Gotycki kościół z XV wieku dedykowany Najświętszej Maryi Panny in Summo, czyli na Zamku, wzniesiono na dawnych, przedromańskich murach, w książęcej części grodu poznańskiego. W 2021 r., po 30 latach prac konserwatorskich, ponownie otwarto go dla potrzeb kultu.
Biskup Balcerek 31 maja podczas Sumy odpustowej powiedział: – Ponad 1050 lat temu na Wyspie Tumskiej w Poznaniu zbudowano kościół, w którym się teraz modlimy, jako pierwszy na ziemiach powstającego państwa polskiego. Zadedykowano go Maryi, Matce Bożej w tajemnicy Nawiedzenia. Jeszcze nim doszło do chrztu Mieszka I i jego dworu, Matka Boża „postawiła swoją nogę” na naszej ziemi. Rozpoczęła nawiedzenie w naszym narodzie.
Ksiądz biskup podkreślił: – Pierwsze nawiedzenie Maryi pośród nas i jego widomy znak – ten piękny kościół – stały się niejako kodem genetycznym naszego narodu. Pielęgnujmy ten dar. Od naszego osobistego zapraszania Maryi do naszego życia, naszych spraw, zależy wielkie zwycięstwo.
Profesor Hanna Kóčka-Krenz, która przez lata prowadziła w tym miejscu badania archeologiczne, wyjaśniła, że obecna świątynia Najświętszej Maryi Panny in Summo jest następczynią kaplicy pałacowej pierwszych Piastów. – Ta świątynia miała szczególny charakter, była to bowiem kaplica przeznaczona dla Mieszka I i jego chrześcijańskiej małżonki Dobrawy. Jak można sądzić z badań archeologicznych, właśnie z okazji jej przybycia do Polski została dobudowana do książęcego pałacu – powiedziała profesor. Specjalna instalacja wykonana na zewnątrz kościoła w skali 1:1 odzwierciedla zarys kaplicy i przeszłość tego miejsca.
Kościół Najświętszej Maryi Panny in Summo zbudowano w latach 1431-48 staraniem Kapituły Poznańskiej przy znacznej pomocy biskupa poznańskiego Andrzeja z Bnina. Został konsekrowany w 1448 r. Na przestrzeni wieków był kilkakrotnie odnawiany.
„Jestem, żyję, kocham!” – to hasło Archidiecezjalnego Marszu dla Życia, który odbył się 12 czerwca. W wydarzeniu wziął udział abp Stanisław Gądecki, metropolita poznański.
Hasło marszu akcentuje znaczenie każdego ludzkiego życia. – „Jestem” wypowiadamy w imieniu nienarodzonych dzieci, które nie mają szansy same się obronić, i to od nas, od naszej wiedzy zależy ich istnienie. Słowo „żyję” ma przypominać, że warto i należy dbać o swoje zdrowie nie tylko fizyczne, ale i psychiczne, z kolei w słowie „kocham” ukryte jest tak naprawdę przykazanie miłości siebie i bliźniego – podkreśla Julianna Pawlak, rzecznik prasowa Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży, koordynator wydarzenia.
Św. Rafał pokazuje nam, że zebrane w życiu trudne doświadczenia mogą w późniejszym czasie wydać piękny owoc. Służba wojskowa u Rosjan, udział w powstaniu styczniowym i ciężka praca na Syberii doprowadziły do tego, iż stał się cenionym spowiednikiem i kierownikiem duchowym
Święty przyszedł na świat 1 września 1835 r. w Wilnie. Na chrzcie otrzymał imię Józef. Jego ojciec, profesor matematyki na Uniwersytecie Wileńskim, troszczył się o edukację i wychowanie patriotyczne syna. W 1852 r. Józef rozpoczął naukę w Mikołajewskiej Szkole Inżynierii Wojskowej w Petersburgu, wstępując jednocześnie do wojska rosyjskiego. Po trzech latach uzyskał tytuł inżyniera i został adiunktem matematyki i mechaniki budowlanej. Równocześnie rozwijała się jego kariera wojskowa i awansował do stopnia porucznika. Wtedy właśnie przestał przystępować do sakramentów świętych, do kościoła chodził rzadko, przeżywał rozterki wewnętrzne, a także kłopoty związane ze swoją narodowością, służbą w wojsku rosyjskim. Wciąż jednak stawiał sobie pytanie o sens życia, szukając na nie odpowiedzi w dziełach filozoficznych i teologicznych. Czując, że zbliża się powstanie, podał się do dymisji, aby móc służyć swoją wiedzą wojskową i umiejętnościami rodakom. Został członkiem Rządu Narodowego i objął stanowisko ministra wojny w rejonie Wilna. Przystępując do powstania Kalinowski uważał, że nie ma ono szans powodzenia, ponieważ znał dobrze sytuację militarną wojsk rosyjskich, stacjonujących na owych terenach. Mimo to uznał, że nie wolno mu stać na uboczu „sprawy uważanej wówczas za istotnie narodową”. Po niepowodzeniu powstania, 24 marca 1864 r., został aresztowany i skazany początkowo na karę śmierci, którą dzięki protekcji rodziny i znajomych z czasów służby w wojsku rosyjskim, zamieniono na 10 lat przymusowych prac w warzelniach soli na Syberii.
Konferencja Episkopatu Białorusi w komunikacie Biura Prasowego dziękuje wszystkim, którzy przyczynili się do uwolnienia z kolonii karnej uwięzionych kapłanów: księdza Henryka Okołotowicza oraz ojca Andrzeja Juchniewicza OMI.
Uwolnieni zostali ojciec Henryk Okołotowicz, proboszcz parafii św. Józefa w Wołożynie, oraz ojciec Andrzej Juchniewicz ze zgromadzenia Misjonarzy Oblatów Maryi Niepokalanej (OMI), posługujący w diecezjalnym sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Szumilinie.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
