Nowa błogosławiona to dar dla diecezji, bądźmy Bogu za nią wdzięczni - napisał biskup płocki Piotr Libera w słowie przed beatyfikacją matki Klary Ludwiki Szczęsnej, pochodzącej z parafii Lubowidz w diecezji płockiej. Jest ono czytane dziś w kościołach diecezji płockiej. Beatyfikacja odbędzie się 27 września w Sanktuarium św. Jana Pawła II w Krakowie.
Klara Ludwika Szczęsna - przypomina w swoim liście bp Libera - była córką ziemi mazowieckiej. Pochodziła z miejscowości Cieszki, należącej do parafii pw. św. Andrzeja Apostoła w Lubowidzu. Aktu beatyfikacji założycielki Zgromadzenia Sióstr Sercanek dokona legat papieski kard. Angelo Amato, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych.
Biskup płocki przypomina, że przyszła błogosławiona urodziła się 18 lipca 1863 roku, była szóstym dzieckiem Antoniego Szczęsnego i Franciszki z domu Skorupskiej. Ochrzczona została 24 lipca w kościele parafialnym w Lubowidzu. Otrzymała staranne wychowanie religijne, na które szczególnie wpłynęła jej matka. Dla jej duchowego życia niemałe znaczenie miało istniejące w pobliżu niewielkie sanktuarium Matki Bożej i św. Antoniego w Żurominie, do którego Ludwika wielokrotnie pielgrzymowała.
„Będąc pod duchową opieką o. Honorata Koźmińskiego OFM Cap. w 1885 r. podjęła decyzję o wstąpieniu do ukrytego Zgromadzenia Sług Jezusa, w którym między innymi apostołowała wśród służących. Dziewięć lat później, dokładnie 15 kwietnia 1894 r., wraz z późniejszym świętym arcybiskupem Józefem Pelczarem założyła nowe zgromadzenie – Służebnic Najświętszego Serca Jezusowego. W zgromadzeniu, w którym przyjęła imię Klara, została wybrana jego pierwszą przełożoną generalną”, relacjonuje bp Libera.
Reklama
Wymienia także ogromny dorobek Sługi Bożej Siostry Klary: otworzyła około 30 domów zakonnych, posyłała siostry do pracy wśród chorych i wśród dziewcząt. Przy tym odznaczała się „duchem ubóstwa, pokory oraz szacunkiem i miłością do drugiego człowieka”. Przez całe życie „niepodzielnym sercem była oddana Bogu” i z pokorą służyła bliźnim.
Jej życiowym hasłem i programem były słowa „Wszystko dla Serca Jezusowego”. Obowiązki przełożonej generalnej zgromadzenia pełniła przez 22 lata, do końca życia. Jej duchowe córki - siostry Sercanki pełniły przez niemal 27 lat posługę w Pałacu Apostolskim w Watykanie, służąc św. Janowi Pawłowi II.
„Nowa błogosławiona to wielki dar dla Kościoła w Polsce, a szczególnie dla naszej diecezji. Gorąco zachęcam do wdzięczności Bogu za dar nowej błogosławionej pochodzącej z naszej diecezji. Zanośmy nasze modlitwy za jej przyczyną, prosząc zwłaszcza o nowe powołania do zakonów żeńskich. Gorąco zachęcam także do osobistego udziału w uroczystościach beatyfikacyjnych w Krakowie, zwłaszcza parafian z Lubowidza i dekanatu żuromińskiego”, kończy swoje słowo Pasterz Kościoła płockiego.
Jest ono czytane dziś w kościołach diecezji płockiej podczas niedzielnych Mszy św.
„Czy rozumiem godność swojego zawodu? Jaki jest mój stosunek do chorego? Czy nie uchylam się od istotnego pielęgnowania chorych, uciekając się do wykonywania zabiegów wyższych? A przecież
chorzy najbardziej odczuwają naszą miłość kiedy ich myjemy, karmimy, kiedy ich układamy... Czy ze zdwojoną życzliwością pielęgnowałam nieprzytomnych, dzieci, starców? Czy otaczałam specjalną
opieką zatroskanych i płaczących...?”. To fragment „Rachunku sumienia pielęgniarki”. Napisała go Hanna Chrzanowska.
Kim była? Dla tych, którzy ją dobrze znali, swoich uczennic - wychowawczynią i autorytetem, „cioteczką”, dla chorych i sierot - tą, która przywracała
im godność. Od 1998 r. trwa proces kanonizacyjny służebnicy Bożej Hanny Chrzanowskiej.
Kiedy zastanawiamy się skąd wzięło się społecznikostwo, altruizm i tyle poświęcenia u Hanny, to na pierwszym planie pojawia się jej środowisko rodzinne. Urodziła się 7 października
1902 r. w Warszawie. Ojciec Ignacy Chrzanowski - profesor literatury polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Matka Wanda pochodziła ze znanej rodziny warszawskiej Szlenkierów,
zaangażowanej w sprawy społeczne. Jej siostra Zofia wraz z mężem założyła Szpital Dziecięcy im. Karola i Marii. W domu ciągle wspierano ubogich, organizowano
kolonie dla sierot, kwesty itp. W pamiętnikach Hanna odnotowała: „wzrastałam w atmosferze pomocy drugim”. Pewnego razu mała Hania oraz jej brat dostali na urodziny 10
rubli. Brat oddał pieniądze na cele społeczne. Ona zaś za swoje kupiła bieliznę i ubrania dla ubogiego chłopca, który właśnie miał być wypisany ze szpitala i nie
miał zupełnie nic. „I o szczęście w moich oczach ubierano malca.” - pisała w pamiętnikach.
Duży wpływ na jej wychowanie miała również szkoła średnia u Sióstr Urszulanek.
Zainteresowanie pielęgniarstwem zrodziło się u Hanny tuż po maturze w 1920 r. Wówczas zgłosiła się do kliniki chirurgicznej, gdzie amerykański Czerwony Krzyż organizował
kursy dla adeptek pielęgniarstwa. Rezygnację z podjętych w 1920 r. studiów filozoficznych i wstąpienie do nowo otwartej Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa rodzice
przyjęli z aprobatą. Inaczej zareagowali znajomi, którzy o zawodzie pielęgniarki wyrażali się, „że to zawód dziwny, głupawy, poniżający”. Szkoła została utworzona z inicjatywy
grona lekarzy, działaczy PCK i przedstawicieli amerykańskiego Czerwonego Krzyża. Na jej czele stała Amerykanka Helen Bridge. Warunki bytowe i lokalowe były bardzo skromne, ale poziom
w zakresie edukacji był wysoki. Oprócz dyscyplin medycznych, uczono adeptki etyki i teorii pielęgnowania. Co istotne, 80% godzin stanowiły zajęcia praktyczne. Hanna ukończyła szkołę
w 1924 r. z bardzo dobrymi wynikami. Wkrótce została instruktorką pielęgniarstwa w otwartej opiece zdrowotnej w Uniwersyteckiej Szkole Pielęgniarstwa w Krakowie.
W latach 1931-1933 była asystentką dyrektorki Warszawskiej Szkoły Pielęgniarstwa. Przez 10 lat (1929-1939) redagowała pierwsze czasopismo zawodowe Pielęgniarka Polska. Tu znalazły miejsce zagadnienia
z zakresu etyki, programy i metody kształcenia. W tym też okresie jako stypendystka fundacji Rockeffelers, odwiedziła: Belgię, Francję i USA, gdzie zdobywała
wiedzę z zakresu pielęgniarstwa domowego i oraz wygłaszała liczne odczyty. Wszystkie te doświadczenia przełożą się na jej późniejszą pracę w pielęgniarstwie parafialnym.
Watykan: 13 maja Msza św. w rocznicę zamachu na św. Jana Pawła II
2025-05-12 15:41
Vatican News
Vatican Media
W 44. rocznicę zamachu na św. Jana Pawła II - 13 maja o godz. 18.00 - sprawowana będzie Msza święta w Bazylice Watykańskiej przy ołtarzu katedry św. Piotra. Wstęp wolny dla wszystkich - poinformował kard. Stanisław Dziwisz, były sekretarz Papieża Polaka.
Rok po zamachu 13 maja 1982 roku św. Jan Paweł II udał się do Fatimy, aby podziękować na ocalone życie. Pielgrzymom zebranym w Fatimie wyznał: „Pragnę powiedzieć wam w zaufaniu: ...kiedy przed rokiem, na Placu św. Piotra miał miejsce zamach, gdy odzyskałem świadomość, myśli moje pobiegły natychmiast do tego Sanktuarium, ażeby w Sercu Matki Niebieskiej złożyć podziękowanie... We wszystkim, co się wydarzyło, zobaczyłem - i stale będę to powtarzał - szczególną matczyną opiekę Maryi”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
