Dookoła Polski

Zawiesili, nie skończyli

Strajkujący nauczyciele wrócili do obowiązków, ale ogłaszając to, prezes ZNP Sławomir Broniarz zaznaczył, że protest został zawieszony, a nie zakończony. – Strajk mógłby trwać, bo nauczyciele są do tego gotowi, mógłby trwać w czasie matur i nie zdołalibyście rozwiązać tego problemu. Ale musieliśmy wziąć odpowiedzialność za uczniów – powiedział szef związkowców, z których wielu jeszcze całkiem niedawno nie chciało dopuścić swoich uczniów do egzaminu dojrzałości.

Broniarz postawił rządowi ultimatum. – Czekamy na konkretne rozwiązania – powiedział, zapowiadając nowy etap protestu, a w jego ramach zorganizowanie „prawdziwego okrągłego stołu edukacji”, który ma przygotować tzw. pakiet wrześniowy i promować założenia programu „Szkoła na szóstkę”. Pakiet zawiera postulaty, które zakładają znaczne zwiększenie nakładów na oświatę i, oczywiście, dużo wyższe wynagrodzenia dla nauczycieli.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Decyzje ZNP poparł też drugi strajkujący związek, należący do Forum Związków Zawodowych – tłumaczył to chęcią utrzymania jedności. Decyzje obu central poprzedziły przyspieszone prace nad nowelizacją ustaw o systemie oświaty i prawa oświatowego, umożliwiające przystąpienie do matur w przypadku, gdyby blokowały to – jak zapowiadali strajkujący – rady pedagogiczne. Przyjęta nowelizacja uniemożliwia zablokowanie matur.

Wojciech Dudkiewicz

Za, a nawet przeciw

Reklama

Uchwalenie rządowej nowelizacji rozszerzającej program „Rodzina 500 +” także na pierwsze dziecko – co należało do tzw. nowej piątki PiS – poprzedziła ciekawa dyskusja. Opozycja krytykowała posunięcie PiS, przypisując jednocześnie sobie zasługi w doprowadzeniu do nowej regulacji. Pierwszym politykiem, który mówił o programie „500+” na każde dziecko, był lider PO Grzegorz Schetyna – stwierdziła Marzena Okła. Krystian Jarubas przypomniał, że to PSL w 2016 r. złożyło wniosek o rozszerzenie programu. Paweł Pudłowski z .Nowoczesnej orzekł zaś, że nie ma środków na rozszerzenie programu, ale „strach przegranych wyborów, wywołany powstaniem Koalicji Europejskiej, jest większy niż prawa matematyki”. Konstruktywną – na przyszłość – propozycję miał Maciej Masłowski (Kukiz’15). Jego klub popiera wszystkie projekty prorodzinne, ale trzeba myśleć o stanie budżetu. – Odpodatkujmy ludzi, dajmy im zarabiać, wtedy to będzie miało większy sens – zachęcał.

Tusk powie o Vacie

Być może 29 maja zobaczymy Donalda Tuska w Polsce. Chce go przesłuchać komisja ds. VAT. – Staramy się nawiązać kontakt nieformalny ze świadkami, żeby uzgodnić jakiś dobry termin. Jednak w przypadku Donalda Tuska to się nie udało, dlatego wysłaliśmy wezwanie na 29 maja – powiedział dziennikarzom Marcin Horała, szef komisji. Horała przypomniał, że Tusk jako szef partii rządzącej decydował o tym, jakie ustawy były wprowadzane, jakie pomijane, a kierując polityką państwa, „decydował w kwestii tego, czy problemy związane z luką VAT-owską są istotne i czy należy im przeciwdziałać”. – Z tego względu jest to świadek niezwykle istotny – dodał.

Prezydent na topie

Prezydent RP Andrzej Duda jest liderem rankingu zaufania – ufa mu dwie trzecie (66 proc.) Polaków. Tak wynika z kwietniowego sondażu CBOS. Drugi jest premier Mateusz Morawiecki (55 proc.), a trzecie miejsce zajmują ex aequo lider ruchu Kukiz’15 Paweł Kukiz i wicepremier Beata Szydło (obojgu ufa po 46 proc. ankietowanych). Liderem rankingu nieufności jest szef PO Grzegorz Schetyna (44 proc.).

Nie dla homoterroru

Stanowisko wyrażające sprzeciw wobec publicznych działań promujących ideologie ruchu LGBT przyjął sejmik województwa lubelskiego. Wnieśli je radni PiS, za stanowiskiem głosowała też część radnych opozycji. Zadeklarowano w nim m.in.: obronę szkoły i rodziny i ich ochronę przed rozprzestrzeniającą się ideologią sprzeczną z chrześcijańskimi wartościami, brak zgody na wprowadzanie do szkół wychowania seksualnego w myśl standardów Światowej Organizacji Zdrowia oraz „instalowanie funkcjonariuszy politycznej poprawności w szkołach (tzw. latarników)”.

Chęć na wizę

Zachęcamy Polaków, którzy chcą ubiegać się o wizę lub jej odnowienie, do złożenia wniosku przed końcem września – apeluje Ambasada USA w Warszawie. Jeśli do końca III kwartału wzrośnie liczba zaakceptowanych wniosków o wizę turystyczną lub biznesową, Polska może zostać włączona do programu ruchu bezwizowego. „Zróbmy to razem” – zaapelowali Amerykanie, przypominając, że dołączenie Polski do programu będzie możliwe, jeśli m.in. wskaźnik odmów wiz turystyczno-biznesowych, liczony od października do września, spadnie poniżej 3 proc.

Urodził się około 349 r. w Antiochii w Syrii (dzisiaj Antakya na południu Turcji), tam też podejmował posługę kapłańską przez około 11 lat, aż do 397 r., gdy został mianowany biskupem Konstantynopola. W stolicy cesarstwa pełnił posługę biskupią do czasu dwóch wygnań, które nastąpiły krótko po sobie - między 403 a 407 r. Dzisiaj ograniczymy się do spojrzenia na lata antiocheńskie Chryzostoma. W młodym wieku stracił ojca i żył z matką Antuzą, która przekazała mu niezwykłą wrażliwość ludzką oraz głęboką wiarę chrześcijańską. Odbył niższe oraz wyższe studia, uwieńczone kursami filozofii oraz retoryki. Jako mistrza miał Libaniusza, poganina, najsłynniejszego retora tego czasu. W jego szkole Jan stał się wielkim mówcą późnej starożytności greckiej. Ochrzczony w 368 r. i przygotowany do życia kościelnego przez biskupa Melecjusza, przez niego też został ustanowiony lektorem w 371 r. Ten fakt oznaczał oficjalne przystąpienie Chryzostoma do kursu eklezjalnego. Uczęszczał w latach 367-372 do swego rodzaju seminarium w Antiochii, razem z grupą młodych. Niektórzy z nich zostali później biskupami, pod kierownictwem słynnego egzegety Diodora z Tarsu, który wprowadzał Jana w egzegezę historyczno-literacką, charakterystyczną dla tradycji antiocheńskiej. Później udał się wraz z eremitami na pobliską górę Sylpio. Przebywał tam przez kolejne dwa lata, przeżyte samotnie w grocie pod przewodnictwem pewnego „starszego”. W tym okresie poświęcił się całkowicie medytacji „praw Chrystusa”, Ewangelii, a zwłaszcza Listów św. Pawła. Gdy zachorował, nie mógł się leczyć sam i musiał powrócić do wspólnoty chrześcijańskiej w Antiochii (por. Palladiusz, „Życie”, 5). Pan - wyjaśnia jego biograf - interweniował przez chorobę we właściwym momencie, aby pozwolić Janowi iść za swoim prawdziwym powołaniem. W rzeczywistości, napisze on sam, postawiony wobec alternatywy wyboru między trudnościami rządzenia Kościołem a spokojem życia monastycznego, tysiąckroć wolałby służbę duszpasterską (por. „O kapłaństwie”, 6, 7), gdyż do tego właśnie Chryzostom czuł się powołany. I tutaj nastąpił decydujący przełom w historii jego powołania: został pasterzem dusz w pełnym wymiarze! Zażyłość ze Słowem Bożym, pielęgnowana podczas lat życia eremickiego, spowodowała dojrzewanie w nim silnej konieczności przepowiadania Ewangelii, dawania innym tego, co sam otrzymał podczas lat medytacji. Ideał misyjny ukierunkował go, płonącą duszę, na troskę pasterską. Między 378 a 379 r. powrócił do miasta. Został diakonem w 381 r., zaś kapłanem - w 386 r.; stał się słynnym mówcą w kościołach swego miasta. Wygłaszał homilie przeciwko arianom, następnie homilie na wspomnienie męczenników antiocheńskich oraz na najważniejsze święta liturgiczne. Mamy tutaj do czynienia z wielkim nauczaniem wiary w Chrystusa, również w świetle Jego świętych. Rok 387 był „rokiem heroicznym” dla Jana, czasem tzw. przewracania posągów. Lud obalił posągi cesarza, na znak protestu przeciwko podwyższeniu podatków. W owych dniach Wielkiego Postu, jak i wielkiej goryczy z powodu ogromnych kar ze strony cesarza, wygłosił on 22 gorące „Homilie o posągach”, ukierunkowane na pokutę i nawrócenie. Potem przyszedł okres spokojnej pracy pasterskiej (387-397). Chryzostom należy do Ojców najbardziej twórczych: dotarło do nas jego 17 traktatów, ponad 700 autentycznych homilii, komentarze do Ewangelii Mateusza i Listów Pawłowych (Listy do Rzymian, Koryntian, Efezjan i Hebrajczyków) oraz 241 listów. Nie uprawiał teologii spekulatywnej, ale przekazywał tradycyjną i pewną naukę Kościoła w czasach sporów teologicznych, spowodowanych przede wszystkim przez arianizm, czyli zaprzeczenie boskości Chrystusa. Jest też ważnym świadkiem rozwoju dogmatycznego, osiągniętego przez Kościół w IV-V wieku. Jego teologia jest wyłącznie duszpasterska, towarzyszy jej nieustanna troska o współbrzmienie między myśleniem wyrażonym słowami a przeżyciem egzystencjalnym. Jest to przewodnia myśl wspaniałych katechez, przez które przygotowywał katechumenów na przyjęcie chrztu. Tuż przed śmiercią napisał, że wartość człowieka leży w „dokładnym poznaniu prawdziwej doktryny oraz w uczciwości życia” („List z wygnania”). Te sprawy, poznanie prawdy i uczciwość życia, muszą iść razem: poznanie musi się przekładać na życie. Każda jego mowa była zawsze ukierunkowana na rozwijanie w wierzących wysiłku umysłowego, autentycznego myślenia, celem zrozumienia i wprowadzenia w praktykę wymagań moralnych i duchowych wiary. Jan Chryzostom troszczył się, aby służyć swoimi pismami integralnemu rozwojowi osoby, w wymiarach fizycznym, intelektualnym i religijnym. Różne fazy wzrostu są porównane do licznych mórz ogromnego oceanu: „Pierwszym z tych mórz jest dzieciństwo” (Homilia 81, 5 o Ewangelii Mateusza). Rzeczywiście, „właśnie w tym pierwszym okresie objawiają się skłonności do wad albo do cnoty”. Dlatego też prawo Boże powinno być już od początku wyciśnięte na duszy, „jak na woskowej tabliczce” (Homilia 3, 1 do Ewangelii Jana): w istocie jest to wiek najważniejszy. Musimy brać pod uwagę, jak ważne jest, aby w tym pierwszym etapie życia człowiek posiadł naprawdę te wielkie ukierunkowania, które dają właściwą perspektywę życiu. Dlatego też Chryzostom zaleca: „Już od najwcześniejszego wieku uzbrajajcie dzieci bronią duchową i uczcie je czynić ręką znak krzyża na czole” (Homilia 12, 7 do Pierwszego Listu do Koryntian). Później przychodzi okres dziecięcy oraz młodość: „Po okresie niemowlęcym przychodzi morze okresu dziecięcego, gdzie wieją gwałtowne wichury (…), rośnie w nas bowiem pożądliwość…” (Homilia 81, 5 do Ewangelii Mateusza). Potem jest narzeczeństwo i małżeństwo: „Po młodości przychodzi wiek dojrzały, związany z obowiązkami rodzinnymi: jest to czas szukania współmałżonka” (tamże). Przypomina on cele małżeństwa, ubogacając je - z odniesieniem do cnoty łagodności - bogatą gamą relacji osobowych. Dobrze przygotowani małżonkowie zagradzają w ten sposób drogę rozwodowi: wszystko dzieje się z radością i można wychowywać dzieci w cnocie. Gdy rodzi się pierwsze dziecko, jest ono „jak most; tych troje staje się jednym ciałem, gdyż dziecko łączy obie części” (Homilia 12, 5 do Listu do Kolosan); tych troje stanowi „jedną rodzinę, mały Kościół” (Homilia 20, 6 do Listu do Efezjan). Przepowiadanie Chryzostoma dokonywało się zazwyczaj podczas liturgii, w „miejscu”, w którym wspólnota buduje się Słowem i Eucharystią. Tutaj zgromadzona wspólnota wyraża jeden Kościół (Homilia 8, 7 do Listu do Rzymian), to samo słowo jest skierowane w każdym miejscu do wszystkich (Homilia 24, 2 do Pierwszego Listu do Koryntian), zaś komunia Eucharystyczna staje się skutecznym znakiem jedności (Homilia 32, 7 do Ewangelii Mateusza). Jego plan duszpasterski był włączony w życie Kościoła, w którym wierni świeccy przez fakt chrztu podejmują zadania kapłańskie, królewskie i prorockie. Do wierzącego laika mówi: „Również ciebie chrzest czyni królem, kapłanem i prorokiem” (Homilia 3, 5 do Drugiego Listu do Koryntian). Stąd też rodzi się fundamentalny obowiązek misyjny, gdyż każdy w jakiejś mierze jest odpowiedzialny za zbawienie innych: „Jest to zasada naszego życia społecznego (…) żeby nie interesować się tylko sobą” (Homilia 9, 2 do Księgi Rodzaju). Wszystko dokonuje się między dwoma biegunami, wielkim Kościołem oraz „małym Kościołem” - rodziną - we wzajemnych relacjach. Jak możecie zauważyć, Drodzy Bracia i Siostry, ta lekcja Chryzostoma o autentycznej obecności chrześcijańskiej wiernych świeckich w rodzinie oraz w społeczności pozostaje również dziś jak najbardziej aktualna. Módlmy się do Pana, aby uczynił nas wrażliwymi na nauczanie tego wielkiego Nauczyciela Wiary.