Nie miała wpływowych znajomości, nie wiodła łatwego życia, nie planowała zostać świętą. A mimo to do dziś miliony ludzi na całym świecie powierzają jej swoje największe troski. Święta Rita – patronka od spraw beznadziejnych. Kim była kobieta, która nawet po śmierci uczy, że nadzieja nigdy nie umiera?
Przyszła na świat w 1381 r. w małej włoskiej wiosce Roccaporena niedaleko Cascii. Była jedynaczką, a jej rodzice – Antonio i Amata – byli znani w okolicy jako ludzie spokojni i pobożni. To właśnie w takim domu – pełnym modlitwy, pracy i prostych wartości – dorastała. Od najmłodszych lat wyróżniała się na tle rówieśników. Nie ciągnęło jej do zabaw ani rozrywek. Lubiła ciszę, często uciekała w samotność, by się modlić albo rozmyślać. Marzyła o jednym: że kiedyś wstąpi do klasztoru i poświęci życie Bogu. Dla niej życie zakonnicy oznaczało szczęście, spełnienie i pokój.
Ale w tamtych czasach marzenia dziewczyny niewiele znaczyły. O przyszłości decydowali rodzice, a ci mieli inne plany. Rita miała wyjść za mąż i założyć rodzinę. W ich oczach był to naturalny i najlepszy kierunek dla córki. Mimo że dziewczyna prawdopodobnie czuła bunt i rozczarowanie, nie sprzeciwiła się decyzji rodziców. Była wychowana w szacunku do ich woli i wierzyła, że nawet jeśli to nie jej wybór, Bóg ma dla niej jakiś plan. Zgodziła się na małżeństwo z porywczym mężczyzną – Pawłem Ferdinandem Mancinim, choć wiedziała, że czeka ją życie zupełnie inne, niż sobie wymarzyła. Rozpoczął się dla niej bardzo trudny, ale też niezwykły etap życia. Etap, który nauczył ją cierpliwości, wytrwałości i walki o dobro w najbardziej nieoczywistych warunkach.
Życie z Pawłem nie było sielanką. Był impulsywny, a jego temperament często wystawiał cierpliwość Rity na najcięższe próby. Ona jednak, zamiast odwzajemniać złość złością, odpowiadała łagodnością i modlitwą. Dzięki jej nieustępliwej miłości serce Pawła powoli zaczęło się zmieniać. Stał się bardziej opiekuńczy i spokojniejszy. Ale dawne grzechy nie pozwoliły o sobie zapomnieć. Paweł został brutalnie zamordowany w wyniku waśni sąsiedzkich, a Rita została wdową. To nie był koniec tragedii. Ich dwaj synowie zamierzali pomścić ojca. Rita, bojąc się, że wejdą na drogę przestępstwa, modliła się odważnie i desperacko, by Bóg raczej zabrał ich do siebie, niż pozwolił im zgrzeszyć morderstwem. Niedługo potem obaj zmarli na skutek choroby.
Spełnione marzenie
Rita straciła męża, synów, straciła wszystko, co trzymało ją w codzienności. Ale zamiast zamknąć się w żalu przypomniała sobie o marzeniu, które nosiła w sobie od dziecka – by zostać zakonnicą. Wyruszyła więc do klasztoru Augustianek w Cascii. Tam jednak siostry odmówiły jej przyjęcia. Bały się, że konflikty, w które była zamieszana rodzina Rity, ściągną na klasztor problemy. Dla przyszłej świętej był to kolejny cios, ale nie zamierzała się poddać. Zamiast rezygnować zaczęła się modlić i prosić Boga o pomoc. I według przekazów jej upór się opłacił. Pewnej nocy doszło do czegoś, co wszyscy w klasztorze uznali za znak – Rita w tajemniczy sposób znalazła się wewnątrz murów mimo zamkniętych drzwi. Jak? To już pozostaje tajemnicą. Siostry nie miały wątpliwości: skoro znalazła się tutaj, to znaczy, że powinna zostać.
Rita rozpoczęła nowe życie – spokojne, pracowite, pełne modlitwy i codziennych obowiązków. Nie szukała już wielkich wydarzeń ani spektakularnych zmian. Chciała po prostu być blisko Boga i żyć tak, jak zawsze o tym marzyła.
Tajemnicza rana i róża na śniegu
Reklama
Kilka lat po wstąpieniu do klasztoru Rita zaczęła doświadczać czegoś niezwykłego. Podczas jednej z modlitw poprosiła Boga, żeby mogła choć trochę poczuć to, co czuł Jezus podczas swojej męki. Nie spodziewała się, że ta modlitwa dosłownie odmieni jej życie. Wkrótce na jej czole pojawiła się rana – jakby ślad po jednym z cierni z korony Jezusa. Rana była bolesna, nie goiła się i przez wiele lat utrzymywała się w tym samym miejscu. Nie wyglądało to ładnie ani nie pachniało przyjemnie, Rita więc przez większość czasu musiała pozostawać w osobnej celi, z dala od innych sióstr. Nie było w tym żadnej chwały ani podziwu. Były samotność, ból i codzienna walka o zwykłą wytrzymałość. Ale Rita nie traktowała tego jako kary. Przeciwnie – uważała, że jest to jej własny, cichy sposób na uczestnictwo w czymś większym niż ona sama. W tamtym czasie zaczęły się też dziać wokół niej rzeczy, które ludzie określali jako znaki – drobne cuda, uzdrowienia, spełnione modlitwy. Rita jednak nigdy nie robiła wokół siebie szumu. Nie zabiegała o uwagę. Chciała tylko, żeby jej cierpienie i modlitwa miały sens.
Tajemnicza rana pozostała aż do śmierci Rity i do dziś jest jednym z najbardziej charakterystycznych znaków związanych z jej życiem. Pod koniec życia, przykuta do łóżka, poprosiła o ostatni znak: różę ze swojego ogrodu w Roccaporenie. Był środek zimy, śnieg pokrywał wszystko grubą warstwą. Mimo to jedna jedyna róża zakwitła. Do dziś róża i cierń to symbole św. Rity – znak, że nawet w najtrudniejszym czasie Bóg przekazuje nam nieoczekiwane dary.
Święta Rita dziś
Choć Rita żyła ponad 600 lat temu, dzisiaj jest jedną z najbardziej znanych i lubianych świętych na świecie. Historia jej życia wciąż przyciąga ludzi, którzy czują się zagubieni, bezsilni albo stoją przed problemami, które wydają się nie do rozwiązania.
Jej ciało, które według tradycji, pozostało w nienaruszonym stanie, spoczywa w sanktuarium w Cascii – małym miasteczku w Umbrii we Włoszech. Co roku, zwłaszcza 22 maja, kiedy obchodzone jest jej święto, do Cascii przybywają tysiące pielgrzymów z całego świata. Ludzie przywożą ze sobą róże – symbol nadziei i znak, że wierzą, iż nawet najtrudniejsze sprawy mogą znaleźć swoje rozwiązanie.
Wizerunki św. Rity wiszą w szpitalach, szkołach, kościołach, a także w wielu domach. Ludzie modlą się do niej, kiedy nie wiedzą już, do kogo zwrócić się o pomoc. Szukają wsparcia w sprawach rodzinnych, w chorobach i momentach rozpaczy. Co ważne, kult tej świętej nie opiera się na spektakularnych cudach czy wielkich objawieniach. To raczej spokojna, cicha obecność – świadomość, że gdzieś tam jest ktoś, kto też przeszedł przez trudne doświadczenia, nie załamał się i potrafi zrozumieć nasze codzienne zmagania. Dzisiaj, gdy świat stawia na szybkość, sukces i siłę, św. Rita przypomina o innych wartościach: o cierpliwości, wytrwałości i wierze, nawet wtedy, kiedy wszystko wydaje się pod górę. I chyba właśnie dlatego ludzie wciąż tak chętnie do niej wracają.
Obraz Marii Magdaleny z parafii Brzyska ukazuje
świętą podczas medytacji
Maria Magdalena była niezamężna, nie miała dzieci. Pozostawiła wszystko, co posiadała, całą swoją przeszłość i poszła za Jezusem. W tamtych czasach kobiety wspierały rabbich pieniędzmi, posiłkiem. Opuszczenie jednak przez kobietę domu i podróżowanie za rabbim było czymś niespotykanym, wręcz skandalicznym. Jeszcze bardziej skandaliczne było to, że wśród wędrujących z Jezusem znajdowały się kobiety niecieszące się dobrą reputacją, jak wówczas Maria Magdalena. W tradycji Kościoła katolickiego utożsamiano ją najczęściej z Marią jawnogrzesznicą, którą Chrystus ocalił od ukamienowania. Z wdzięczności za uratowanie życia służyła Jezusowi, stając się jedną z Jego najwierniejszych uczennic. Św. Łukasz wspomina też o wypędzeniu z niej siedmiu złych duchów, co może symbolizować wypędzenie skłonności do popełniania grzechu. Na długie stulecia Maria Magdalena stała się symbolem pokutnicy i grzesznicy. Ten „model” kobiety głęboko się zakorzenił w świadomości chrześcijan i ciągle jeszcze pokutuje w niejednych kazaniach, dziełach sztuki, wierszach. Mimo późniejszych prób wyniesienia i oczyszczenia imienia Marii Magdaleny taki obraz pozostał w świadomości wyznawców kultury Kościoła zachodniego. Dopiero w 1969 r. papież Paweł VI oficjalnie oczyścił imię Marii Magdaleny i jej niechlubną tradycję.
Wśród kobiet towarzyszących Jezusowi Maria Magdalena jest wymieniana prawie zawsze na pierwszym miejscu, co może świadczyć o jej szczególnej pozycji w grupie wędrujących i usługujących Jezusowi kobiet. Dla Magdaleny spotkanie z Chrystusem stało się przełomem duchowym. Była ona obecna przy śmierci Jezusa i podczas złożenia Go do grobu: „Były tam również niewiasty, które przypatrywały się z daleka, między nimi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa, i Salome” (Mk 15, 40). To ona jako pierwsza spotkała Jezusa po zmartwychwstaniu: „Rzecze jej Jezus: «Mario!». Ona zaś, obróciwszy się, rzecze mu: «Rabbuni!» - co znaczy: Mistrzu” (J 20, 16). Było to szczególne wyróżnienie. Marię Magdalenę św. Hipolit, teolog z początków III wieku, nazwał później „apostołką Apostołów”. Kiedy Jezus wypowiedział jej imię, wszystko nagle się przemieniło. Magdalena odnalazła swego Mistrza. Zwróciła się do Niego, używając uroczystej formy aramejskiej, tłumaczonej jako: „Nauczycielu!” lub: „Mistrzu!”. Musiała być bardzo poruszona, może nawet chciała przypaść do nóg Jezusa, który powiedział: „Nie dotykaj mnie, bo jeszcze nie wstąpiłem do Ojca; ale idź do braci moich i powiedz im: «Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego, do Boga mego i Boga waszego»” (J 20, 17). Maria Magdalena być może pragnęła - co jest zrozumiałe - ziemskiej, codziennej i żywej obecności Jezusa i tego, by wszystko było jak przedtem. Tymczasem otrzymała od Mistrza ważną misję do spełnienia. To właśnie ona, a nie kto inny, ma iść i oznajmić uczniom o zmartwychwstaniu. Ona ma przekazać dalej prawdę i świadectwo tak bardzo ważne dla wiary Apostołów i całego Kościoła. Spełniła tę misję: „I przyszła Maria Magdalena, oznajmiając uczniom, że widziała Pana i że jej to powiedział” (J 20, 18). Jednak uczniowie Chrystusa nie uwierzyli w jej słowa - zeznanie kobiety było w tamtych czasach pozbawione legalnej wartości, a zatem zaniżało wiarygodność relacji o zmartwychwstaniu. Świadectwo przedstawione przez kobietę nie miało mocy prawnej. Apostołom nie mieściło się w głowie, że Jezus mógł powierzyć tak ważną misję kobiecie. Maria Magdalena pobiegła, żeby zanieść uczniom radosną nowinę i niepotrzebne jej były żadne „dowody” - w przeciwieństwie do Apostołów, którzy - by uwierzyć - musieli Go dotknąć, nawet kiedy Jezus przyszedł do nich.
Magdalena, jako naoczny świadek ukrzyżowania Jezusa i Jego pogrzebu, czuła się w szczególny sposób związana z Jezusem. Była gorliwa w okazywaniu Mu czci, także po utracie wszelkiej nadziei. Łączność z Jezusem istniała dla niej w sposób oczywisty także po Jego śmierci. Ze względu na charakterystyczną dla kobiet zdolność empatii, brak niedowiarstwa, pełną akceptację dla czynów i słów swojego Nauczyciela Magdalenie przypisuje się istotną rolę: niezrozumiałą dla ludzi prawdę, że śmierć na krzyżu była odkupieniem ludzkich grzechów, początkiem nowego, lepszego życia, Jezus objawia kobiecie - nakazuje cieszyć się z cudu i dodać odwagi uczniom. Charakterystyczna jest różnica w przyjęciu tej nowiny przez Magdalenę i przez uczniów. Ona nie analizuje, nie sprawdza, nie docieka. Jej wiara jest tak wielka i tak szczera jak wiara dziecka. Ona kocha Jezusa. Może nie rozumie do końca, ale wierzy. Apostołowie nie wierzą - dla nich Jezus jest człowiekiem i jako taki nie jest w stanie zmartwychwstać. Są „ślepi” na pewne sprawy. Dlatego Chrystus wybiera na „zwiastuna nowiny” kobietę. To niezwykłe wyróżnienie. Stanowi dowód na to, że płeć nie jest dla Chrystusa istotna. Dla Niego istotna jest wiara.
Odbieram to jako wywyższenie Marii Magdaleny, zwłaszcza biorąc pod uwagę panujące wówczas zwyczaje. Historia tej kobiety trwa do dziś: jest symbolem otwierania się każdego człowieka na dar wiary, będący darem miłości.
Pod koniec roku liturgicznego czytania mszalne przygotowują nas na to, co jest naturalnym kresem każdego z nas, pielgrzymów na ziemi, czyli na przejście z tego świata do – jak mówi wiara – nowego życia. Powrót Chrystusa jest ważny, bo niesprawiedliwości na ziemi jest wiele.
Gdy niektórzy mówili o świątyni, że jest przyozdobiona pięknymi kamieniami i darami, Jezus powiedział: «Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu, który by nie był zwalony». Zapytali Go: «Nauczycielu, kiedy to nastąpi? I jaki będzie znak, gdy to się dziać zacznie?» Jezus odpowiedział: «Strzeżcie się, żeby was nie zwiedziono. Wielu bowiem przyjdzie pod moim imieniem i będą mówić: „To ja jestem” oraz: „Nadszedł czas”. Nie podążajcie za nimi! I nie trwóżcie się, gdy posłyszycie o wojnach i przewrotach. To najpierw „musi się stać”, ale nie zaraz nastąpi koniec». Wtedy mówił do nich: «„Powstanie naród przeciw narodowi” i królestwo przeciw królestwu. Wystąpią silne trzęsienia ziemi, a miejscami głód i zaraza; ukażą się straszne zjawiska i wielkie znaki na niebie. Lecz przed tym wszystkim podniosą na was ręce i będą was prześladować. Wydadzą was do synagog i do więzień oraz z powodu mojego imienia wlec was będą przed królów i namiestników. Będzie to dla was sposobność do składania świadectwa. Postanówcie sobie w sercu nie obmyślać naprzód swej obrony. Ja bowiem dam wam wymowę i mądrość, której żaden z waszych prześladowców nie będzie mógł się oprzeć ani sprzeciwić. A wydawać was będą nawet rodzice i bracia, krewni i przyjaciele i niektórych z was o śmierć przyprawią. I z powodu mojego imienia będziecie w nienawiści u wszystkich. Ale włos z głowy wam nie spadnie. Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie».
Abp Kupny: „Kościół buduje się przez codzienną wytrwałość”
2025-11-16 16:54
ks. Łukasz
Archiwum Archidiecezji Wrocławskiej
Parafia NMP Królowej w Oławie obchodzi dzisiaj 20-lecia swojego powstania. Eucharystii przewodniczył metropolita wrocławski, abp Józef Kupny, który w homilii przypomniał, że najważniejszą świątynią nie są mury, lecz człowiek.
Metropolita wrocławski rozpoczął swoją homilię od słów Jezusa zapowiadających zburzenie świątyni jerozolimskiej. - Powinny poruszyć uczniów słowa Jezusa: “Przyjdzie czas, kiedy z tego, na co patrzycie, nie zostanie kamień na kamieniu”. Ale Jezus wypowiedział je nie dlatego, że nie ceni piękna murów i wystroju świątyni, lecz dlatego, że prawdziwą świątynią zawsze był i jest człowiek. Człowiek i jego serce otwarte na Boga i przyszłość, wskazał kaznodzieja, dodając: - Uczniowie wtedy jeszcze tego nie rozumieli. Dopiero Chrystus pokazał nam, że to my jesteśmy świątynią Boga, że Bóg mieszka w nas. Dziś, patrząc na piękny kościół parafialny, chcemy powiedzieć: “Panie, dziękujemy Ci, że w tym miejscu zechciałeś zamieszkać pośród nas”.
W dalszej części abp Kupny wrócił do początków parafii, wyrażając głęboką wdzięczność wszystkim, którzy ją tworzyli: - Każda parafia ma swoją historię i swoje korzenie. Dwadzieścia lat temu, kiedy powstała wasza parafia, Bóg zaprosił ludzi tej ziemi do nowego dzieła. Nie było wtedy wszystkiego, co mamy dziś, ale były nadzieje, plany i wiele pracy. Ta parafia istnieje dzięki wierze, miłości i wytrwałości ludzi - mówił metropolita wrocławski, dziękując za zaangażowanie w dzieło stworzenia parafii. - Z serca dziękuję wszystkim, którzy byli na początku tej drogi. Myślę o tych, którzy przez dwadzieścia lat są związani z tą parafią. Dziękuję księdzu proboszczowi Robertowi, dziękuję wszystkim, którzy ofiarowali czas, talenty, środki i modlitwy. Niech Bóg wynagrodzi ich trud — zarówno tych, którzy są dziś z nami, jak i tych, którzy odeszli do domu Ojca.
Odnosząc się do Ewangelii, abp Józef Kupny zauważył: - Dzisiejsza Ewangelia mówi o niepokoju, zniszczeniu i trudnościach. Nie wiem, jak słuchali jej uczniowie, ani jak my ją odbieramy, ale ona jest zaskakująco aktualna. Każda wspólnota przeżywa chwile słabości, rozproszenia, zmęczenia. A jednak Jezus mówi: “Nie trwóżcie się”. To znaczy: nie bójcie się, bo Ja jestem z wami.
Wracając jeszcze w słowie do dwudziestolecia parafii, hierarcha podkreślił: - Chrystus przez tych 20 lat był tutaj obecny: w sakramentach, w Eucharystii, w rodzinach, które trwały mimo trudności, w dzieciach, młodzieży, w chorych i starszych. Był obecny w każdym, kto się modlił, służył, pomagał. I choć były chwile trudne, to właśnie wtedy najbardziej widać było siłę wiary - powiedział abp Kupny, dodając: - Jezus mówi dziś do nas: “Przez swoją wytrwałość ocalicie wasze życie”. Te słowa są jak program waszego jubileuszu. Kościół buduje się nie przez spektakularne działania, lecz przez codzienną wytrwałość: przez matki i ojców, którzy uczą dzieci modlitwy; przez kapłanów, którzy dzień po dniu głoszą Słowo Boże; przez seniorów modlących się za młodych; przez ludzi, którzy sprzątają kościół, śpiewają, troszczą się o parafię. To codzienny trud, ale i codzienny cud.
Nie zabrakło także odniesienia do patronki parafii: - Najświętsza Maryja Panna Królowa od początku czuwa nad tą parafią. Jej królowanie to nie panowanie, jak myślimy po ludzku. To służba: pokorna, wierna, pełna miłości. Maryja trwała pod krzyżem i uczy nas, abyśmy w chwilach prób nie odchodzili, ale trwali przy Chrystusie z nadzieją - mówił kaznodzieja, dodając: - Dzisiaj wielu gniewa się na Kościół, zniechęca się, odchodzi. Ale to właśnie wtedy trzeba trwać. Trwać przy Chrystusie, nie opuszczać Go w chwilach próby, tak jak Maryja nie odeszła spod krzyża.
Na zakończenie homilii abp Józef Kupny zawierzył parafię Duchowi Świętemu i Matce Bożej: - Dwadzieścia lat temu Bóg rozpoczął w tym miejscu piękne dzieło Boskie. Dziś dziękujemy Mu za wszystko, co już uczynił, i z ufnością prosimy, by prowadził nas dalej przez następne lata i dziesięciolecia. Niech Duch Święty daje nam wytrwałość w wierze, nadziei i miłości, a Maryja, wasza Królowa, niech prowadzi was drogą ku Bogu.”
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
