Reklama

Niedziela Kielecka

Święty ze skarbami Kościoła

Urodził się w Hiszpanii, jednak swoje życie związał z Rzymem, służąc biednym i potrzebującym. Tam też spotkała go okrutna śmierć z rąk oprawców. Św. Wawrzyniec swoim życiem i męczeńską śmiercią pokazał ówczesnemu światu i pokazuje nam, czym naprawdę są legendarne skarby Kościoła. Św. Wawrzyniec jest patronem parafii w Michałowie

Niedziela kielecka 42/2015, str. 4-5

[ TEMATY ]

św. Wawrzyniec

TER

Męczeństwo św. Wawrzyńca

Męczeństwo św. Wawrzyńca

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Według tradycji urodził się w Hiszpanii. Jego rodzice Orencjusz i Pacjencja są czczeni jako święci przez mieszkańców hiszpańskiego miasta Huesca. Wawrzyniec był diakonem w Rzymie, cieszył się olbrzymim zaufaniem ówczesnego papieża Sykstusa II, który powierzył mu administrację dóbr kościelnych i opiekę nad ubogimi. W III wieku po narodzeniu Jezusa wybuchło kolejne prześladowanie chrześcijan. Cesarz Walerian wydał edykt, według którego wszyscy sprawujący urzędy w gminach chrześcijańskich mieli być bez sądu mordowani. 6 sierpnia 258 r. cesarscy siepacze aresztowali papieża Sykstusa II, który w katakumbach odprawiał Mszę św. Tego samego dnia papież został ścięty wraz z czterema asystującymi mu diakonami.

Wawrzyńca nie aresztowano, aby wydobyć od niego informacje o stanie majątku Kościoła. Diakon zdając sobie sprawę, że zostanie aresztowany i torturowany, rozdał pieniądze ubogim. Kiedy przedstawiciel cesarza nakazał mu oddać skarby Kościoła, ten zebrał obdarowanych biednych i stawił się przed cesarzem. Wskazując na ubogich, powiedział, że „to są prawdziwe skarby Kościoła”. Z rozkazu cesarza Wawrzyniec był sieczony biczami, następnie rozciągnięto go na rozżarzonej kracie, by zmusić do przyznania się, gdzie są kościelne pieniądze. Nie załamał się, nie wyparł się wiary w Chrystusa. Oddał za Niego życie 10 sierpnia 258 r.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Kościół w Michałowie

Reklama

Św. Wawrzyniec jest patronem parafii w Michałowie koło Pińczowa. Pierwszy kościół został wybudowany w tej miejscowości w 1375 r. (jak twierdzi ks. Wiśniewski) lub w 1385 r. (jak podają inne źródła). Fundatorem był Mikołaj z Młynów, kanonik krakowski, prepozyt skalbmierski. Parafię zaś uposażyli: Dobiesław – kasztelan krakowski oraz jego brat Jacussius – stolnik krakowski.

Pierwotny kościół był drewniany i nie przetrwał do naszych czasów. Nie wiemy również, pod jakim wezwaniem była ta pierwsza świątynia. W połowie XV wieku w Michałowie wybudowany został nowy murowany kościół, którego patronem został św. Wawrzyniec męczennik. 19 lipca 1620 r. świątynia została konsekrowana przez bp. Tomasza Oborskiego. Właściciele okolicznych ziem dbali o kościół i proboszczów, nadając parafii dobra i łożyli na jej utrzymanie. Jednak kościół znacznie podupadł po dwóch pożarach, które poważnie zniszczyły świątynię. Obecny kościół wzniesiono w XIX wieku (1852-1853) według projektu Felicjana Frankowskiego z fundacji „miejscowych parafian i dziedziców, jak Amelii Dembińskiej, dziedziczki Michałowa (…), dziedziców wsi Zagajówek Hipolita i Magdaleny z Kollerów, małżonków Taperów i miejscowego proboszcza, ks. Konstantego Rodkiewicza”. 26 maja 1891 r. bp Tomasz Kuliński konsekrował nową świątynię.

Z kratą w rękach

Reklama

Wchodząc na plac kościelny, stajemy przed orientowaną świątynią, w niszy w ścianie od strony prezbiterium wita nas figura patrona kościoła. Św Wawrzyniec w prawej ręce trzyma kratę, a w drugiej palmę męczeństwa. Głowę ma skierowaną w lewą stronę i zadartą do góry. Patrzy w niebo. Postać świętego możemy zobaczyć także w kościele. Patronowi świątyni poświęcony jest boczny ołtarz znajdujący się po północnej stronie prezbiterium. Na obrazie przedstawiona jest scena męczeństwa św. Wawrzyńca. Męczennik jest rozciągany na kracie przez kilku oprawców. Jeden z nich pod kratę podkłada gałązki, aby rozniecić ogień. Wawrzyniec nie wyrywa się, podaje swoje ręce okrutnikom i patrzy w niebo, z którego pojawia się anioł niosący palmę męczeństwa i wieniec laurowy. Męczeństwu przygląda się wiele osób. Jedni się uśmiechają, inni mają zasmucone twarze – być może są rzymskimi senatorami, którzy patrząc na męczeństwo św. Wawrzyńca, uwierzyli w Jezusa. Po lewej stronie przedstawiony jest cesarz Walerian. Siedzi na tronie i z lubością przygląda się cierpieniom diakona. Kościół nie ma określonego stylu. Fronton tworzy dwupiętrowa wieża, w górnej kondygnacji mająca z trzech stron po dwa romańskie okna. Od zachodu dobudowane zostały kruchta i zakrystia.

Ślady historii

Reklama

– W przeszłości w parafii istniało Bractwo Pocieszenia Najświętszej Maryi Panny – mówi proboszcz ks. Sławomir Olszewski. – Historia naszej parafii kryje wiele tajemnic, właśnie je systematycznie odkrywam. Ksiądz Proboszcz jest zapalonym historykiem, z pietyzmem odszukuje wszystkie tajemnice parafii, w której pracuje dopiero kilka miesięcy. Wspomniane Bractwo zostało utworzone 30 kwietnia 1713 r. Pozwolenie na jego erygowanie wydał generał Augustianów z Florencji, dzięki staraniom ks. Pioteckiego. Bractwo istniało w parafii aż do XX wieku. Datą graniczną był wybuch II wojny światowej. Po jej zakończeniu Bractwo już się nie odrodziło. Ciekawostek historycznych jest w parafii więcej. W kościele znajdują się trzy dzwony – dwa duże i sygnaturka. Najstarszy dzwon z XVI wieku ma 79 cm średnicy i waży 300 kg, drugi jest nieco cięższy. Wisi w miejscu pochodzącego z 1928 r. dzwonu zakupionego staraniem mieszkańców po tym, jak Austriacy ukradli wcześniejszy dzwon. Na dzwonie widniał napis: „Ten dzwon w roku Pańskim 1928 przez parafię Michałów w miejsce zrabowanego przez austriackie wojska zakupiony został”. Zakupiony przez parafian dzwon również nie dotrwał do naszych czasów. Jak czytamy w kronice: „Na skutek zarządzenia władz niemieckich dnia 7 października 1940 r. odstawiono jeden dzwon z 1928 – o wadze około 300 kilo, kupiony na miejsce zrabowanego w wojnie wszechświatowej. Po tej stracie dopiero w 1962 r. został zakupiony nowy dzwon o imieniu Maryja, dzięki składkom wiernych.

Austriacy nie tylko zabrali dzwon, ale także ograbili kościół. Zabrali wota, sprzęt liturgiczny, a także posrebrzaną sukienkę z obrazu Maryi. Kościół w Michałowie przez wieki wiele ucierpiał od najeźdźców.

Droga do kościoła

W parafii żywy jest kult Matki Bożej Nieustającej Pomocy. – W każdą środę po południu przed Mszą św. jest nabożeństwo, środa jest dniem Matki Bożej Nieustającej Pomocy – mówi Ksiądz Proboszcz. Członkinie kółek różańcowych spotykają się w niedzielę, wymieniając tajemnice. 10 sierpnia, w uroczystość św. Wawrzyńca odbywa się odpust. Święto nie jest przenoszone na niedzielę. Najbardziej uroczystą Mszą jest suma. Po Eucharystii wystawiany jest Najświętszy Sakrament, a później odbywa się procesja wokół kościoła. W niedzielę przed Mszami o godz. 8 i 12 czytane są wypominki, a o godz. 10 odmawiana jest Koronka do Bożego Miłosierdzia. Ksiądz uczy dzieci odmawiać Koronkę. Wielkimi dobrodziejami kościoła w przeszłości był znany ród Dembińskich. Antoni Dembiński po przyłączeniu do parafii w Michałowie wsi Pawłowice wyraził pisemną zgodę, aby mieszkańcy wsi mogli korzystać z jego prywatnej drogi, udając sie do kościoła w Michałowie, aby „spełnić obowiązek religijny”. Zgoda na korzystanie z drogi miała trwać „nieodwołalnie tak długo, dopóki wieś Pawłowice wchodzić będzie w skład parafii Michałów”. Dzisiaj nikt nie musi wyrażać zgody na przejście drogą do kościoła. Można do niego dojść lub dojechać z każdej strony. To czy będziemy chcieli iść do kościoła, aby porozmawiać z Bogiem, zależy tylko od nas. Św. Wawrzyniec żyjący wiele wieków temu wiedział, że Jezus jest Drogą, Prawdą i Życiem i za to poniósł męczeńską śmierć, pokazując nam wszystkim prawdziwą drogę do Chrystusa.

* * *

Ogniem palony, lecz mężnego ducha,
Zwalczył odważnie lęk przed płomieniami,
Pragnął on bowiem z całej głębi serca
Wiecznego życia
Wszedł wiec do nieba uwieńczony chwałą,
Świętych Aniołów otoczony chórem,
Aby do Boga wznosić swe modlitwy
Za grzesznikami

Fragment hymnu z Nieszporów

2015-10-15 12:03

Ocena: +3 -1

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Męczennik z Aragonii patronem Drugni

Niedziela kielecka 22/2017, str. 4-5

[ TEMATY ]

parafia

patron

św. Wawrzyniec

Archiwum WSD

Kościół św. Wawrzyńca w Drugni

Kościół św. Wawrzyńca w Drugni

Św. Wawrzyniec właściwy raczej kościołom Hiszpanii i Włoch, jest – choć nieczęsto w diecezji – także patronem naszych kościołów. Jego wezwanie nosi kościół w Drugni. Trudno sprecyzować jednak genezę tego patronatu i szczególne ślady kultu św. Wawrzyńca – sercami drugnińskich parafian niepodzielnie zawładnęła Matka Boża czczona w lokalnym wizerunku. Jedyny odpust jest obchodzony jednak tylko na św. Wawrzyńca

Świętego Wawrzyńca odnajdziemy w szczycie ołtarza głównego w Drugni, nad wizerunkiem Matki Bożej Drugnińskiej, który znajduje się w centrum tego ołtarza. Przez pewien czas św. Wawrzyniec był nawet zasłonięty przez obraz Jana Pawła II, ale dzięki urządzeniu specjalnej kaplicy św. Jana Pawła II – zyskał i polski Papież, i patron kościoła. Wyremontowano i pięknie odnowiono pomieszczenie przylegające do kościoła, zamieniając schowek tego i owego – na kaplicę, z portretem św. Jana Pawła II, herbem papieskim i miejscem dla relikwii. Kaplicę poświęcił bp Marian Florczyk i stała się ona ulubionym zakątkiem parafian, a nawet miejscem katechez rekolekcyjnych.
CZYTAJ DALEJ

Św. Ambroży obrońca Bożego Prawa

Niedziela łowicka 49/2002

[ TEMATY ]

święty

św. Ambroży

pl.wikiepdia.org

7 grudnia Kościół katolicki obchodzi wspomnienie liturgiczne św. Ambrożego, biskupa i doktora Kościoła, jedną z największych postaci Kościoła Zachodniego w IV w. Dane o wcześniejszym jego życiu są skąpe, natomiast biografia od chwili wybrania go na biskupa jest bardzo bogata.

Ambroży urodził się około roku 340 w Trewirze (dzisiejsze Niemcy), jako syn prefekta Galii. Otrzymawszy staranne wykształcenie w Rzymie, rozpoczął karierę państwową na terenie dzisiejszej Jugosławii. Około roku 370 został mianowany zarządcą - prefektem północnej Italii, mieszkając w Mediolanie. W roku 374 w Mediolanie zmarł tamtejszy biskup. Zapowiadał się burzliwy wybór nowego biskupa, gdyż dwie partie: jedna prawowierna, druga sympatyzująca z arianizmem, wysuwały swoich kandydatów, ale ponieważ głosy były równomierne, wybory się przeciągały. Ambroży, podejrzewając, że może dojść do zamieszek, nie chcąc do nich dopuścić, z urzędu udał się do katedry. Kiedy tam się znalazł, z tłumu jakieś dziecko zwołało: "Ambroży biskupem". Zebrani uznali to za znak opatrznościowy i mimo tego, że Ambroży - choć należał do rodziny chrześcijańskiej - nie był nawet ochrzczony i opierał się, wymogli na nim zgodę. Dla wybierających nie stanowiło to żadnej przeszkody. Wiedzieli, że jest człowiekiem sprawiedliwym i bardzo odpowiedzialnym, a to wystarczyło, by mógł być dobrym biskupem. Przyszłość potwierdziła, że mieli rację. W ciągu ośmiu dni Ambroży przygotował się, przyjął chrzest i pozostałe sakramenty, a 7 grudnia 374 r. został konsekrowany na biskupa Mediolanu. Nowy biskup wiedział, jak małe kompetencje posiada w zakresie znajomości Pisma Świętego i prawd objawionych, dlatego swoje duszpasterzowanie rozpoczął od gruntownego studiowania Biblii i literatury chrześcijańskiej. Miało to służyć jego przepowiadaniu. Wnet zasłynął jako kaznodzieja; podziwiał go św. Augustyn. Św. Ambroży żył i działał w okresie, kiedy dopiero zaczynały się kształtować stosunki Kościoła z państwem (władzą cesarską). Jego postawa i poczynania w tej dziedzinie miały znaczący wpływ na przyszłość tych stosunków. Inicjatywy biskupa Mediolanu były też próbą określenia miejsca Kościoła w społeczeństwie. Z tego też punktu widzenia należy oceniać słynne "potyczki" Ambrożego z władzą cesarską. Najgłośniejszym był konflikt Ambrożego z cesarzem Teodozjuszem. Powodem była rzeź dokonana z rozkazu cesarza w Tessalonikach. Podczas lokalnych zamieszek zginął tam jeden z oficerów rzymskich. W odwecie cesarz zarządził masakrę ludności; mieszkańców zgromadzonych w cyrku zaatakowali żołnierze. Zginęło prawie 700 osób. Wówczas biskup Ambroży nałożył na cesarza obowiązek odbycia pokuty. O dziwo, Teodozjusz uznał swój grzech i zgodził się na określoną przez biskupa pokutę, co było wyrazem wielkiego autorytetu biskupa Ambrożego. Za jego sprawą świat zrozumiał, że władca w Kościele jest tylko wiernym - niczym więcej - i obowiązują go te same zasady Bożego Prawa, które normują życie wszystkich. Sprecyzowane przez św. Ambrożego ustawienie władcy wobec Bożego Prawa, na straży którego stoi biskup, stało się normą w Kościele katolickim i obowiązuje do dziś. Potknął się o tę normę w XVI w. Henryk VIII, który po popełnieniu grzechu, nie chcąc pokutować, wolał oderwać cały Kościół angielski od biskupa Rzymu. Ten zaś, stając na straży Bożego Prawa, nie mógł przyjąć innego rozwiązania. Wspomnienie postaci św. Ambrożego przypomina bardzo trudne zagadnienie relacji Kościoła do państwa, zwłaszcza wtedy, gdy władzę w państwie sprawuje katolik. Ten bowiem jako wierzący musi się nieustannie liczyć z Bożym Prawem. Nie chodzi tu tylko o decyzje, ale i o zachowanie Bożego Prawa w życiu osobistym, które dla podwładnych jest niepisaną normą postępowania. Stąd do historii św. Ambroży przeszedł nie tyle jako teolog, ile jako odważny biskup, wzywający władców (dzisiaj sprawujących władzę na różnym szczeblu życia demokratycznego) do zachowania Prawa Bożego. Św. Ambroży zmarł w Wielką Sobotę 4 kwietnia 397 r. Został pochowany w Mediolanie. Do dziś pozostaje postacią wręcz symboliczną dla tego miasta. Zdumiewała jego aktywność, co podkreślił biograf, notując z podziwem, że po śmierci Ambrożego, jego obowiązki katechetyczne musiały być podzielone między pięciu kapłanów.
CZYTAJ DALEJ

Nuncjusz Apostolski podczas sakry biskupiej ks. Sztajerwalda: Dzięki biskupom każdy ma pewność, że otrzyma w Kościele prawdę i łaskę

2024-12-07 16:48

[ TEMATY ]

biskup

diecezja warszawsko‑praska

diecezja warszawsko praska

Łukasz Krzysztofka/Niedziela

Święcenia biskupie i stawanie się następcą Apostołów głęboko dotykają każdego wierzącego, ponieważ dzięki biskupom każdy ma pewność, że otrzyma w Kościele prawdę i łaskę, którymi sam Pan Jezus obdarza ludzkość – mówił nuncjusz apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi w homilii podczas Mszy Świętej z obrzędem sakry biskupiej ks. Tomasza Sztajerwalda, nowego biskupa pomocniczego diecezji warszawsko-praskiej. Święcenia biskupie odbyły się 7 grudnia 2024 roku w katedrze warszawsko-praskiej.

Głównym konsekratorem był Nuncjusz Apostolski w Polsce abp Antonio Guido Filipazzi, zaś współkonsekratorami byli bp Romuald Kamiński, ordynariusz warszawsko-praski, i bp Jacek Grzybowski, biskup pomocniczy warszawsko-praski.
CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję