To miejscowość sąsiadująca z Dębicą, a tutejsza parafia Wszystkich Świętych i Niepokalanego Serca Najświętszej Maryi Panny należy do diecezji tarnowskiej, do dekanatu Dębica Zachód. Gdy w ostatni październikowy dzień przyjeżdżam na jubileusz, już z daleka dostrzegam wieżę kościoła, do którego na uroczystą Sumę odpustową spieszą parafianie.

Świątynie

historia parafii sięga średniowiecza. Jej proboszcz, ks. Bogusław Czech informuje: – Parafia powstała w II połowie XIII wieku. Drewniany kościół należał do najstarszych w regionie. Był kilkakrotnie odbudowywany i rozbudowywany. Jednak w drugiej połowie XIX wieku znalazł się w takim stanie, że ówczesny proboszcz ks. Antoni Piątkowski zaczął myśleć o budowie nowej świątyni. Jego pomysł zaczęto realizować w 1931 r., ale działania wojenne przerwały budowę. W 1945 r. bolszewicy podpalili zabytkowy kościół, który spłonął razem z łaskami słynącą figurą Matki Bożej. Natomiast nowy kościół – murowany, wybudowany wg projektu Franciszka Mączyńskiego, jeszcze w stanie surowym został poświęcony przez bp. Jana Stepę w 1950 r. Proboszcz dodaje, że aktualnie oprócz Straszęcina do parafii należą Głowaczowa, Grabiny, Przyborów i Wola Wielka. Przyznaje, że jubileusz 70-lecia poświęcenia kościoła parafialnego był planowany rok temu, jednak pandemia wymusiła zmianę terminu.

Dzisiaj kościół, konsekrowany w 2000 r., jest pięknie wyposażony i dopracowany w najmniejszych szczegółach. Uwagę zwracają ołtarz Matki Bożej Nieustającej Pomocy i Chrzcielnica, a ponadto witraże przedstawiające: scenę Objawienia Matki Bożej w Fatimie, Pana Jezusa Miłosiernego i św. Siostrę Faustynę, a także wizerunki 12 apostołów oraz polskich świętych i błogosławionych. Zadbane, czyste, jasne wnętrze świątyni i jej wyposażenie sprawiają, że w tym domu Bożym chce się przebywać, chce się uwielbiać Boga.

Radość i wdzięczność

Na uroczystość jubileuszową do Straszęcina został zaproszony bp Stanisław Salaterski. Hierarchę powitał Grzegorz Horosz, który wyraził radość parafian z obecności biskupa i wdzięczność za przyjęcie zaproszenia na wspólne świętowanie. Zaznaczył: – Nasi rodzice i dziadkowie budowali tę świątynię. My, kolejne pokolenia, staramy się ciągle upiększać jej wnętrze i otoczenie. Poprosił o poświęcenie polichromii w prezbiterium, wykonanej na pamiątkę 70-lecia trwania kościoła parafialnego. I wyznał: – Ufamy, że obecność i posługa księdza biskupa ożywi naszą wiarę, nadzieję i miłość, a także przyczyni się do umocnienia wszystkich na drodze budowania prawdziwie żywego, Chrystusowego Kościoła.

Jubileusz poprzedziły misje święte. Podziękowanie za głoszone słowo skierowała do ojców saletynów Lucyna Kasperek, która stwierdziła: – Ostatnie dni były dla naszej parafii błogosławionym czasem odnowy życia, czasem zasiania dobra w ludzkich sercach. I dodała: – Dziękujemy, że pokazaliście nam tak wielką miłość Jezusa do nas, Jego stałą obecność w życiu każdego z nas. Dziękujemy za waszą życzliwość i serdeczność, za świadectwo wiary i słowa modlitwy.

Uroczystej Sumie przewodniczył bp Salaterski. Mszę św. sprawowali także księża rodacy i kapłani z dekanatu Dębica Zachód, w tym dziekan – ks. Jan Krupa. Nawiązując do patronów parafii, bp Salaterski zauważył, że uroczystość Wszystkich Świętych ma wieloraką wymowę dla każdego z nas i przypomina nam, że celem naszego życia jest osiągnięcie bliskości z Panem Bogiem. Zaznaczył: – Ta uroczystość wzywa nas, byśmy po raz kolejny pomyśleli o swoim życiu, co ja jeszcze powinienem uczynić, aby kiedyś dołączyć do grona świętych. Zapewniał: – Każdy, kto okaże się wielkodusznym, otworzy na działanie Bożej łaski, Bożego miłosierdzia, może być świętym.

Nadzieja

Nawiązując do świętowanego jubileuszu, bp Salaterski stwierdził: – Różne były losy tej parafii, budowania tej świątyni, zanim uzyskała taki piękny blask i szlachetność, jakie oglądamy dzisiaj. Były wyzwania wojny i powojenne. Były zmagania waszych rodziców i starszego pokolenia. Są starania i wasze, i waszych rodaków przebywających poza parafią. Jest zaradność kolejnych proboszczów, z ks. Bogusławem, obecnym pośród nas. Zauważył, że parafia ma wiele powodów, by dziękować Panu Bogu za to, że wszystkie starania, ofiary, troska o to miejsce są widoczne i przyciągają do świątyni. Podkreślił: – Jej piękno, na pewno obecne w murach i wystroju świątyni, jak najbardziej wy tworzycie. Zwłaszcza że wielu tu ludzi młodych, wiele tu rodzin z dziećmi, czyli jest nadzieja, że ta troska o świętość, to mierzenie wysoko, niezależnie co proponują czasy, świat, będzie trwać. I ufamy, że wyda owoce.

Biskup zwrócił uwagę na polichromię wykonaną w prezbiterium, gdzie umieszczono wyobrażenie archaniołów i wizerunki świętych, których relikwie posiada parafia. – To kolejny powód do dziękowania i księdzu proboszczowi, za to, że podjął tę inicjatywę, i wam, że podjęliście współpracę, akceptując ten pomysł i finansując te działania, bo przecież to wasze ofiary dopełniły dokonania tego dzieła i w wymiarze obrazów przedstawiających świętych, i w wymiarze przygotowania miejsca na relikwie – zaznaczył i zachęcał: – Kolejny krok to przyjęcie osobiście wyzwania, które słyszymy, wyzwania płynącego do naszych serc, gdy patrzymy na prezbiterium, na obrazy, na znaki obecności świętych, którzy przed nami przeszli przez tę ziemię i wrócili do domu Ojca. Życzył: – Niech Pan Bóg nas błogosławi, a święci patronowie wspierają i ochraniają przed pokusami i trudnościami, które wydają się być ponad nasze siły.

Zanim uczestniczący w Sumie odpustowej przeszli w procesji wokół kościoła, biskup poświęcił polichromię: – Panie, pobłogosław obrazy archaniołów i świętych pańskich. Spraw, abyśmy nie tylko wzywali ich wstawiennictwa, ale także ich naśladowali, aby w ten sposób stać się wiernymi świadkami Twej prawdy i miłości. Użycz nam Panie, za pośrednictwem archaniołów i świętych, pomocy i obrony…

Z kolei ks. Bogusław Czech podziękował wszystkim zaangażowanym w przygotowanie do jubileuszu, jak również zebranym na Sumie odpustowej. Spoglądając w kierunku chóru, zauważył: – Rok temu poświęciliśmy nowe organy, dzisiaj pięknie wszystko zabrzmiało.

Zachęcam do nawiedzenia kościoła w Straszęcinie. Zarówno wnętrze świątyni, jak i przestrzeń sakralna wokół kościoła, wpisana w naturalny krajobraz, to miejsca, gdzie zapomina się o pośpiechu, a ręce same składają się do modlitwy.