Reklama

Jan Paweł II

Jakiś głos wezwał mnie, abym wstała z łóżka

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Po beatyfikacji Jana Pawła II, 1 maja 2011 r., wystarczyło stwierdzenie nowego cudu, aby ogłosić go świętym – jak wyjaśniali mi kard. Angelo Amato, prefekt Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych, i ks. prał. Sławomir Oder, postulator. Dokładnie w dzień beatyfikacji cud ten dokonał się w Kostaryce, w Ameryce Łacińskiej, tak bardzo drogiej Papieżowi z Polski. Na tym kontynencie, gdzie żyje ponad 40 proc. katolików całego świata, odbył on pierwszą podróż apostolską zaledwie 4 miesiące od wyboru na Stolicę św. Piotra. W 1983 r. Papież przybył także do Kostaryki. To mały kraj, zamieszkiwany przez 4,5 mln mieszkańców, politycznie i socjalnie stabilny, konstytucyjnie katolicki i głęboko maryjny. Nie przez przypadek wiadomość o cudzie, o którym chcę opowiedzieć, została przyjęta z wielką radością przez panią prezydent Laurę Chinchillę Mirande, a nawet zamieszczona na stronie internetowej rządu.

Cudownie uzdrowiona Floribeth Mora Díaz, żona Edwina Antonia Arce Abarca i matka czworga dzieci (piąte zmarło), żyje w małej miejscowości o nazwie Dulce Nombre de Jesus.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

W czasie cudownego wydarzenia w 2011 r. miała 47 lat. Do 8 kwietnia 2011 r. – kiedy poczuła nagle silny ból głowy – była zdrową kobietą. Gdy poczuła się źle, pogotowie w Cartago natychmiast przewiozło ją do stołecznego szpitala w San José. Lekarze postawili diagnozę, która brzmiała jak wyrok – pęknięcie tętniaka w prawej półkuli mózgu z krwotokiem (wylew krwi do mózgu). Poza tym chirurg nie mógł założyć stentu, ponieważ tętnica zaatakowana przez tętniak znajdowała się w niedostępnym miejscu mózgu. W tej sytuacji lekarze poradzili mężowi, aby zabrał żonę do domu. Edwin Antonio był zrozpaczony. Jak później opowiadał, zwrócił się do Jana Pawła II słowami: „Ojcze Święty, proszę Cię, pomóż mi. Wstaw się do Boga, aby uzdrowił moją żonę”.

Floribeth odwieziono do domu. Jej stan pozostał ciężki, każdy nowy krwotok mógł z dużym prawdopodobieństwem spowodować paraliż ciała, a nawet śmierć. W tym czasie w Rzymie przygotowywano się do beatyfikacji Jana Pawła II. Pomimo straszliwie silnych bólów głowy, kobieta oglądała za pośrednictwem telewizji Mszę św. beatyfikacyjną, modląc się przez wstawiennictwo Jana Pawła II o uzdrowienie.

Reklama

Następnego dnia rano obudziła się bez żadnych bólów. Mocno zdziwiona, mogła chodzić, mówić… Stał się cud. Lekarze jednoznacznie stwierdzili fakt naukowo niewytłumaczalny: w mózgu pacjentki nie było żadnego śladu tętniaka.

Po swoim niezwykłym uzdrowieniu Mora Díaz udała się do kościoła w Cartago, gdzie przechowywana była relikwia Jana Pawła II, ofiarowana przez kard. Stanisława Dziwisza, i opowiedziała o całym zdarzeniu ks. Donaldowi. Wysłała także e-maila do biura postulatora procesu kanonizacyjnego Jana Pawła II. Ks. prał. Sławomir Oder 23 lutego 2012 r. przeczytał jej świadectwo i uznał za interesujące, godne dalszego zbadania. Poprosił o dostarczenie kompletnej dokumentacji klinicznej i zaprosił panią Floribeth do Rzymu na specjalistyczne badania, w celu wydania naukowej oceny.

Po zebraniu dowodów jej kazus został rozpatrzony przez Kongregację Spraw Kanonizacyjnych. Rada lekarzy orzekła wyzdrowienie niedające się wyjaśnić z punktu widzenia naukowego, również teologowie i kardynałowie z Kongregacji wydali pozytywne oceny. W ten sposób uznano cud, który dał zielone światło do ogłoszenia Jana Pawła II świętym. Tak opowiada o tym cudownym wydarzeniu sama uzdrowiona. (W. R.)

WŁODZIMIERZ RĘDZIOCH: – Pani Floribeth, jak mogę Panią przedstawić naszym czytelnikom?

FLORIBETH MORA DÍAZ: – Może mnie Pan przedstawić jako zwyczajną kobietę, ponieważ jestem tym samym człowiekiem, którym byłam. Jedyne, co się zmieniło w moim życiu, to liczne spotkania, w których biorę udział, aby dać świadectwo o wielkości i miłosierdziu Boga. Moja wewnętrzna przemiana dotyczy relacji z Bogiem, któremu – po moim uzdrowieniu – pragnę służyć we wszystkim, co mnie spotyka. Krótko mówiąc, jestem tą samą osobą, ale bardziej wypełnioną Bogiem.

– Większa część Pani życia zbiegła się z pontyfikatem Jana Pawła II. Jak postrzegała Pani Papieża i co w nim inspirowało?

– Od młodości podziwiałam Jana Pawła II. Przyciągała mnie jego wielka prostota, pokora, ten wyjątkowy charyzmat, który okazywał wobec wszystkich ludzi.

– Jak Pani zareagowała na wieść o tragicznej diagnozie?

Reklama

– Kiedy zachorowałam, miałam 47 lat. Wszystko spadło jak grom z jasnego nieba: stanęłam przed groźbą śmierci. Wtedy nie mogłam tego pojąć, gdyż zawsze byłam zdrową kobietą; w szpitalu byłam tylko po to, by urodzić pięcioro dzieci. Kiedy więc lekarze zdiagnozowali chorobę mózgu, nie mogłam uwierzyć, także później, gdy mówili, że zostało mi niewiele życia… Jednak strach przyszedł dopiero w momencie, gdy zobaczyłam smutek na twarzy moich dzieci i męża, który pogłębiał się, gdy widać było moje fizyczne wyczerpanie. Pomimo wszystko oparłam się mocno na Bogu i modliłam się za wstawiennictwem Jana Pawła II.

– 2 maja 2011 r. o godzinie drugiej w nocy czasu lokalnego w Kostaryce rozpoczęła się transmisja Mszy św. beatyfikacyjnej papieża Wojtyły. Oglądała ją Pani?

– Oczywiście, nie przegapiłam ani chwili. Oglądałam transmisję z łóżka, obolała i całkowicie unieruchomiona. Gdybym nie czuła się tak źle i miała więcej sił, zapewne poszłabym na stadion narodowy, gdzie zorganizowano spotkanie modlitewne w wigilię beatyfikacji, w którym brało udział wielu ludzi, wśród nich moja rodzina. Dla mnie beatyfikacja Jana Pawła II była wielkim wydarzeniem.

– Dlaczego powierzyła się Pani właśnie Janowi Pawłowi II?

– Zawsze wierzyłam – także za jego życia – że był święty. Nie mam żadnych wątpliwości, że jest blisko Boga i wstawia się za nami do naszego Pana.

– Kiedy i jak zorientowała się Pani, że modlitwy zostały wysłuchane?

– Zdałam sobie z tego sprawę dokładnie w chwili, gdy będąc sama w pokoju, usłyszałam jakiś wewnętrzny głos, który wezwał mnie, abym wstała z łóżka. Czułam w głębi serca, że powinnam posłuchać. Poczułam wewnętrzny pokój i, co najważniejsze, przestałam się bać. Myślę, że uzdrowienie cielesne przyszło w drugim momencie: Pan zadziałał we mnie, dając mi dużo pokoju i przekonanie o moim wyzdrowieniu.

– Jak zareagowali Pani bliscy?

– Mój mąż tamtej nocy, kiedy zobaczył mnie krzątającą się w kuchni, nie wiedząc, co się stało, bardzo się zdenerwował i odesłał mnie do łóżka! Nie mówiłam, że czuję się dobrze, jednak widać już było zmianę w moim wyglądzie, która stała się bardziej widoczna podczas kolejnych badań klinicznych, ku wielkiemu zaskoczeniu wszystkich.

– Kiedy mówi Pani „wszystkich”, ma na myśli także lekarzy, którzy się Panią opiekowali i wyrokowali o bliskiej śmierci?

– Lekarze w pierwszej chwili myśleli, że postawili błędnie diagnozę lub pomylili pacjentów, ale zaraz potem zorientowali się, że to nie był żaden błąd. Byli zaskoczeni, gdyż zdawali sobie sprawę, że stają przed czymś cudownym. Moi przyjaciele, znajomi i wszyscy, którzy widzieli mnie w chorobie, dziwili się, jak w mgnieniu oka odzyskuję zdrowie. Wielkie zdziwienie i ogromna radość ogarnęły wszystkich w tamtych dniach.

– Czy zadawała Pani sobie pytanie: jakie znaczenie może mieć ta łaska, którą otrzymała Pani od Boga?

– Oczywiście, ten wielki cud pozwolił mi wiele zrozumieć, i nie tylko mnie osobiście. Przechodzimy często chwile naprawdę trudne, gdy brakuje nam wiary. Według mnie, ten cud wydarzył się po to, abyśmy czynili wszystko, co w naszej mocy, by móc patrzeć w niebo i mówić, że Bóg istnieje, że On jest Życiem, a bez Niego nie ma prawdziwego życia. Bez wiary, bez nadziei nie byłoby żadnego cudu. Zawsze trzeba wierzyć w Tego, którego teraz nie widzimy, ale w naszym sercu i naszym umyśle wiemy, że On istnieje.

– Jak teraz patrzy Pani na nowego Świętego?

– Jak już powiedziałam, głęboko podziwiałam Jana Pawła II za jego życia. Tym bardziej wierzę, że on wstawia się za nami teraz, gdy nie ma go z nami, ale jest w wiecznej radości z Bogiem. Dzień 27 kwietnia 2014 r. przejdzie do historii jako data kanonizacji papieża Jana Pawła II, ale dla mnie on zawsze był świętym.

– Dziękuję!

– Dziękuję Panu i Czytelnikom za to, że pomyśleliście o mnie. Módlmy się, aby to wszystko, co się wydarzyło, było na większą chwałę Bożą.

2014-04-28 14:24

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Po modlitwie rak ustąpił

Niedziela Ogólnopolska 39/2014, str. 4

[ TEMATY ]

wiara

cuda

świadectwo

uzdrowienie

Archiwum autora

Marek Popiełuszko

Marek Popiełuszko

– Jestem tylko małym człowiekiem. Wyzdrowiałem, a byłem umierający. Teraz pozostaje czekać na owoce pracy członków trybunału kanonizacyjnego – powiedział François Audelan

Podparyska miejscowość Thiais. To tutaj 20 września zakonnice „uzbrojone” w ulotki z „ojcem Popiełuszką” – jak nazywają polskiego męczennika – witały gości z Polski przybyłych na pierwszą sesję kanonizacyjną kapelana „Solidarności”.

CZYTAJ DALEJ

Pogrzeb bez Mszy św. w czasie Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

pogrzeb

Eliza Bartkiewicz/episkopat.pl

Nie wolno celebrować żadnej Mszy świętej żałobnej w Wielki Czwartek - przypomina liturgista ks. Tomasz Herc. Każdego roku pojawiają się pytania i wątpliwości dotyczące sprawowania obrzędów pogrzebowych w czasie Triduum Paschalnego i oktawie Wielkanocy.

Ks. Tomasz Herc przypomniał, że w Wielki Czwartek pogrzeb odbywa się normalnie ze śpiewem. Nie wolno jednak tego dnia celebrować żadnej Mszy Świętej żałobnej. W kościele sprawuje się liturgię słowa i obrzęd ostatniego pożegnania. Nie udziela się też uczestnikom pogrzebu Komunii świętej.

CZYTAJ DALEJ

Lublin. Światu potrzeba ludzi takich jak św. Józef

2024-03-28 11:02

Katarzyna Artymiak

W sanktuarium św. Józefa u ojców Karmelitów w Lublinie tradycyjnie odbył się odpust z racji uroczystości św. Józefa. Poprzedziła go nowenna, którą w tym roku poprowadził o. Paweł Baraniecki z lubelskiej wspólnoty. W dniu uroczystości miał miejsce akt poświęcenia się św. Józefowi, który złożyło w ciągu dnia co najmniej 600 osób oraz poświęcenie lilii, symbolu św. Józefa. Mszy św. odpustowej przewodniczył i okolicznościową homilię wygłosił ks. Emil Mazur, duszpasterz młodzieży i dyrektor Spotkań Młodzieży Archidiecezji Lubelskiej.

CZYTAJ DALEJ
Przejdź teraz
REKLAMA: Artykuł wyświetli się za 15 sekund

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję