Kościół św. Bartłomieja w Chlinie został wybudowany w latach 40. XVIII w., ale parafia istnieje tu blisko VII wieków, dlatego też z każdego kąta świątyni wyłaniają
się zabytki kultury sakralnej.
„Wnętrze kościoła utrzymane jest w stylu baroku, zwanego niekiedy ludowym lub prowincjonalnym, a walory niektórych jego elementów zdecydowały o zaliczeniu go do
III grupy zabytków sztuki” - powiedział Niedzieli ks. Mieczysław Raszewski, proboszcz parafii w Chlinie. „Za najcenniejszy relikt wczesnego baroku historycy sztuki uznają
ambonę, przypisując jej, dość zgodnie, metrykę z pierwszej połowy XVII w. Niemal równie leciwa jak ambona jest kamienna chrzcielnica” - wylicza Ksiądz Proboszcz. Do kręgu pamiątek
sztuki późnobarokowej zaliczane są także 3 ołtarze, w tym główny z obrazem Matki Bożej Chlińskiej, których niektóre detale przypominają wcześniejsze ze starego kościoła.
Z niego też niewątpliwie przeniesiono 2 stare, mocno zniszczone obrazy, zdobiące niegdyś ołtarze - św. Piotra i św. Antoniego. Według opinii znawców, obraz przestawiający św.
Piotra sięga czasem swoich narodzin końca XVII w., a o obecności portretu św. Antoniego zaświadczają wpisy wizytatorskie parafii z 1690 r.
Do kategorii najcenniejszych zabytków należy obraz św. Anny Samotrzeć, który ks. Jan Wiśniewski, autor książki poświęconej historii kościołów na ziemi olkuskiej, uważa za starożytną kopię
znanego malowidła szkoły włoskiej. Chliński wizerunek jest prawdopodobnie dziełem artysty tworzącego nie później niż w XVIII stuleciu.
Znaczące miejsce wśród zabytków przeszłości zajmują również naczynia liturgiczne. Najcenniejsza z nich jest barokowa monstrancja z początku XVIII w. i niewiele młodszy
kunsztowny, rokokowy kielich. Na uwagę zasługuje także puszka z 1677 r. i kielich z 1693 r.
Godne uwagi są również tablice epitafijne, które tkwią w ścianach kościoła. Cztery z nich odnoszą się do dziedziców Udorza, piąta zaś poświęcona jest ks. Kazimierzowi Gocowi,
zmarłemu w Chlinie w 46. roku pełnienia służby kapłańskiej. Niewątpliwie zabytkiem o znaczeniu historycznym są również 3 dzwony. XV-wieczne akta powizytacyjne wspominają
istnienie dwóch, trzeci pojawia się w kościelnych dokumentach dopiero w 1750 r.
Tak duża liczba zabytków na pewno cieszy. Świadczy o bogatej kulturze religijnej tych ziem. Jest jednak i druga strona medalu. Większość z nich wymaga renowacji, a to
pociąga za sobą nakłady. Niemniej jednak ks. Raszewski ufa, że uda się je wszystkie ocalić i przywrócić im dawny blask.
Jest rok 1846. Francja przechodzi poważny kryzys, epokę fermentu i zmian społecznych. Kraj przeżywa najpierw rewolucję, czasy napoleońskie, wreszcie lata nędzy. Rodzi się moda na racjonalizm i krytykę Kościoła. W wielu miejscach z wolna zanika wiara.
Nawet najzdrowsze zdawałoby się środowiska – wsie – tracą swą tożsamość i wyrzekają się swoich tradycji. W Corps ludzie żyją tak, jakby Boga nie było. Tam właśnie mieszkała Melania Calvat (lub Mathieu). W 1846 r. miała czternaście lat. Tam żył też jedenastoletni Maksymin Giraud. Choć oboje mieszkali w tej samej parafii, La Salette, pierwszy raz spotkali się dopiero na dwa dni przed objawieniem się Matki Najświętszej. Nic dziwnego, byli tak różni, że nawet gdyby się gdzieś zobaczyli, nie zauważyliby swojej obecności.
Według najnowszych statystyk Konferencji Episkopatu Austrii, w kraju rośnie liczba wiernych, uczestniczących we Mszy św. W porównaniu z ubiegłym rokiem wzrosła też liczba dorosłych, proszących o chrzest.
W 2024 r. w Austrii mieszkało 4,56 mln katolików – wynika ze statystyk, opublikowanych przez austriacki episkopat. To niewielki spadek, w porównaniu z rokiem 2023, kiedy to liczba ta była bliska 4,64 mln. O blisko 20 tys. spadła natomiast liczba apostazji: w ubiegłym roku dokonało jej 71,5 tys. osób, zaś jeszcze dwa lata było to prawie 91 tys. osób. Jak wynika z danych, na lekko malejącą liczbę członków Kościoła wpływ ma jednak nie tylko stosunek liczby nowo ochrzczonych do apostatów, ile stosunek chrztów do zgonów oraz liczby imigrantów do opuszczających kraj.
Już po raz ósmy młodzi z całej archidiecezji wrocławskiej spotkają się na szczycie góry Ślęży! – To góra, która ich nie przerośnie i spotkanie, które da dużo siły i nadziei na kolejny rok – zachęca ks. Piotr Rozpędowski.
Ewangelizacyjne i integracyjne spotkanie – odbywające się co roku w okolicach wspomnienia św. Stanisław Kostki, patrona młodzieży – to dla nich szansa na wspólną modlitwę i zabawę. – Spotkanie zaadresowane jest do wszystkich młodych archidiecezji wrocławskiej bez rozróżnienia na grupy, wspólnoty czy parafię, z których pochodzą. W tym roku szczególnie zwracamy uwagę na nadzieję i świętość, a pomysłodawcą tegorocznego hasła „Z nadzieją ku górze” jest ks. Kuba Bartczak, proboszcz parafii w Sulistrowicach, która nas gości i współorganizuje spotkanie – mówi ks. Piotr Rozpędowski, diecezjalny duszpasterz młodzieży.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
