Płock Msza św. w miejscu pierwszego objawienia Jezusa Miłosiernego.
Na objawionym w Płocku obliczu Jezusa jaśnieje prawda, że prawdziwym DNA Boga jest miłosierdzie. Zbawiciel przyszedł, by obdarować świat Jego miłosierną miłością – powiedział bp Piotr Libera w płockim sanktuarium Bożego Miłosierdzia podczas Eucharystii sprawowanej jako dziękczynienie za dar Bożego Miłosierdzia oraz w intencji pokoju na Ukrainie. – Zbawiciel nie przyszedł, jak to jeszcze czasem śpiewamy, aby zadośćuczynić Ojcu, który „rozgniewany siecze”, ale by obdarować świat Jego miłosierną miłością. Przyszedł, bo wszyscy tego miłosierdzia potrzebujemy. Znakiem tego jest w kościele konfesjonał, przed którym, jak u zdroju miłosierdzia, klękają i papież, i biskup, i pokorna zakonnica, i wielki grzesznik – zaakcentował bp Libera.
Bydgoszcz „Bazylikowanie” – rodzinne spotkanie przy bazylice św. Wincentego a Paulo.
Degustacja pierogów i barszczu ukraińskiego, wymiana prezentów i zabawy dla dzieci – to niektóre z atrakcji „Bazylikowania”, które zorganizowano przy bydgoskiej bazylice mniejszej św. Wincentego a Paulo. Była to przede wszystkim okazja do spotkania z ubogimi, a także z tymi, którzy uciekają przed wojną na Ukrainie.
Reklama
– Najważniejsza jest radość ludzi, którzy tutaj przychodzą. W tym miejscu łączą się katolicy z wyznawcami obrządku wschodniego. My świętujemy Niedzielę Bożego Miłosierdzia, a oni – Zmartwychwstanie Pańskie. Dlatego razem się cieszymy, a także degustujemy barszcz i pierogi ukraińskie, które były lepione w Wielkim Tygodniu – powiedział proboszcz ks. Sławomir Bar, misjonarz św. Wincentego a Paulo.
Radom 30-lecie Caritas Diecezji Radomskiej.
Biskup radomski Marek Solarczyk przewodniczył Mszy św. w kościele Matki Bożej Miłosierdzia. W homilii nawiązał do wojny na Ukrainie i Wielkanocy, którą przeżywali wierni prawosławni i greckokatoliccy. – Łączymy się z nimi z nadzieją, że będą mogli rzeczywiście żyć w tajemnicy, którą przynosi Chrystus, dający pokój totalny, wypełniający ludzkie serca tym, co jest darem Boga – powiedział. I dodał: – Drodzy pracownicy, wolontariusze, dobroczyńcy Caritas, jesteście cieniem św. Piotra w naszym świecie. Żeby był cień, musi być i światło, dlatego dzisiaj prosimy o miłość, aby przez nas oddziaływała i abyśmy potrafili stanąć z wrażliwością wobec tych, którzy są na co dzień obok nas – dodał bp Solarczyk.
Białystok Msza św. w sanktuarium Miłosierdzia Bożego, gdzie spoczywają relikwie bł. ks. Michała Sopoćki.
Poczujmy się posłani i nieśmy prawdę o Bożym Miłosierdziu całemu światu. Dawajmy świadectwo, że wiara bez uczynków miłosiernych jest martwa. Tak bardzo tego potrzeba w dzisiejszym świecie, w którym jest tyle zła, wrogości i nienawiści. To od nas zależy, jakie będzie jutro tego świata – od każdej i każdego z nas. Przemiana świata zaczyna się tu i teraz i zależy od nas – powiedział podczas Mszy św. metropolita białostocki abp Józef Guzdek.
Reklama
Eucharystia zwieńczyła X Pieszą Pielgrzymkę do sanktuarium Miłosierdzia Bożego, która odbywa się corocznie w Niedzielę Miłosierdzia Bożego.
Poznań Podczas gdy Polacy wysławiali Boże Miłosierdzie, uchodźcy z Ukrainy świętowali Wielkanoc.
Caritas Archidiecezji Poznańskiej przygotowała śniadanie wielkanocne dla 1,3 tys. uchodźców z Ukrainy wyznania prawosławnego i greckokatolickiego. Czterdzieścioro Ukraińców przebywających w ośrodku pomocy w Pokrzywnie odwiedził bp Grzegorz Balcerek.
Poznański biskup pomocniczy poświęcił tradycyjne ukraińskie potrawy na stół wielkanocny, które przygotowały przebywające w ośrodku Ukrainki, przewodniczył Mszy św. i zasiadł z Ukraińcami do śniadania wielkanocnego.
Serwis informacyjny na s. VII, IX-XII przygotowały J.M. i K.M.
Czekamy na Wasze listy, uwagi i pomysły. Piszcie do nas na adres: niedzielaPlus@niedziela.pl
Ponad 150 osób przystąpiło do dzieła Duchowej Adopcji
Kilkaset osób, w tym członkowie zaangażowani przy parafialnym oddziale Caritas zgromadziło się na Eucharystii celebrowanej w Dzień Świętości Życia przez ks. prał. Jana Iłczyka, proboszcza parafii św. Józefa Robotnika w koncelebrze z ks. prał. Stanisławem Słowikiem, dyrektorem Caritas Kielce i jego zastępcą ks. kan. Krzysztofem Banasikiem. Podczas Mszy św. grupa ponad 150 parafian przystąpiła do Duchowej Adopcji Dziecka Poczętego, składając uroczyste przyrzeczenie przed ołtarzem. Podczas Mszy św. modlono się w szczególny sposób za wszystkie dzieła Caritas
Służba życiu to przejaw naszej troski o najcenniejszy dar powierzony nam przez Boga. Niemal na każdym kroku spotykamy się z sugestiami, podszeptami, naleganiem, aby „pozbyć się problemu” - jak określa się nieplanowaną ciążę. Za granicą prowadzone są nawet proaborcyjne kampanie społeczne. Bez wzmożonego wysiłku i orędowników maleńkiego życia, dopiero poczętego, tych, którzy będą troszczyli się o jego rozwój, wiele tysięcy dzieci nie przeżyłoby - mówił Dyrektor Caritas. Duchową Adopcję nazwał wielkim szturmem modlitewnym zanoszonym do Boga, aby pomógł ocalić poczęte życie. Wyraził swoje uznanie dla wszystkich, którzy w tym dniu przystąpili do Duchowej Adopcji. Zachęcał, aby propagowali oni tę ideę w swoim otoczeniu. Następna akcja przystępowania do Duchowej Adopcji odbędzie się 1 maja. Nawiązując do hasła tegorocznego Tygodnia Miłosierdzia „Wiara żywa uczynkami”, podkreślał, że jako ludzie wierzący jesteśmy wezwani do dawania świadectwa czynem, do uczynków miłosierdzia. W strukturach Kościoła rozwija się cała gama dzieł, które służą życiu poprzez zajęcia pozaszkolne dla dzieci, świetlice socjoterapeutyczne, pomoc w dożywieniu, letni wypoczynek dla dzieci z ubogich i zagrożonych przemocą środowisk, doraźne wsparcie rodzin, które z dnia na dzień tracą pracę, doświadczają choroby, a w konsekwencji nie mają środków do życia, wsparcie dla rodzin wielodzietnych i niepełnych. Wspomniał o Oknach Życia i czuwających przy nich pracownikach będących w pełnej dyspozycji na przyjęcie dziecka. W Polsce działa ich już blisko czterdzieści. Co roku ratują one kilkoro dzieci. Zaznaczył, że życie trzeba wspomagać nie tylko w początkowej fazie, ale również w starszym wieku. Szerokie grono Parafialnego Zespołu Caritas otacza opieką ludzi samotnych i starszych, zapewnia leki dla najuboższych. Ważna jest przede wszystkim obecność przy chorym i cierpiącym, współczucie i troska o bliźniego w potrzebie. - Pseudonowocześni wynalazcy zachęcają do eutanazji. My proponujemy pomoc i wsparcie i miłość starszym i schorowanym, nieuleczalnie chorym, które może nie mogą zmienić ich sytuacji, ale zmieniają diametralnie ich jakość życia, dają nadzieję, rodzą wdzięczność i przywracają chęć do życia - powiedział.
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Siostry ze Zgromadzenia św. Józefa w Wierzbicach zaprosiły do wspólnego pielgrzymowania do Sanktuarium NMP Matki Bożej Dobrej Rady w Sulistrowiczkach. Drogę ulicami różnych miejscowości, polami i lasami o dystansie ok. 25 km pokonuje ponad 80 osób.
Główną intencją naszego pielgrzymowania jest modlitwa za osoby poświęcone Bogu, a także o dar powołań do życia zakonnego i misyjnego. Poza tym modlimy się we wszystkich intencjach, z którymi wędrują nasi pielgrzymi - mówi s. Emmanuela Snopek CSJJ.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
_1748635398.jpg)
