Słowa te usłyszał od swojej matki ks. Michał Wilniewczyc. Jego życie było przepełnione trudnościami i cierpieniem, ale niezwykle bogate w postawę gorliwego wypełniania powołania kapłańskiego oraz autentycznej miłości Boga i bliźniego.
Michał Wilniewczyc przyszedł na świat 7 stycznia 1912 r. w Dąbrowicy niedaleko Nowogródka (obecnie na Białorusi). Został ochrzczony w kościele we Wsielubiu. Niezwykle ważną osobą dla Michała była matka Aniela z d. Kolesińska, o której mówił: „Matkę specjalnie kochałem, bo wiele pracowała, cierpiała, płakała; była ona dla mnie uosobieniem ofiary, poświęcenia się, zaparcia, całkowitego zapomnienia o sobie, życia dla dzieci”.
Uczęszczał do szkół powszechnych w rodzinnej Dąbrowicy oraz Nowogródku. Po ich ukończeniu w 1926 r. wstąpił do Mniejszego Seminarium Duchownego w Nowogródku, które po dwóch latach przeniesiono do Drohiczyna. Po uzyskaniu świadectwa dojrzałości w 1931 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pińsku. Z rąk bp. Kazimierza Bukraby w Wielką Sobotę 27 marca 1937 r. otrzymał święcenia kapłańskie.
Pierwszą placówką duszpasterską ks. Michała był Łubin Kościelny. Ze względu na trudności lokalowe już po trzech tygodniach ks. Michał został przeniesiony do Hajnówki. Odznaczył się tutaj gorliwą pracą duszpasterską na rzecz parafian, zwłaszcza ubogich oraz młodzieży, a także wśród robotników, często duszpastersko zaniedbanych.
Reklama
Po wybuchu wojny proboszcz hajnowski wysłał ks. Michała do rodzinnej Dąbrowicy. Jednak na wieść, że proboszcz hajnowski opuścił miasto, a parafia została bez kapłana, ks. Wilniewczyc natychmiast powrócił do Hajnówki mimo szalejących w tym czasie wojsk komunistycznych. Posługiwał w tutaj nieco ponad miesiąc, bowiem 11 listopada został wezwany na posterunek milicji i fałszywie oskarżony o podburzanie do działań przeciwko Sowietom. Ksiądz Michał został zatrzymany i wywieziony do Świsłoczy, a następnie do więzienia w Wołkowysku. Mimo braku możliwości sprawowania Mszy św., pełnił wśród współwięźniów posługę spowiedzi, nierzadko z całego życia.
W 1940 r. został przewieziony do Homla, gdzie usłyszał wyrok 7 lat obozu pracy na Syberii. Trafił do obozu w Kotłasie, gdzie został oddelegowany do pracy w lesie. W paczce od ks. Kuczyńskiego otrzymał niezbędne rzeczy do odprawiania Mszy św.: wyrwane kartki z Mszału, wino, hostie oraz naczynie z olejem chorych. 2 lutego 1941 r. w największej konspiracji udało mu się odprawić pierwszą Mszę św. na zsyłce. Od tej pory starał się sprawować Eucharystię w najważniejsze uroczystości.
We wrześniu 1941 r. ks. Wilniewczyc wraz z grupą Polaków zostali uwolnieni. Udali się oni do miejsca formowania się wojsk gen. Andersa. W 1942 r. trafili do Persji. Na Bliskim Wschodzie Polacy zostali przyjęci bardzo gościnnie. Przez pewien czas ks. Wilniewczyc pełnił posługę wśród chorych w szpitalu angielskim w Teheranie. Później posłano go do opieki duszpasterskiej nad dziećmi sierotami do Isfahanu. Jak wspomina ks. Michał, dzieci było ok. 2 tys.
Reklama
W październiku 1944 r. polska diaspora w Iranie została zmuszona do wyjazdu do Nowej Zelandii. Ksiądz Wilniewczyc z grupą 837 osób, w tym 735 dzieci, dotarli na wyspę 31 października 1944 r. Został tam utworzony obóz dla uchodźców, w którym powołano szkoły męskie i żeńskie, przedszkole, gimnazjum, zorganizowano kurs krawiecki. Ksiądz Michał wraz z siostrami urszulankami prowadzili katechezę. W czasie pobytu w Nowej Zelandii ks. Wilniewczyc przyczynił się do radosnych momentów, m.in. do pierwszej Komunii św. czy sakramentu chrztu. Wytrwała praca duszpasterska zaowocowała rozwojem duchowym młodzieży, czego znakiem była częsta spowiedź młodych. Pobyt Polaków w Nowej Zelandii był jednak niełatwy, bowiem władze państwa nakazywały uchodźcom przestrzeganie lokalnych zwyczajów, a młodzież gimnazjalną rozsiano po całym kraju i posyłano do nowozelandzkich szkół w celu asymilacji.
W 1948 r. ks. Michał udał się do Libanu, gdzie m.in. posługiwał wśród Polonii oraz był duszpasterzem sióstr szarytek. Rozpoczął tam również studia z teologii dogmatycznej, które dokończył w Rzymie. W czasie pobytu we Włoszech pełnił posługę duszpasterską, głównie poprzez posługę sakramentalną i pomoc potrzebującym wśród rodaków mieszkających w okolicach Neapolu, Florencji i Loreto. Wyjeżdżał także do Francji, gdzie duszpasterzował polskim górnikom.
Ksiądz Michał Krzywicki, administrator apostolski diecezji w Drohiczynie w czerwcu 1954 r. napisał list do ks. Wilniewczyca z prośbą o powrót do diecezji. Po 18 latach tułaczki udało mu się wrócić do ojczyzny. Po dotarciu do Drohiczyna został mianowany ojcem duchownym tworzącego się seminarium. Był wiernie oddany swojej posłudze ojca duchownego, o czym wspominają jego wychowankowie. Był niezwykle sumienny i rzetelny w swoich obowiązkach, bardzo rozmodlonym, kochającym Eucharystię i Boga.
Reklama
Oprócz posługi w seminarium angażował się również w życie parafii drohiczyńskiej. Wielokrotnie odprawiał Msze św. w kościele katedralnym. Parafianie jednak szczególnie pamiętają go z posługi w konfesjonale. Jak wspominają: „Długo pouczał, a jego uwagi były bardzo cenne. W czasie spowiedzi nigdy nie był impulsywny i dlatego wielu drohiczyńskich parafian często odbywało u niego spowiedź”. Jak sam powtarzał, w każdym cierpiącym człowieku trzeba dostrzegać Chrystusa. Przez wiele lat prowadził diecezjalny Caritas. Z jego inicjatywy alumni, ale również on sam, odwiedzali chorych w parafii drohiczyńskiej, przynosząc dobre słowo oraz upominki. Jak wynika z relacji Róży Kluczewskiej, pomagał obłożnie chorym, mył ich, sprzątał, robił pranie. Niektórym oddawał nawet sutanny i rzeczy, które dostawał od „nowozelandzkich dzieci”, aby zostały wykorzystane na ubrania dla dzieci potrzebujących w Drohiczynie.
Po powrocie do ojczyzny odwiedził w Hajnówce ciężko chorego człowieka, który przed laty był jego ministrantem i doniósł na niego do NKWD, przyczyniając się do zsyłki na Syberię. Jak zapisał w swym pamiętniku ks. Michał: „Powiedziałem, że wszystko mu przebaczam, że taka widać była wola Pana Boga… Serdecznie rozmawialiśmy ze sobą. Nie wracałem do wydarzeń z przeszłości. Czułem, że było mu bardzo przykro, iż tak się stało. Był zaskoczony moją wizytą. Widziałem łzy w jego oczach”.
Ksiądz Wilniewczyc ponad 40 lat posługiwał w seminarium oraz czynnie uczestniczył w życiu parafii. Zmarł 10 maja 1997 r. w Drohiczynie. Trumna z jego ciałem była wystawiona w kaplicy seminaryjnej. Msza św. pogrzebowa odbyła się w katedrze, a jego doczesne szczątki zostały złożone na cmentarzu drohiczyńskim. Od 25 maja w Muzeum Diecezjalnym w Drohiczynie zostanie otwarta nowa sala, w której będzie można zobaczyć liczne przedmioty związane z ks. Michałem. Już teraz zapraszamy do zwiedzania.
Było to trudne 5 lat, ale „od nagłej i niespodziewanej śmierci” uchroniłeś ją i nas Panie.
W 2019 r. nasza córka poinformowało nas o tym, że zdiagnozowano u niej nowotwór piersi. Dla nas przez wiele lat pracujących w szpitalu onkologicznym ta wiadomość wprawiła w osłupienie. Nie tylko inni. My również będziemy musieli się zmierzyć z tą chorobą.
Jan z Antiochii, nazywany Chryzostomem, czyli „Złotoustym”, z racji swej wymowy, jest nadal żywy, również ze względu na swoje dzieła. Anonimowy kopista napisał, że jego dzieła „przemierzają cały świat jak świetliste błyskawice”. Pozwalają również nam, podobnie jak wierzącym jego czasów, których okresowo opuszczał z powodu skazania na wygnanie, żyć treścią jego ksiąg mimo jego nieobecności. On sam sugerował to z wygnania w jednym z listów (por. Do Olimpiady, List 8, 45).
Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma.
W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej.
Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską.
Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397).
Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary.
Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan).
Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach.
Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.
– Poznajcie Chrystusa, który jest prawdą, który jest drogą, który jest życiem, a On uczyni was wolnymi od zła i śmierci. Te słowa Zbawiciela wpisują się w sposób szczególny w naszą świadomość wiary podczas przeżywania każdej Eucharystii, ale również i tych stacji eucharystycznych w naszej archidiecezji – powiedział abp. Wacław Depo podczas homilii rozpoczynającej IX Archidiecezjalny Kongres Eucharystyczny.
W sobotę 13 września, wierni z regionu radomszczańskiego, przeżywali uroczystości związane z kongresem eucharystycznym. Stacja Kongresu w Radomsku, pod hasłem: „Eucharystia tajemnicą wiary”, rozpoczęła się konferencją wygłoszoną przez ks. dr Michała Pabiańczyka w parafii NMP Królowej Polski. Abp Wacław Depo, metropolita częstochowski poświęcił również witraże w kościele, w tym jeden, który został ufundowany specjalnie na tę okoliczność.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
