W ostatnią niedzielę roku liturgicznego obchodzona jest uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. W tej perspektywie warto podjąć refleksję dotyczącą znaczenia tego tytułu i jego wpływu na życie Kościoła i każdego z nas. Warto się też zastanowić nad inicjatywami intronizacji Chrystusa jako Króla, które podejmują różne stowarzyszenia i wspólnoty.
Do takiej refleksji skłania też zakończony w Warszawie (4-7 listopada) Kongres Jezusa Chrystusa Króla, któremu towarzyszyło hasło: „W diecezjach i parafiach «Króluj nam, Chryste!». Realizacja Jubileuszowego Aktu Intronizacyjnego”. Pierwszy taki kongres w Polsce, o charakterze międzynarodowym, odbył się w 1937 r. Był owocem wydanej w 1925 r. przez Piusa XI encykliki Quas primas – o królewskiej godności Chrystusa. Przewodził mu wówczas prymas kard. August Hlond. Tegoroczny kongres został zorganizowany z okazji 95. rocznicy wydania encykliki, 120. rocznicy urodzin służebnicy Bożej Rozalii Celakówny, apostołki intronizacji Jezusa Chrystusa Króla oraz 25. rocznicy działalności zrzeszeń intronizacyjnych w Polsce, które zjednoczyły się i funkcjonują w ramach Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla. Ponadto w tym roku przypada 5. rocznica proklamacji Jubileuszowego Aktu Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana.
Czytania mszalne na tę niedzielę mówią wyraźnie, że królewska godność Chrystusa wynika z nadania nie ludzkiego, ale Boskiego. W dialogu z Piłatem Jezus potwierdza swoją królewską godność i zaznacza przy tym, że Jego królestwo ma inny wymiar niż ludzkie wyobrażenia (por. J 18, 33-37). Nie jest to władza w sensie politycznym, ziemskim, ludzkim. Panowanie Chrystusa ma charakter wieczny, rozpoczyna się na ziemi wraz z początkiem głoszenia Ewangelii i powoływania pierwszych uczniów. Prawda o królewskiej godności Chrystusa została wyrażona we wspomnianej encyklice Quas primas. Pius XI tym samym ustanowił uroczystość Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Uczynił to w celu odrodzenia życia społecznego, państwowego i moralnego oraz rozwoju kultury w duchu Ewangelii. To przesłanie jest nadal aktualne.
Należy też wspomnieć o Rozalii Celakównie, mistyczce zmarłej w czasie II wojny światowej, której prywatne objawienia przyczyniły się do rozwoju kultu Serca Pana Jezusa i idei Jego intronizacji. W 1996 r. w archidiecezji krakowskiej rozpoczął się jej proces beatyfikacyjny. W jej zapiskach z objawień prywatnych czytamy, że Jezus domaga się m.in. aktu intronizacyjnego od narodu polskiego, stąd pojawiło się wiele inicjatyw, których celem było doprowadzenie do jego ogłoszenia.
Błędy w rozumieniu
– Intronizacja oznacza nadanie komuś władzy, wprowadzenie go na tron. W tym sensie my nie możemy Jezusa intronizować, bo On jest naszym Królem z istoty – podkreśla ks. prof. Marek Chmielewski z KUL. – Możemy mówić o intronizacji w sensie przenośnym, że chcemy przyjąć Jego prawa, przyznać się do Niego, by On królował w naszych sercach, w nas... Niestety, są środowiska, które zrywają łączność z Kościołem i rozumieją to po swojemu. Zwraca na to uwagę m.in. bp Stanisław Jamrozek, delegat Konferencji Episkopatu Polski ds. Ruchów, Grup, Wspólnot i Stowarzyszeń Intronizacji Jezusa Chrystusa. W jednej z homilii zauważył: – Niekiedy chcielibyśmy, żeby Jezus przyszedł z wielką mocą i pokonał naszych wrogów. On jednak nam tłumaczy, że istotą Jego królestwa nie jest zbrojny oręż, którym On włada, ale miłość, którą wlewa do ludzkich serc. Jeśli przyjmę tę miłość, żyję w królestwie mojego Pana.
Reklama
Również kard. Kazimierz Nycz na rozpoczęciu Kongresu Chrystusa Króla zauważył, że Chrystusa nie trzeba ogłaszać Królem, bo On nim jest, choć królestwo Jego nie jest z tego świata. My jesteśmy potrzebni nie po to, aby ogłaszać Go Królem, ale po to, by umożliwić Jego królowanie najpierw w naszych sercach, aby wydawało owoc w naszym życiu. – Myślenie, że ogłoszenie Chrystusa Królem Polski rozwiąże nasze wszystkie problemy, jest myśleniem uproszczonym, mitycznym, urągającym wierze – podkreśla ks. Chmielewski.
Ku jedności dążeń
Zarówno wielość środowisk związanych z ideą intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, jak i pojawiające się błędy w rozumieniu tej idei stały się zalążkiem poszukiwań właściwych rozwiązań. W 2004 r. powołano Zespół ds. Społecznych Aspektów Intronizacji Chrystusa Króla, a w 2013 – Zespół ds. Ruchów Intronizacyjnych, któremu przewodzi bp Jamrozek. W 2019 r. powołał on Radę Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, która zrzesza kilkanaście tysięcy osób z kilku ruchów. Biskup Jamrozek zwraca uwagę na to, że nacisk musi być położony na formację wiary członków wspólnot zaangażowanych w dzieło intronizacji. Chodzi o biblijne spojrzenie na królewską godność Chrystusa, a także o trwanie w nauce Kościoła. Taką konieczność podkreśla również kard. Nycz: – Refleksja idąca w tym kierunku, aby człowiek współczesny uznał królowanie Jezusa Chrystusa w swoim życiu, musi być oparta na fundamencie biblijnym, nauki Kościoła oraz na fundamencie rozumu. Tego trzeba pilnować.
Jubileuszowy akt
Owocem dialogu i współpracy zespołu z przedstawicielami ruchów intronizacyjnych był zatwierdzony przez KEP Jubileuszowy Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana, który został proklamowany 19 listopada 2016 r. w sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach z udziałem episkopatu i prezydenta RP Andrzeja Dudy. Dzień później akt został odmówiony we wszystkich polskich kościołach.
Reklama
Nie była to data przypadkowa, w 2016 r. obchodziliśmy bowiem 1050. rocznicę chrztu Polski. Jak podkreślił prof. Andrzej Flaga, przewodniczący zarządu Ogólnopolskiego Dzieła Intronizacji Jezusa Chrystusa Króla, chrzest Polski był pierwszą intronizacją Chrystusa w narodzie. Warto zwrócić uwagę na to, że w wydarzeniu z 2016 r. nie ma słowa „intronizacja”, ale jest „akt przyjęcia”. W komentarzu do tego aktu Konferencja Episkopatu tłumaczyła, że przyjęcie panowania Jezusa, uznanie Go za swego Pana ma znaczenie zbawcze. Jest pragnieniem serc Polaków, którzy rozumieją, że od największych zagrożeń doczesnych znacznie groźniejsza jest utrata zbawienia. Zagraża ona dziś coraz większej liczbie ludzi na skutek odrzucenia Chrystusa, który jest Prawdą. Stąd pragnienie, aby powszechnej w świecie detronizacji Chrystusa Polska przeciwstawiła Jego intronizację.
W liście przygotowującym do tego wydarzenia, który episkopat skierował do wiernych, czytamy, że „zasadniczym celem dokonania aktu jest uznanie z wiarą panowania Jezusa, poddanie i zawierzenie Mu życia osobistego, rodzinnego i narodowego we wszelkich jego wymiarach i kształtowanie go według Bożego prawa”. Biskupi zwrócili też uwagę na to, że nie trzeba Chrystusa „intronizować w znaczeniu wynoszenia Go na tron i nadawania Mu władzy ani też ogłaszać Go Królem. On przecież jest Królem królów i Panem panów na wieki. (...) Dlatego Jubileuszowy Akt jest nade wszystko aktem wiary, który potwierdza wybór Chrystusa i obliguje nas do życia na miarę zawartego z Nim przymierza” – czytamy w liście.
Zadania na przyszłość
– Akt Przyjęcia Jezusa Chrystusa za Króla i Pana to nie był akt polityczny, ale akt wiary dobrowolnie podjęty przez władze duchowną i świecką oraz naród w celu przestrzegania przykazań Bożych w życiu indywidualnym, społecznym i państwowym – powiedział prof. Flaga. Teraz od deklaracji trzeba przejść do działania. Wytyczeniu zadań służyły spotkania, konferencje i dyskusje.
– Kongres był okazją do głębszego poznania idei panowania Chrystusa, ponieważ jest dużo zamętu wokół tego i niezrozumienia ze strony wielu wiernych. Ważne jest, by postawić Chrystusa w centrum życia. Chodzi nie tyle o nakładanie Mu korony, ile o to, by był On kimś najważniejszym, z kim podejmuję decyzje dotyczące życia, codziennych wyborów, szukania zadań, które Bóg wyznacza. Jezus, jeżeli będę z Nim szedł przez życie, będzie mi podpowiadał, co robić, żeby to życie stało się lepsze – powiedział w rozmowie z Niedzielą bp Jamrozek. Wyjaśnił też, co oznacza królowanie Chrystusa w narodzie. – Chodzi o to, żeby liczyć się z Jego prawem. Dziś wielu ludzi odrzuca prawo naturalne wypisane w sumieniach. To jest niebezpieczne, bo wszystko uważa się za subiektywne. Człowiek chce decydować o tym, co jest dobre, a co złe, nie licząc się z normami ogólnymi. Dlatego trzeba zacząć od formacji sumienia. Kiedy pozwalam, żeby Chrystus mieszkał we mnie, moje życie rozkwita, jeśli Go nie ma, życie dąży do samozagłady. Trzeba więc zacząć od strony duchowej, a następnie zacznie się to przekładać na naszą codzienność, na relacje z drugim człowiekiem, będzie więcej miłości, otwartości, gotowości do służenia sobie nawzajem. Królowanie z naszej strony to jest służba dla innych, tak jak służył Jezus, który był sługą – podkreślił ksiądz biskup. Profesor Andrzej Flaga przekonywał natomiast o potrzebie powołania w diecezjach delegatów ds. ruchów intronizacyjnych – w celu skupiania czcicieli Jezusa Chrystusa Króla – oraz opracowania programu duszpasterskiego dla Kościoła w Polsce dotyczącego praktycznego wypełnienia zobowiązań wynikających z aktu jubileuszowego.
W 1980 r. rozpoczęto gruntowne czyszczenie i restaurację Kaplicy Sykstyńskiej w Watykanie. Po usunięciu pyłu i brudu nagromadzonego przez ponad czterysta lat zostały odsłonięte w pierwotnym
blasku wspaniałe malowidła znamienitych artystów. Wśród nich, na ścianie ołtarza, znajduje się monumentalny fresk Michała Anioła „Sąd Ostateczny”, który powstał w latach 1536-1541. To jedno
z najwspanialszych arcydzieł sztuki renesansu. Artysta w mistrzowski sposób posługując się kolorami oraz z wielkim poczuciem ruchu, ukazał na obrazie wzrastające napięcie i oczekiwanie osób, które otaczają
Chrystusa. Pośrodku On, surowy i nieubłagany, sprawuje Sąd. To wyobrażenie zakłada sędziowską, a zarazem królewską godność Chrystusa.
W 34. niedzielę zwykłą, ostatnią w roku liturgicznym, staje także przed nami Jezus Chrystus jako Król Wszechświata. Kult Chrystusa Króla wyrósł z nabożeństwa do Serca Jezusowego. Na prośbę biskupów polskich,
za pontyfikatu papieża Klemensa XIII w 1765 r. została wprowadzona uroczystość Serca Jezusowego, w piątek po oktawie Bożego Ciała. Papież bł. Pius IX w 1856 r. rozciągnął obchody tego święta
na cały Kościół. W 1925 r. papież Pius XI wydał encyklikę Quas primas i na mocy posiadanej władzy zaprowadził do liturgii kościelnej osobne święto Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata. Wyznaczył je
na ostatnią niedzielę października i polecił, aby w tym dniu corocznie oddawano całą ludzkość Najświętszemu Sercu Jezusowemu. Podczas reformy kalendarza liturgicznego, po Soborze Watykańskim II, papież
Paweł VI przeniósł to święto w 1969 r. na ostatnią niedzielę roku liturgicznego nadając mu nazwę Uroczystości Jezusa Chrystusa Króla Wszechświata.
Chociaż uroczystość została wprowadzona stosunkowo niedawno (79 lat temu), to odniesienie tytułu królewskiego do Boga było używane w Biblii dla wyrażenia tajemnicy Pana, który zasiadając na niebieskim
tronie jest władny objąć, prowadzić cały kosmos i nim rządzić. Na kartach Pisma Świętego obraz króla zasiadającego na tronie pierwszy raz zjawia się w pieśni Mojżesza i Miriam: „Pan jest królem
na zawsze, na wieki!” (Wj 15,18). Idea wiecznego królowania Boga powraca wielokrotnie w innych księgach. Jego panowanie trwa od niepamiętnych czasów (por. Ps 74; 93).
W starotestamentowych Księgach Sędziów i Samuela królowanie Pana nad swym ludem wyklucza ludzką władzę królewską jako właściwą formę sprawowania rządów nad ludem Przymierza. Ustanowienie Saula, a
potem Dawida królem wymagało szczególnego przyzwolenia Bożego. Królewski dom Dawidowy nie obala najwyższej władzy Boga, jest On nadal najwyższym Władcą, Panem całej ludzkości i Królem Izraela. Bóg panuje
nad swoim ludem i nad królem Izraela. Biblijny obraz panowania Bożego ogarnia swym zasięgiem wszystkie narody. Bóg sprawuje nad wszystkimi suwerenną władzę, a w czasach ostatecznych wszystkie narody oddadzą
Mu cześć.
Psalm 93 pięknie chwali królowanie Boga: „Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał: tak utwierdził świat, że się nie zachwieje…” (w. 1). Podobnie
Psalm 47 oraz Psalmy 96-99 są pięknymi hymnami na cześć Boga-Króla. Panowanie Boga obejmuje wszystkie siły natury oraz wszystkich bogów, których czczą ludzie. Pan Bóg panuje w niebie, a Stary Testament
wymienia Arkę Przymierza jako tron Boży (1 Sm 4,4; Ps 99,1). Prorok Izajasz ukazuje Boga na wysokim i wyniosłym tronie w otoczeniu serafinów oddających Mu cześć. Prorok Zachariasz głosi, że Bogu należy
się chwała od wszystkich narodów.
Nowy Testament ukazuje często Pana Jezusa jako króla. Ten obraz nawiązuje do przepowiedni króla z rodu Dawida oraz pochodzącej ze Starego Testamentu idei Mesjasza. Mesjasz - z języka hebrajskiego
- znaczy „namaszczony, pomazaniec”. Te określenia zostały przejęte przez język grecki (messias), co po przetłumaczeniu zostało odzwierciedlone w formie „christos”. Jezus
Chrystus, jak wykazuje Ewangelista Mateusz (1,1) i Apostoł Narodów w Liście do Rzymian (1, 3), jest potomkiem Dawida. Jest więc królewskim pomazańcem, jak wskazują na Niego liczne proroctwa ze Starego
Testamentu.
W Ewangeliach Jezusa nazwano Synem Dawida, królem Żydów lub królem Izraela. Podczas procesu sądowego przed Piłatem tych tytułów używają Jego wrogowie - oskarżyciele. Jezus potwierdził wprost
swą królewską godność odpowiadając na pytanie najwyższego arcykapłana: „Czy Ty jesteś Mesjasz, Syn Błogosławionego?” (Mk 14,61). Jezus odpowiedział wtedy: „Ja Jestem [Mesjaszem].
Ujrzycie Syna Człowieczego siedzącego po prawicy Wszechmocnego i nadchodzącego z obłokami niebieskimi” (Mk 14,62).
Opis królewskiego panowania Chrystusa osiąga swoje apogeum w Księdze Apokalipsy. Bóg przez św. Jana przedstawia Jezusa jako Króla królów i Pana panów (por. 19,16; 17,14). Jezus Chrystus zajmuje w
proroczej wizji Nowego Testamentu miejsce należne Bogu w tekstach Starego Testamentu mówiących o Jego panowaniu. Jezus Chrystus jest Królem narodów lub wieków. Apokaliptyk ukazuje w większej części swej
księgi zwycięstwo Boga nad mocami zła.
W Nowym Testamencie, w osobie Jezusa Chrystusa połączone są urzędy proroka, kapłana, sędziego i króla ze Starego Testamentu. Jezus jest królem wywyższonym ponad wszystko i ponad wszystkich; przed
Nim zegnie się każde kolano, jak trafnie ujął to św. Paweł w Liście do Filipian (por. 2,9-11).
Jezus Chrystus jest Królem. A Jego królestwo? Liturgia mszalna mówi w prefacji - uroczystym wezwaniu do dziękczynienia - że jest to „wieczne i powszechne Królestwo: królestwo prawdy
i życia, królestwo świętości i łaski, królestwo sprawiedliwości, miłości i pokoju” (MR 205*). Odwołajmy się jednak do Pisma Świętego Nowego Testamentu, w którym jest o nim mowa ponad 100 razy, najczęściej
w przypowieściach. Niektóre przypowieści są przedstawione przez różnych Ewangelistów. Założenie Królestwa Bożego opisuje Jezus w przypowieści o zasiewie i jego różnych wynikach. To królestwo charakteryzuje
się dynamizmem rozwoju. Ukazany jest on jako zasiew rosnący własną siłą lub jako ziarno gorczycy czy zaczyn chlebowy. Najwyższą wartość Królestwa Bożego przedstawiają przypowieści o skarbie ukrytym w
roli i drogocennej perle, o wieży i wojnie. Pomimo zainaugurowania Królestwa Bożego na ziemi, na świecie istnieje zło, co odzwierciedla przypowieść o chwaście oraz o sieci zagarniającej różne ryby: dobre
i złe.
W Królestwie Bożym obowiązują inne, nowe kryteria oceny, w stosunku do ludzkich królestw. O tej nowej skali opowiadają przypowieści o faryzeuszu i celniku, o głupim bogaczu, który zbudował nowe spichlerze;
bogaczu, który się świetnie bawił i o Łazarzu; robotnikach w winnicy, o dwu skreślonych długach (jawnogrzesznica), zaginionej owcy, zagubionej drachmie oraz o synu marnotrawnym. Cechy królestwa, które
można poznać z nauczania Jezusa budzą w niektórych słuchaczach zasadniczy opór. Kapitalnie przedstawia to przypowieść o dziatwie na rynku, przypowieść o dwóch synach wobec rozkazu ojcowskiego, przypowieść
o wielkiej uczcie i niegrzecznych zaproszonych, o nieurodzajnym drzewie figowym i o przewrotnych rolnikach - dzierżawcach winnicy.
Dla Królestwa Bożego potrzeba się poświęcić. Wzywa nas do tego przypowieść o obrotnym (nieuczciwym) rządcy oraz o minach i talentach. Wobec takich wymagań Pan Jezus daje wskazówki w postaci nowego
przykazania, aby się nie pogubić w drodze. Odzwierciedlają je przypowieści o nielitościwym współsłudze i miłosiernym Samarytaninie. W Królestwie Bożym obowiązuje modlitwa, która czyni prawdziwymi synami.
Przykładem ducha modlitwy jest przypowieść o natrętnym przyjacielu i ukazująca niesprawiedliwego sędziego, który ugina się wobec wielkiej wytrwałości ubogiej wdowy.
Królestwo Boże już się rozpoczęło. Kościół jest - jeszcze niedoskonałą - fazą jego realizacji. Kiedy nadejdzie Król, królestwo Boże stanie się w całej pełni. Do gotowości i czujności na
Jego przyjście wzywają nas przypowieści o czujnym odźwiernym, czujnym gospodarzu, słudze wiernym i niewiernym, dziesięciu pannach i sługach nagrodzonych za czujność.
Z okazji uroczystości ku czci Chrystusa Króla spojrzeliśmy na samego Chrystusa i na Jego Królestwo. W dobie powszechnej demokratyzacji; w epoce, gdy już królestwa ziemskie można policzyć na palcach
- odwołaliśmy się nieco do biblijnej idei królowania Boga, która w nauczaniu Chrystusa otrzymała swój definitywny kształt, stając się synonimem zbawienia człowieka. Docierając bowiem w liturgii
do końca roku, trzeba spojrzeć na rzeczy ostateczne, na cel ludzkiego życia, którym jest wieczne zbawienie.
W archidiecezji przemyskiej majestatyczny tytuł Chrystusa Króla noszą parafie w: Jarosławiu, Łańcucie, Łubnie Opacem, Przeworsku, Sanoku i Trzcianie-Zawadce. Godną zauważenia jest monumentalna figura
Chrystusa Króla stojąca w Rakszawie przy drodze Łańcut - Leżajsk, wskazująca drogę do kościoła. Z kolei w Jarosławiu, w pobliżu kościoła pw. Ducha Świętego, stoi od niedawna figura, jako materialny
znak poświęcenia miasta Chrystusowi Królowi. Kult Chrystusa Króla jest bardzo żywy, bo wyrasta z dobrze rozwiniętego nabożeństwa do Bożego Serca, zaprowadzonego przez św. bp. Józefa Sebastiana Pelczara.
Jezus Chrystus - Odkupiciel ludzkości, jest darem Ojca ze swego ukochanego, Jednorodzonego Syna, darem tym większym, że z Bożego Serca płyną dla nas życiodajne, oczyszczające zdroje Krwi. Królestwo
Boże jest także darem, wobec którego, tak jak w przypadku Chrystusa, trzeba zająć osobiste stanowisko: przyjąć je z wdzięcznością lub odrzucić. Przyjąć królestwo - i to jako wartość bezwzględnie
najwyższą - to przyjąć samego Chrystusa-Króla, a przyjąć nie tylko z Jego programem, prawem i wymaganiami, ale i z Jego miłością, która przemienia świat. Przyjąć zaś, to nie znaczy uznać tylko w
teorii, ale całkowicie się zaangażować w tę jedyną sprawę, która wszystko przetrwa.
Nasze pragnienie wyrażajmy w słowach z Modlitwy Pańskiej: „Przyjdź Królestwo Twoje!”
Można się zgodzić, że w dzisiejszej Ewangelii na plan pierwszy wysuwają się następujące zawołania-prośby: „Panie, naucz nas!”, „Przyjacielu, użycz mi!”, „Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam”.
Jezus, przebywając w jakimś miejscu, modlił się, a kiedy skończył, rzekł jeden z uczniów do Niego: «Panie, naucz nas modlić się, tak jak i Jan nauczył swoich uczniów». A On rzekł do nich: «Kiedy będziecie się modlić, mówcie: Ojcze, niech się święci Twoje imię; niech przyjdzie Twoje królestwo! Naszego chleba powszedniego dawaj nam na każdy dzień i przebacz nam nasze grzechy, bo i my przebaczamy każdemu, kto przeciw nam zawini; i nie dopuść, byśmy ulegli pokusie». Dalej mówił do nich: «Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, pożycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się! Drzwi są już zamknięte i moje dzieci są ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Powiadam wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I Ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a zostanie wam otworzone. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajduje; a kołaczącemu zostanie otworzone. Jeżeli któregoś z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, to o ileż bardziej Ojciec z nieba udzieli Ducha Świętego tym, którzy Go proszą».
archiwum Sióstr Klarysek, Waterfalls, Zimbabwe/Vatican Media
Siostry klaryski z Waterfalls w Zimbabwe
Klaryski z Zimbabwe, choć są mniszkami klauzurowymi i w dużej mierze są niewidoczne, po cichu kształtują życie otaczających je ludzi przez modlitwę kontemplacyjną.
W świecie zranionym przez przemoc, niezrozumienie i niesprawiedliwość Zakon Ubogich Sióstr Świętej Klary w Zimbabwe dokonuje znaczących zmian w życiu wielu ludzi. Prowadząc ukryte życie modlitwy kontemplacyjnej, siostry wywierają głęboki wpływ na ludność tego afrykańskiego kraju.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.