Reklama

Niedziela Lubelska

Kilometry dobra

Niedziela lubelska 25/2015, str. 4

[ TEMATY ]

Caritas

Sylwia Jurczyńska

Poczas finału ułożono cztery kilometry złotówek

Poczas finału ułożono cztery kilometry złotówek

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Caritas Archidiecezji Lubelskiej podsumowała wynik akcji „Kilometry Dobra”: 4200 metrów jednozłotówek; w sumie 182.164 zł! Caritas w akcję włączyła się już po raz trzeci. Zebrane pieniądze pomogą w budowie Centrum Charytatywnego w Krasnymstawie, które swoją pomocą obejmie osoby chore, seniorów i dzieci. Powstanie w nim domowe hospicjum, ośrodek terapii i rehabilitacji, a także świetlice dla seniorów i dzieci oraz centrum wolontariatu.

Próba pobicia rekordu Guinnessa w ułożeniu ciągu jednonominałowych monet została przeprowadzona na pl. Litewskim w Lublinie i połączona z obchodami Dnia Dziecka. Podczas gdy maluchy szalały na dmuchańcach, własnoręcznie malowały prawdziwy samochód i z wypiekami na twarzy oglądały pojazdy służb mundurowych, starsi słuchając koncertu zespołów „Mały Chór Wielkich Serc” i „Guadalupe” włączyli się w akcję pomocy potrzebującym. – Lubelski Dzień Dziecka i finał akcji „Kilometrów Dobra” to okazja do radości, zabawy i podziękowania Panu Bogu za siłę, jaką czerpiemy z rodziny. Tym bardziej cieszy nas fakt, że w tym dniu dzieci skupione na pl. Litewskim, ze zdwojoną siłą zaangażowały się w dobroczynność. Dzięki układaniu złotówek chcemy edukować w ciekawy i innowacyjny sposób, jak ważna jest pomoc drugiemu człowiekowi. Nie są to puste słowa. Dzieci to nasza przyszłość, w którą wszyscy inwestujemy. Po finale naszej akcji mamy stuprocentową pewność, że zwrot z tej inwestycji jest gwarantowany – podkreśla Magdalena Pawlak z Caritas Archidiecezji Lubelskiej, koordynator lubelskiej akcji „Kilometry Dobra”.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

– Pomysł z układaniem złotówek jest fantastyczny – podsumowała lublinianka Helena Świderska, która przyniosła pokaźny woreczek pełen monet. – Odkąd dowiedziałam się o akcji, zaczęłam odkładać złotówki po niemal każdym powrocie ze sklepu. Ze skromnej emerytury trudno wyłożyć od razu większą kwotę, a ta codzienna złotówka nie jest już takim dużym wyrzeczeniem. Poza tym, widząc plac pełen pieniędzy, ma się poczucie, że liczy się każdy grosz i nawet zwykła moneta dodana do drugiej, ma szansę pomóc najbardziej potrzebującym – cieszyła się emerytka. – Nie spodziewałem się, że te nasze złotówki mogą się złączyć w tak wielkie morze pieniędzy – przyznał 80-letni pan Henryk. – Serce rośnie widząc, że razem możemy zrobić tak wiele dobrego. Sam pomysł na układanie tych pieniędzy wydawał mi się dotąd dosyć dziwny, ale kiedy zobaczyłem, ile dzieci włącza się w akcję, zmieniłem zdanie. Maluchy trudno przekonać jest do oddania własnych pieniążków dla potrzebujących, a w ten sposób przez zabawę uczą się, jak wielką wagę mają akcje charytatywne – podkreślał. – Dostałam dużo pieniążków na I Komunię św. Kupiłam sobie za nie zabawki i kilka ciekawych książek. Sporo pieniążków mi jednak zostało. Dlatego zamieniłam część na jednozłotówki. Chodziłam po sklepach przez trzy dni, bo nie wszędzie mieli monety. Teraz sama mogłam je poprzyklejać na taśmę i widziałam, jak są układane w kilometry. Jestem bardzo dumna, że pomogłam – nie kryła radości Tamara Iwan.

Reklama

Podczas finału akcji „Kilometry Dobra” rozstrzygnięto też konkurs dla Szkolnych Kół Caritas „4 x WY”. Pierwsze miejsce zajął Zespół Szkół Ogólnokształcących nr 7 im. Władysława Sikorskiego w Chełmie pod opieką Małgorzaty Marciniak i ks. Tomasza Atrasa.



Lubelska Caritas prosi o finansowe wsparcie budowy Centrum Charytatywnego w Krasnymstawie. Środki można przekazać na konto Caritas Archidiecezji Lubelskiej, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 20-950 Lublin, nr konta: 46 1240 1503 1111 0000 1752 8351. Wpłat można dokonywać na stronie internetowej: www.lublin.caritas.pl.

2015-06-18 09:58

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Rozpalamy ciepło Bożego Narodzenia

Niedziela wrocławska 51/2017, str. VI

[ TEMATY ]

Caritas

akcja

©Oleksandr Kotenko/fotolia.com

Ta akcja się po prostu udała. Sto ton węgla z Dolnego Śląska pojedzie do czterech miejscowości w diecezji pelplińskiej. To tam mieszkają poszkodowani w sierpniowych wichurach. Dar Dolnoślązaków rozgrzeje ich domy na Boże Narodzenie

Dramatyczna noc

CZYTAJ DALEJ

św. Katarzyna ze Sieny - współpatronka Europy

Niedziela Ogólnopolska 18/2000

W latach, w których żyła Katarzyna (1347-80), Europa, zrodzona na gruzach świętego Imperium Rzymskiego, przeżywała okres swej historii pełen mrocznych cieni. Wspólną cechą całego kontynentu był brak pokoju. Instytucje - na których bazowała poprzednio cywilizacja - Kościół i Cesarstwo przeżywały ciężki kryzys. Konsekwencje tego były wszędzie widoczne.
Katarzyna nie pozostała obojętna wobec zdarzeń swoich czasów. Angażowała się w pełni, nawet jeśli to wydawało się dziedziną działalności obcą kobiecie doby średniowiecza, w dodatku bardzo młodej i niewykształconej.
Życie wewnętrzne Katarzyny, jej żywa wiara, nadzieja i miłość dały jej oczy, aby widzieć, intuicję i inteligencję, aby rozumieć, energię, aby działać. Niepokoiły ją wojny, toczone przez różne państwa europejskie, zarówno te małe, na ziemi włoskiej, jak i inne, większe. Widziała ich przyczynę w osłabieniu wiary chrześcijańskiej i wartości ewangelicznych, zarówno wśród prostych ludzi, jak i wśród panujących. Był nią też brak wierności Kościołowi i wierności samego Kościoła swoim ideałom. Te dwie niewierności występowały wspólnie. Rzeczywiście, Papież, daleko od swojej siedziby rzymskiej - w Awinionie prowadził życie niezgodne z urzędem następcy Piotra; hierarchowie kościelni byli wybierani według kryteriów obcych świętości Kościoła; degradacja rozprzestrzeniała się od najwyższych szczytów na wszystkie poziomy życia.
Obserwując to, Katarzyna cierpiała bardzo i oddała do dyspozycji Kościoła wszystko, co miała i czym była... A kiedy przyszła jej godzina, umarła, potwierdzając, że ofiarowuje swoje życie za Kościół. Krótkie lata jej życia były całkowicie poświęcone tej sprawie.
Wiele podróżowała. Była obecna wszędzie tam, gdzie odczuwała, że Bóg ją posyła: w Awinionie, aby wzywać do pokoju między Papieżem a zbuntowaną przeciw niemu Florencją i aby być narzędziem Opatrzności i spowodować powrót Papieża do Rzymu; w różnych miastach Toskanii i całych Włoch, gdzie rozszerzała się jej sława i gdzie stale była wzywana jako rozjemczyni, ryzykowała nawet swoim życiem; w Rzymie, gdzie papież Urban VI pragnął zreformować Kościół, a spowodował jeszcze większe zło: schizmę zachodnią. A tam gdzie Katarzyna nie była obecna osobiście, przybywała przez swoich wysłanników i przez swoje listy.
Dla tej sienenki Europa była ziemią, gdzie - jak w ogrodzie - Kościół zapuścił swoje korzenie. "W tym ogrodzie żywią się wszyscy wierni chrześcijanie", którzy tam znajdują "przyjemny i smaczny owoc, czyli - słodkiego i dobrego Jezusa, którego Bóg dał świętemu Kościołowi jako Oblubieńca". Dlatego zapraszała chrześcijańskich książąt, aby " wspomóc tę oblubienicę obmytą we krwi Baranka", gdy tymczasem "dręczą ją i zasmucają wszyscy, zarówno chrześcijanie, jak i niewierni" (list nr 145 - do królowej węgierskiej Elżbiety, córki Władysława Łokietka i matki Ludwika Węgierskiego). A ponieważ pisała do kobiety, chciała poruszyć także jej wrażliwość, dodając: "a w takich sytuacjach powinno się okazać miłość". Z tą samą pasją Katarzyna zwracała się do innych głów państw europejskich: do Karola V, króla Francji, do księcia Ludwika Andegaweńskiego, do Ludwika Węgierskiego, króla Węgier i Polski (list 357) i in. Wzywała do zebrania wszystkich sił, aby zwrócić Europie tych czasów duszę chrześcijańską.
Do kondotiera Jana Aguto (list 140) pisała: "Wzajemne prześladowanie chrześcijan jest rzeczą wielce okrutną i nie powinniśmy tak dłużej robić. Trzeba natychmiast zaprzestać tej walki i porzucić nawet myśl o niej".
Szczególnie gorące są jej listy do papieży. Do Grzegorza XI (list 206) pisała, aby "z pomocą Bożej łaski stał się przyczyną i narzędziem uspokojenia całego świata". Zwracała się do niego słowami pełnymi zapału, wzywając go do powrotu do Rzymu: "Mówię ci, przybywaj, przybywaj, przybywaj i nie czekaj na czas, bo czas na ciebie nie czeka". "Ojcze święty, bądź człowiekiem odważnym, a nie bojaźliwym". "Ja też, biedna nędznica, nie mogę już dłużej czekać. Żyję, a wydaje mi się, że umieram, gdyż straszliwie cierpię na widok wielkiej obrazy Boga". "Przybywaj, gdyż mówię ci, że groźne wilki położą głowy na twoich kolanach jak łagodne baranki". Katarzyna nie miała jeszcze 30 lat, kiedy tak pisała!
Powrót Papieża z Awinionu do Rzymu miał oznaczać nowy sposób życia Papieża i jego Kurii, naśladowanie Chrystusa i Piotra, a więc odnowę Kościoła. Czekało też Papieża inne ważne zadanie: "W ogrodzie zaś posadź wonne kwiaty, czyli takich pasterzy i zarządców, którzy są prawdziwymi sługami Jezusa Chrystusa" - pisała. Miał więc "wyrzucić z ogrodu świętego Kościoła cuchnące kwiaty, śmierdzące nieczystością i zgnilizną", czyli usunąć z odpowiedzialnych stanowisk osoby niegodne. Katarzyna całą sobą pragnęła świętości Kościoła.
Apelowała do Papieża, aby pojednał kłócących się władców katolickich i skupił ich wokół jednego wspólnego celu, którym miało być użycie wszystkich sił dla upowszechniania wiary i prawdy. Katarzyna pisała do niego: "Ach, jakże cudownie byłoby ujrzeć lud chrześcijański, dający niewiernym sól wiary" (list 218, do Grzegorza XI). Poprawiwszy się, chrześcijanie mieliby ponieść wiarę niewiernym, jak oddział apostołów pod sztandarem świętego krzyża.
Umarła, nie osiągnąwszy wiele. Papież Grzegorz XI wrócił do Rzymu, ale po kilku miesiącach zmarł. Jego następca - Urban VI starał się o reformę, ale działał zbyt radykalnie. Jego przeciwnicy zbuntowali się i wybrali antypapieża. Zaczęła się schizma, która trwała wiele lat. Chrześcijanie nadal walczyli między sobą. Katarzyna umarła, podobna wiekiem (33 lata) i pozorną klęską do swego ukrzyżowanego Mistrza.

CZYTAJ DALEJ

Powiedzieć Bogu „tak”

2024-04-29 09:09

[ TEMATY ]

modlitwa o powołania

Rokitno sanktuarium

Paradyż sanktuarium

piesza pielgrzymka powołaniowa

Katarzyna Krawcewicz

W pielgrzymce szło ponad 200 osób

W pielgrzymce szło ponad 200 osób

27 kwietnia z Paradyża wyruszyła kolejna piesza pielgrzymka powołaniowa do Rokitna – w tym roku pod hasłem „Powołanie – łaska i misja”. Szlakiem wędrowało ponad 200 osób.

Pielgrzymi przybyli do Paradyża w sobotni poranek z kilku punktów diecezji. Na drogę pobłogosławił ich bp Tadeusz Lityński, który przez kilka godzin towarzyszył pątnikom w wędrówce. – Chcemy dziś Panu Bogu podziękować za wszelki dar, za każde powołanie do kapłaństwa, do życia konsekrowanego. Ale także chcemy prosić. Papież Franciszek 21 stycznia po zakończeniu modlitwy Anioł Pański ogłosił Rok Modlitwy, prosząc, aby modlitwa została zintensyfikowana, zarówno ta prywatna, osobista, jak też i wspólnotowa, w świecie. Aby bardziej stanąć w obecności Boga, bardziej stanąć w obecności naszego Pana – mówił pasterz diecezji. - Myślę, że pielgrzymka jest takim czasem naszej bardzo intensywnej modlitwy. Chciałbym, żebyśmy oprócz tych wszystkich walorów poznawczych, turystycznych, które są wpisane w pielgrzymowanie, mieli również na uwadze życie modlitwy.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję