Reklama

Franciszek

Kto dobrze śpiewa, dwa razy się modli

Z ks. prof. Robertem Tyrałą – przewodniczącym Międzynarodowej Federacji Pueri Cantores – rozmawia Włodzimierz Rędzioch

Niedziela Ogólnopolska 3/2016, str. 10-11

[ TEMATY ]

Franciszek

Grzegorz Gałązka

Papież Franciszek z chórzystami w sali audiencyjnej

Papież Franciszek z chórzystami w sali audiencyjnej

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Kościół katolicki 1 stycznia obchodzi Światowy Dzień Pokoju – w 2016 r. już 49. – a papież publikuje z tej okazji specjalne orędzie. Obchody mają miejsce w uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi, dlatego Ojciec Święty odprawia uroczystą Eucharystię w Bazylice św. Piotra. W tym roku papieska Msza św. miała szczególny charakter, ponieważ uczestniczyło w niej 6 tys. młodych chórzystów, którzy swym śpiewem uświetnili Liturgię. Byli to uczestnicy 40. Międzynarodowego Kongresu Pueri Cantores, na który przybyło 127 chórów z 18 państw. Z Polski były 3 chóry: Chór Chłopięcy Bazyliki Matki Boskiej Bolesnej z Limanowej, Chłopięco-Męski Chór Katedralny z Poznania oraz Jasnogórski Chór Chłopięco-Męski Pueri Claromontani. Udział w papieskiej Mszy św. był zwieńczeniem pięciodniowego programu pielgrzymki chórzystów do Rzymu, który obejmował przejście przez Drzwi Święte, liturgie narodowe i koncerty w różnych kościołach Rzymu, modlitwę o pokój oraz czwartkową audiencję u papieża Franciszka.

Przewodniczącym Międzynarodowej Federacji Pueri Cantores jest obecnie Polak – ks. prof. Robert Tyrała. Przeprowadziłem z nim rozmowę, aby przybliżyć Czytelnikom ten ważny, ale niedostatecznie znany ruch kościelny, którym jest Federacja Pueri Cantores.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W. R.

Reklama

WŁODZIMIERZ RĘDZIOCH: – Jak doszło do powstania międzynarodowego ruchu chórów chłopięcych, który znany jest jako Pueri Cantores?

Reklama

KS. PROF. ROBERT TYRAŁA: – W Europie istniała wielowiekowa tradycja śpiewu chórów chłopięcych w liturgii. Już Grzegorz Wielki mówił, że jeśli w liturgii ma ktoś śpiewać, to mają to być chłopcy. Ta tradycja chórów chłopięcych – „pueri cantores” właśnie – odżyła szczególnie na początku XX wieku dzięki Piusowi X, który chciał, by dowartościowano śpiew podczas liturgii. Aby odpowiedzieć na zalecenie Papieża, Pierre Martin i Paul Berthier założyli w Paryżu w 1907 r. stowarzyszenie „Mali Śpiewacy Drewnianego Krzyża” (Les Petits Chanteurs à la Croix de Bois), skupiające chóry chłopięce. Natomiast za założyciela fundacji uznajemy ks. Fernanda Maillet, duszpasterza skautów, który w listopadzie 1944 r., tzn. na zakończenie II wojny światowej, miał proroczą wizję. Uznał, że chłopcy należący do ruchu skautingowego powinni brać bardziej czynny udział w liturgii poprzez śpiew. Jego hasłem stało się zdanie: „Jutro wszystkie dzieci świata będą śpiewać Boży pokój”. Dlatego Federacja Pueri Cantores ma za zadanie szczególną modlitwę o pokój, a podczas naszych spotkań – kongresów zawsze modlimy się w tej intencji.
Nasz tegoroczny międzynarodowy kongres odbywał się już po raz 40., bo ogranizujemy je co dwa lata, a co trzeci odbywa się w Rzymie. Ruch stał się naprawdę międzynarodowy, gdyż jest obecny w 39 krajach na wszystkich kontynentach. Są państwa, gdzie działa bardzo wiele chórów należących do federacji: w Niemczech jest ich ponad 450, w USA – ok. 150, we Francji – ponad 100, we Włoszech – 89, w Polsce – 40.

– Jakie są kryteria przynależności do Federacji Pueri Cantores?

– Kryteria te nie zmieniły się od czasów założenia federacji: wychowanie w duchu chrześcijańskiej wiary, popieranie i wykonywanie muzyki kościelnej na wysokim poziomie – stąd wykonywanie chorału gregoriańskiego i polifonii.

– Co szczególnego było w programie 40. kongresu?

– Wszystko było ważne, przykładamy jednak szczególną wagę do modlitwy o pokój. Bardzo ważne są również Msze św. narodowe – chóry z różnych krajów spotykają się i modlą w kościołach narodowych. Jako przewodniczący federacji kładę zawsze duży nacisk na to, by ożywić duszpasterstwo dla śpiewających dzieci. Na nasz kongres przyjechało 60 księży, co stało się dla mnie okazją do zachęcania ich, by otoczyli chóry jeszcze większą duszpasterską opieką. Kiedyś w zarządzie federacji byli głównie księża, dzisiaj jest odwrotnie – większość stanowią świeccy, którzy wykonują świetną robotę jako muzycy, ale trzeba im pomóc duszpastersko. Najważniejsze było chyba jednak spotkanie z papieżem Franciszkiem w Auli Pawła VI 31 grudnia ub.r., które przybrało formę dialogu – Ojciec Święty odpowiadał na pytania dzieci.

– Widziałem, że Papież odpowiadał na nie szczerze i zabawnie, co wzbudzało wielki entuzjazm dzieci...

Reklama

– To prawda. To było wspaniałe spotkanie rodzinne z ojcem, który słucha swoich dzieci i odpowiada na ich wątpliwości i pytania. Na zakończenie kongresu chórzyści uczestniczyli we Mszy św. sprawowanej przez Papieża w Bazylice św. Piotra 1 stycznia.
Za każdym razem, kiedy kongres odbywa się w Rzymie, jesteśmy na Mszy św. papieskiej, która jest odprawiana w dniu modlitwy o pokój. Tu chciałbym wytłumaczyć, dlaczego nasze spotkania odbywają się regularnie w Rzymie. Po pierwsze, przyjeżdżamy do Piotra – Papieża, by go odwiedzić i w ten sposób umocnić naszą wiarę oraz zapewnić go o naszej modlitwie w jego intencji. Po drugie, przyjeżdżamy do Rzymu w czasie Bożego Narodzenia. Aniołowie przy żłóbku śpiewali „Gloria in excelsis Deo et in terra pax hominibus bonae voluntatis”, a Msza św. na rozpoczęcie roku jest właśnie modlitwą o pokój – Papież pisze przecież wtedy swoje orędzie na Światowy Dzień Pokoju. Jest też takie wielkie przesłanie Jana Pawła II do Pueri Cantores, w którym Papież powiedział: „Wy jesteście wysłańcami wiary, nadziei, pokoju i piękna”. Dlatego, jak już powiedziałem, wielkie znaczenie ma dla nas modlitwa o pokój.

– W odległych nam czasach św. Augustyn mówił, że „kto śpiewa, modli się dwa razy”, a ostatnio papież senior Benedykt XVI, gdy przyjmował doktorat honoris causa dwóch polskich uczelni, powiedział m.in.: „Wielka muzyka sakralna jest rzeczywistością o randze teologicznej oraz o trwałym znaczeniu dla wiary całego chrześcijaństwa, chociaż nie jest konieczne, aby wykonywana była zawsze i wszędzie. Z drugiej jednak strony jest również jasne, że nie może zniknąć z liturgii i że jej obecność może być szczególnym sposobem uczestnictwa w świętych obrzędach, w tajemnicy wiary”. Czy księża w polskich parafiach doceniają wielkie znaczenie dobrej muzyki i śpiewu?

Reklama

– Wydaje mi się, że w Polsce jesteśmy jeszcze zadowoleni ze względnie dużej liczby wiernych w kościołach. W Niemczech, gdzie sytuacja jest zupełnie inna, Kościół pierwszy przyjął Pueri Cantores jako jeden z ważniejszych sposobów duszpasterskich, gdyż dostrzegł możliwości katechizacji i ewangelizacji poprzez muzykę. U nas mamy różnorodne grupy, ruchy i duszpasterstwa, ale chóry chłopięce, dziewczęce, dziecięce czy młodzieżowe są też sposobem na przyciąganie do kościoła całych rodzin, bo za dziećmi i młodymi ludźmi stoją rodzice. Dlatego wokół chórów powstają grupy ludzi wierzących, które cały czas się rozrastają. Znam przypadki, że rodzice niewierzący pozwolili chodzić dziecku na chór i ono w jakiś sposób przyciągnęło ich do kościoła – Bóg czasami działa i w taki sposób.
Oczywiście, nasi księża mają wiele zajęć, ale w Polsce mamy dobrze działające akademie muzyczne oraz kierunki muzyki kościelnej, a co za tym idzie – również doskonale wykształconą muzycznie młodzież (organistów, dyrygentów), trzeba ją tylko zaprosić do współpracy. Dlatego w parafiach powinny powstawać chóry, schole, bo to oznacza czynne uczestnictwo w liturgii Kościoła. Oczywiście, w kościołach jest miejsce na muzykę młodzieżową, taką jaką będziemy mieli np. na Światowych Dniach Młodzieży, ale również na wielką muzykę klasyczną.

– Bo muzyka ta, jak żadna inna, przyciąga do Boga...

– To prawda. Benedykt XVI w cytowanym przez Pana przemówieniu powiedział, że gdy jako dziecko uczestniczył w uroczystej Mszy św. i „zabrzmiały pierwsze nuty Mszy Koronacyjnej Mozarta, to jakby otwierało się niebo i można było bardzo głęboko odczuć obecność Pana”. Chciałbym również podać inny cytat Papieża emeryta, który kiedyś napisał, że boi się teologa, który nie kocha sztuki, bo teologia bez odniesienia do kultury może wywrzeć negatywny wpływ na jego myślenie i na jego teologię. Ten Papież przez cały swój pontyfikat przypominał nam o konieczności dbałości o szlachetne piękno czynności liturgicznych (nie chodzi tu bynajmniej o przepych, ale o prawdziwe piękno). Piękno zaś jest nam potrzebne w codzienności, by stojąc na ziemi, nieustannie wpatrywać się w niebo. Dlatego myślę, że Pueri Cantores mają w Kościele właśnie taką misję – dbałość o szlachetne piękno. Jestem przekonany, że sztuka jest również sposobem dotarcia do ludzi niewierzących. Jest ona jedną z dróg docierania Boga do człowieka. Być może ktoś, kto już nie przyjdzie słuchać kazań, przyjdzie do kościoła posłuchać dobrej muzyki, a ona otworzy jego serce na łaskę Bożą...

Strona internetowa Federacji Pueri Cantores: www.puericantores.org .

2016-01-13 08:56

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Papież zachęca do dłuższego otwarcia kościołów w najbliższy piątek

[ TEMATY ]

Franciszek

Artur stelmasiak

Do dłuższego otwarcia kościołów w najbliższy piątek, kiedy sprawowane będzie nabożeństwo „24 godziny dla Pana” zachęcił Ojciec Święty podczas dzisiejszej audiencji ogólnej.

Oto słowa papieża Franciszka w tłumaczeniu na język polski:
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Różaniec z Aniołami - tajemnice światła

2025-10-01 20:54

[ TEMATY ]

różaniec

Anioł Stróż

Karol Porwich/Niedziela

Modlitwa różańcowa jest wzniesieniem serca do Boga, który przychodzi, aby zbawiać człowieka. Modlitwa różańcowa - jak przypominał nam Ojciec Święty Jan Paweł II - jest modlitwą kontemplacyjną.

Gdy Jezus został ochrzczony, otworzyły się niebiosa i ujrzał Ducha Bożego zstępującego jak gołębica na Niego, a głos z nieba mówił: "Ten jest Mój Syn Umiłowany, w którym mam upodobanie", i te same słowa dotyczą każdego ochrzczonego dziecka, bowiem chrzest czyni nas dziećmi Bożymi, a obrzędowi temu towarzyszą Aniołowie, którzy stoją na straży życia. I tak Anioł oznajmił matce Samsona, iż Bóg da jej syna, który wyzwoli Izraelitów z ręki Filistynów. Również Anioł Gabriel zwiastuje Zachariaszowi, że jego żona pocznie syna Jana Chrzciciela, a Najświętszej Maryi Niepokalanej oznajmia, że będzie Matką Syna Bożego.
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję