Jasna Góra jest przecież nie tylko miejscem pielgrzymek Polaków z Polski i całego świata. Jasna Góra jest sanktuarium Narodu. Jeśli chcemy dowiedzieć się, jak płyną dzieje w sercach Polaków, trzeba przyjść tutaj. Trzeba przyłożyć ucho do tego miejsca. Trzeba usłyszeć echo całego życia Narodu w sercu jego Matki i Królowej.
św. Jan Paweł II
Nie ma w Polsce obdarzanego większą czcią maryjnego wizerunku niż Czarna Madonna z Jasnej Góry. Z tym szczególnym miejscem, w którym bije serce narodu polskiego, wiąże się ogrom niezwykłych, cudownych zdarzeń. Część z nich to udokumentowane, historyczne, przełomowe chwile w dziejach naszej ojczyzny, jak choćby zatrzymanie potopu szwedzkiego. Część to prywatne cuda, uzdrowienia i łaski spływające na wiernych oddających się opiece Czarnej Madonnie.
Album ten stanowi zapis i pamiątkę tych niezwykłych historii i cudów, które swe źródło mają na Jasnej Górze. Dla każdego wierzącego Polaka będzie on utwierdzeniem w wierze i zapewnieniem o matczynej opiece Maryi. Warto pamiętać o niezwykłej sile wiary zdolnej góry przenosić, która rodzi się przed obliczem Jasnogórskiej Pani. Album może stać się zachętą do pielgrzymki, nawiedzenia sanktuarium i oddania swoich trosk w matczyne ramiona Czarnej Madonny.
Jasna Góra. Niezwykłe historie, Pabis M. (red.), Dom Wydawniczy "Rafael", Kraków 2019.
Tuż przed Dniem Pamięci o Ofiarach Holokaustu we Włoszech ukazała się książka Gian Franco Svidercoschiego pt. „Przyjaciele Lolka”. Opowiada ona historię wyjątkowej przyjaźni trojga żydowskich dzieci z Wadowic i tytułowego Lolka, czyli katolickiego chłopca, który został papieżem.
Jak podkreśla autor, książka opowiada nie tylko o wyjątkowej przyjaźni Jerzego Klugera, Kurta Rosenberga, Ewy, której nazwisko jest nieznane i Karola Wojtyły, ale również o burzliwych dziejach Europy, w które wpisane jest życie czworga przyjaciół. Na 140 stronach Svidercoschi opisuje nie tylko dramat II wojny światowej, który zaważył na losie przyjaciół weryfikując ich życiowe plany, ale też represje czasu komunizmu, sowieckie gułagi, aż po dzisiejszą trzecią wojnę światową w kawałkach.
Proszę o inny zestaw pytań! OK, żartowałam! Odpowiem na to pytanie, choć przyznaję, że się go nie spodziewałam. Wiesz... Gdyby tak patrzeć na mnie tylko przez pryzmat znaczenia mojego imienia, to z pewnością odpowiedziałabym twierdząco. Wszak imię to wywodzi się z greckiego przymiotnika hagné, który znaczy „czysta”, „nieskalana”, „doskonała”, „święta”.
Obiektywnie patrząc na siebie, muszę powiedzieć, że naprawdę jestem kobietą wrażliwą i odpowiedzialną. Jestem gotowa poświęcić życie ideałom. Mam w sobie spore pokłady odwagi, która daje mi poczucie pewnej niezależności w działaniu. Nie narzucam jednak swojej woli innym. Sądzę, że pomimo tego, iż całe stulecia dzielą mnie od dzisiejszych czasów, to jednak mogę być przykładem do naśladowania.
Żyłam na przełomie XIII i XIV wieku we Włoszech. Pochodzę z rodziny arystokratycznej, gdzie właśnie owa doskonałość we wszystkim była stawiana na pierwszym miejscu. Zostałam oddana na wychowanie do klasztoru Sióstr Dominikanek. Miałam wtedy 9 lat. Nie było mi łatwo pogodzić się z taką decyzją moich rodziców, choć było to rzeczą normalną w tamtych czasach. Później jednak doszłam do wniosku, że było to opatrznościowe posunięcie z ich strony. Postanowiłam bowiem zostać zakonnicą. Przykro mi tylko z tego powodu, że niestety, moi rodzice tego nie pochwalali.
Następnie moje życie potoczyło się bardzo szybko. Założyłam nowy dom zakonny. Inne zakonnice wybrały mnie w wieku 15 lat na swoją przełożoną. Starałam się więc być dla nich mądrą, pobożną i zarazem wyrozumiałą „szefową”. Pan Bóg błogosławił mi różnymi łaskami, poczynając od daru proroctwa, aż do tego, że byłam w stanie żywić się jedynie chlebem i wodą, sypiać na ziemi i zamiast poduszki używać kamienia. Wiele dziewcząt dzięki mnie wstąpiło do zakonu. Po mojej śmierci ikonografia zaczęła przedstawiać mnie najczęściej z lilią w prawej ręce. W lewej z reguły trzymam założony przez siebie klasztor.
Wracając do postawionego mi pytania, myślę, że perfekcjonizm wyniesiony z domu i niejako pogłębiony przez zakonny tryb życia można przemienić w wielki dar dla innych. Oczywiście, jest to możliwe tylko wtedy, gdy współpracujemy w pełni z Bożą łaską i nieustannie pielęgnujemy w sobie zdrowy dystans do samego siebie.
Pięknie pozdrawiam i do zobaczenia w Domu Ojca!
Z wyrazami szacunku -
Franciszek przypomniał dziś heroiczną postawę Piusa VII. Za jego pontyfikatu doszło do konfliktu Kościoła z Napoleonem. Papież został nawet uwięziony przez cesarza. Kiedy proponowano mu wolność w zamian za kompromisy, Pius VII stanowczo je odrzucił. Zawsze był oddany Bogu i Kościołowi, nawet za cenę wielkich poświęceń - podkreślił Franciszek.
Ojciec Święty przypomniał tę postać na audiencji dla pielgrzymów z różnych diecezji, z którymi był związany papież Chiaramonti. Podkreślił, że był to człowiek bardzo inteligentny i pobożny. Zgodnie z zaleceniem Pana Jezusa potrafił też być nieskazitelny jak gołąb i przebiegły jak wąż.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
