W auli Miejskiej Biblioteki Publicznej w Jaworznie odbyło się 15 grudnia spotkanie z okazji Międzynarodowego Dnia Wolontariusza dedykowane wolontariuszom jaworznickiego Domu Pomocy Społecznej.
Spotkanie było także okazją, by wręczyć przyznawane od 2014 r. „Anioły pomocy”. Wyróżnienie ustanowione przez mieszkańców Domu Pomocy Społecznej w Jaworznie jest też przez nich wykonywane na zajęciach warsztatowych. Wieczór z wolontariuszami uświetnił występ studentki Uniwersytetu Śląskiego Martyny Pluty, która wykonała piosenki z repertuaru Anny Jantar.
– Międzynarodowy Dzień Wolontariusza jest wspaniałą okazją, by podziękować naszym przyjaciołom wolontariuszom, którzy regularnie odwiedzają nasz dom – powiedziała Maria Stróżniak – kierowniczka działu opiekuńczo-terapeutycznego Domu Pomocy Społecznej w Jaworznie, a jednocześnie koordynatorka wolontariatu. – Nasi wolontariusze to osoby absolutnie oddane naszym mieszkańcom. Szczególnie cenne są indywidualne odwiedziny, zwykła rozmowa, wspólny spacer. Ale oprócz osób indywidualnych mamy także, na całe szczęście, szereg instytucji, które z nami współpracują. Są to przede wszystkim koła wolontariackie z jaworznickich szkół. Pomoc okazują nam: Miejska Biblioteka Publiczna, Stowarzyszenie „Nasza Przystań”, Warsztaty Terapii Zajęciowej, Wspólnota „Betlejem” z ks. Mirosławem Toszą czy Hospicjumić wszystkich, bo pomoc okazywana jest nam na co dzień – powiedziała Maria Stróżniak.
A kto został wyróżniony „Aniołem pomocy” za rok 2015? Są to: Jadwiga Niżyńska z młodzieżą z Gimnazjum nr 2 w Jaworznie, nauczyciele i dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 19 w Jaworznie, Dariusz Łętowski, Janina Wesołowicz, Angelika Lelek i Klub Młodego Wolontariusza z Gimnazjum nr 4, Ewa Jamrozik, Anna Wróbel z Centrum Kształcenia Praktycznego w Jaworznie, Małgorzata Richter z Centrum Kształcenia Praktycznego w Jaworznie, Agnieszka Kloc i Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych nr 3 w Jaworznie oraz ks. Andrzej Żuławiński z młodzieżą.
Wolontariat to dosyć modne hasło. Jak zatem cenną energię dzieci i młodzieży wykorzystać, by przekierować na pożyteczne, długofalowe działania?
Z odpowiedzią przychodzą uczniowie zrzeszeni w Klubie Wolontariuszy „W Jedną Stronę” przy Szkole Podstawowej nr 5 im. Szarych Szeregów w Bielsku Podlaskim.
– Francesco! Francesco! – głos Marii Giuseppy odbijał się od niskich kamiennych domków przy ul. Vico Storto Valle w Pietrelcinie. Ale chłopca nigdzie nie było widać, mały urwis znów gdzieś przepadł. Może jest w kościele albo na pastwisku w Piana Romana? A tu kabaczki stygną i ciecierzyca na stole. W całym domu pachnie peperonatą. – Francesco!
Maria Giuseppa De Nunzio i Grazio Forgione pobrali się 8 czerwca 1881 r. w Pietrelcinie. W powietrzu czuć już było zapach letniej suszy i upałów. Wieczory wydłużały się. Panna młoda pochodziła z rodziny zamożnej, pan młody – z dużo skromniejszej. Miłość, która im się zdarzyła, zniwelowała tę różnicę. Żadne z nich nie potrafiło ani czytać, ani pisać. Oboje szanowali religijne obyczaje. Giuseppa pościła w środy, piątki i soboty. Małżonkowie lubili się kłócić. Grazio często podnosił głos na dzieci, a Giuseppa stawała w ich obronie. Sprzeczki wywoływały też „nadprogramowe”, zdaniem męża, wydatki żony. Nie byli zamożni. Uprawiali trochę drzew oliwnych i owocowych. Mieli małą winnicę, która rodziła winogrona, a w pobliżu domu rosło drzewo figowe. Dom rodziny Forgione słynął z gościnności, Giuseppa nikogo nie wypuściła bez kolacji. Grazio ciężko pracował. Gdy po latach syn Francesco zapragnął być księdzem, ojciec, by sprostać wydatkom na edukację, wyjechał za chlebem do Ameryki. Kapłaństwo syna napawało go dumą. Wiele lat później, już w San Giovanni Rotondo, Grazio chciał ucałować rękę syna. Ojciec Pio jednak od razu ją cofnął, mówiąc, że nigdy w życiu się na to nie zgodzi, że to dzieci całują ręce rodziców, a nie rodzice – syna. „Ale ja nie chcę całować ręki syna, tylko rękę kapłana” – odpowiedział Grazio Forgione, rolnik z Pietrelciny.
Sprawa Sławomira Nowaka to gotowy scenariusz na serial polityczno-kryminalny. Mamy bowiem i pieniądze w skrytkach, i tajemnicze notatki, i nagrania, które nagle znikają ze stron Prokuratury Krajowej. A w tle – Donald Tusk, jego polityczne otoczenie oraz rząd, który dziś z jednej strony mówi o poszanowaniu niezależnych instytucji, a z drugiej sam decyduje, które sprawy mają być badane, a które zamiatane pod dywan.
Śledczy nie mieli wątpliwości: setki tysięcy euro, dolarów i złotych znalezione w mieszkaniu Jacka P. miały należeć do byłego ministra transportu. Dodatkowo w rękach prokuratury znalazły się notatki – z wyliczeniami sum, nieruchomości, przepływów gotówkowych. Biegli grafologowie jednoznacznie wskazali: to pismo Sławomira N. I choć wydawałoby się, że taki materiał dowodowy nie pozostawia złudzeń, dziś próżno go szukać na oficjalnych stronach państwowych. Zniknął – dokładnie tak, jak zniknęły polityczne kłopoty Donalda Tuska, gdy jego dawny współpracownik stał się oficjalnie „więźniem politycznym”.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
