Początki parafii sięgają 15 lutego 1983 r., kiedy to bp Józef Rozwadowski powołał ją do życia, a pięć dni później, przy polowym ołtarzu, została odprawiona pierwsza Msza św. W tym roku parafia przeżywa swoje 40-lecie istnienia.
Tak powstał kościół
Pierwszym proboszczem był ks. Jan Szadkowski. Dzięki jego staraniom w latach 1990-2000 stanął kościół. Arcybiskup Władysław Ziółek 13 września 1992 r. odprawił pierwszą Mszę św. w nowo wybudowanym kościele, 15 października 2000 r. dokonał jego poświęcenia, a 8 lat później konsekracji. W ołtarzu głównym świątyni na planie krzyża, została umieszczona czterometrowa figura Matki Bożej Królowej, a u jej stóp marmurowy stół ołtarzowy zdobiony płaskorzeźbą przedstawiającą Ostatnią Wieczerzę. Po lewej stronie znajduje się otrzymany w darze ołtarz francuski z figurą św. Siostry Faustyny i jej relikwie. Naprzeciw mieści się ołtarz papieski, przy którym 13 czerwca 1987 r. Jan Paweł II sprawował Mszę św. na łódzkim Lublinku, figura papieża, relikwie, a także świeca i błogosławieństwo – dar papieski dla duszpasterzy i mieszkańców parafii.
Centrum życia
Parafia liczy ok. 11 tys. mieszkańców. Jej proboszczem od 1 lipca 2020 r. jest ks. Marcin Majsik, przez wiele lat moderator Ruchu Światło-Życie i wikariusz parafii. W codziennej pracy wspierają go: ks. Łukasz Glapiński, odpowiedzialny za Szkołę Nowej Ewangelizacji, ks. Bartłomiej Franczak, moderator Ruchu Światło-Życie w diecezji oraz wikariusz ks. Stefan Bujak. Z parafii pochodzi dwóch zakonników i czterech kapłanów. Na terenie parafii znajduje się kaplica w Domu Sióstr Karmelitanek Bosych Dzieciątka Jezus. Parafia jest prawdziwą, rodzinną wspólnotą. Działają: schola dziecięca, ministranci i chór parafialny, grupa modlitwy różańcowej rodziców za dzieci. Bardzo aktywny jest parafialny zespół Caritas składający się z kilkunastu wolontariuszy. – Staramy się nie tylko wydawać paczki, ale każdy potrzebujący ma swojego opiekuna, który spotyka się ze swoim podopiecznym, rozmawia z nim, doradza życiowo. Wchodzimy w indywidualne relacje z podopiecznymi. Przy zbiórkach aktywizuje się także młodzież. Walczymy o każdą młodą osobę, nie odwołujemy spotkań, nawet w trakcie kolędy. Jest to indywidualne podejście i troska o osoby, które są dalej od Pana Boga, w Kościele czy poza nim. Chcemy, by przygotowanie do bierzmowania nie było tylko w szkole średniej, ale zaczynało się wcześniej, by mieć w nimi kontakt i ich nie tracić. Duży nacisk kładziemy na spotkania z rodzicami dzieci pierwszokomunijnych. Ludzie czują się tu dobrze, chcą przychodzić, jest radosna atmosfera. Widzą wspólnotę księży, którzy lubią ze sobą być i pracować. Podkreślają troskę o konfesjonał i dobre przygotowanie do kazań, co bardzo cieszy! Jest to naprawdę taka rodzinna parafia, gdzie z jednej strony jest Pan Bóg, a z drugiej widzi się człowieka i jego potrzeby – mówi proboszcz.
W widłach Wisły i Sanu położona jest parafia Wrzawy, która w tym roku świętuje jubileusz 750-lecia istnienia.
Dokładna data erygowania parafii we Wrzawach nie była znana do lat 50. XX wieku. Dopiero mjr. Józef Rawski, tarnobrzeski regionalista natknął się na nią w aktach wizytacji dekanatu miechocińskiego z 1793 r. Wcześniejsze przekazy podawały informacje, że została ona utworzona przed rokiem 1325. Znalazła się wtedy w wykazie parafii diecezji krakowskiej odprowadzających świętopietrze. Wizytator zapisując najważniejsze informacje o parafiach z dekanatu zanotował, że parafia we Wrzawach została erygowana w 1271 r. Hipotezę taką potwierdzają także wezwania świątyni św. Wawrzyńca, św. Stanisława Biskupa i Męczennika, św. Katarzyny Aleksandryjskiej, które mają charakter typowy dla wspomnianego wieku. Poza tym miejscowość została wymieniona w dokumencie starosty krakowskiego i sandomierskiego Thassa z Vissinburga z 1294 r. Nazywano ją wówczas „Wreuici”. Od 1468 r. funkcjonuje obecna nazwa Wrzawy, co oznacza miejsce, gdzie woda wrze, kotłuje się, tworząc wiry i odmęty. Parafia została wydzielona z terenu parafii Gorzyce jako fundacja rodu Dębno. Opiekę nad nią sprawowały rody szlacheckie: Górajskich, Sienieńskich, Koniecpolskich, Słupeckich, Hadziewiczów i Horochów. Utrzymanie kościoła nastręczało wiele problemów na przestrzeni wieków. Biskup Krakowski Jakub Zadzik wizytując parafię w 1637 r., napisał w dokumentach powizytacyjnych, że w świątyni widać ślady zatopień wodnych, które sięgały nawet do ołtarza głównego. Renowacje kościoła przeprowadzono w połowie XVII wieku. Nową świątynię postawiono wtedy na fundamentach starej. Miała ona prawdopodobnie kształt krzyża, była zbudowana z drewna i nakryta gontem. Według historyków przed kolejnymi powodziami zabezpieczono ją od dołu kłodami. Niestety położenie miejscowości w widłach Wisły i Sanu powodowały dalsze powodzie, które nie omijały wrzawskiego kościoła. Już w XVIII wieku pisano, że podgniłe belki i spojenia zagrażają bezpieczeństwu wiernych. Kolejne powodzie, które nawiedzały Wrzawy latem w latach 1867, 1884 r. oraz zimą 1888 r. powodowały dalsze niszczenie świątyni. Powódź w latach 20. XIX wieku niemalże doprowadziła do całkowitego zniszczenia budowli. Dobroczyńcy wraz z parafianami postanowili wówczas podnieść teren placu kościelnego, co uchroniłoby kolejną świątynię przed dalszymi podtopieniami. Po zakończeniu tych prac, w latach 1826-27 wybudowano nowy kościół. Był to obiekt jednonawowy, wykonany z drzewa modrzewiowego i pokryty gontem. Swoim wyglądem przypominał istniejącą do dnia dzisiejszego drewnianą świątynię w Radomyślu nad Sanem. W latach 20. XIX wieku kościół parafialny został po raz kolejny zalany, co doprowadziło go niemalże do ruiny. Ostatnia drewniana świątynia zbudowana w latach 1826-27 została spalona 4 sierpnia 1944 r. przez wycofujące się wojska niemieckie. Nową murowaną świątynię Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski wzniesiono w latach 1958-61 z inicjatywy ówczesnego proboszcza ks. Alojzego Sierżęgi. Projekt kościoła opracował inż. Andrzej Galar z Rzeszowa. Miała to być budowla prosta, ale o stylowej architekturze modernistycznej, posiadająca stromy dach ze strzelistą sygnaturką, wraz ze swoistymi „przyporami” ścian, co miało być nawiązaniem do gotyku. Uroczyste poświęcenie kościoła odbyło się 26 sierpnia 1961 r.
Letni dom papieży w Castel Gandolfo staje się miejscem krzewienia troski o wspólny dom, jak papież Franciszek nazywał Ziemię. W rezydencji powstał ośrodek edukacyjny i gospodarstwo Laudato Si, inspirowane jego ekologiczną encykliką. Żywność będzie tam produkowana w zgodzie z zasadami zrównoważonego rozwoju.
Przed piątkową inauguracją nowoczesnego miasteczka Borgo Laudato Si z udziałem papieża Leona XIV zostało ono zaprezentowane dziennikarzom akredytowanym w Watykanie. Nazwa nawiązuje do tytułu encykliki Franciszka „Laudato si” (Pochwalony bądź) z 2015 roku. Została ona uznana za przełomową w podejściu Kościoła do środowiska naturalnego. Jej głównym przesłaniem jest ekologia integralna, czyli poszanowanie środowiska naturalnego i godności ludzkiej.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
