Wszyscy potrzebujemy duchowego powrotu do Wieczernika. Do miejsca, w którym w Wielki Czwartek Chrystus podzielił się z Apostołami swoją świętością. To ona ma być naszą chrześcijańską i kapłańską tożsamością” – napisali biskupi do kapłanów w liście na Wielki Czwartek. Pierwszy dzień Triduum Sacrum obchodzony jest jako wspomnienie ustanowienie sakramentów kapłaństwa i Eucharystii. W Wielki Czwartek podczas Mszy Krzyżma w katedrach księża odnowili swoje przyrzeczenia kapłańskie.

Czy łatwo być księdzem?

To dobry pretekst do tego, by zadać sobie pytania: Po co kapłani odnawiają swoje przyrzeczenia? Jaka dziś jest posługa kapłańska? Czy łatwo być księdzem?

„Twórcze połączenie sakramentalnego urzędu i charyzmatu jest właściwie zadaniem każdego kapłana, nie tylko zakonnego. Każdy z nas może i powinien odkrywać swoje własne duchowe dary, posługi i działania (por. 1 Kor 12,4-6). Możliwości w tym zakresie są tak nieskończone, jak różnorodny potrafi być w swoich darach Duch Święty” – czytamy w liście do kapłanów.

Zadaniem kapłanów jest towarzyszenie duchowe i pomaganie wiernym w odkrywaniu charyzmatów i formowanie ich do posługi w Kościele.

„Nie jest to ucieczka od odpowiedzialności, ale roztropna i radosna posługa towarzyszenia każdemu ochrzczonemu człowiekowi w odkrywaniu darów i zadań zleconych mu przez Ducha Świętego. To umiejętność dzielenia się odpowiedzialnością za Kościół, w którym każdy ma swój twórczy udział” – podkreślają biskupi.

– Na początku naszej drogi życiowej, kiedy byliśmy jeszcze w naszych gniazdach rodzinnych, Bóg w nas zamieszkał, zostaliśmy przyjęci do wspólnoty Kościoła, zadbali o to nasi rodzice – wspomina początki swojej kapłańskiej drogi biskup świdnicki Ignacy Dec. – Wszystko zaczęło się przy chrzcielnicy. Papież Jan Paweł II ukazał nam to osobiście, gdy ucałował chrzcielnicę w Wadowicach, gdzie był ochrzczony, i mówił o niej ze wzruszeniem: „Przy tej chrzcielnicy zostałem przyjęty do łaski Bożego synostwa”. My też mamy to miejsce, w którym zostaliśmy przyjęci do wspólnoty Kościoła i otrzymaliśmy powołanie do życia, zaistnienia oraz powołanie do bycia w Kościele, we wspólnocie Chrystusowej.

Boży charyzmat

Ordynariusz diecezji świdnickiej zachęca również wszystkich kapłanów, aby w sposób szczególny powracali do dnia i miejsca swoich święceń kapłańskich i przypominali sobie gest nałożenia na głowę biskupich rąk, aby kapłaństwo było codzienną służbą dla Boga i drugiego człowieka.

– Z całą pokorą i świadomością własnych grzechów chcemy rozeznać w sobie potrzebę rozpalenia na nowo Bożego daru, który otrzymaliśmy w dniu święceń, zgodnie z zachętą Apostoła: „Przypominam Ci, żebyś na nowo rozpalił charyzmat Boży, który otrzymałeś przez włożenie moich rąk. Bóg bowiem nie dał nam Ducha bojaźni, ale mocy, miłości i karności” (2 Tm 1,6n.) – zaznacza Ksiądz Biskup. – Wspominając nasze powołanie kapłańskie, za Papieżem powiadamy, że jest ono darem i tajemnicą, można też powiedzieć: darem i zadaniem. Jest darem, jako że powołał nas Pan Jezus: „Nie wyście Mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz trwał” (J 15,16). Słowa te nigdy nie powinny wyblaknąć w naszej pamięci, powinniśmy do nich stale wracać. Słowa te mówią o tym, że Chrystus spojrzał z miłością na każdego nas.

W Ewangelii wg św. Marka czytamy słowa: „Potem [Jezus] wyszedł na górę i przywołał do siebie tych, których sam chciał” (Mk 3,13). Powołał nie tych, którzy sami chcieli, ale tych, których wybrał On sam.

Powołani

– Tak do końca nie rozumiemy, dlaczego Bóg powołał akurat nas. Wielu kolegów, którzy byli zdolniejsi albo moralnie lepsi od nas, pozostało w świecie. Poszli innymi drogami, a nas Pan Bóg skierował na drogę życia kapłańskiego. Oko Pańskie spoczęło na nas, ale dlaczego – do końca pozostanie to dla nas wielką tajemnicą – przyznaje bp Ignacy Dec. – Przypomnijmy, że powołanie otrzymaliśmy ze względu na innych. To nie jest tylko osobiste wyróżnienie, ale dar dla Kościoła. Nasze powołanie jest darem dla ludu Bożego.

To Kościół rozpoznaje powołanie kapłana i je przyjmuje. Dlatego też Kościół stawia powołanym warunki i wymagania potrzebne do realizacji powołania. Jest to wielki dar, ale też wielkie zadanie, ponieważ powołanie odkryte i zaakceptowane staje się wielkim zadaniem do wypełnienia.

Rola kapłana bywa dziś niełatwa, ale bywa też rolą niezwykle wdzięczną. Doniosłą rolę księży, proboszczów i wikariuszy, służących w parafiach na „pierwszej linii frontu”, potwierdzają też dwaj biskupi pomocniczy pochodzący z naszej diecezji: bp Adam Bałabuch ze Ścinawki Średniej i bp Marek Mendyk z Głuszycy.

– Kapłani w niedużych parafiach (a w takiej właśnie się wychowałem) stają się często mistrzami dla młodych ludzi, którzy szukają, którzy próbują rozeznać swoje powołanie – opowiada bp Adam Bałabuch. – Ci mistrzowie zmieniają się, wraz ze zmianami na stanowisku proboszcza czy wikariusza, jednak zawsze odciskają swój ślad.

– Urodziłem się w Głuszycy i tu dorastałem. Tu rodziło się moje powołanie do kapłaństwa i biskupiej posługi – wspomina bp Marek Mendyk, dziś sufragan diecezji legnickiej. – Zawsze ze szczególną wdzięcznością wspominam osoby, które Pan Bóg postawił na mojej drodze życia. Ja również jako młody chłopak znalazłem swojego mistrza – był nim ówczesny proboszcz parafii Chrystusa Króla w Głuszycy, zmarły niedawno ks. Józef Molenda. – Jestem do dziś wdzięczny Księdzu Prałatowi za jego kapłaństwo, poprzez które Pan Bóg też podpowiadał kierunek mojego życiowego powołania. Pewnie nie byłoby biskupa z Głuszycy, gdyby śp. Ksiądz Prałat nie zwrócił mojej uwagi na Kościół i na potrzebę służenia innym.

Wdzięczność za Boży dar

Bp Ignacy Dec przypomina kapłanom, aby codziennie zadawali sobie pytanie: „Czy moje chrześcijańskie życie odzwierciedla Chrystusowe błogosławieństwa?”.

– Tylko naśladowanie Pana pozwoli nam odpowiedzieć nam na aktualne wyzwania i kryzysy – podkreśla. – Duch Święty namaścił duchownych i posłał, aby nieśli ubogim Dobrą Nowinę, jeńcom głosili wyzwolenie, ślepym przejrzenie, smutnym radość i aby obwoływali rok łaski od Pana. Winniśmy odczuwać ogromną wdzięczność za łaskę powołania. Trzeba za tę łaskę nieustannie dziękować.

W Liście do kapłanów na Wielki Czwartek 1988 r. Ojciec Święty Jan Paweł II napisał: „Dziękujemy Wiecznemu Kapłanowi za dar, jakim nas obdarzył w sakramencie kapłaństwa. (…) Dziękujmy za to bez przerwy. Dziękujmy całym naszym życiem. Niech wdzięczność rozbudzi też naszą gorliwość! Dziękujmy wszystkim, na co nas stać. Dziękujmy wraz z Maryją, Matką kapłanów”. A w Tarnowie w czasie trzeciej pielgrzymki do Ojczyzny dodał: „Bracia! Pomyślcie, na cośmy się odważyli w dniu naszych święceń! Pomyślcie, czegośmy dostąpili! Pomyślcie, co nam Pan uczynił – i stale czyni! Jak dobry jest Pan!”.

– Dlatego wobec Pana Boga trzeba ponownie powiedzieć: Dziękuję Ci, Panie! Dziękujemy Ci za nasze wybranie – kończy bp Ignacy Dec.