Świąteczna twórczość, świąteczne obyczaje

Kiedy patrzymy na jej wytwory, to nie poziom artystyczny jest najistotniejszy, ale ten pierwiastek wyrażania siebie. Obecnie, jak sugeruje rozmówczyni, wieś się bardzo zmieniła. Życie na niej toczy się już na innych zasadach. Ale jeszcze pięćdziesiąt lat temu tradycyjna wieś funkcjonowała zgodnie z rytmem pór roku oraz roku liturgicznego. Praca na roli była absorbująca i ciężka, a mimo to niektórzy znajdowali czas, by wytwarzać nie tylko żywność, ale też swoiste pokarmy dla ducha.

Wyjątek

Niedawno Ewelina Mędrala-Młyńska wydała książkę dokumentującą działalność zapomnianego ośrodka twórczości rękodzielniczej w Koziegłowach. Opisuje w niej historię wytwórczości przedmiotów ze słomy i wiórków osikowych kultywowanej w tej miejscowości. Wśród nich znalazły się też te związane z okresem świątecznym. – W czasach międzywojennych tworzono ozdoby na choinkę, a były to plecione z wiórków osikowych koszyczki, gwiazdki. Potem, w latach 50. i 60. XX wieku były one klejone. W czasach, kiedy nie było bogatego asortymentu ozdób świątecznych, te dzieła ludowych rzemieślników i twórców pięknie przystrajały świąteczne choinki. Ten rodzaj twórczości jest specyficzny tylko dla Koziegłów. Niestety, odchodzi w przeszłość. Jest jeszcze tylko kilka osób znających tajniki osikowej technologii, a tylko jedna osoba jest jeszcze twórczo aktywna – podkreśla kierownik Mędrala-Młyńska.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wczoraj a dziś

Reklama

Charakterystyczne elementy związane z Adwentem i okresem świąt Bożego Narodzenia na ziemi częstochowskiej są podobne do tych w całej Polsce.

– Różniliśmy się tym, co jedliśmy na wigilię. Dawniej to zróżnicowanie było bardziej odczuwalne niż dzisiaj, bo więcej migrujemy, przemieszczamy się i wszystko się unifikuje. Wiele obyczajów zostało zapomnianych, ale dużo zależy od nas. Jestem przekonana, że przyjdzie kiedyś taki moment, kiedy będziemy mieć przesyt nowoczesności i wrócimy do tego, co jest naszym fundamentem, naszą tradycją. Pozorny krok wstecz staje się dwoma krokami do przodu – omawia kulturową dialektykę kierownik Działu Etnografii Muzeum Częstochowskiego.

Na stole

Polska jest jednym z niewielu krajów, gdzie Wigilię świętuje się w sposób podniosły i uroczysty. Przygotowania do narodzin Bożego Syna zaczynamy w Polsce właśnie w Wigilię. – Kiedyś było tak, że potrawy wigilijne zjadano tylko 24 grudnia. Dawniej nie było aż takiej obfitości pożywienia, więc najlepsze kąski były przygotowywane i spożywane tylko w tym dniu. Tak było z karpiem czy z kutią. Szczególnym składnikiem wigilijnych potraw jest mak, ponieważ ma on właściwości rozweselające. Pojawia się m.in. w kutiach i makówkach – przypomina Mędrala-Młyńska.

Reklama

Na krajowym stole świątecznym jeszcze do niedawna królowały barszcz czerwony z uszkami, zupa grzybowa, rybna. – Kiedy pytam dzieci na zajęciach, jaką zupę zjedzą podczas wigilii, to odpowiadają, że barszcz z uszkami. A przecież charakterystyczna dla regionu częstochowskiego była np. zupa z siemienia lnianego – siemieniotka. Spożywano też pierogi z kapustą, z grochem i grzybami. Ważne było to, by na stole pojawiły się pokarmy z ogrodu, pola, lasu, rzeki, jeziora. Starano się, by były to potrawy w miarę urozmaicone – podkreśla pracownica muzeum.

Wszystko miało znaczenie

Wszelkie czynności wykonywane w czasie wigilii miały wymiar symboliczny i swoje specyficzne znaczenie. Z tych dawnych obyczajów został nam zwyczaj pustego nakrycia dla niespodziewanego gościa. – Mówiono: jaka Wigilia, taki cały rok. Starano się zatem tego dnia być dla siebie miłymi, bo wierzono, że będzie to dobry prognostyk na najbliższy rok. Zalecano w tym dniu myć się w zimnej wodzie, co miało zapewnić zdrowie i urodę. Wierzono, że w Wigilię domy nawiedzają dusze zmarłych. Dlatego w tym dniu zachowywano się wyjątkowo ostrożnie. Starano się tego dnia nie zamiatać podłogi, nie szyć, żeby igłą nie przekłuć wizytującej dom duszy, a kiedy siadano na krzesło, to je omiatano, bo być może usiadła na nim dusza zmarłego – Ewelina Mędrala-Młyńska przybliża dawne obyczaje.

Stół

Reklama

Teraz wciąż jeszcze podkłada się garsteczkę sianka pod obrus na stole na pamiątkę żłóbka, w którym spoczywała Boża Dziecina. – Dawniej cały stół wyłożony był sianem, na nim kładziono obrus, a na niego sypano różnego rodzaju ziarna. To wszystko miało gwarantować pomyślne zbiory. W rogu izby stawiano snopy ze słomy, którą po wigilii owijano drzewa, a sianem ze stołu karmiono zwierzęta. Pod powałą wieszano podłaźniczkę. Był to obyczaj wcześniejszy od choinki, która tak naprawdę dopiero w okresie międzywojennym na dobre pojawiła się w polskich domach. Podłaźniczkę, czyli czubek choinki wieszano czubkiem na dół i przystrajano naturalnymi ozdobami, takimi jak: jabłka, orzechy, ozdoby z lnu, papieru. Potem bacznie obserwowano, czy jabłka nie gniją, czy orzechy nie toczy jakiś robak. Z tego wróżono, czy nadchodzący rok będzie pomyślny – wyjaśnia.

Małżeństwo i prezenty

– Kwestia zamążpójścia czy ożenku była bardzo ważna. W Wigilię wróżono sobie w ten sposób, że spod obrusa chłopcy i dziewczęta wyciągali źdźbła siana. Jeżeli było żółte i pomięte, był to nie najlepszy prognostyk. Zwracano też uwagę na to, kto pierwszy z rana przekroczy próg domu. Jeżeli pierwsza w domu pojawiła się kobieta, a w domu był kawaler do wzięcia, wróżyło to rychłe małżeństwo, i odwrotnie, kiedy najpierw pojawił się mężczyzna, a w domu była panna na wydaniu. Uważano też, że jeśli do domu jako pierwsza przyszła kobieta, to w zagrodzie można było się spodziewać szczęśliwych zwierzęcych porodów – opowiada pracownica muzeum.

Przyszłość przepowiadano sobie również ze znaków pogodowych. – Jeżeli w Wigilię niebo było rozgwieżdżone, to nadchodzący rok miał obfitować w jaja. Jeżeli była mgła, to miało być dużo mleka. Jeżeli usłyszano grzmot, to uważano, że nadchodzący rok nie będzie pomyślny dla zbiorów rolnych. Pasterka też była powodem do przepowiadania przyszłości. Uważano, że temu gospodarzowi, który pierwszy dotrze na Pasterkę, będzie się w najbliższym roku najlepiej powodziło – zaznacza rozmówczyni.

Obfitość obdarowywania się bogatymi i licznymi prezentami to wytwór współczesnej kultury konsumpcyjnej. – Dawniej obdarowywano się znacznie skromniej, np. owocami lub drobnostkami, które można było kupić w mieście. W dawnych czasach bardziej obdarowywano się z okazji uroczystości Objawienia Pańskiego – tłumaczy Mędrala-Młyńska.

Na koniec

Kiedy oglądamy muzealne artefakty, naszą uwagę przykuwa rzeźba mało znanego i nieżyjącego już twórcy ludowego Henryka Sygudy. – Jesteśmy na etapie jego odkrywania. Wiemy, że mieszkał w bloku, a w piwnicy miał swoją pracownię. Rzeźbił z potrzeby serca – mówi o tym odkryciu kierownik działu etnograficznego i wskazuje jeszcze na płaskorzeźbę uznanego już twórcy Zdzisława Purchały, przedstawiającą Świętą Rodzinę.

Bogactwo i różnorodność bożonarodzeniowej tematyki, utrwalonej jako narodowa tradycja w literaturze i tekstach kompozycji kolędowych, przekazywanej jako odległe wzorce w sztuce, zachowanej w pokoleniowej tradycji domu rodzinnego, odgrywanej w przedstawieniach teatralnych, prezentowanej w wystawianych szopkach, pozwala w przybliżeniu określić i przywołać niektóre te znane, a czasem zapomniane już obyczaje i ich znaczenia. Wyróżniamy pośród nich te bezpośrednio związane z liturgią narodzin Chrystusa Pana i te, które często z regionalnych obyczajów, często z odległych krajów trafiły pod „nasze strzechy i znalazły już swe stałe miejsce się w kulturowych zwyczajach okresu Bożego Narodzenia. By przybliżyć cześć z nich - oczywiście, dokonując wyboru ze względu na nieprzebraność tej skarbnicy, jakim jest wiara i budująca na niej swe obyczaje tradycja - musimy cofnąć się do czasów początku, kiedy to niejako na bieżąco świętowano i czczono ów doniosły fakt będący podstawą dzisiejszych świąt. Jezus Chrystus narodził się w Betlejem Judzkim - miejscu szczególnym w którym namaszczono m.in. na króla Izraela Dawida - wymienianym już w Starym Testamencie i dokumentach apokryficznych. Według świadectwa z wieku II (św. Justyn), Pan Jezus narodził się w grocie skalnej. Tam też w pobliżu Groty Narodzenia założył klasztor i zamieszkał św. Hieronim, zaś cesarzowa św. Helena w 326 r. nad Grotą Narodzenia Pana Jezusa wystawiła bazylikę. Po spaleniu się świątyni, odbudował ją cesarz Justynian, zaś obecna w znanej nam obecnie formie jest wynikiem zmian przeprowadzonej przez krzyżowców. We wnętrzu groty są dwa ołtarze: jeden jest na miejscu narodzenia, pod którym widnieje gwiazda z napisem łacińskim: „Hic de Maria Virgine Christus natus est” (Tu z Maryi Panny narodził się Chrystus), drugi wzniesiono w miejscu żłóbka przeniesiony później do Bazyliki Matki Bożej Większej w Rzymie. Początkowo - w pierwszym tysiącleciu naszej ery - owe fakty relacjonowały nam Ewangelie, za pośrednictwem których dane nam było poznać wydarzenia, m.in. Zwiastowania (Łk 1, 26-28; Mt 1, 18-24), Nawiedzenia św. Elżbiety (Łk 1, 39-56), Narodzin (Łk 2, 1-7) i pierwszych lat z życia Jezusa (Mt 2, 13-23). Jednak żadna z owych Ewangelii nie podaje dokładnej daty narodzin Chrystusa, daty która jest tak ważna dla wszystkich wierzących. Pierwszej kodyfikacji i ustaleń często ustnej tradycji dokonano po soborze nicejskim w 325 r. Wiązało się to przede wszystkim z rozbieżnościami - nawet pośród doktorów Kościoła - co do czasu narodzin Mesjasza. Jeszcze w początkach III wieku Klemens Aleksandryjski jako dzień narodzin Jezusa wskazywał 19 kwietnia. W początkach IV stulecia - w wyniku studiów i badań - przyjęto dzień 25 grudnia za dzień narodzin Chrystusa określanego jako „Światłem i Życiem człowieka”. Tego ujednolicenia i dookreślania owego doniosłego wydarzenia z polecenia papieża Gelazego I dokonał Dionizy Mały w roku 533. Obrzędowość Bożego Narodzenia wywodzi swój początek z Jerozolimy. Zwyczajowo patriarcha udawał się z Jerozolimy w procesji do oddalonego ok. 10 km Betlejem, by w Grocie Narodzenia odprawić Mszę św. Celebrację narodzin Chrystusa połączono z zimowym przesileniem dnia z nocą celem podkreślenia symboliki przyjścia na świat Chrystusa-Światłości nazywanego także Sol Verus - „Słońce Prawdziwe, które rozjaśniło mroki życia ludzkiego”. Dzień ten przyjęto oficjalnie na dworze cesarza Konstantyna Wielkiego jako najważniejsze święto w kalendarzu, co spowodowało szybkie rozpowszechnienie się w całej domenie chrześcijańskiej. Z tego okresu zachowały się już pisma osób duchownych, m.in. homilia papieża św. Liberiusza (366 r.) przygotowana specjalnie na Boże Narodzenie i nieco późniejsze kazanie św. Jana Chryzostoma. W swej mowie oznajmia wiernym z radością, że po raz pierwszy będzie w katedrze w Antiochii obchodzone to święto. Także świeccy kronikarze odnotowują to wydarzenie: m.in. kronikarz rzymski Filokales w Diariuszu z 25 grudnia pod rokiem 354 zanotował: „Natus Christus in Betleem Judeć” (Narodził się Chrystus w Betlejem Judzkim). Od tego czasu święto Bożego Narodzenia poprzedza okres przygotowawczy zwany Adwentem, łącząc w sobie post i Wigilię. Same obchody w kościołach koncentrowano wokół symbolicznie ustawianych grot nawiedzenia i żłóbków, które stały się najważniejszymi elementami owego wydarzenia. Dopiero pod wpływem św. Franciszka z Asyżu (XIII wieku) jako miejsce narodzin pojawiła się szopka. (...) Czas narodzin Chrystusa i okres Jego dzieciństwa - będący w liturgii podstawą świąt Bożego Narodzenia - jest obok Cyklu Pasyjnego, nieprzebraną skarbnicą, w której odnajdujemy różnorakie motywy ikonograficzne, towarzyszące nam niejako już naturalnie od wielu wieków. Główne wątki najchętniej przedstawiane w sztuce - poprzedzone Zwiastowaniem i Nawiedzeniem w liturgii adwentowej - to Boże Narodzenie wraz z Pokłonem Pasterzy i Mędrców, Obrzezanie i Ofiarowanie w Świątyni oraz czas pierwszych lat akcentowany Rzezią Niewiniątek, Ucieczką do Egiptu i Dysputą 12-letniego Chrystusa z Mędrcami. Wiadomości zawarte w Ewangeliach, wzbogacone harmonijnie poetyckimi wątkami w apokryfach, wykrystalizowały już w IV wieku trwały fundament ikonograficzny, na którym powstał kanon w sztukach plastycznych dopełniające wydarzenie Bożego Narodzenia. Artyści prócz Dzieciątka leżącego w żłóbku umieszczali w grocie lub stajence zwierzęta - szczególnie woła i osła - na które wskazywały najwcześniejsze teksty. Często też w ujęciu leżącej na łożu Maryi z Dzieciątkiem ukazywano postacie św. Józefa, aniołów, Trzech Mędrców i niewiasty uczestniczące w owym zdarzeniu. Historyczność Bożego Narodzenia uwiarygodniają fragmenty architektury miasta Betlejem i sceny rodzajowe tworzące swoisty sztafaż i wnosząc ów niepowtarzalny koloryt tego miejsca. Najistotniejsze zmiany w przedstawieniu Narodzin wprowadzono w okresie wczesnego średniowiecza. Inspiracją były wizje św. Franciszka, który stworzył specyficzną „Biblię ubogich”. Święta Bożego Narodzenia to także obyczajowość, atrybuty, symboliczne zachowania, a nawet specyficzne potrawy, które wydawać by się mogły niejako już naturalnie goszczą w każdym domostwie w tym wyjątkowym czasie. Wiele z nich dołączano w kolejnych wiekach, dopełniając te radosne dni, z których powstała obecna tradycja. Takim najpełniejszym wyrazem „weselnego szczęścia” zdaje się być muzyka, która pod postacią kolęd obecna jest „od zawsze” w naszych domach. Początki owego muzykowania sięgają czasów rzymskich, kiedy to najbliżsi w czasie odwiedzin i wzajemnym obdarowywaniu się prezentami wspólnie intonowali pieśni zwane calendae. Z czasem owe uroczyste śpiewy nabrały charakteru religijnego, czerpiąc także inspiracje z Ewangelii i twórczości ludowej tworząc obecne już kolędy i pastorałki. Największą radość dzieci w czasie świąt wzbudza stojąca choinka, która prócz szczególnego ustrojenia skrywa pod swymi rozłożystymi gałęziami niekiedy nawet najdrobniejsze prezenty. Jodła, świerk, sosna, modrzew, ostokrzew czy nawet jemioła zanim stały się drzewkami „spełniającym życzenia najmłodszych” były jedynie swoistymi symbolami rajskiego drzewa, których owoce stały się osiągalne dla ludzi z chwilą przyjścia Chrystusa. Ów zwyczaj pojawił się w średniowieczu w niemieckiej Nadrenii i był także w ustrojeniu przypomnieniem tego drzewa, z którego Ewa zerwała jabłko. Także inne dekoracje, w które „ubierano” drzewka miały swoje semantyczne odniesienia: w papierowych łańcuchach widziano okowy zniewolenia przez grzech, zaś płonące świeczki były „Chrystusowym światłem oświecającym pogan”. Dziś obecność drzewka - a nawet wiązanki z kilku gałązek - w pomieszczeniu, w którym świętujemy Wigilię symbolizuje przede wszystkim odkupienie grzechu pierworodnego i powrotu symbolu odstępstwa. (...) Na koniec należy wspomnieć o potrawach postnego stołu wigilijnego pośród których tym najmniejszym, ale i najważniejszym jest chleb - opłatek służący, by przełamać się z uczestnikami świętującymi Wigilię Bożego Narodzenia. Kiedy wybaczamy wzajemne urazy i życzymy sobie pomyślności, krusząc delikatną biel symbolicznego chleba przed właściwą wieczerzą, nawiązujemy do wczesnochrześcijańskiej tradycji Najświętszej Ofiary zwanej „łamaniem chleba”, będącej zapowiedzią Tajemnicy Eucharystycznej. W tym geście zawarta jest także polska obyczajowość nawiązująca do zasady „gościnnego chleba”, którym należy przełamać się „z wędrowcem przybywającym do naszego domu i biednym łaknącym dobrego słowa, pociechy i odrobiny strawy”. (...) Dziś, gdy nastaje czas Bożego Narodzenia, pamiętajmy nie tylko o tych uroczystych chwilach, ale zastanówmy się przede wszystkim nad sensem tego wydarzenia. „Tak Bóg umiłował świat, że Syna swojego dał, aby każdy, to w Niego wierzy, nie zginął, ale miał życie wieczne” - te słowa Jezusa zapisał św. Jan Apostoł (J 3, 16). Bóg wypełnił obietnicę. Narodził się Jezus Chrystus i stał się „Bogiem bliskim”, by człowiek słaby i grzeszny stał się w pełni dzieckiem Bożym.