Reklama

Kościół nad Odrą i Bałtykiem

Konsekracja kościoła w Starym Węgorzynku

Uroczyste poświęcenie kościoła i ołtarza zalicza się do najważniejszych aktów liturgicznych. Obrzęd konsekrancji odbył się niedawno w parafii Węgorzyno, gdy Metropolita Szczecińsko-Kamieński poświęcił nowy kościół w Starym Węgorzynku

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Na historyczne dziedzictwo naszych ziem w dużej części składają się wszystkie świątynie, które przypominają o bogatej przeszłości terenów składających się na obecną archidiecezję. Ocalałe po wojnie kościoły przypominają o duchu modlitwy minionych wieków a te, które zostały pieczołowicie odbudowane, świadczą o wierze i miłości do Kościoła. Pięknym przykładem tej prawdy była niedawna uroczystość konsekracji nowego kościoła pw. Chrystusa Króla w Starym Węgorzynku, należącym do parafii pw. Wniebowzięcia NMP w Węgorzynie.

Historia kościoła

historia wzniesienia tej pięknej, nowoczesnej w swoim kształcie architektonicznym świątyni jest bardzo niezwykła – mówi Teresa Działoszewska. – Budowę kościoła rozpoczęto w marcu 2017 r. po uzyskaniu pozwolenia na budowę, które wydane zostało przez starostę łobeskiego w dniu 16 grudnia 2016 r. Natomiast 2 sierpnia 2017 r. po wzniesieniu już części murów kościoła, w obecności ks. prał. Józefa Cyrulika, dziekana z Łobza, został uroczyście wmurowany kamień węgielny wraz z dokumentami potwierdzającymi, że inwestorami budowy kościoła filialnego w Starym Węgorzynku są państwo Ludwika Miklaszewska i Henryk Adamus z rodziną oraz Wojciech Adamus i Katarzyna Ksel-Adamus z synem Ignacym, a także Bartosz Adamus z synami Dorianem i Olivierem. Państwo Adamus są właścicielami dużej firmy mającej swoją siedzibę w Starym Węgorzynku. Do tuby włożono również nazwiska pracowników, którzy budowali ten piękny obiekt, inżynierów, robotników budowlanych, rzemieślników i innych, którzy pozostawili tu cząstkę swego serca. Na obelisku, gdzie wmurowany jest kamień, umieszczono napis: „To jest kamień z kaplicy, w której jest grób św. Franciszka z Asyżu. Pomódl się – lecz nie mów Bogu, że masz wielkie troski, powiedz troskom, że masz wielkiego Boga”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Budowa świątyni

W czasie budowy kościoła filialnego pw. Chrystusa Króla w Starym Węgorzynku proboszczami parafii pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Węgorzynie byli: ks. kan. Karol Wójciak – obecny proboszcz parafii pw. św. Jadwigi w Choszcznie oraz obecny proboszcz ks. Andrzej Tychoniec. Zatrzymując na chwilę uwagę na formie świątyni, należy wspomnieć, że została pomyślana jako znak naszych czasów, ale odnoszący się z szacunkiem do tradycji architektury sakralnej, a także kontekstu jej szczególnej lokalizacji przed wsią na wzniesieniu wśród pól. Autorem projektu jest Pracownia Architektoniczna Krystyny Cyrulińskiej ze Szczecina. Figura Chrystusa Króla posadowiona na cokole zaprasza do jej wnętrza, które promieniuje spokojem i harmonią, pomagając w skupieniu i modlitwie. Tak to w tym szczególnym miejscu dla jego mieszkańców w małej wsi Starym Węgorzynku w gminie Węgorzyno w rok i trzy miesiące został zbudowany dzięki rodzinie państwa Adamusów kościół – kończy swą opowieść Teresa Działoszyńska”.

Reklama

Wyjatkowy dzień

Uroczystości konsekracyjne zgromadziły znamienitych gości z abp. Andrzejem Dziegą na czele, dziekanem łobeskim ks. prał. Józefem Cyrulikiem, ks. kan. Karolem Wójciakiem, który rozpoczął dzieło wznoszenia kościoła, kapłanami z dekanatu, władzami samorządowymi, przedstawicielami Bractwa Orderu św. Stanisława BM i dużą rzeszą wiernych. Modlitwa zgromadzonych rozpoczęła się na zewnątrz świątyni, gdzie Księdzu Arcybiskupowi został wręczony klucz do kościoła, który następnie przekazał gospodarzowi miejsca ks. Andrzejowi Tychońcowi. Dopełnieniem bogactwa początkowej części liturgii konsekracji było poświęcenie murów nowo wzniesionej świątyni, po czym wszyscy uroczyście wkroczyli do jej wnętrza, gdzie rozpoczęło się sprawowanie Najświętszej Ofiary. Przed liturgią Słowa Bożego dokonano poświęcenia ambonki, z której proklamowane będzie odtąd natchnione Słowo. W konsekracyjnej homilii dostojny Celebrans przypomniał zebranym dzieje wiary na naszej słowiańskiej ziemi, szczególnie akcentując dzieło św. Ottona z Bambergu. Poprzez najważniejsze dzieje historii Kościoła na Pomorzu Zachodnim Ksiądz Arcybiskup przybliżył wartość i znaczenie trwałych struktur ewangelizacyjnych, podkreślając wagę wspólnoty serc zjednoczonych w życiu parafialnym. W tym kontekście złożył hołd dziękczynienia tym, którzy z wielkim heroizmem wiary wznieśli tę bardzo symboliczną w swej wymowie architektonicznej świątynię, podkreślając ważność miejsca sakralnego dla uświęcenia człowieka i budowania prawdy o drodze do zbawienia.

Reklama

Zasadniczym elementem liturgii była konsekracja ołtarza do sprawowania Najświętszej Ofiary. Jest to obrzęd bardzo przemawiający do wnętrza ludzkiego poprzez swą symbolikę i nawiązanie do najistotniejszych funkcji, które spełnia Ołtarz Żertwy Pańskiej.

Po namaszczeniu Ksiądz Arcybiskup dokonał tego samego obrzędu w kilku miejscach kościoła przy tzw. zacheuszkach, które stanowią widoczny znak świętości tego miejsca. Rozbudowany obrzęd okadzenia ołtarza i świątyni oraz zapalenie świec ołtarzowych, a także świec kandelabrowych przy zacheuszkach wprowadziły uczestników Eucharystii w dalsze przeżywanie Najświętszej Ofiary. Po Komunii św. i dziękczynieniu w wielkim modlitewnym skupieniu Dostojny Celebrans poświęcił nowe tabernakulum i umieścił w nim po raz pierwszy Chrystusa Eucharystycznego, zapalając na zawsze wieczne światło.

Duchowe owoce

Uroczystość w Starym Węgorzynku ukazała bogactwo ducha tutejszych wiernych zjednoczonych wokół prawd Bożych oraz kierowanych miłujących ich sercem proboszczów ks. kan. Karola Wójciaka i ks. Andrzeja Tychońca. Niech temu szlachetnemu wzrastaniu w świętości dopomaga Jezus Chrystus – Król Wszechświata, któremu dedykowana jest ta świątynia!

2018-08-08 10:23

Ocena: 0 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Kościół domem Pana na wieki

Niedziela zielonogórsko-gorzowska 26/2018, str. I

[ TEMATY ]

świątynia

konsekracja

bp Tadeusz Lityński

Karolina Krasowska

Bp Tadeusz Lityński dokonał konsekracji kościoła w Szlichtyngowej

Bp Tadeusz Lityński dokonał konsekracji kościoła w Szlichtyngowej

14 kwietnia 1995 r. spłonął drewniany, zabytkowy kościół pw. Podwyższenia Krzyża Świętego w Szlichtyngowej. Po zgliszczach pozostał jedynie krzyż misyjny. Staraniem parafian na przestrzeni 23 lat udało się odbudować świątynię. Jej liturgicznej konsekracji 24 czerwca dokonał bp Tadeusz Lityński

Misję odbudowy świątyni polecił ówczesny ordynariusz diecezji zielonogórsko-gorzowskiej bp Adam Dyczkowski. Prowadził ją ks. Antoni Łatka przy pomocy społecznego komitetu odbudowy kościoła, na czele którego stanął Zygmunt Konieczny. We wrześniu 1996 r. w obecności księdza biskupa został wmurowany kamień węgielny pod budowę nowej świątyni, zaś w maju 1997 r. ksiądz biskup dokonał poświęcenia kościoła znajdującego się w stanie surowym. W kolejnych latach prowadzono zbiórkę pieniędzy oraz trwały systematyczne prace wewnątrz, a także na zewnątrz świątyni. W ostatnim czasie były to prace wykończeniowe. Przeprowadzono malowanie kościoła, modernizację oświetlenia oraz wymagane poprawki budowlane. Cały koszt budowy wyniósł ok. 1,7 mln zł, z czego ponad 1 mln został wpłacony przez miejscowych parafian.

CZYTAJ DALEJ

Marcin Zieliński: Znam Kościół, który żyje

2024-04-24 07:11

[ TEMATY ]

książka

Marcin Zieliński

Materiał promocyjny

Marcin Zieliński to jeden z liderów grup charyzmatycznych w Polsce. Jego spotkania modlitewne gromadzą dziesiątki tysięcy osób. W rozmowie z Renatą Czerwicką Zieliński dzieli się wizją żywego Kościoła, w którym ważną rolę odgrywają świeccy. Opowiada o młodych ludziach, którzy są gotyowi do działania.

Renata Czerwicka: Dlaczego tak mocno skupiłeś się na modlitwie o uzdrowienie? Nie ma ważniejszych tematów w Kościele?

Marcin Zieliński: Jeśli mam głosić Pana Jezusa, który, jak czytam w Piśmie Świętym, jest taki sam wczoraj i dzisiaj, i zawsze, to muszę Go naśladować. Bo pojawia się pytanie, czemu ludzie szli za Jezusem. I jest prosta odpowiedź w Ewangelii, dwuskładnikowa, że szli za Nim, żeby, po pierwsze, słuchać słowa, bo mówił tak, że dotykało to ludzkich serc i przemieniało ich życie. Mówił tak, że rzeczy się działy, i jestem pewien, że ludzie wracali zupełnie odmienieni nauczaniem Jezusa. A po drugie, chodzili za Nim, żeby znaleźć uzdrowienie z chorób. Więc kiedy myślę dzisiaj o głoszeniu Ewangelii, te dwa czynniki muszą iść w parze.

Wielu ewangelizatorów w ogóle się tym nie zajmuje.

To prawda.

A Zieliński się uparł.

Uparł się, bo przeczytał Ewangelię i w nią wierzy. I uważa, że gdyby się na tym nie skupiał, to by nie był posłuszny Ewangelii. Jezus powiedział, że nie tylko On będzie działał cuda, ale że większe znaki będą czynić ci, którzy pójdą za Nim. Powiedział: „Idźcie i głoście Ewangelię”. I nigdy na tym nie skończył. Wielu kaznodziejów na tym kończy, na „głoście, nauczajcie”, ale Jezus zawsze, kiedy posyłał, mówił: „Róbcie to z mocą”. I w każdej z tych obietnic dodawał: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych” (por. Mt 10, 7–8). Zawsze to mówił.

Przecież inni czytali tę samą Ewangelię, skąd taka różnica w punktach skupienia?

To trzeba innych spytać. Ja jestem bardzo prosty. Mnie nie trzeba było jakiejś wielkiej teologii. Kiedy miałem piętnaście lat i po swoim nawróceniu przeczytałem Ewangelię, od razu stwierdziłem, że skoro Jezus tak powiedział, to trzeba za tym iść. Wiedziałem, że należy to robić, bo przecież przeczytałem o tym w Biblii. No i robiłem. Zacząłem się modlić za chorych, bez efektu na początku, ale po paru latach, po którejś swojej tysięcznej modlitwie nad kimś, kiedy położyłem na kogoś ręce, bo Pan Jezus mówi, żebyśmy kładli ręce na chorych w Jego imię, a oni odzyskają zdrowie, zobaczyłem, jak Pan Bóg uzdrowił w szkole panią woźną z jej problemów z kręgosłupem.

Wiem, że wiele razy o tym mówiłeś, ale opowiedz, jak to było, kiedy pierwszy raz po tylu latach w końcu zobaczyłeś owoce swojego działania.

To było frustrujące chodzić po ulicach i zaczepiać ludzi, zwłaszcza gdy się jest nieśmiałym chłopakiem, bo taki byłem. Wystąpienia publiczne to była najbardziej znienawidzona rzecz w moim życiu. Nie występowałem w szkole, nawet w teatrzykach, mimo że wszyscy występowali. Po tamtym spotkaniu z Panem Jezusem, tym pierwszym prawdziwym, miałem pragnienie, aby wszyscy tego doświadczyli. I otrzymałem odwagę, która nie była moją własną. Przeczytałem w Ewangelii o tym, że mamy głosić i uzdrawiać, więc zacząłem modlić się za chorych wszędzie, gdzie akurat byłem. To nie było tak, że ktoś mnie dokądś zapraszał, bo niby dokąd miał mnie ktoś zaprosić.

Na początku pewnie nikt nie wiedział, że jakiś chłopak chodzi po mieście i modli się za chorych…

Do tego dzieciak. Chodziłem więc po szpitalach i modliłem się, czasami na zakupach, kiedy widziałem, że ktoś kuleje, zaczepiałem go i mówiłem, że wierzę, że Pan Jezus może go uzdrowić, i pytałem, czy mogę się za niego pomodlić. Wiele osób mówiło mi, że to było niesamowite, iż mając te naście lat, robiłem to przez cztery czy nawet pięć lat bez efektu i mimo wszystko nie odpuszczałem. Też mi się dziś wydaje, że to jest dość niezwykłe, ale dla mnie to dowód, że to nie mogło wychodzić tylko ode mnie. Gdyby było ode mnie, dawno bym to zostawił.

FRAGMENT KSIĄŻKI "Znam Kościół, który żyje". CAŁOŚĆ DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!

CZYTAJ DALEJ

Franciszek: cnoty teologalne pozwalają nam działać jako dzieci Boże

2024-04-24 10:07

[ TEMATY ]

papież

papież Franciszek

PAP/EPA/GIUSEPPE LAMI

O znaczeniu cnót teologalnych: wiary, nadziei i miłości w życiu moralnym chrześcijanina mówił dziś Ojciec Święty podczas audiencji ogólnej. Zaznaczył, że pozwalają nam one działać jako dzieci Boże.

Na wstępie papież przypomniał, że każdy człowiek jest zdolny do poszukiwania dobra, jednakże chrześcijanin otrzymuje szczególną pomoc Ducha Świętego, jaką są wspomniane cnoty teologalne. Cytując Katechizm Kościoła Katolickiego Franciszek podkreślił, że „są one wszczepione przez Boga w dusze wiernych, by uzdolnić ich do działania jako dzieci Boże i do zasługiwania na życie wieczne” (n. 1813).Dodał, iż wielkim darem cnót teologalnych jest egzystencja przeżywana w Duchu Świętym. Są one wielkim antidotum na samowystarczalność i zarozumiałość, czy pokusę wywyższania samych siebie, obracania się wokół swego „ja”.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję