Patrzeć na Jezusa jako cudotwórcę - to dziś interesujące i chwytające. Lubimy takie wydarzenia. Wspominamy sceny, w których uzdrawia np. teściową Piotra Apostoła, a także „wielu dotkniętych rozmaitymi chorobami” (Mk 1, 34) oraz wiele innych.
Cuda miały czemuś służyć, bo inaczej, gdy będą celem same dla siebie, pozostanie nam wtedy tylko odrobina sensacji, coś w rodzaju widowiska. A tego właśnie nie chciał Jezus i przed tym zawsze się bronił. Gdy uzdrowił chorych „nad ranem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, wyszedł i udał się na miejsce pustynne, i tam się modlił” (Mk 1, 35). Zawsze tak postępował, nigdy nie pragnął rozgłosu. I nigdy też nie krzyczał - jak niektórzy współcześni...
Czynił Jezus cuda. Po to, by pomagać ludziom w potrzebie? Pewnie tak, ale cuda miały być jedynie znakami, sprawdzianami tego, że przybliżyło się królestwo Boże, że Ten, który daje te znaki, mówi prawdę i jest w stanie spełnić wszystko, co zapowiada i obiecuje. Miały być argumentami potwierdzającymi autentyczność posłania od Ojca, Stwórcy i Pana wszechrzeczy. Chrystus, który wyzwala człowieka z wszelkich nędz, dokonuje takiego czy innego uzdrowienia, by doprowadzić nas ku pełnej prawdzie życia, ku prawdzie, która wyzwala.
Znaki Jezusowe kierują naszą uwagę ku Bogu, ku samej tajemnicy istnienia i prawdzie o nieustannym trwaniu aktu stworzenia. Bóg chciał i zaistniało wszystko, co chciał. I nieprzerwanie chce - dlatego istnieje wszystko, co istnieje. Samo więc istnienie świata mówi o tym, że jest Ktoś, kto tego chce. A znaki Jezusa mają potwierdzać i autoryzować to wszystko, co mówi Syn Boży. To prawda, że znak zadziwia i zaskakuje, ale to tylko jedna powierzchnia. Jezus działający cuda przemawia do nas językiem całej natury.
A człowiek? Często broni się jak może przed uznaniem prawdy zbawienia i Zbawiciela. Między innymi w ten sposób, że na wszelkie sposoby chce pomniejszyć znaczenie Jego znaków, dopatrując się w nich magii, iluzji. No bo - niech sobie będzie Kościół, niech będzie wiara, niech sobie będą znaki - ale tylko te korzystne dla mnie. Tylko, nie daj Boże, jakieś doświadczenie, utrapienie trudne do zniesienia, niemodne pouczenie, wskazanie. Wtedy są pretensje, żal, złość, obwinianie.
Wszyscy Cię szukają, Panie Jezu. Widzisz to? Nieporadnie i z trudem. W żalu, we łzach, smutku i radości. W chwilach doświadczeń i zadowolenia. I nie dziw się, że szukamy Bożej obecności, jak tylko potrafimy. To znaki czasu, których nie rozumiemy. Ale czy to nie oznacza, że Ty sam stanowisz dla nas wielki znak zapytania i tajemnicę? Z całą pewnością jest to napomnienie do zamyślenia się nad tym, Kim jesteś...
A „może to wiedza/ tak ogromna że wciąż za mała jeszcze prawda/ może to ból/ bo mniej uszczypie jeżeli go zapytam o co/ może to Pan Bóg/ bo przychodzi tak jak nie Pan Bóg do nas stale” (ks. Jan Twardowski, Może).