Reklama

Polska

Warszawa: relikwie św. Urszuli Ledóchowskiej w Świątyni Opatrzności Bożej

Relikwie pierwszej kobiety, św. Urszuli Ledóchowskiej, zostały dziś uroczyście wprowadzone do Panteonu Wielkich Polaków w Świątyni Opatrzności Bożej w Warszawie.

[ TEMATY ]

Warszawa

relikwie

św. Urszula Ledóchowska

Wojciech Łączyński

Relikwie św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego zostały wprowadzone do Panteonu Wielkich Polaków

Relikwie św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego zostały wprowadzone do Panteonu Wielkich Polaków

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W kazaniu podczas uroczystej Mszy św. kard. Kazimierz Nycz, nawiązując do czytań o Abrahamie wezwanym do wyjścia z własnej ziemi i pójścia w nieznane, porównał jego drogę do drogi św. Urszuli. Do niej można odnieść to, co powiedział Bóg o Abrahamie - przyszedł do jej wielkiej, sławnej rodziny, ustabilizowanej w Austrii i zakorzenionej później w Polsce i powiedział: "Wyjdź, zostaw to wszystko i idź do zakonu". Potem powiedział zaś, by poszła do nieznanej Rosji, by prowadziła ludzi do Jezusa, do Skandynawii, wreszcie - do Polski, do nowego zgromadzenia, któremu dała początek - tłumaczył metropolita warszawski.

Dlatego - dodał kard. Nycz - wszyscy przez wieki, którzy szli drogą Abrahama, drogą Jezusa i Góry Błogosławieństw, osiągali świętość, a niektórych z nich Kościół wynosi na ołtarze, dając ich za przykład i wzór. Tak było w życiu Urszuli Ledóchowskiej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kard. Nycz zwrócił uwagę na ponadczasowy charyzmat św. Urszuli, jakim jest wychowanie młodego pokolenia. Swoim pozytywnym podejściem do ludzi, uśmiechem, mądrością i starannym wykształceniem troszczyła się o młode pokolenie. Dlatego tak ukształtowała swoje Zgromadzenie, by służyło przede wszystkim wychowaniu młodego pokolenia.

Reklama

Innym rysem jej drogi do świętości był patriotyzm. Miała swój osobisty wkład w odzyskanie niepodległości w 1918 r. wraz z członkami całej rodziny. Wędrowała przez Skandynawię, zabiegała o odrodzenie państwa polskiego, służąc swoimi talentami. Ten wymiar - wychowanie młodzieży i patriotyzm - jest ponadczasowy i aktualny. Wszyscy, którzy tu przychodzą modlić się przed relikwiami św. Urszuli będą mogli czerpać wzór i przykład z takich postaw, jakie prezentują święci i błogosławieni - podkreślił metropolita warszawski.

Na zakończenie kaznodzieja zaapelował o modlitwę za ludzi, którzy będą odwiedzać Panteon Wielkich Polaków, aby uczyli się od świętych, wielkich Polaków postaw patriotycznych i miłości do Ojczyzny.

W uroczystości wprowadzenia relikwii wzięły udział siostry ze Zgromadzenia Serca Jezusa Konającego, uczniowie szkół urszulańskich, mieszkańcy stolicy.

Relikwie założycielki Zgromadzenia Sióstr Urszulanek zostały umieszczone w Panteonie Wielkich Polaków. Są wśród nich relikwie św. Jana Pawła II, św. Andrzeja Boboli i św. Zygmunta Szczęsnego Felińskiego oraz bł. ks. Jerzego Popiełuszki, bł. Stanisława Papczyńskiego i bł. Edmunda Bojanowskiego

Panteon Wielkich Polaków mieści się w dolnej części Świątyni Opatrzności Bożej i spoczywają w nim m.in. poeta ks. Jan Twardowski, ks. Zdzisław Peszkowski – kapelan Rodzin Katyńskich i Pomordowanych na Wschodzie oraz ostatni prezydent RP na uchodźstwie Ryszard Kaczorowski.

Reklama

Julia Ledóchowska urodziła się 17 kwietnia 1865 r. w Loosdorf w austriackiej diecezji Sankt Pölten. Jej rodzicami byli Antoni Ledóchowski, polski emigrant polityczny i Józefina ze szwajcarskiej rodziny Salis-Zizers. Głębokie życie religijne rodziców i wpajany system wartości zaowocował tym, że spośród siedmiorga rodzeństwa troje poświęciło się Bogu: Maria Teresa (beatyfikowana w 1975 r.) założyła Sodalicję Św. Piotra Klawera dla Misji Afrykańskich, Julia dała początek nowej gałęzi urszulańskiej, a Włodzimierz wstąpił do zakonu jezuitów, w którym w latach 1915-42 pełnił funkcję generała.

W 1883 r. rodzina przeniosła się do Lipnicy Murowanej w pobliżu Krakowa. W wieku 21 lat Julia wstąpiła w 1886 r. do zakonu urszulanek Unii Rzymskiej w Krakowie i przy obłóczynach otrzymała imię Urszula. W 1907 r. w imieniu polskich klasztorów urszulańskich przedstawiła papieżowi Piusowi X projekt zmian w konstytucjach zakonnych oraz zamiar stworzenia instytucji wychowawczej dla młodzieży polskiej na terenie Rosji. W tym samym roku wyjechała do Petersburga, aby objąć kierownictwo internatu dla dziewcząt przy parafialnym gimnazjum. Dwa lata później rozszerzyła zakres działalności wychowawczej i apostolskiej na Finlandię, dokąd przeniosła się na stałe w 1911 r. po wysiedleniu jej przez władze rosyjskie. Nad Zatoką Fińską powstał Merentähti (Gwiazda Morza) – dom dla wspólnoty i gimnazjum z internatem dla dziewcząt.

Reklama

Z chwilą wybuchu I wojny światowej w 1914 r. została wydalona z imperium rosyjskiego jako poddana austriacka. Wyjechała do Sztokholmu, a następnie do Danii. Wkrótce rozpoczęła działalność apostolską: gromadziła katoliczki na dyskusje religijne i rekolekcje, założyła Sodalicję Mariańską dla pań, zaczęła wydawać miesięcznik „Solglimtar” (Iskry Słoneczne). Jeździła też z odczytami oraz organizowała placówki wychowawcze i charytatywne. Włączyła się w życie miejscowego Kościoła i środowiska oraz podjęła współpracę z Komitetem Pomocy Ofiarom Wojny, założonym w Szwajcarii przez Henryka Sienkiewicza. Poprzez akcję odczytową kształtowała wrażliwość społeczeństw skandynawskich na sprawę niepodległości Polski.

W 1920 r. matka Urszula powróciła do Polski i osiadła w Pniewach koło Poznania, gdzie założyła Zgromadzenie Sióstr Urszulanek Serca Jezusa Konającego (urszulanek szarych). Siostry prowadziły szkoły i zakłady wychowawcze dla dzieci i młodzieży od przedszkola aż po uniwersytet, katechizację w szkołach państwowych, organizowały kursy dla katechetek świeckich i zakonnych, zajmowały się formacją religijną dzieci (m. Urszula zaszczepiła na grunt polski Krucjatę Eucharystyczną). Urszulanki pracowały w Warszawie, Łodzi, Rzymie i na Polesiu. Urszula Ledóchowska zmarła w opinii świętości 29 maja 1939 r. podczas wizyty w Rzymie. Jan Paweł II beatyfikował ją 20 czerwca 1983 r. w Poznaniu, a kanonizował 18 maja 2003 r. w Rzymie.

W 1989 r., w 50. rocznicę śmierci, zachowane od zniszczenia ciało bł. Urszuli zostało przewiezione z Rzymu do Pniew i złożone w kaplicy domu macierzystego, który odtąd stał się jej sanktuarium.

2015-10-14 15:04

Oceń: +2 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Prymas i Papież, czyli dlaczego Jan Paweł II?

Rozpoczął się cykl debat „Wokół myśli św. Jana Pawła II”. Na inauguracyjnym spotkaniu ks. prof. Waldemar Chrostowski opowiedział m.in. o nieznanym spotkaniu obu hierarchów

Wierni znający biografię św. Jana Pawła II wiedzą, że w ostatnim dniu konklawe w październiku 1978 r. do kard. Wojtyły podszedł prymas Wyszyński i powiedział: „Jeśli wybiorą, proszę nie odmawiać”.
CZYTAJ DALEJ

Wincenty, czyli tam i z powrotem

Czy można zapanować nad wstydem? Podobno jeśli mocno wbije się paznokcie w kciuk, to czerwona twarz wraca do normy. Ale od środka wstyd dalej pali, choć może na zewnątrz już tak bardzo tego nie widać. Jeśli ktoś się wstydzi, że zachował się jak świnia, to w sumie dobrze, bo jest szansa, że tak łatwo tego nie powtórzy. Tylko że ludzkość tak jakoś coraz mniej się wstydzi rzeczy złych.

Ludzie wstydzą się: biedy, pochodzenia, wiary, wyglądu, wagi… I nie jest to wcale wynalazek dzisiejszych napompowanych, szpanujących i wyzwolonych czasów. Takie samo zażenowanie czuł pewien Wincenty, żyjący we Francji na przełomie XVI i XVII wieku. Urodził się w zapadłej wsi, dzieciństwo kojarzyło mu się ze świniakami, biedą, pięciorgiem rodzeństwa i matką - służącą. Chciał się z tego wyrwać. Więc wymyślił sobie, że zostanie księdzem. Serio. Nie szukał w tym wszystkim specjalnie Boga. Miał tylko dość biedy. Rodzice dali mu, co mogli, ale szału nie było, więc chłopak dorabiał korepetycjami, jednocześnie z całych sił próbując ukryć swoje pochodzenie. Dlatego, kiedy ojciec przyszedł go odwiedzić w szkole, Wincenty nie chciał z nim rozmawiać. Sumienie wyrzucało mu to potem do późnej starości.
CZYTAJ DALEJ

Berlin liczy euro, Europa płaci

2025-09-27 06:42

[ TEMATY ]

Samuel Pereira

Materiały własne autora

Samuel Pereira

Samuel Pereira

Paryski epizod z niedopowiedzianym uściskiem dłoni – ten, w którym Emmanuel Macron ostentacyjnie nie przywitał Donalda Tuska, a rządowa telewizja w likwidacji zrzuciła to na „kilkuminutowe spóźnienie” – był sceną symboliczną.

Nie chodzi o protokół. Chodzi o treść spotkania i komunikat, który z niego popłynął: tzw. „koalicja chętnych” ogłosiła, że „wkład, który mamy dzisiaj, jest wystarczający, aby móc powiedzieć Amerykanom, iż jesteśmy gotowi wziąć na siebie zobowiązania”. Minęły cztery tygodnie i ten sam Donald Tusk, od lat pierwszy w unijnym szeregu do szturchania Stanów Zjednoczonych, zaczął użalać się, że „USA przerzucają odpowiedzialność na Europę”. Gdybym chciał być złośliwy, powiedziałbym, że może przez tamtą „obsuwę” nie usłyszał, co uzgodniono. Nie będę. Przypomnę tylko jego własne deklaracje z początku roku o Europie „stającej na własnych nogach”. W polityce pamięć jest obowiązkiem – zwłaszcza gdy rachunki za wielkie słowa przychodzą szybciej, niż kończy się konferencja prasowa.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję