Reklama

Niedziela Legnicka

W obliczu cierpienia czas jest darem

O dramacie rodziców dzieci utraconych, ich świadectwie wiary i życia oraz przeżywaniu rodzicielstwa z Agnieszką Jalowską – lekarzem pediatrą, neonatologiem zajmującą się od kilku lat wspieraniem rodzin w Zespole Hospicjum Perinatalnego we Wrocławiu, rozmawia Artur Grabowski

Niedziela legnicka 1/2019, str. V

[ TEMATY ]

dziecko utracone

Archiwum autora

Doktor Agnieszka Jalowska od lat wspiera rodziców dzieci utraconych

Doktor Agnieszka Jalowska od lat wspiera rodziców dzieci utraconych

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Artur Grabowski: – Człowiek jest już od poczęcia...

Agnieszka Jalowska: – Tak mówi wiedza medyczna – w momencie połączenia komórki jajowej z plemnikiem powstaje zygota, czyli jedyny niepowtarzalny organizm nowego człowieka.

– W swojej pracy często spotykała się Pani z sytuacją, gdy rodzice dowiadują się, że ich dziecko może umrzeć. Czy dla lekarza to także trudna chwila?

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

– Oczywiście, bo to jest sytuacja, której nie możemy odwrócić. Ciężka choroba dziecka, często śmiertelna, o której dowiadują się rodzice jest faktem. My tego faktu nie zmienimy. Mamy zatem po diagnozie dwie opcje: albo uciekniemy, bo uznamy, że jest to sytuacja krytyczna, w której nic nie można zrobić, albo przekroczymy granicę tragedii, śmierci i wejdziemy w tę sytuację razem z rodziną dziecka, odwołując się do najgłębszych sfer człowieka, które nie podlegają śmierci. Skupimy się na sensie istnienia. Wybieramy tę drugą opcję i wspieramy rodziców w próbach jak najlepszego przeżycia z dzieckiem czasu, który im został. Dlatego też bardzo cieszymy się z diagnostyki prenatalnej. Diagnoza taka pozwala świadomie przeżyć czas z dzieckiem, które najprawdopodobniej umrze podczas porodu lub tuż po narodzinach. Jest to jedyny czas, który mają dla siebie, w którym dziecko w organizmie matki jest bezpieczne. Znamy rodziny, które wyjeżdżały wtedy na urlop, na wymarzoną wycieczkę, nagrywają filmy podczas USG lub celebrują w jakiś inny odświętny sposób kolejny tydzień życia swojego nienarodzonego jeszcze dziecka.

– Czy można się przygotować na ten jakże trudny moment?

Reklama

– Przygotowując rodzinę do przyjścia na świat dziecka ze schorzeniem letalnym, spisujemy opinię wielospecjalistycznego zespołu lekarskiego o tym, że nie będziemy u dziecka stosować intensywnej terapii, która byłaby w tej sytuacji terapią daremną. Rodziców zachęcamy, aby dziecku nadali imię, żeby spędzali z nim czas, żeby robili to, co by chcieli robić i o czym marzą. Żeby pojechali na urlop, żeby przygotowywali się do porodu w taki sposób, że mama np. przygotowuje dla dziecka kocyk, ubranka. Żeby zastanowili się czy chcą, by ktoś jeszcze był podczas porodu, czy chcą je ochrzcić i kto je będzie chrzcił. Często mówimy o tym ojcu dziecka, aby mógł się przygotować. Proponujemy rodzicom tworzenie pamiątek z tego okresu, czyli np. filmów z USG – jak dziecko się rusza, wtedy możemy zobaczyć jego aktywność, możemy czasami poznać jego charakter. Rodzice często mówią: „o ten mój leniuszek”, albo „moje dziecko ciągle ssie kciuka” – takie pamiątki są bardzo ważne. Niezależnie od tego, jak długo, a właściwie jak krótko, trwa życie dziecka, to ono jest niepowtarzalne, ma swój charakter i zapisuje pewną historię swojego życia. Mówimy rodzicom o tych wszystkich możliwościach, bo nie każdy człowiek w stresie jest w ogóle w stanie o tym pomyśleć. Tworzenie pamiątek z psychologicznego punktu widzenia pomaga także przeżyć żałobę po śmierci dziecka.

– Od momentu poczęcia istnienie człowieka jest faktem, a dwoje ludzi staje się rodzicami. Jak sprawić żeby ci, którzy oczekują takiego dziecka, przeżyli swoje rodzicielstwo, doświadczyli go?

– No właśnie. W okresie prenatalnym to jest właśnie zadanie mamy. Żeby przygotowała coś dla dziecka, jako mama. Zadanie taty, który ma się troszczyć o mamę i dziecko, polega na przygotowaniu wszystkiego, co po narodzinach dziecka wykonują rodzice. Tata odcina pępowinę, mama otula dziecko, przytula. Bardzo ważny jest dla dziecka taki bliski kontakt z mamą, tzw. kontakt „skóra do skóry”, który zapewnia mu ciepło i zwiększa komfort. Możliwa jest także kąpiel dziecka, ubranie właśnie w te przygotowane wcześniej ubranka. Zadaniem taty jest często właśnie chrzest. Jeśli dziecko żyje dłużej możliwe jest karmienie go, a więc takie podstawowe czynności, które rodzice wykonują z dzieckiem po urodzeniu. Staramy się, żeby z każdym dzieckiem, nawet tym żyjącym bardzo krótko, mieli możliwość zająć się jak w każdej innej sytuacji, aby mieli możliwość, choć przez moment być rodzicami.

– I to wspieranie pozwala na głębsze przeżycie i przyjęcie tego faktu...

Reklama

– Tak wynika z obserwacji. Czasami rodzice do nas potem piszą i podkreślają, co było dla nich w tym czasie przyjęcia i pożegnania dziecka najważniejsze. Jest to przede wszystkim intymny czas spędzony razem, kiedy mogli tulić i całować dziecko i nie musieli się spieszyć, nikt ich nie poganiał. Również zdjęcia z tego okresu, tworzenie pamiątek odcisku dłoni i stóp powodują, że oni do tego bardzo często wracają, wspominają, przeżywają to swoje, choćby krótkie, rodzicielstwo.

– W październiku ubr. w Olszynie pobłogosławiono Grób Dzieci Utraconych. To inicjatywa, która połączyła miejscowy samorząd i parafię. Jakie znaczenie ma powstawanie takich grobów?

– Według psychologów w radzenie sobie ze stratą istotne jest przeżycie żałoby. Jednak żeby przeżyć żałobę potrzebne jest urzeczywistnienie straty – zobaczyć dziecko, zorganizować dla niego ceremonię, czyli pochowek i mieć miejsce, w którym można stawiać znicze i kwiaty. Często, jeśli rodzice doświadczyli straty dziecka na wczesnym etapie rozwoju, nie mieli takiej możliwości. Nie poinformowano ich o tym, że można pochować każde, nawet najmniejsze dziecko. Oni w stresie też nie byli w stanie sami o tym pomyśleć. Czasami, jeśli poronienie jest na bardzo wczesnym etapie, nie udaje się zidentyfikować szczątków, więc pochówek też może być niemożliwy. Zatem ten grób ma ogromne znaczenie, żeby rodzice mogli przeżyć stratę dziecka i uczcić jego pamięć. Uważam, że jest to bardzo, bardzo dobry pomysł, który może pomóc wielu rodzinom, nawet jeżeli jest to przeżycie żałoby po kilku latach.

– Co Pani powiedziałaby rodzicom, którzy oczekują dziecka, a wiedzą, że to oczekiwanie wiąże się z cierpieniem? Oni przecież szukają odpowiedzi na wiele różnych pytań, rodzi się w nich mnóstwo wątpliwości...

– Te wątpliwości, niestety, są także często podsycane przez medycynę, przez lekarzy, których spotykają. Chciałabym życzyć, aby miłość do swojego dziecka, którą mają w sercu była silniejsza niż obawy, silniejsza niż strach i silniejsza niż cierpienie.

2019-01-02 12:59

Oceń: +1 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

O dziecku, które się rozmyśliło…

Weronika cały czas otrzymuje darmowe próbki kosmetyków dla niemowląt, bo kilka miesięcy temu z wielką radością poinformowała świat, że czekają z mężem na ich pierwsze dziecko

Kupony i czasopisma, które Weronika otrzymuje pocztą, zaczynają wprawiać ją w emocjonalne odrętwienie, podobnie jak pocieszanie znajomych: „Jeszcze będziesz miała dziecko!”. Może będzie miała, ale nie to, na które teraz czekała...
CZYTAJ DALEJ

Św. Teresa od Dzieciątka Jezus - "Moim powołaniem jest miłość"

Niedziela łódzka 22/2003

[ TEMATY ]

św. Teresa z Lisieux

Adobe Stock

Św. Teresa z Lisieux

Św. Teresa z Lisieux

O św. Teresie od Dzieciątka Jezus i Najświętszego Oblicza, karmelitance z Lisieux we Francji, powstały już opasłe tomy rozpraw teologicznych. W tym skromnym artykule pragnę zachęcić czytelników do przyjaźni z tą wielką świętą końca XIX w., która także dziś może stać się dla wielu ludzi przewodniczką na krętych drogach życia. Może także pomóc w zweryfikowaniu własnego stosunku do Pana Boga, relacji z Nim, Jego obrazu, który nosimy w sobie.

Życie św. Teresy daje się streścić w jednym słowie: miłość. Miłość była jej głównym posłannictwem, treścią i celem jej życia. Według św. Teresy, najważniejsze to wiedzieć, że jest się kochanym, i kochać. Prawda to, jak może się wydawać, banalna, ale aby dojść do takiego wniosku, trzeba w pełni zaakceptować siebie. Św. Teresie wcale nie było łatwo tego dokonać. Miała niesforny charakter. Była bardzo uparta, przewrażliwiona na swoim punkcie i spragniona uznania, łatwo ulegała emocjom. Wiedziała jednak, że tylko Bóg może dokonać w niej uzdrowienia, bo tylko On kocha miłością bez warunków. Dlatego zaufała Mu i pozwoliła się prowadzić, a to zaowocowało wyzwoleniem się od wszelkich trosk o samą siebie i uwierzeniem, że jest kochana taką, jaka jest. Miłość to dla św. Teresy "mała droga", jak zwykło się nazywać jej duchowy system przekonań, "droga zaufania małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach Ojca". Św. Teresa ufała bowiem w miłość Boga i zdała się całkowicie na Niego. Chciała się stawać "mała" i wiedziała, że Bogu to się podoba, że On kocha jej słabości. Ona wskazała, na przekór panującemu długo i obecnemu często i dziś przekonaniu, że świętość nie jest dostępna jedynie dla wybranych, dla tych, którzy dokonują heroicznych czynów, ale jest w zasięgu wszystkich, nawet najmniejszych dusz kochających Boga i pragnących spełniać Jego wolę. Św. Teresa była przekonana, że to miłosierdzie Boga, a nie religijne zasługi, zaprowadzi ją do nieba. Św. Teresa chciała być aktywna nie w ćwiczeniu się w doskonałości, ale w sprawianiu Bogu przyjemności. Pragnęła robić wszystko nie dla zasług, ale po to, by Jemu było miło i dlatego mówiła: "Dzieci nie pracują, by zdobyć stanowisko, a jeżeli są grzeczne, to dla rozradowania rodziców; również nie trzeba pracować po to, by zostać świętym, ale aby sprawiać radość Panu Bogu". Św. Teresa przekonuje w ten sposób, że najważniejsze to wykonywać wszystko z miłości do Pana Boga. Taki stosunek trzeba mieć przede wszystkim do swoich codziennych obowiązków, które często są trudne, niepozorne i przesiąknięte rutyną. Nie jest jednak ważne, co robimy, ale czy wykonujemy to z miłością. Teresa mówiła, że "Jezus nie interesuje się wielkością naszych czynów ani nawet stopniem ich trudności, co miłością, która nas do nich przynagla". Przykład św. Teresy wskazuje na to, że usilne dążenie do doskonałości i przekonywanie innych, a zwłaszcza samego siebie, o swoich zasługach jest bezcelowe. Nigdy bowiem nie uda się nam dokonać takich czynów, które sprawią, że będziemy w pełni z siebie zadowoleni, jeśli nie przekonamy się, że Bóg nas kocha i akceptuje nasze słabości. Trzeba zgodzić się na swoją małość, bo to pozwoli Bogu działać w nas i przemieniać nasze życie. Św. Teresa chciała być słaba, bo wiedziała, że "moc w słabości się doskonali". Ta wielka święta, Doktor Kościoła, udowodniła, że można patrzeć na Boga jak na czułego, kochającego Ojca. Jednak trwanie w takim przekonaniu nie przyszło jej łatwo. Przeżywała wiele trudności w wierze, nieobce były jej niepokoje i wątpliwości, znała poczucie oddalenia od Boga. Dzięki temu może być nam, ludziom słabym, bardzo bliska. Jest także dowodem na to, że niepowodzenia i trudności są wpisane w życie każdego człowieka, nikt bowiem nie rodzi się święty, ale świętość wypracowuje się przez walkę z samym sobą, współpracę z łaską Bożą, wypełnianie woli Stwórcy. Teresa zrozumiała najgłębszą prawdę o Bogu zawartą w Biblii - że jest On miłością - i dlatego spośród licznych powołań, które odczuwała, wybrała jedno, mówiąc: "Moim powołaniem jest miłość", a w innym miejscu: "W sercu Kościoła, mojej Matki, będę miłością".
CZYTAJ DALEJ

Zawalcz o pokój twego domu

2025-10-01 19:47

Archiwum organizatorów

Rekolekcje dla małżeństw poprowadzi ks. Łukasz Plata, ewangelizator, dr nauk teologicznych w zakresie teologii moralnej.

Rekolekcje dla małżeństw poprowadzi ks. Łukasz Plata, ewangelizator, dr nauk teologicznych w zakresie teologii moralnej.

Zapraszamy na rekolekcje charyzmatyczne dla małżeństw „Pokój Twemu domowi”, które poprowadzi ks. Łukasz Plata.

Rekolekcje odbędą się we Wrocławiu od 18 do 19 października w parafii Świętej Rodziny i skierowane są do wszystkich małżeństw – zarówno tych, które przeżywają trudności, jak i tych, które po prostu pragną umocnić swoją więź i odnaleźć nową radość ze wspólnego życia. – To przestrzeń, by zatrzymać się, zostawić na chwilę codzienny chaos i usłyszeć, że Bóg pragnie być źródłem pokoju w każdym domu – mówią współorganizatorzy Katarzyna i Tomasz Węgrzynowie. Podczas spotkania małżonkowie będą mieli okazję wysłuchać konferencji opartych na Dobrej Nowinie, uczestniczyć w Eucharystii, doświadczyć modlitwy wstawienniczej, a także skorzystać z wyjątkowych momentów, jak randka małżeńska czy szczera rozmowa z kapłanem podczas panelu „Zapytaj księdza o co tylko chcesz”.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję