Reklama

Niedziela na Podbeskidziu

Podarunki z Podbeskidzia

Na cztery dni przed Wigilią do rzymskokatolickich parafii w obwodzie lwowskim, iwano-frankowskim i czerniowieckim na Ukrainie dotarł transport z pomocą świąteczną.

Niedziela bielsko-żywiecka 3/2021, str. IV

[ TEMATY ]

Ukraina

pomoc charytatywna

MR

Szczepan Wojtasik zapełnia darami pokój w Przemyślanach

Szczepan Wojtasik zapełnia darami pokój w Przemyślanach

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Oprócz darów rzeczowych trafiły tam również pieniądze zbierane przez ks. Marka Droździka, proboszcza bielskiej parafii św. Małgorzaty, który przez wiele lat pracował duszpastersko za naszą wschodnią granicą. Dostawczy Fiat Talento wyładowany jest aż do podsufitki. Na pace wylądowała odzież, dwa wózki dziecięce, makarony, chemia gospodarcza, przybory szkolne, konserwy, słodycze, pluszaki, a do tego ponad 100 osobnych paczek świątecznych. Nie brakuje też opłatków i komunikantów. Cały transport to owoc starań dwóch bielszczan: Szczepana Wojtasika oraz Cezarego Kozaka.

Wzmożony ruch na granicy związany z okresem przedświątecznym nie sprzyja takim akcjom. Na odprawę marnujemy bardzo wiele godzin. Ile? Aż szkoda pisać. Naszą bazą jest plebania w Żydaczowie, do której docieramy w piątek przed godz. 22. Pierwszy dzień naszego pobytu rozpoczynamy od Rorat. Na Mszy św. ks. Antoni Zięba zaprasza swoich najmłodszych parafian do aktywnego uczestnictwa w liturgii i do odbioru paczek. Widzimy po minach dzieci, że prezenty z Podbeskidzia są przez nich mile wyczekiwaną nagrodą. – Moja parafia jest stuosobowa. Część wiernych, szczególnie tych młodszych, wiąże swą przyszłość z Polską. Niedawno do Kęt na stałe wyjechała jedna rodzina – mówi ks. A. Zięba. W innych miejscach podobny eksodus parafian również jest zauważalny.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Żurawno

Reklama

Z ks. A. Ziębą docieramy do kaplicy cmentarnej Skrzyńskich-Czartoryskich w Żurawnie. Wokół niej obraz nędzy i rozpaczy. Pnącza niskopiennej roślinności wzięły we władanie niemal każdy zakątek nekropolii. Jedynie do kaplicy wiedzie normalna ścieżka. Ona nie zarasta z jednego powodu. We wnętrzu kaplicy regularnie odprawiane są Msze św. i dlatego droga do niej jest dobrze wydeptana. Jeśli chce się dotrzeć w inne zakątki cmentarza, wypadałoby uzbroić się w maczetę.

– Starodrzew został wycięty, a w jego miejsce pojawiła się roślinność, która zawłaszcza cały teren cmentarza. W okresie letnim dobrze by było ją podpalić, ale ogień osmoliłby wszystkie nagrobki. Ręce mamy więc związane. Ten teren nie jest własnością parafii. Należy on do struktur państwowych, które nie mają pieniędzy na jego renowację i nic nie robią, by uchronić go przed zniszczeniem – mówi ks. A. Zięba.

Identyczny problem dotyczy również pałacu Skrzyńskich-Czartoryskich, który przeznaczono na szpital zakaźny. Odrapane fragmenty murów pokazują, że póki co nie zaświeciło dla niego żadne zielone światełko w tunelu.

Jedziemy obrzeżami miejscowości i natrafiamy na pomnik upamiętniający zwycięstwo w 1676 r. 16-tysięcznej armii Jana III Sobieskiego nad 100-tysięczną nawałą turecką dowodzoną przez Ibrahima Szejtana. Chwilę później jesteśmy na rynku, gdzie oglądamy płaskorzeźbę poświęconą Mikołajowi Rejowi, który tu się właśnie urodził. Takich niespodzianek jest na Kresach o wiele więcej.

Brzozdowce

Reklama

Jestem w sanktuarium Krzyża Świętego w Brzozdowcach. Trwa właśnie przedświąteczna spowiedź. Po świątyni oprowadza mnie ks. Damian Pankowiak. – W domu mieszczki Jadwigi Dolińskiej, 70-letniej wdowy, zaobserwowano, że obraz Jezusa Ukrzyżowanego poci się krwawymi łzami. Było to w roku 1746. Wtedy też przeniesiono go do kościoła. Zwiększająca się ilość pielgrzymów sprawiła, że planowano rozbudowę świątyni. Wszystko to skorygowała wojenna zawierucha – tłumaczy ks. D. Pankowiak.

W maju 1944 r. kościół zamieniono w twierdzę obronną, wewnątrz której co noc schronienie znajdowały polskie kobiety i dzieci. W podzięce za ocalenie przed banderowskim terrorem miejscowa ludność, którą przerzucona na tzw. Ziemie Odzyskane, wzięła ze sobą cudowny obraz. Obecnie znajduje się on w Kamieniu Pomorskim, a jego kopia w Brzozdowcach. Historię tej parafii i miejscowości pięknie opisał ks. Rafał Brzuchański w książce pt. „Moje miasteczko – Brzozdowce”.

Halicz

Z Żydaczowa do Halicza mamy około 73 km. Za oknem przewija się beskidzki krajobraz. Jesteśmy na miejscu. Trafiamy do kościoła, którego konsekracja odbyła się raptem 13 lat temu. Tym niemniej zadziwiające są pozostające w jego wnętrzu historyczne artefakty sięgające początków XV wieku.

Tuż przed ołtarzem w ekspozycyjnych gablotach wystawione zostały szaty pogrzebowe bł. Jakuba Strzemię, arcybiskupa halickiego, żyjącego w latach 1340 – 1409. Zaledwie kilka dni po naszym przybyciu do parafii trafia odrestaurowana mitra, tunicella i woreczek jałmużniczy osoby beatyfikowanej. To wszystko jest efektem starań pochodzącego z Bielska-Białej ks. Jacka Waligóry. Jego historyczne zamiłowania pomogły nie tylko w odkryciu znaleziska, ale i w odrestaurowaniu i w odpowiednim wyeksponowaniu dzieła.

Przemyślany

Reklama

Niespełna 70 km dzieli nas od kościoła Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Przemyślanach. Po dotarciu do celu nie spotykamy się z jego duszpasterzami. Obaj pracujący tam kapłani przechodzą właśnie hospitalizację dla chorych na COVID-19 w pobliskich szpitalach.

Zostawiamy paczki, rozmawiamy z gospodyniami, oglądamy kościół, który przez wiele lat pełnił funkcję fabryki amunicji, i jedziemy dalej. Mijamy miasteczko, którego główna świątynia została ufundowana w 1645 r. przez ród Potockich. Naszym oczom ukazuje się również dawny gmach Sokoła, który powstał w czasach II Rzeczypospolitej.

Lwów

Koronawirus nie ima się tego miasta. Na ratuszowym placu trwa w najlepsze jarmark bożonarodzeniowy, a w jego okolicach miejskie kapele dają swe koncerty. – Ściągnij maseczkę, bo parchów na buźce dostaniesz – słyszę sugestię miejscowego batiara.

Zostawiamy ostatnie świąteczne paczki we lwowskiej katedrze. Świat jest tutaj inny niż na obrzeżach miasta. Jest wystawniej i bardziej wielkomiejsko. W końcu Lwów to ponad 700-tysięczna metropolia. Szybko zapadający zmierzch ukrywa mankamenty niszczejących kamieniec.

Byłem tu w roku 1997 oraz w 2003 r. i widzę, jak wiele jest jeszcze do zrobienia w tym temacie. Dlatego półmrok odbieram jako swoiste wybawienie maskujące czasowe niedoróbki. Pomniki Fredry z Wrocławia i Sobieskiego z Gdańska potwierdzają jedynie, że ich polskość we Lwowie nie była mile widziana. Oni znaleźli na stałe swoje nowe miejsce.

Reklama

Tymczasem wpatruję się w zakrywany obraz Madonny w lwowskiej katedrze. Powoli znika mi z oczu. Podobnie jak polskość ziemi lwowskiej, tarnopolskiej i stanisławowskiej. Zbliżam się do pięćdziesiątki i zastanawiam się, kto z młodszego pokolenia będzie jeszcze zainteresowany pomocą żyjącym tu Kresowiakom.

– Tato wróciłeś! – wita mnie w domu mój 14-letni syn. Moja podróż na dawne rubieże Rzeczypospolitej i związana z nią historia zupełnie go nie interesuje. Boję się, że wraz ze mną odchodzi pokolenie tych, dla których wschodnie tereny królewskiej Korony mają jeszcze jakiekolwiek znaczenie.

Nie wiem jednak, jak mam temu zaradzić. Dlatego jestem gotów znów wyjechać na Ukrainę, aby mój syn miał świadomość, że tata uczestniczy w czymś ważnym, choć dla niego jeszcze niezrozumiałym. Być może w końcu obudzi się w nim poczucie odpowiedzialności, które każe mu pójść w ślady ojca. To jedyna droga, aby poprowadzić go do miejsc nasączonych wielowiekową historią, o której wiele by można mówić.

2021-01-12 18:47

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Wielkie serca zakonników

Niedziela podlaska 2/2021, str. IV

[ TEMATY ]

pomoc charytatywna

pomoc potrzebującym

Archiwum autora

Przed Domem Miłosierdzia we Lwowie, luty 2020 r.

Przed Domem Miłosierdzia we Lwowie, luty 2020 r.

Członkowie Stowarzyszenia Klasztor Węgrów – Centrum Dialogu Kultur od kilku lat angażują się w niesienie pomocy Polakom mieszkającym za wschodnią granicą – Białorusi oraz Ukrainie.

Stowarzyszenie Klasztor Węgrów – Centrum Dialogu Kultur funkcjonuje przy parafii św. Piotra z Alkantary i św. Antoniego z Padwy w Węgrowie. W 2020 r. szczególnie wspiera braci albertynów, którzy posługują wśród bezdomnych Polaków mieszkających we Lwowie.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Wiara, rap i prawdziwe życie!

2025-10-01 19:42

Archiwum organizatorów

Parafia św. Andrzeja na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na spotkanie z RapPedagogiem

Parafia św. Andrzeja na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na spotkanie z RapPedagogiem

Już w tę niedzielę, 5 października, parafia św. Andrzeja Apostoła na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na wyjątkowe spotkania z Dobromirem Makowskim – RapPedagogiem – pedagogiem, streetworkerem, wykładowcą i raperem, który dzieli się swoją historią życia, nawrócenia i działania Boga.

– To nie będzie typowy wykład. Będzie HIP-HOP, prawdziwe świadectwo i rozmowa – wszystko, co porusza i zostaje w sercu – zachęcają organizatorzy. O godzinie 16.00 rozpocznie się spotkanie RapPedagoga z rodzicami, a o godzinie 19.00 spotkanie z młodymi. Zaproszona jest młodzież od 7 klasy szkoły podstawowej. Wstęp na oba spotkania jest wolny!
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję