienia o cnocie wdzięczności… Dziś zatem chcemy uczyć się wdzięczności, chcemy się nią obdarowywać. Wdzięczność rodzi miłość! Jeśli ktoś zobaczy, że jest obdarowany, to w nim rodzi się miłość i idzie z nią dalej. Pan Bóg chce dobra człowieka, na każdym kroku. Wdzięczność rodzi niesamowitą radość. Jeśli zrobisz coś dobrego, ten gest dobroci potrafi budować relacje i ona do Ciebie wróci! – tłumaczył kaznodzieja.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
