Mieszkańcy Nowego Sącza pozstaną pewnie dozgonnie wdzięczni swojej rodaczce, piosenkarce, która pośród licznych piosenek dla dzieci śpiewała m.in. o „najpiękniejszej w klasie”, za słowa wypowiedziane na pewnym kampusie: „Ja pochodzę z małego... no nie, obrażą się, z dużego miasta o nazwie Nowy Sącz, który jest zagłębiem kościelno-zaściankowym i tam myślenie jest zupełnie inne. Nic dziwnego, że uciekłam stamtąd zaraz po maturze”. Dozgonnie wdzięczni, że jednak opuściła ich „zagłębie kościelno-zaściankowe” (gdzie pewnie by się zmarnowała, występując co najwyżej w kościelnym chórze) na rzecz otwierającej na świat kariery w show-biznesie i high life’u. Taki drobiazg, dla celebrytki chyba bez znaczenia: za Nowym Sączem przemawia kilkaset lat chlubnej historii (prawa miejskie uzyskał w roku 1292), urodziło się w nim lub w inny sposób było związane z tym miastem wiele zacnych postaci. Szacunek dla dziedzictwa historycznego i dla znamienitych rodaków nakazywałby ugryźć się w język, by kogoś nie obrazić. Czy to za wielkie wymagania wobec kogoś, kto obraca się podobno w kręgach kultury? No chyba że kompleksy nie pozwalają, tym bardziej że na kampusie trzeba błysnąć jakimś, najlepiej antykościelnym, bon motem...
Dlaczego celebrytce przeszkadza „myślenie zupełnie inne” w „zagłębiu kościelno-zaściankowym”? Gwoli ścisłości w miejsce Nowego Sącza spokojnie można wstawić inne miasta, wsi nie pomijając, południowo-wschodniej Polski, gdzie mieszkańcy charakteryzują się najżywszą wiarą w Boga, największą pobożnością i najmocniejszą więzią z Kościołem. Błędem zasadniczym jest jednak zestawianie Kościoła z zaściankiem jako synonimem zacofania. Jeśli obiektywnie spojrzy się na historię Kościoła, to jest wręcz odwrotnie – tworząc struktury i administrację kościelną, rozwijając szkolnictwo, od powszechnego aż po uniwersytety, inicjując budowę świątyń, domów zakonnych i infrastruktury, inspirując różne przedsięwzięcia gospodarcze, podejmując działania w zakresie szpitalnictwa i opieki nad ubogimi – Kościół był w Polsce zawsze prekursorem rozwoju, a w czasach zaborów i wojen światowych ostoją narodowego trwania (co pięknie wybrzmiało w wykładzie prof. Mieczysława Ryby z KUL, podczas niedawnego Kongresu 966 w Kolbuszowej).
Celebrytce i wielu tym, którzy utyskują na rzekome zacofanie Kościoła i nienadążanie za „duchem czasu”, rozwój myli się z nowinkarstwem, a przede wszystkim ze sprzeniewierzeniem się nauczaniu Kościoła. Pozostaje ono niezmienne, mimo presji świata i mimo że czasami upadają i tkwią w upadku także ludzie Kościoła. Jeżeli to nauczanie ma nadążać, to przede wszystkim i jedynie za Duchem Świętym. Wierność Bogu i zachowywanie Jego przykazań – tak, to myślenie zupełnie inne niż to, które dominuje w świecie szaleńczego pędu, konsumpcjonizmu i nieustannej zmiany.
