Łagiska parafia świętowała 6 października 100. rocznicę powołania do istnienia oraz 70. rocznicę poświęcenia świątyni.

Jubileuszowej, koncelebrowanej Liturgii, przewodniczył bp Artur Ważny. Wspólnie z nim modlili się ks. Grzegorz Rozpończyk, proboszcz parafii, kapłani z dekanatu oraz księża wikariusze pracujący na przestrzeni lat we wspólnocie. Ukoronowaniem jubileuszu było poświęcenie przez pasterza diecezji sosnowickiej stacji różańcowych znajdujących się przy głównej alei prowadzącej do kościoła.

Boże znaki

W homilii bp Artur Ważny przypomniał, że Bóg mówi do nas naszym językiem. – Najpierw mówi obrazem męża i żony, małżeństwa. I to jest też klucz do zrozumienia nie tylko całej Biblii, ale do zrozumienia całej historii zbawienia. Święty Jan Paweł II mówił, żeby zrozumieć Pismo Święte, więcej, żeby zrozumieć sens naszego istnienia, potrzebujemy klucza. Takim kluczem jest klucz oblubieńczy. Zwróćmy uwagę, że Pismo Święte zaczyna się małżeństwem i kończy się małżeństwem. Zaczyna się małżeństwem Adama i Ewy, kończy się małżeństwem Baranka i Oblubienicy Kościoła. A więc od małżeństwa do małżeństwa. To jest klucz, żeby dobrze przeczytać Pismo Święte, ale to jest też klucz, żeby poznać sens naszego istnienia. Nawet gdyby Pismo Święte zniknęło. Nawet jakby sprzysięgły się wszystkie siły i zniszczyły Kościół, to jeśli zostanie naturalne małżeństwo mężczyzny i kobiety, to prawda o miłości pozostanie na wieki – powiedział bp Artur Ważny. Przypomniał też, że w obecnych czasach bardzo mocno są atakowane małżeństwo i rodzina. – Małżeństwo mężczyzny i kobiety jest dekomponowane. Dlatego tak ważne jest, aby dbać o życie parafialne, o małżeństwo, rodzinę, żeby dbać o właściwą naukę, dbać o właściwe wychowanie dzieci, przyjmowanie sakramentów świętych i życie wspólnotowe, które ufam, że ciągle będziecie rozwijać – powiedział hierarcha.

Z kart historii

– Pierwsze myśli o budowie kościoła padły na zebraniach miejscowych rolników oraz robotników kopalni węgla Antoni w 1907 r. W efekcie uchwał podjętych na tych zebraniach rok później powołano Komitet Budowy Kaplicy w Łagiszy, którego prezesem został Gustaw Nordman, dyrektor kopalni Antoni. W kolejnym roku zatwierdzono wybudowanie fundamentów kaplicy. Niestety, w 1911 r. postanowiono wstrzymać wszelkie prace przy budowie kaplicy na czas nieokreślony, po czym wybuch I wojny światowej przerwał pracę komitetu na kolejne kilka lat. Wraz z zakończeniem wojny, w 1918 r., podjęto decyzję kontynuacji budowy kaplicy. Po sześciu latach na skutek listu starosty będzińskiego z września 1923 r. powołano drugi Komitet Budowy Kaplicy z nowym prezesem Czesławem Nowackim. Budowę rozpoczęto 26 sierpnia 1924 r. – wyjaśnia genezę powstania wspólnoty ks. Grzegorz Rozpończyk, proboszcz.

Utworzenie parafii

W symbolicznym dniu – uroczystość Podwyższenia Krzyża Świętego, 14 września 1924 r., została podjęta uchwała zebrania ogólnego, gminnego, domagająca się wydzielenia wsi Łagisza z parafii Grodziec. Podjęto wówczas decyzję wydzielenia gruntu na założenie cmentarza grzebalnego. W uchwale wzięło udział 156 osób. Na skutek niniejszej uchwały bp Augustyn Łosiński, ordynariusz kielecki, erygował parafię w Łagiszy, która wówczas miała już zbudowaną wcześniej kaplicę.

Pod koniec 1945 r. parafia liczyła ponad 4,5 tys. wiernych, bowiem należały do niej pobliskie miejscowości: Preczów i Sarnów. Mały, nieprzystosowany do potrzeb rozrastającej się parafii kościół nie zapewniał miejsca wszystkim parafianom uczestniczącym we Mszach świętych. Dlatego też proboszcz ks. Leon Stasiński, mianowany w 1939 r., postanowił przystąpić do budowy nowego kościoła. Pierwsze prace rozpoczęto już w 1946 r., kiedy członkowie Żywego Różańca odczyścili stare fundamenty wykonane pod budowę kaplicy według pierwszego, niezrealizowanego projektu. Murowanie kościoła rozpoczęto według projektu architekta inż. Tadeusza Rudzkiego z Sosnowca. Roboty murarskie prowadził Antoni Kozioł. 27 września 1946 r. bp Teodor Kubina poświęcił fundamenty kościoła. Na budowę kościoła każdy parafianin składał dobrowolne składki pieniężne. Prace budowlane i wykończeniowe w kościele prowadzone były systematycznie aż do całkowitego wykończenia. Jak wspominają kroniki: „Wykonano wielki ołtarz i ambonę z marmuru, zbudowano cztery dzwony oraz 15-głosowe organy. Organy były wykonane przez Stefana Tuszyńskiego z Wrocławia”. W dalszej kolejności „wybudowano dwa boczne marmurowe ołtarze, a także i czwarty ołtarz – poświęcony św. Teresie od Dzieciątka Jezus. W 1949 r. namalowana została droga krzyżowa – 14 stacji, przez malarkę Jadwigę Socha z Krakowa”. Ostatecznie 25 września 1949 r. bp Teodor Kubina dokonał konsekracji kościoła.

Ostatnie inwestycje

W latach 2007–2024, dzięki zapobiegliwości księdza proboszcza, wykonano szereg inwestycji, wśród których najważniejszymi są: odnowienie oryginalnych organów kościelnych, wykonanie nad chórem witraża Zesłania Ducha Świętego, powiększenie terenu cmentarza parafialnego i objęcie go inwentaryzacją komputerową. Uregulowano także prawo własnościowe dla całej działki cmentarza. Zmiany w samym cmentarzu objęły: nową bramę, furtkę w ogrodzeniu, nowy nagrobek kapłanów, wydłużenie głównej alei. Kolejne prace to: remont dachu na kościele parafialnym wraz z wymianą okien, generalny remont wnętrza świątyni. Zamontowane zostały nowa instalacja elektryczna i nagłośnienie, nowe żyrandole i kinkiety. Kościół został także w całości pomalowany z odnowieniem artystycznym wszystkich ściennych malowideł i figury Niepokalanego Serca Maryi. Położono nową posadzkę granitową. Wykonany został nowy ołtarz granitowy i ambonka. Wymienione zostały ławki i konfesjonały. Generalnego remontu doczekała się także plebania.