Łamanie Chleba Eucharystycznego

Ks. Stanisław Czerwik

Bądź na bieżąco!

Gest łamania chleba, czyli dzielenia go na mniejsze kawałki, jest początkiem posiłku i zaproszeniem do niego. Taki gest spełniał ojciec rodziny w czasie żydowskich posiłków. Także Pan Jezus w czasie Ostatniej Wieczerzy łamał przaśny chleb, nad którym wypowiedział błogosławieństwo i dawał go uczniom do spożycia jako swoje Ciało (por. Mk 14,22; Mt 26,26). Stąd też w pierwszych wiekach chrześcijaństwa sprawowanie Mszy św. nazywano między innymi Łamaniem Chleba (por. Dz 2,42; 20,7-11). W pierwszych wiekach, kiedy używano we Mszy św. kwaszonego, codziennego chleba, jego łamanie było gestem praktycznym, koniecznym do tego, aby można było tym chlebem obdzielić wielu wiernych (por. 1 Kor 10,16-17). Od czasów średniowiecza w liturgii rzymskiej używa się do Komunii wiernych chleba niekwaszonego w kształcie małych krążków zwanych komunikantami. Do Komunii kapłana stosuje się większe hostie.
Obecne przepisy liturgiczne akcentują symboliczny sens gestu łamania chleba i przewidują używanie we Mszy św. hostii większych rozmiarów, tak aby można je było połamać na wiele części i rozdać przynajmniej pewnej liczbie wiernych (OWMR, 83). Jest też podane we Mszale usilne zalecenie, aby podczas każdej Mszy św. przynoszono do ołtarza te hostie (i komunikanty), które mają zostać konsekrowane do Komunii Świętej wiernych (OWMR, 73. 85). Taka praktyka jest bardziej stosowna i zgodna z symboliką liturgii, niż udzielanie wiernym Komunii Świętej z hostii konsekrowanych kilka dni wcześniej i przechowywanych w tabernakulum. Chodzi o to, aby wierni, także poprzez zewnętrzny obrzęd, mogli zauważyć, że uczestniczą przez Komunię Świętą w aktualnie sprawowanej Ofierze Chrystusa i Kościoła.
W wielu okolicznościach wierni mogą też przyjmować Komunię Świętą pod obiema postaciami: Chleba i Wina. Postać Wina mogą spożyć bądź przez picie z jednego kielicha (choć jest to niekiedy trudne i stwarza niebezpieczeństwo rozlania Krwi Pańskiej), bądź przez zamoczenie postaci Chleba w konsekrowanym Winie, czyli we Krwi Chrystusa. Taki sposób przyjmowania Komunii św. jest przewidziany między innymi we Mszy św. złączonej z chrztem osób dorosłych, z zawarciem związku małżeńskiego, we Mszy św. prymicyjnej (mogą tak przyjąć Komunię Świętą rodzice i najbliższa rodzina nowo wyświęconego księdza).
Kościół wierzy w prawdziwą i rzeczywistą obecność całego Chrystusa - z Ciałem, Krwią, duszą i Bóstwem także pod każdą postacią przyjmowaną oddzielnie. Gdy jednak przyjmujemy oddzielnie obie postacie, wyraźniejszy staje się dla nas symbol eucharystycznego posiłku: to, że wyraża on udział w Ofierze i Uczcie Nowego Przymierza Chrystusa z Kościołem oraz - że Komunia Święta jest przedsmakiem i zapowiedzią wiecznego szczęścia, jakie Pismo Święte przedstawia w obrazie uczty weselnej Baranka i Jego Oblubienicy, czyli społeczności zbawionych (por. Ap 19,9).

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

2005-12-31 00:00

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Apostoł, który zastąpił zdrajcę

Niedziela Ogólnopolska 19/2021, str. VIII

Ks. Mariusz Frukacz

[ TEMATY ]

święci

Św. Maciej

Mathiasrex, Maciej Szczepańczyk/pl.wikipedia.org

Święty Maciej był jednym z pierwszych uczniów Jezusa. Wybrany został przez Apostołów do ich grona na miejsce Judasza, po jego zdradzie i samobójstwie.

Historia nie przekazuje nam zbyt wielu faktów z życia św. Macieja Apostoła. Po jego wybraniu w miejsce Judasza udzielono mu święceń biskupich i władzy apostolskiej przez nałożenie rąk. Hebrajskie imię: Mattatyah oznacza „dar Jahwe” i wskazuje na żydowskie pochodzenie Macieja.

CZYTAJ DALEJ

Święty oracz

Niedziela przemyska 20/2012

Arkadiusz Bednarczyk

W miesiącu maju częściej niż w innych miesiącach zwracamy uwagę „na łąki umajone” i całe piękno przyrody. Gromadzimy się także przy przydrożnych kapliczkach, aby czcić Maryję i śpiewać majówki. W tym pięknym miesiącu wspominamy również bardzo ważną postać w historii Kościoła, jaką niewątpliwie jest św. Izydor zwany Oraczem, patron rolników.
Ten Hiszpan z dwunastego stulecia (zmarł 15 maja w 1130 r.) dał przykład świętości życia już od najmłodszych lat. Wychowywany został w pobożnej atmosferze swojego rodzinnego domu, w którym panowało ubóstwo. Jako spadek po swoich rodzicach otrzymać miał jedynie pług. Zapamiętał również słowa, które powtarzano w domu: „Módl się i pracuj, a dopomoże ci Bóg”. Przekazy o życiu Świętego wspominają, iż dom rodzinny świętego Oracza padł ofiarą najazdu Maurów i Izydor zmuszony był przenieść się na wieś. Tu, aby zarobić na chleb, pracował u sąsiada. Ktoś „życzliwy” doniósł, że nie wypełnia on należycie swoich obowiązków, oddając się za to „nadmiernym” modlitwom i „próżnej” medytacji. Jakież było zdumienie chlebodawcy Izydora, gdy ujrzał go pogrążonego w modlitwie, podczas gdy pracę wykonywały za niego tajemnicze postaci - mówiono, iż były to anioły. Po zakończonej modlitwie Izydor pracowicie orał i w tajemniczy sposób zawsze wykonywał zaplanowane na dzień prace polowe. Pobożna postawa świętego rolnika i jego gorliwa praca powodowały zawiść u innych pracowników. Jednak z czasem, będąc świadkami jego świętego życia, zmienili nastawienie i obdarzyli go szacunkiem. Ta postawa świętości wzbudziła również u Juana Vargasa (gospodarza, u którego Izydor pracował) podziw. Przyszły święty ożenił się ze świątobliwą Marią Torribą, która po śmierci (ok. 1175 r.) cieszyła się wielkim kultem u Hiszpanów. Po śmierci męża Maria oddawała się praktykom ascetycznym jako pustelnica; miała wielkie nabożeństwo do Najświętszej Marii Panny. W 1615 r. jej doczesne szczątki przeniesiono do Torrelaguna. Św. Izydor po swojej śmierci ukazać się miał hiszpańskiemu władcy Alfonsowi Kastylijskiemu, który dzięki jego pomocy zwyciężył Maurów w 1212 r. pod Las Navas de Tolosa. Kiedy król, wracając z wojennej wyprawy, zapragnął oddać cześć relikwiom Świętego, otworzono przed nim sarkofag Izydora, a król zdumiony oznajmił, że właśnie tego ubogiego rolnika widział, jak wskazuje jego wojskom drogę...
Izydor znany był z wielu różnych cudów, których dokonywać miał mocą swojej modlitwy. Po śmierci Izydora, po upływie czterdziestu lat, kiedy otwarto jego grób, okazało się, że jego zwłoki są w stanie nienaruszonym. Przeniesiono je wówczas do madryckiego kościoła. W siedemnastym stuleciu jezuici wybudowali w Madrycie barokową bazylikę pod jego wezwaniem, mieszczącą jego relikwie. Wśród licznych legend pojawiają się przekazy mówiące o uratowaniu barana porwanego przez wilka, oraz o powstrzymaniu suszy. Izydor miał niezwykły dar godzenia zwaśnionych sąsiadów; z ubogimi dzielił się nawet najskromniejszym posiłkiem. Dzięki modlitwom Izydora i jego żony uratował się ich syn, który nieszczęśliwie wpadł do studni, a którego nadzwyczajny strumień wody wyrzucił ponownie na powierzchnię. Piękna i nostalgiczna legenda, mówiąca o tragedii Vargasa, któremu umarła córeczka, wspomina, iż dzięki modlitwie wzruszonego tragedią Izydora, dziewczyna odzyskała życie, a świadkami tego niezwykłego wydarzenia było wielu ludzi. Za sprawą św. Izydora zdrowie odzyskać miał król hiszpański Filip III, który w dowód wdzięczności ufundował nowy relikwiarz na szczątki Świętego.
W Polsce kult św. Izydora rozprzestrzenił się na dobre w siedemnastym stuleciu. Szerzyli go głównie jezuici, mający przecież hiszpańskie korzenie. Izydor został obrany patronem rolników. W Polsce powstawały również liczne bractwa - konfraternie, którym patronował, np. w Kłobucku - obdarzone w siedemnastym stuleciu przez papieża Urbana VIII szeregiem odpustów. To właśnie dzięki jezuitom do Łańcuta dotarł kult Izydora, czego materialnym śladem jest dzisiaj piękny, zabytkowy witraż z dziewiętnastego stulecia z Wiednia, przedstawiający modlącego się podczas prac polowych Izydora. Do łańcuckiego kościoła farnego przychodzili więc przed wojną rolnicy z okolicznych miejscowości (które nie miały wówczas swoich kościołów parafialnych), modląc się do św. Izydora o pomyślność podczas prac polowych i o obfite plony. Ciekawą figurę św. Izydora wspierającego się na łopacie znajdziemy w Bazylice Kolegiackiej w Przeworsku w jednym z bocznych ołtarzy (narzędzia rolnicze to najczęstsze atrybuty św. Izydora, przedstawianego również podczas modlitwy do krucyfiksu i z orzącymi aniołami). W 1848 r. w Wielkopolsce o wolność z pruskim zaborcą walczyli chłopi, niosąc jego podobiznę na sztandarach. W 1622 r. papież Grzegorz XV wyniósł go na ołtarze jako świętego.

CZYTAJ DALEJ