KS. MAREK ŁUCZAK: – Polskie media na bieżąco relacjonują Waszą misję z Syrii. Czy przebywacie obecnie daleko od Aleppo?

KS. MARIUSZ BOGUSZEWSKI: – Jesteśmy w samym Aleppo, dokładnie w środku starego miasta.

– Podobno do domu wróciło już 400 tys. dawnych mieszkańców. Czy to oznacza, że sytuacja się stabilizuje?

– Rzeczywiście, coraz częściej widać powroty Syryjczyków. Ludzie wracają do swoich domów, próbują odbudowywać je ze zgliszcz. Ciekawostką jest, że wśród chrześcijańskich rodzin są takie, które zanim uciekły, oddały klucze proboszczom i pozostającym tu parafianom, którzy opiekowali się ich domostwami.

– Co oprócz ruin najbardziej bulwersuje z Waszej perspektywy?

– Niestety, bardzo wiele jest osieroconych dzieci, a one – jak wiadomo – cierpią najbardziej. Nieraz ich sytuację komplikuje fakt, że nie żyją nie tylko rodzice, ale też dziadkowie.

– Rozumiem, że pracujecie charytatywnie.

– Absolutnie tak. Co warto podkreślić, niektóre osoby żyją dzięki naszej pomocy, bo ma ona charakter nie tylko jednorazowy, ale też ciągły. Niedawno zaczęła funkcjonować specjalna kuchnia, dzięki której możliwe jest wydawanie 10 tys. posiłków dziennie. Koszt tej akcji pokrywany jest z naszych środków. Pomagamy również osobom chorym – najpierw zajęliśmy się głównie dziećmi, a teraz możemy też otoczyć opieką medyczną osoby dorosłe.

– Czy w Aleppo w dalszym ciągu słychać wystrzały artyleryjskie?

– Niestety, pokój tu jeszcze nie zawitał. Tuż za granicą starego miasta stacjonuje wojsko i słychać strzały. Półtora miesiąca temu na dom sióstr zakonnych spadła bomba.

– A jak wygląda sytuacja w Libanie?

– W drodze powrotnej zamierzamy wstąpić do Libanu. Staramy się też w miarę możliwości otoczyć opieką tamtejszą społeczność. Liban to państwo zamieszkiwane przez stosunkowo niewielką populację, a napływ syryjskich uchodźców jest nie do wyobrażenia. To, oczywiście, generuje wiele problemów, którym staramy się zaradzić. Uchodźcy nie mają zgody na budowę domów, więc mieszkają w wynajętych garażach lub w prowizorycznych domach oraz szałasach. Do tego dochodzą bezrobocie i bieda. Kilkaset osób przychodzi do jednego z obozów każdego dnia, aby skorzystać z naszej stołówki. Mamy nadzieję, że sytuacja zacznie się stabilizować.