Reklama

Wiadomości

Nie bądźmy pagórkiem

Jakie błędy popełniliśmy w wychowaniu młodego pokolenia? Gdzie się podział drogowskaz: Bóg, Honor, Ojczyzna?

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Nasi przodkowie powiadali, że karczma jest błogosławionym miejscem, bo tam ludzie ze sobą rozmawiają i tam ścierają się poglądy. Jeśli więc ludzie się spotykają (oczywiście, bez oręża w rękach), już tylko to jest zapowiedzią czegoś dobrego, zwiastunem nadziei i pokoju. Powszechnie znane powiedzenie głosi, że nawet najdłuższe spotkania (lub negocjacje) zawsze są lepsze i tańsze od najkrótszej wojny. Kierując się tym powiedzeniem, spotykam się często z kim mogę i kiedy tylko mam czas.

Ale ostatnie spotkanie, w którym uczestniczyłem jako gość, zasmuciło mnie mocno, a wcześniej niemal „znokautowało”. Nie mogłem nawet przypuszczać, że w tzw. normalnej rodzinie – od pokoleń pielęgnującej patriotyzm i tradycję oraz widzącej sens życia w ścisłym związku z prawami naturalnymi i narodowym kodem Polaka – spotka mnie taki szok. Ostatecznie uświadomiłem sobie jeszcze dosadniej, że człowiek oderwany od tradycji to tylko marny pyłek na wietrze.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W wykwintnie urządzonym i pachnącym zamożnością domu, po smakowitym obiedzie i wymyślnym deserze, przy stole wywiązała się miła konwersacja, także z udziałem ludzi młodych – dwóch dorosłych synów gospodarzy i ich córki z mężem oraz kuzyna tych młodych wraz z jego partnerką.

Reklama

Kiedy młodzi się przenieśli do otwartego pomieszczenia obok salonu, w którym do tego momentu stanowiliśmy przyjazną „wspólnotę przy obiedzie”, zaczęły mi więdnąć uszy. Młodych przecież nie podsłuchiwałem, lecz nie dało się nie słyszeć ich rozmów, a były one – w miarę rozwijania tematów – tak ożywione, aż osiągnęły stopień niekontrolowanych emocji. Padały słowa i określenia niekwalifikujące się do powtórzenia. Podam tylko jeden przykład wypowiedzi młodszego syna gospodarzy: „Z tej je... Polski trzeba wypie..., i to jak najszybciej. Mam już obgadane – w Portugalii nad samym morzem fajny domek w sam raz dla turystów. I po co mi w tym kretyńskim kraju pracować – tam będę żył tak...!” – i tu 22-latek uczynił gest ręką, pokazując poziom ponad głową.

Tematyka „dyskusji” była szeroka, ale w treści i formie – przerażająca (przynajmniej dla mnie). Najsmutniejsze zaś było to, że ani ojciec, ani matka w żaden sposób nie zareagowali na skandaliczne wypowiedzi syna i pozostałej grupki plujących na swój (i mój!) kraj.

Zastanawiam się, jakie błędy popełniliśmy, że pod naszym okiem wyrosły takie „okazy”. Gdzie się podział drogowskaz: Bóg, Honor, Ojczyzna? Co się stało, że się pogubiliśmy, że nie zawsze umiemy sensownie odpowiedzieć sobie na fundamentalne pytanie: dokąd, człowieku, podążasz, idąc w przyszłość – quo vadis?

Mądrość czerpiemy przecież z nieprzebranej skarbnicy wieków, do której wszystkie pokolenia wniosły i nadal wnoszą swoje cegiełki wzlotów i upadków oraz zamiarów – od banalnych projektów na życie, aż po chwile i dokonania duchowo wzniosłe. A jednak nadszedł krach i widmo dramatu narodowego (oraz patriotycznego) zaczyna być aż nazbyt widoczne.

Zatrzymajmy się w tym opętańczym biegu na oślep do zguby i zastanówmy się, czy jeszcze da się uratować to, co najważniejsze: godność, honor i wolność, a nade wszystko – normalność! Otrząśnijmy się, by kiedyś nie żałować, że czegoś się zaniechało – a czasu cofnąć się nie da.

Reklama

Przeciwstawmy się takim postawom, które gaszą zapał i porywy serca ludzi pragnących czynić coś więcej, niż obejmuje bieżąca konsumpcja. Próbujmy otwierać oczy tym, którzy uważają, że „polskość to nienormalność”, i za granicą wstydzą się nawet polskiej mowy. Niektórzy z nich już się przenieśli do wieczności, a nasza polska ziemia przyjęła ich doczesne szczątki jak kochająca matka, która żadnego swego dziecka nie odtrąci, więc skoro za życia uwierała im polskość, to niech chociaż teraz polska ziemia lekka im będzie.

Póki żyjemy i mamy jeszcze świadomość przynależności do narodu polskiego (i to bez nacjonalistyczno-szowinistycznych odchyleń, które dziś często patriotyzmowi się wmawia albo z nimi kłamliwie się utożsamia), nie dajmy się wcisnąć w kokon i gorset uwarunkowań instytucjonalno-biurokratyczno-politycznych, bo jeszcze trochę, a nie będzie powrotu.

Pamiętajmy, że czas szybko płynie, a ci, co chcą nam ścielić nasze polskie łoże niechcianą pościelą, są bezwzględni i dbają przede wszystkim o swoje interesy. Niech wzmacnia nas ożywcza świadomość, że głównym nurtem płyną przede wszystkim ryby śnięte, a polscy patrioci na kolanach potrafią rozmawiać tylko z Bogiem.

Starajmy się też widzieć las, nie tylko pojedyncze drzewa, lecz do tego potrzebny jest zmysł perspektywy. Niestety, niektórzy (a jest ich zbyt wielu) nie nadążają za wymogami holistycznego widzenia świata i widzą tylko pojedyncze zarośla. A do tego jeszcze się tłumaczą, że lasu nie dostrzegają, bo zasłaniają im go drzewa...

Reklama

Niezależnie od tego dobrze jest, że się różnimy, że ścierają się nasze poglądy, jednak niechaj się to dzieje w pokojowym starciu, z poszanowaniem partnerów (a nie przeciwników czy gorzej – wrogów, bo i oni są naszymi braćmi). I niech to będzie dyskusja merytoryczna, choćby najgorętsza (ale nie kłótnia). W końcu na tym polega urok życia, że każdy z nas jest inny, niepowtarzalny. Pozwólmy więc innym żyć po swojemu. Skoro Pan Bóg każdemu zapewnia wolność, wolną wolę, to i my jej nie ograniczajmy, ale nie rezygnujmy zarazem ze wspólnych ścieżek i celów, bo tylko w jedności jest siła, co niby wiadomo od zawsze, lecz o czym stale się zapomina.

Byłoby szczęściem, gdybyśmy wszyscy umieli odróżniać ziarno od plew i nie wzniecali w swym działaniu złego ognia, bo ogień wprawdzie można ugasić, lecz pozostaną zgliszcza. A najtrudniej po swojej aktywności pozostawić „udeptaną ziemię” w takim stanie, by wilk był syty i owca cała... I warto zaznaczyć, że największym dramatem owcy, która znajdzie się wśród wilków, nie jest to, że zostanie zjedzona, lecz że także może się stać wilkiem...

Sukces zawsze jest możliwy i rodzi się w umyśle i sercu, a nie w laboratorium. Podobnie patriotyzm – rodzi się (lub nie) w codzienności wychowawczej rodzin, szkół i społecznego otoczenia, w chwilach zaś uroczystych – rozkwita.

Na rozdrożach życia najlepszym kompasem są zdrowy rozsądek i przyzwoitość. I oby jeszcze każdy z nas był wyposażony w ten dyskretny, naturalny aparacik, który się zwie sumieniem, bo ono zwykle samo wie, kiedy się odezwać...

I na koniec jeszcze apel-wezwanie: nie bądźmy jak pagórek, lecz trwajmy jak Mount Everest. Pagórek bowiem można zniwelować lub zrobić z nim cokolwiek. Mount Everestu natomiast „zmanipulować” się nie da: zawsze pozostanie ten sam, choć nie taki sam, i zawsze będzie symbolem potęgi trwania!

Na tle moich przemyśleń i postawionych tez rodzi się generalne pytanie: dlaczego? Dlaczego tak się dzieje i co dalej przyjdzie nam czynić, żeby – nie obrażając się na rzeczywistość – gruntownie ją zmienić i powrócić do korzeni? Potrzeba tu wielu tęgich głów, a ważne decyzje podejmujmy przy gorących sercach i chłodnych umysłach. Będę wdzięczny Szanownym Czytelnikom za reakcję na moją „prowokację” i słowa dyskusji.

2024-08-20 14:26

Oceń: +6 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Abp Jędraszewski do samorządowców: Jest jedno wspólne dobro – Polska

[ TEMATY ]

Polska

Polska

samorząd

abp Marek Jędraszewski

Archidiecezja Krakowska

– Jest jedno wspólne dobro – Polska, której trzeba służyć na różnych płaszczyznach i w różnych wymiarach – mówił abp Marek Jędraszewski w czasie Mszy św. sprawowanej w klasztorze sióstr klarysek w Starym Sączu z okazji Małopolskiego Dnia Samorządu Terytorialnego.

Odnosząc się do liturgii Słowa, abp Marek Jędraszewski zwrócił uwagę na zapowiedź Jezusa, że w momencie Jego śmierci Jego bliscy będą się smucić i płakać, a świat będzie się weselił. Ale smutek nie był ostatnim słowem, bo po śmierci przyszło zmartwychwstanie i napełniło uczniów Jezusa radością. Metropolita krakowski zaznaczył, że te słowa można odnieść zarówno do rzeczy ostatecznych, jak i do całego trudu posługiwania apostolskiego. To dlatego Jezus zachęca św. Pawła przebywającego w Koryncie, by się nie lękał, ale głosił Ewangelię.
CZYTAJ DALEJ

Czy jestem wierny przysiędze złożonej przed Bogiem i drugim człowiekiem?

[ TEMATY ]

homilia

rozważania

Adobe Stock

Rozważania do Ewangelii Mt 5, 33-37.

Sobota, 14 czerwca. Wspomnienie bł. Michała Kozala, biskupa i męczennika
CZYTAJ DALEJ

Strzegom. Z kościoła na boisko – ministranci i lektorzy w sportowej rywalizacji

2025-06-14 21:00

[ TEMATY ]

piłka nożna

diecezja świdnicka

służba liturgiczna

Strzegom

zawody ministranckie

ks. Mirosław Benedyk/Niedziela

Ministranci z parafii św. Andrzeja Boboli w Świdnicy – zdobywcy I miejsca w kategorii „Ministrant” podczas XIV Diecezjalnego Turnieju Piłki Nożnej LSO w Strzegomiu. Opiekunem drużyny był ks. Jan Bałchan.

Ministranci z parafii św. Andrzeja Boboli w Świdnicy – zdobywcy I miejsca w kategorii „Ministrant” podczas XIV Diecezjalnego Turnieju Piłki Nożnej LSO w Strzegomiu.
Opiekunem drużyny był ks. Jan Bałchan.

W sobotę 14 czerwca na boiskach OSiR w Strzegomiu odbył się XIV Diecezjalny Turniej Piłki Nożnej Służby Liturgicznej, który zgromadził blisko setkę ministrantów i lektorów z całej diecezji. To wydarzenie po rocznej przerwie na nowo połączyło sportową rywalizację z modlitwą i formacją duchową.

Zanim na murawie padł pierwszy gwizdek, uczestnicy spotkali się w bazylice Świętych Apostołów Piotra i Pawła, by wspólnie uczestniczyć w Eucharystii. Mszę świętą sprawował ks. dr Piotr Sipiorski, wicediecezjalny duszpasterz Służby Liturgicznej. Jeszcze przed rozpoczęciem liturgii słowo powitania do uczestników skierował gospodarz miejsca ks. prał. Marek Babuśka, który zwrócił uwagę na bogatą historię świątyni i parafii.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję