Emerytowany Metropolita Częstochowski scharakteryzował życie i kapłaństwo zmarłego kapłana, dzieląc je na trzy etapy: etap wikariatu, etap proboszczowania i ostatni etap – emerytury i osamotnienia. Jako krzepiccy parafianie z bólem serca zgromadziliśmy się u stóp ołtarza wokół trumny z ciałem drogiego nam proboszcza, aby dziękować Bogu za jego kapłaństwo oraz oddać mu hołd i wyrazić szacunek dla jego osoby i osiągnięć. Był on duszpasterzem i gospodarzem krzepickiej ziemi.

Ks. prał. Marian Gąsiorowski urodził się 21 grudnia 1931 r. w Pile Kościeleckiej k. Chrzanowa. W Trzebini ukończył szkołę podstawową, a gimnazjum w Chrzanowie. Po małej maturze wstąpił do Niższego Seminarium Duchownego w Olsztynie – stolicy diecezji warmińskiej. Po roku przeniósł się do Częstochowskiego Niższego Seminarium w Krakowie i uczęszczał do ostatniej klasy przedmaturalnej w II Liceum Humanistycznym im. Króla Jana Sobieskiego w Krakowie. Po zdaniu matury wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Krakowie i uczęszczał na wykłady teologiczne Uniwersytetu Jagiellońskiego.

18 grudnia 1955 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bp. Zdzisława Golińskiego. Jako wikariusz pracował kolejno w parafiach: Żuraw, Kłobuck, Sosnowiec, Dąbrowa Górnicza, w Częstochowie w katedrze i w Sosnowcu w parafii pw. Matki Bożej Wniebowziętej. Po 16 latach kapłaństwa został mianowany proboszczem w parafii Jaworzno k. Wielunia (1971-87). W ciągu 16 lat dokonał wspólnie z parafianami gruntownego remontu kościoła, plebanii, odnowy cmentarza, drogi asfaltowej do kościoła, budowy domu parafialnego, kaplicy oraz dzwonnicy. Przez krótki czas, w latach 1987-89, był proboszczem w Miedźnie. Przeprowadził tam gruntowny remont dachu kościoła, polichromii, plebanii, kaplicy na cmentarzu, wybudował kotłownię i drogę do kościoła.

W grudniu 1989 r. został proboszczem w parafii pw. św. Jakuba Apostoła w Krzepicach. W lipcu 2007 r. przeszedł na emeryturę. Czas pracy w Krzepicach był niezmiernie pracowity i owocny. Pisząc o śp. ks. prał. Marianie Gąsiorowskim, należy zwrócić uwagę na dwa aspekty: jego osobowość oraz czyny i osiągnięcia. Był człowiekiem niezwykle pracowitym, pełnym energii i wcielanych w życie pomysłów i zadań. Współpracującym z radą parafialną, prężnie działającą Akcją Katolicką i otoczonym wieloma życzliwymi ludźmi. Czerpał inspiracje z laikatu. Był człowiekiem uporządkowanym, kochającym porządek i dyscyplinę. Bardzo odważny i konkretny. Był wspaniałym organizatorem, mówcą i kaznodzieją. Byliśmy pod wielkim wrażeniem perfekcyjnie przygotowanych kazań z okazji świąt, uroczystości patriotycznych i narodowych. Był wierny Ewangelii, Kościołowi i Ojczyźnie – ksiądz patriota, który nie uznawał miałkich i głupich ideologii. Wiedział, jakie wartości płyną z wiary. Wiedział, że religii od polskości oddzielić nie można.

Był zaangażowany w życie wspólnoty. Jego duszpasterzowanie obfitowało w wielkie dzieła duchowe i materialne: odnowienie odnalezionych sukienek na obraz Matki Bożej i rozpoczęcie w środy Nieustającej Nowenny do Matki Bożej Krzepickiej, częste pielgrzymki do miejsc świętych (Gietrzwałd, Święta Lipka, Włocławek, Warszawa, Wambierzyce, Bardo Ślaskie, Kłodzko, Przemyśl, Kalwaria Pacławska, Dukla, Lwów, Święty Krzyż, Wadowice, Kalwaria Zebrzydowska, Łagiewniki, Kraków). Był redaktorem „Głosu Parafii”. Pierwszy numer ukazał się w pierwszym kwartale 1994 r. Czasopismo spełniało funkcję informatora, kroniki parafialnej, wymiany myśli i poglądów.

Jego gospodarowanie obfitowało w wielkie dzieła materialne, których poświęcenie stawało się wydarzeniem i uroczystością religijną, czasem świętowania i radości. To jednoczyło nas wokół kościoła, identyfikowało z kościołem. Budowało tożsamość i wspólnotę przy wielkim szacunku dla historii miejsca. Wszystkie tego typu informacje pojawiały się na łamach „Niedzieli”. W latach 1990-2006 ks. Gąsiorowski zrealizował ponad 30 dużych zadań materialnych. Najważniejsze to: generalny remont plebanii połączony z ankrowaniem i tynkowaniem, dobudowaniem piętra, wymianą więźby dachowej i pokryciem blachą miedzianą, odnowienie polichromii kościoła, budowa nowego domu parafialnego z biblioteką i salą konferencyjną, parkingu, pokrycie wieży blachą miedzianą, ufundowanie nowych dzwonów, wybudowanie kiosku parafialnego, wybudowanie na Rok Jubileuszowy pomnika Chrystusa i Kaplicy Matki Zbawiciela, kaplicy w szpitalu, Kaplicy Wieczystej Adoracji, Królewskich Drzwi Krzepickich, wyłożenie kostką brukową alejek na cmentarzu parafialnym i wokół kościoła.

W uznaniu zasług za szczególne osiągnięcia, zaangażowanie i pracę wykraczającą poza ramy obowiązków zawodowych oraz duszpasterskich na rzecz lokalnej społeczności Rada Miejska w Krzepicach, której wówczas miałem zaszczyt być przewodniczącym, nadała Księdzu Prałatowi tytuł: „Zasłużony dla Gminy Krzepice”. W jednym z „Głosów Parafii” zmarły kiedyś napisał: „Wspomnijcie o mojej duszy, bo będę za was odpowiadał przed Boskim Sądem”.