Nie wiadomo, dlaczego detektory w Smoleńsku wykryły materiały wybuchowe, a biegli w Warszawie nie – tak najkrócej można streścić oświadczenie Naczelnej Prokuratury Wojskowej
Wszyscy ci, którzy myśleli, że ostateczna opinia biegłych z Centralnego Laboratorium Kryminalistycznego (CLK) utnie dalsze spekulacje nt. śladów trotylu na wraku rządowego Tu-154M zostanie definitywnie zakończona, nie są usatysfakcjonowani. O ile szef Okręgowej Prokuratury Wojskowej płk Ireneusz Szeląg starał się przekonać dziennikarzy o tym, że nie stwierdzono śladów wybuchu na wraku i ciałach ofiar, to jednak rozłożył ręce, gdy zaczęły się pytania o szczegóły. – Jak wytłumaczyć fakt, że w Smoleńsku wykryto cząstki wysokoenergetyczne, w tym trotyl, a w Warszawie nie wykryto? Jakie związki chemiczne wprowadziły w błąd specjalistyczne detektory? – dopytywali dziennikarze.
Ekspertyza bez odpowiedzi
Na te pytania biegli z CLK nie udzielili praktycznie żadnej odpowiedzi. Opinia ta jest tym bardziej zastanawiająca, że prośba o doprecyzowanie tego wątku była wcześniej skierowana z prokuratury do CLK. Niestety, uzupełniona ekspertyza nadal odnosi się jedynie do próbek, a nie do tego, co mogli wykryć biegli, badając wrak.
Podczas konferencji prasowej płk Szeląg starał się ominąć tę kwestię. – Specyfika detektorów jest taka, że mogą dawać fałszywie pozytywne wskazania. Z naszego punktu widzenia nie jest istotne, jakie substancje chemiczne dawały wynik podobny do materiałów wybuchowych. Istotne jest to, że nie były to materiały wybuchowe – bronił biegłych płk Szeląg.
Reklama
Wyjaśnienia tej sprawy domagają się pełnomocnicy rodzin, którzy już złożyli wnioski o uzupełnienie opinii. Sprawa jest bowiem na tyle istotna, że powinna zostać wyjaśniona od początku do końca. Specjaliści, którzy znają działanie detektorów, mówią jednoznacznie, że niemożliwe jest, aby dały kilkaset błędnych wskazań.
– Jeżeli nie było śladów materiałów wybuchowych, to prokuratorzy powinni zrobić wszystko, aby wskazać substancję na wraku, która zmyliła te urządzenia – mówi „Niedzieli” Stanisław Zagrodzki, kuzyn śp. Ewy Bąkowskiej, która zginęła w katastrofie. Okazuje się jednak, że wojskowi prokuratorzy skapitulowali w dalszych dociekaniach. – Chcą nas zostawić bez odpowiedzi na to pytanie: Dlaczego w Smoleńsku były ślady materiałów wybuchowych, a w Warszawie ich nie znaleziono? – dodaje Zagrodzki.
NPW: Samolot „mógł” uderzyć w brzozę
Biegli z CLK stanowczo i jednoznacznie wykluczyli chemiczne ślady materiałów wybuchowych na wraku oraz fizyczne zniszczenia, które mogłyby wskazywać na eksplozję materiałów wybuchowych.
Na tle kategorycznych stwierdzeń tzw. opinii pirotechnicznej dokument z badania smoleńskiej brzozy jawi się jeszcze bardziej zagadkowo. Okazuje się bowiem, że z 40 metalowych fragmentów odnalezionych w brzozie tylko 3 elementy „mogą pochodzić ze skrzydła samolotu”. Co do 7 kolejnych elementów biegli orzekli, iż „nie mogą wykluczyć, że one pochodzą z tego samolotu”.
Reklama
Co więcej, okazuje się, że ta mocno niejednoznaczna opinia biegłych odnosi się tylko do 10 elementów z 40 odnalezionych. Dlatego też zasadne pozostaje pytanie: Co stało się z kolejnymi 30 elementami? Przypomnijmy, że biegli z CLK mieli sporządzić szczegółową opinię mechanoskopijną, z której jednoznacznie wynikałoby, którym ewentualnie elementem samolot uderzył w brzozę. Natomiast obecnie mamy tylko 3 kawałki metalu, które „mają zbliżony skład pierwiastkowy” do tego, z „którego buduje się m.in. skrzydła samolotu”.
Ekspertyza, której fragmenty przytoczył płk Szeląg, nie rozwiewa więc wątpliwości, czy samolot uderzył w brzozę, a jeśli tak, to którym elementem swojej konstrukcji. A wydawać by się mogło, że współczesna nauka jest zdolna do tego, by kawałek metalu z drzewa dopasować do fragmentu odłamanego skrzydła. Podobnej analizy można oczekiwać po próbkach drzewa ze skrzydła i ze złamanej brzozy.
– Oni nawet nie przeanalizowali składu chemicznego lakieru z tych fragmentów – tłumaczy Zagrodzki. – Jeżeli nawet uznamy za biegłymi z CLK, że część metalowych fragmentów pochodzi ze skrzydła, to nie wiadomo, z którego miejsca. Nie dowiemy się więc ze 100-procentową pewnością, czy skrzydło zostało złamane przez brzozę.
Cisza przed burzą
Podczas konferencji płk Szeląg, naciskany przez dziennikarzy, przyznał, że śledztwo prowadzone jest w trudnej sytuacji, bo „z jednej strony nas likwidują”, a z drugiej – pojawiają się także „groźby posłów”. Pułkownik odniósł się także do wypowiedzi ministra sprawiedliwości Marka Biernackiego, który uznał, że śledztwo należy już zakończyć. W tej sytuacji – zdaniem Szeląga – powinniśmy się jeszcze raz zastanowić nad zasadnością rozdzielenia prokuratury od Ministerstwa Sprawiedliwości.
Pułkownik żalił się dziennikarzom, że prokuratura jest niesprawiedliwie oceniana, a nawet bywa „obiektem wyzwisk”. Nie obyło się też bez polityki i publicystycznego apelu. Prokurator Szeląg wskazał dziennikarzom na słowa posła Antoniego Macierewicza, który ostatnio z wielką atencją i uznaniem wypowiada się na temat dr. Antoniego Milkiewicza, szefa zespołu biegłych badających katastrofę. – Proszę zapamiętać te słowa posła Macierewicza – zaznaczył prokurator. Ta pozorna wymiana pochlebstw może świadczyć tylko o jednym – o tym, że płk Szeląg spodziewa się poważnej burzy.
Relikwiarze i naczynia liturgiczne wykonane przez Andrzeja Adamskiego
Już wkrótce beatyfikacja piętnastu sióstr katarzynek w Braniewie. Wyjątkowej oprawie tej uroczystości towarzyszyć będzie wyjątkowy relikwiarz. Nam w przededniu beatyfikacji udało się porozmawiać z Andrzejem Adamskim, znanym złotnikiem z Braniewa, który stworzył to fascynujące dzieło sztuki sakralnej.
Przeczytaj także: Symbol łez i krwi. Relikwiarz sióstr katarzynek
Drodzy bracia i siostry,
Chciałbym wam dzisiaj opowiedzieć o Joannie d´Arc, młodej świętej, żyjącej u schyłku Średniowiecza, która zmarła w wieku 19 lat w 1431 roku. Ta młoda francuska święta, cytowana wielokrotnie przez Katechizm Kościoła Katolickiego, jest szczególnie bliska św. Katarzynie ze Sieny, patronce Włoch i Europy, o której mówiłem w jednej z niedawnych katechez. Są to bowiem dwie młode kobiety pochodzące z ludu, świeckie i dziewice konsekrowane; dwie mistyczki zaangażowane nie w klasztorze, lecz pośród najbardziej dramatycznych wydarzeń Kościoła i świata swoich czasów. Są to być może najbardziej charakterystyczne postacie owych „kobiet mężnych”, które pod koniec średniowiecza niosły nieustraszenie wielkie światło Ewangelii w złożonych wydarzeniach dziejów. Moglibyśmy je porównać do świętych kobiet, które pozostały na Kalwarii, blisko ukrzyżowanego Jezusa i Maryi, Jego Matki, podczas gdy apostołowie uciekli, a sam Piotr trzykrotnie się Go zaparł. Kościół w owym czasie przeżywał głęboki, niemal 40-letni kryzys Wielkiej Schizmy Zachodniej. Kiedy w 1380 roku umierała Katarzyna ze Sieny, mamy papieża i jednego antypapieża. Natomiast kiedy w 1412 urodziła się Joanna, byli jeden papież i dwaj antypapieże. Obok tego rozdarcia w łonie Kościoła toczyły się też ciągłe bratobójcze wojny między chrześcijańskimi narodami Europy, z których najbardziej dramatyczną była niekończąca się Wojna Stulenia między Francją a Anglią.
Joanna d´Arc nie umiała czytań ani pisać. Można jednak poznać głębiej jej duszę dzięki dwóm źródłom o niezwykłej wartości historycznej: protokołom z dwóch dotyczących jej Procesów. Pierwszy zbiór „Proces potępiający” (PCon) zawiera opis długich i licznych przesłuchań Joanny z ostatnich miesięcy jej życia ( luty-marzec 1431) i przytacza słowa świętej. Drugi - Proces Unieważnienia Potępienia, czyli "rehabilitacji" (PNul) zawiera zeznania około 120 naocznych świadków wszystkich okresów jej życia (por. Procès de Condamnation de Jeanne d´Arc, 3 vol. i Procès en Nullité de la Condamnation de Jeanne d´Arc, 5 vol., wyd. Klincksieck, Paris l960-1989).
Joanna urodziła się w Domremy - małej wiosce na pograniczu Francji i Lotaryngii. Jej rodzice byli zamożnymi chłopami. Wszyscy znali ich jako wspaniałych chrześcijan. Otrzymała od nich dobre wychowanie religijne, z wyraźnym wpływem duchowości Imienia Jezus, nauczanej przez św. Bernardyna ze Sieny i szerzonej w Europie przez franciszkanów. Z Imieniem Jezus zawsze łączone jest Imię Maryi i w ten sposób na podłożu pobożności ludowej duchowość Joanny stała się głęboko chrystocentryczna i maryjna. Od dzieciństwa, w dramatycznym kontekście wojny okazuje ona wielką miłość i współczucie dla najuboższych, chorych i wszystkich cierpiących.
Z jej własnych słów dowiadujemy się, że życie religijne Joanny dojrzewa jako doświadczenie mistyczne, począwszy od 13. roku życia (PCon, I, p. 47-48). Dzięki "głosowi" św. Michała Archanioła Joanna czuje się wezwana przez Boga, by wzmóc swe życie chrześcijańskie i aby zaangażować się osobiście w wyzwolenie swojego ludu. Jej natychmiastową odpowiedzią, jej „tak” jest ślub dziewictwa wraz z nowym zaangażowaniem w życie sakramentalne i modlitwę: codzienny udział we Mszy św., częsta spowiedź i Komunia św., długie chwile cichej modlitwy prze Krucyfiksem lub obrazem Matki Bożej. Współczucie i zaangażowanie młodej francuskiej wieśniaczki w obliczu cierpienia jej ludu stały się jeszcze intensywniejsze ze względu na jej mistyczny związek z Bogiem. Jednym z najbardziej oryginalnych aspektów świętości tej młodej dziewczyny jest właśnie owa więź między doświadczeniem mistycznym a misją polityczną. Po latach życia ukrytego i dojrzewania wewnętrznego nastąpiły krótkie, lecz intensywne dwulecie jej życia publicznego: rok działania i rok męki.
Na początku roku 1429 Joanna rozpoczęła swoje dzieło wyzwolenia. Liczne świadectwa ukazują nam tę młodą, zaledwie 17-letnią kobietę jako osobę bardzo mocną i zdecydowaną, zdolną do przekonania ludzi niepewnych i zniechęconych. Przezwyciężywszy wszystkie przeszkody spotyka następcę tronu francuskiego, przyszłego króla Karola VII, który w Poitiers poddaje ją badaniom przeprowadzanym przez niektórych teologów Uniwersytetu. Ich ocena jest pozytywna: nie dostrzegają w niej nic złego, lecz jedynie dobrą chrześcijankę.
22 marca 1429 Joanna dyktuje ważny list do króla Anglii i jego ludzi, oblegających Orlean (tamże, s. 221-22). Proponuje w nim prawdziwy, sprawiedliwy pokój między dwoma narodami chrześcijańskimi, w świetle imion Jezusa i Maryi, ale jej propozycja zostaje odrzucona i Joanna musi angażować się w walkę o wyzwolenie miasta, co nastąpiło 8 maja. Innym kulminacyjnym momentem jej działań politycznych jest koronacja Karola VII w Reims 17 lipca 1429 r. Przez cały rok Joanna żyje między żołnierzami, pełniąc wśród nich prawdziwą misję ewangelizacyjną. Istnieje wiele ich świadectw o jej dobroci, męstwie i niezwykłej czystości. Wszyscy, łącznie z nią samą, mówią o niej „la pulzella” - czyli dziewica.
Męka Joanny zaczęła się 23 maja 1430, gdy jako jeniec wpada w ręce swych wrogów. 23 grudnia zostaje przewieziona pod strażą do miasta Rouen. To tam odbywa się długi i dramatyczny Proces Potępienia, rozpoczęty w lutym 1431 r. a zakończony 30 maja skazaniem na stos. Był to proces wielki i uroczysty, któremu przewodniczyli dwaj sędziowie kościelni: biskup Pierre Cauchon i inkwizytor Jean le Maistre. W rzeczywistości kierowała nim całkowicie duża grupa teologów słynnego Uniwersytetu w Paryżu, którzy uczestniczyli w nim jako asesorzy.
Podziel się cytatem
Relikwiarze i naczynia liturgiczne wykonane przez Andrzeja Adamskiego
Już wkrótce beatyfikacja piętnastu sióstr katarzynek w Braniewie. Wyjątkowej oprawie tej uroczystości towarzyszyć będzie wyjątkowy relikwiarz. Nam w przededniu beatyfikacji udało się porozmawiać z Andrzejem Adamskim, znanym złotnikiem z Braniewa, który stworzył to fascynujące dzieło sztuki sakralnej.
Przeczytaj także: Symbol łez i krwi. Relikwiarz sióstr katarzynek
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.