Reklama

Niedziela na Podbeskidziu

Lekcja ekumenizmu

W Ustroniu odbywa się XVI Festiwal Ekumeniczny. Składają się na niego koncerty różnych wykonawców i inne wydarzenia o charakterze ekumenicznym.

Niedziela bielsko-żywiecka 38/2020, str. V

[ TEMATY ]

ekumenizm

koncert

Monika Jaworska

Koncertowano w kościele św. Klemensa

Koncertowano w kościele św. Klemensa

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Festiwal otwarto 4 września w kościele ewangelicko-augsburskim Apostoła Jakuba Starszego w Ustroniu. Pojawili się m.in. przedstawiciele Chrześcijańskiego Stowarzyszenia Ekumenicznego (ChSE) w Ustroniu, które organizuje festiwal we współpracy z miejscowymi parafiami katolickimi i ewangelickimi oraz instytucjami kultury. – Nasze stowarzyszenie działa od lat, by pogłębiać międzywyznaniową wspólnotę mieszkańców naszego miasta oraz szczególnie bogatego historycznie Śląska Cieszyńskiego. Pozwala dostrzec różnorodność tradycji, a zarazem uczy tolerancji, wzajemnego poznania oraz poszanowana. Dzięki odbiorcom festiwalu jest żywą formą przekazu idei ekumenicznych. Stanowi również rozszerzenie oferty kulturalnej naszego miasta oraz powiatu cieszyńskiego. Upowszechnia chrześcijańską twórczość religijną oraz sakralną – podkreśla przewodniczący ChSE Łukasz Sitek, który powitał zebranych na inauguracji.

Proboszcz parafii ewangelickiej ks. radca Piotr Wowry i katolickiej św. Klemensa – ks. Wiesław Bajger błogosławieństwem otwarli festiwal. – Niech Pan pobłogosławi nas na ten czas festiwalowych dni oraz na każdy dzień naszego życia – modlił się ks. Wiesław Bajger. Podczas inauguracji na organach zagrał Krzysztof Karcz z Czechowic-Dziedzic, a na oboju Michał Mogiła z Zielonej Góry.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Już następnego dnia, 5 września, w parafii św. Klemensa odbył się koncert główny XVI Festiwalu Ekumenicznego pt. „Śpiewajmy Panu”. Wystąpiło Trio Vox Tribus, mezzosopranistka Julia Rafalska z Warszawy oraz Magdalena Kozłowska, która ubogaciła występ recytacją różnych utworów. Podczas koncertu wręczono przewodniczącemu Rady Miasta Marcinowi Janikowi oraz stowarzyszeniu odznakę honorową „Zasłużony dla Kultury Polskiej” nadaną przez Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego.

W następnych dniach w ramach festiwalu wystąpiły również zespoły: Pastores, Silesia Galante oraz harfistka Anna Szeler, organista Wojciech Wantulok i Andrzej Sikora, który grał na trąbce. Ponadto Piotr Stefaniak prezentował swoją książkę „Mulier Fortis – św. Jadwiga Śląska: ludzie, miejsca, wydarzenia”, a burmistrz Ustronia Przemysław Korcz wygłosił prelekcję, w której mówił o udziale mieszkańców Śląska Cieszyńskiego w II Powstaniu Śląskim i wojnie polsko-bolszewickiej.

Reklama

Festiwal potrwa do 26 września. W tym dniu o godz. 15 w kościele Jezusa Króla Wszechświata w Ustroniu-Zawodziu będzie koncert finałowy „Vox Humana”.

Podziel się cytatem

Festiwal potrwa do 26 września. W tym dniu o godz. 15 w kościele Jezusa Króla Wszechświata w Ustroniu-Zawodziu będzie koncert finałowy „Vox Humana” w wykonaniu organistki Eweliny Bachul, sopranistki Zuzanny Kłaptocz i tenora Radosława Szostaka. Wcześniej 23 września o godz. 19 w kościele dominikanów w Hermanicach prof. dr hab. Marek Rembierz z Uniwersytetu Śląskiego wygłosi prelekcję „Dążenia do jedności a wyzwania peryferiów – ekumenizm papieża Franciszka”. A 25 września o godz. 16 przy ołtarzu Naszej Małej Ojczyzny w Ustroniu nastąpi odsłonięcie i poświęcenie tablicy z okazji 100. rocznicy Bitwy Warszawskiej.

Festiwal dofinansowano z budżetu Samorządu Województwa Śląskiego, Starostwa Powiatowego w Cieszynie oraz ze środków Miasta Ustroń. Na wszystkie wydarzenia wstęp jest wolny.

2020-09-16 11:29

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Papież na Spotkanie Ekumeniczne w Bose: uprzywilejowana droga ekumenizmu krwi

[ TEMATY ]

ekumenizm

Mazur/episkopat.pl

Papież pragnie, aby refleksja nad męczeństwem, jako cenną spuścizną ewangeliczną wspólną wszystkim Kościołom, usposobiła nas do uznania uprzywilejowanej drogi ekumenizmu krwi, która ma pierwszeństwo przed wszelkimi przeciwieństwami i wzmacnia pielgrzymowanie ku jedności.

Czytamy o tym w telegramie, który kardynał sekretarz stanu Pietro Parolin przesłał w imieniu Ojca Świętego uczestnikom 24. Międzynarodowego Spotkania Ekumenicznego Duchowości Prawosławnej na temat „Męczeństwa i komunii”, zorganizowanego przez Wspólnotę z Bose na północy Włoch.

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

O komiksach Juliusza Woźnego w szkole

2024-04-29 22:29

Marzena Cyfert

Juliusz Woźny w SP nr 17 we Wrocławiu

Juliusz Woźny w SP nr 17 we Wrocławiu

Uczniowie starszych klas SP nr 17 we Wrocławiu gościli Juliusza Woźnego, wrocławskiego historyka i autora komiksów. Usłyszeli o Edycie Stein, wrocławskich miejscach z nią związanych, ale też o pracy nad komiksami.

To pierwsze z planowanych spotkań, które zorganizowały nauczycielki Barbara Glamowska i Marta Kondracka. – Dlaczego postanowiłem robić komiksy? Otóż z myślą o takich młodych ludziach, jak Wy – mówił Juliusz Woźny.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję